Leeukk!! ons kleinkind/neefje komt op bezoek..

Hier werd het vooral minder toen bleek dat Anne wel graag met iemand bijv. een puzzel maakt maar pertinent niet langer dan een halve minuut op schoot.
Plus dat wij nu niets hoeven te zeggen maar dat ze dat zelf doet.
Ze zijn echt niet minder gek met haar.. Maar het regelt zichzelf nu

 

Heel herkenbaar hoor. Ik vond het bijvoorbeeld vreselijk toen de oma hier was, ik in bed lag, en de kraamzorg samen met oma de kleine ging verschonen. Ik wilde haar ook echt niet afstaan.
Nu ze wat ouder is, gaat het makkelijker. Maar al die maanden heb ik zelf besloten wanneer ik haar afstond. En soms kreeg oma of familie haar niet. Omdat ik het niet wilde.
Chelsey is nu 10 maanden, en gaat voor het eerst een paar uurtjes naar opa en oma zonder ons.

Het gaat echt minder worden hoor dat je dat gevoel hebt. Je kindje is nu nog maar zo klein, lekker zelf van genieten.

 

reactie verwijderd.

 

ik denk dat bijna elke "nieuwe"mama jouw gevoel wel kent. en met een beetje pech blijft het een poos hangen hahah. Hier is het nog steeds bij de meeste dat als we binnen komen wij (man en ik) totaal genegeerd worden en direkt op ons meisje word afgestormd. Erger me hier dood aan maar ja ik heb al wat hints laten vallen maar word gewoon niet opgepakt. Erg jammer! En inderdaad als ze dan nog niet gelapen heeft en je zegt dat ze haar even moeten laten, dan toch elke keer gaan kijken, en dan zeggen slaap jij nog niet? ja zo gaat ze echt wel slapen denk ik. Ach heb me er maar bij neer gelegd maar blijft vervelend.

 

ik had dit ook, dit werd minder toen de hormonen ook minder werden, zo rond 6 maanden na de bevalling kon ik haar beter afstaan, bij mij had het puur met hormonen te maken achteraf, die veroorzaken dat "oer" bescherm gevoel. heel herkenbaar in ieder geval.

 

kan me er ook niets bij voorstellen... en dan moet je maar niet 2 visites op een dag aflopen met zo'n kleintje.... is logisch dat als je daar komt dat ze je kleintje willen vasthouden en vooral oma's! en dat je zegt dat ze beter ffe niet tegen hem kan praten vind ik persoonlijk wel erg raar...

Ik zeg altijd, stel dat jouwn zoon later getrouwd is en een kindje heeft met zijn vrouw, en jouwn schoondochter dus zo omgaat met jou! dan piep je wel anders....

 

Dat 'hebberige' heb ik nooit zo gevoeld. Niet bij mijn oudste, en ook niet bij mijn jongste (nu zelfs wel makkelijk dat anderen haar héél graag willen vasthouden, dan heb ik mijn handen weer vrij voor mijn peuter).

Maar wat ik wel eens lastig vind is dat over-enthousiaste als mijn mannetje doodmoe uit de auto komt (net wakker). "oooooh, daar is hij weer! heb je dit gezien? je speelgoed staat al klaar hoor! kijk, daar is de poes.." en dat gaat zo maar door. Hij heeft op dat moment écht geen behoefte aan al die (goedbedoelde!) aandacht maar wil even rustig wakker worden. Als hij dan bij mij op schoot komt kroelen duikt er wéér iemand boven op hem (en mij.. ) om tegen hem te praten: "ooooh, ben je zo moe? ja, je moet even wakker worden he..". Ze zien dus dat hij moe is en tijd nodig heeft, maar doen ze er wat mee??? nee dus.

Begrijp me niet verkeerd; ik snap heel goed dat ze het goed bedoelen. En als ik zeg: "laat hem nou maar even, hij komt zo wel als hij een beetje is bijgekomen" dan krijgt hij wel even de ruimte. Maar de volgende keer gaat het precies zo, en laten ze hem pas met rust als ik erom gevraagd heb.
Nou ja, wat ik nu doe: ik blijf gewoon nog even in de auto zitten met hem, zodat hij in alle rust wakker kan worden, voordat we gaan aanbellen. Of als hij echt nog slaapt (en als ik er de tijd voor heb) dan rijd ik nog een halfuurtje om, of zolang als het duurt tot hij uit zichzelf wakker wordt. Hij is dan tenminste een beetje bij, voordat iedereen er bovenop duikt!

 

Dit herken ik ook hoor.
Als ik bij mijn ouders binnen kom zonder kind, is het meteen "waar is die kleine, waarom is ze niet mee?"
Ook hallo.

Ik was zondag jarig en die kleine meid lag lekker te slapen. Of ik haar even kon halen, want ze wilde haar graag beneden hebben. NOT..

 

Hoi Mus,

Ben blij je verhaal te lezen. Kreeg zo onderhand het idee dat ik de enige ben met dit gevoel, tenminste als ik naar vriendinnen kijk die ook net moeder zijn geworden.
Ik herken precies het gevoel wat jij beschrijft.... en vind het dan ook moeilijk om ergens op visite te gaan waar ik weet dat mijn kleintje niet met rust gelaten wordt.
Zo onderhand begin ik ook wel een beetje van dit gevoel te balen... het heeft namelijk al meerdere malen tot een conflict geleid tussen mij een mijn partner.
Ook zou ik aan de ene kant dolgraag weer eens lekker met mijn partner iets leuks gaan doen, maar vindt het aan de andere kant doodeng om mijn kleintje achter te laten.
Weet ook dat ik er zo onderhand aan moet gaan wennen.... moet namelijk volgende week weer beginnen met werken......

Maar ja, hoe ik het mezelf misschien een beetje makkelijker kan maken.... geen idee! De hormonen winnen het nog steeds van het verstand.

 

goh eindelijk zeg! iemand die net als ik denkt.

 

Oja heel herkenbaar hoor ts, precies zoals jij het schrijft ging het hier ook. Hier werd ik bestempeld als een 'tijger' die haar kind beschermd tegen de oma. Flink woorden over gehad, maar dat maakt me niks uit. Het is ons kind, onze opvoeding, ons idee hoe we het doen. Oma zei dan ook soms tegen Charlotte: nee, oma mag niks tegen jou zeggen want dat vindt mama te druk.
:x:x:x
En ik moest haar eens laten huilen, al die flauwekul dat het goed is voor haar longetjes, owwwwwww word er nog boos om als ik eraan terug denk. Wil je niet van streek maken, hier is het wel minder geworden maar nog altijd redelijk wat opmerkingen. Ben nu zover dat het me het ene oor in en het andere oor uit gaat.
(gaat trouwens over mijn eigen moeder, niet over mijn schoonmoeder).

 

@jeal: straks word er vanzelf gesparteld als kindlief niet op schoot wel.. Of komt zelf aangeven dat het wel op schoot wil
dan is een stuk makkelijker.

@bri: ook een oplossing.. Anne is nu wat groter maar die maken we gewoon wakker 5 minuutjes voor we aankomen.
Een wakker worden en dan zelf lopend naar binnen doe hier wonderen
en als ik de dan toch een keer op m'n arm heb bij binnenkomst blijft het vaak gewoon bij gedag zeggen omdat ze zelf ook wel zien dat ze slaperiger is dan anders.

Grote voordeel van zelf kruipen/lopen is dat ze ook duidelijker zin in wat ze wel/niet willen.

 

Nee sorry ik kan me er niets bij voorstellen en ik vind het ook best heftig dat niemand je kindje mag vasthouden. Als ik de tante /oma was geweest had ik er ook zeker weten iets van gezegd want dat is toch best wel gek?

Maargoed ik heb ook nooit dat "hebberige" gevoel gehad, ik vond het geweldig om te zien hoe trots iedereen was als ons mooie kereltje tevreden in hun armen lag.
En als ik niet zou willen dat iemand anders hem vast zou houden, dan zou ik ook niet op visite gaan bij mensen. Dan zou ik lekker thuis blijven en hem de hele dag vasthouden.

Wat betreft de fles geven dat probleem heb ik nooit gehad, ik gaf borstvoeding en niemand anders kan hem dat geven. Maargoed, ik heb wel eens gegrapt dat ze best mijn borst vast mochten houden hoor

En dan ben ik inderdaad wel benieuwd hoe het gaat als iemand uit de familie een kindje krijgt (bijvoorbeeld je zus oid), dan neem ik dus aan dat jij het heel normaal vindt dat jij dat kindje nooit mag vasthouden?
Rare bedoeling vind ik het. Tuurlijk kan ik het snappen dat je het niet leuk vindt als je kindje binnen een uur bij 20 verschillende mensen heeft gezeten (alhoewel wij hier zelf nooit problemen mee hebben gehad omdat ons zoontje het ook wel prima vond) maar gewoon even bij de tante of oma dat moet toch sowieso wel even kunnen.

 

Heel herkenbaar! Tot mijn zoontje een maand of 6 was mocht niemand hem vasthouden, niemand hem een flesje geven behalve ikzelf en mijn moeder... mijn tante maakte een keer een opmerking (nadat ze in mijn kraamweek al 3x op visite was geweest ) "euhhh mag alleen jij hem vasthouden of hoe zit dat?!"

Toen riep ik "Ja en als je daar problemen mee hebt dan ga aub naar huis ofzo!!"

Klaar

 

Dat komt op mij over alsof het iets met macht te maken heeft? Dat je juist nu wilt laten merken dat jij kunt beslissen wat er met je kindje gebeurt?

Het is toch niet meer dan normaal dat opa's en oma's enthousiast zijn als je langskomt met hun kleinkind? Helemaal als ik lees dat je dus niet in de buurt woont. Mijn ouders en schoonouders zijn ook altijd enorm enthousiast als we langskomen. En mijn moeder past geregeld op hem dus ziet hem wekelijks, toch vindt ze het heerlijk als hij er is en dat laat ze (gelukkig!) ook merken.
Ik weet zeker dat Liam het hartstikke leuk vindt om zoveel aandacht te krijgen en zich overal zo geliefd en welkom te voelen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat hij een goede band krijgt met de familie, dus mogen ze hem zeker wel even vasthouden.

 

Lovely: Ook je vader en broers/zussen van jou niet?

Mus: Uit logeren heb ik trouwens ook nog maar 2x gedaan en de eerste keer was toen hij 13 maanden was. Eerder vond ik hem daar nog veel te klein voor.