Ik voel me een tikje ongemakkelijk om dit hier te plaatsen, maar weet ook niet waar ik het anders wel zou moeten plaatsen. Ik wil het toch graag van mij afschrijven Ik heb namelijk wel 2 gezonde kinderen. En ik weet dat de meesten in deze rubriek nog kinderloos zijn. Het voelt daarom een beetje dubbel. Maar ik wil het toch kwijt, ondanks dat ik nu wel 2 kinderen heb, weet ik ook hoe het was toen ik nog geen kinderen had. Voor de geboorte van mijn oudste heb ik 2 miskramen gehad. Ik werd vlot zwanger, had nergens last van, voelde me enorm gelukkig, de meeste mensen in mijn omgeving vertelt na een paar weken. Maar met de 12weken echo bleek het een missed abortion te zijn. Het vruchtje was bij 6 wk gestopt met groeien. 6 weken heb ik nietsvermoedend rondgelopen. Gelukkig geen curretage nodig gehad, de dag ervoor toch spontaan verloren. 5 maanden later werd ik weer zwanger. Je denkt dat het je geen tweede keer overkomt maar wel dus. Dit keer gelukkig wel een normale miskraam bij 6 wk. En toen werd ik maar niet zwanger, het duurde bijna een jaar en wat heb ik veel testen versleten. Uren op zwangerschapspagina doorgebracht. Het werd een obsessie. Mijn man stelde zelfs een sex stop in, hij had er genoeg van, ging af en toe een beetje te ver. Maar na ongeveer een jaar werd ik gelukkig wel zwanger, en het ging goed. Prachtige dochter gekregen. Een jaar later begon het weer te kriebelen, weer vlot zwanger, weer een miskraam bij 6 weken. Even slikken maar dochter maakte veel goed en we gingen het gewoon nog eens proberen. Een paar maanden later werd ik gelukkig blijvend zwanger , een zoon kregen we. En nu ben ik weer zwanger, niet verwacht maar erg welkom. Ik ben nu 4w3d ver. En ik zit hier, te wachten, afgezien van mijn man nog aan niemand vertelt, zelfs niet mijn zus met wie ik alles deel. Uitgerekende datum is juli 2017. Maar ik kan nog niet vooruit denken, ik wacht op een miskraam. Iedere keer dat ik iets voel ga ik naar de wc. Ik durf nog niet vooruit te denken. En tegelijkertijd denk ik, stel je niet aan, wat een luxeprobleem heb je toch. Je hebt al 2 gezonde kinderen!! En zoveel miskramen heb je nu ook weer niet gehad. Maar t steekt. Ik zou enorm teleurgesteld zijn mocht het weer misgaan. Dus zit ik in wachtstand...
jeetje wat zal dit een naar gevoel zijn. En ik snap heel goed dat je je zorgen maakt want ik vind 3 miskramen echt wel een hoop. Ik zou het aangeven bij de verloskundige dat je zo onzeker bent misschien kan je dan wat vaker een echo krijgen. Ik heb deze week voor het eerst een miskraam gehad en zit er nu ook al aan te denken dat als ik ooit weer zwanger raak dat dat waarschijnlijk 12 hele onzekere weken gaan worden. Probeer je niet te druk te maken want stress is niet goed in de zwangerschap en probeer enigzins toch wat te genieten.
Lieve schat ik herken je angst zo goed , ik en nu bijna 12 weken en zit nogsteeds te wachten tot het mis gaat . Alsof het in hoofd niet anders kan dan dat het misgaat ... Hopelijk trek je jezelf door de aanstaande weken en mag je weer een prachtig kindje op de wereld zetten . Zoveel vrouwe samen met ons kennen deze angst, deze angst weet je pas wat het echt is als je het ooit heb meegemaakt . Zorgeloos zwanger zijn is er dan vaak niet meer
Allereerst gefeliciteerd! En je hoeft je zeker niet schuldig te voelen. De wens om een goedlopende zwangerschap is bij de 3e niet minder dan bij de 1e. Het is inderdaad niet meer zo zorgeloos als de eerste keer, zelfs nu ik 34 weken ben, heb ik nog steeds af en toe het gevoel dat het mis zal gaan en het ons niet gegund is. We kunnen niets doen dan wachten en dat is niet altijd gemakkelijk. Ik wil je heel veel succes wensen de komende tijd. Ik vond het altijd wel heel fijn om het niet alleen te hoeven dragen en te kunnen delen met iemand, maar dat is voor iedereen anders.
Precies zoals jij zegt meis...nooit meer zorgeloos zwanger. Ik ben nu aan mijn tweede miskraam bezig. Binnen 3 maanden tijd. Ik durf gewoon niet meer zwanger te worden hierna . Want ik denk gewoon nu al dat het mis gaat. En al zou het niet mis gaan leef ik tot aan de geboorte in veel spanning. Ik heb mk bij 5 weken en 6 weken gehad. Maar stel nou dat het volgende keer later gebeurd. Allemaal van die angstige gedachten.Je vertrouwt je lichaam niet meer. Ik heb ook al een mooie dochter en voel me daar nu extra gezegend mee. Wat een wonder! Want zo vanzelfsprekend is een goede zwangerschap helaas niet realiseer ik me nu extra. Heb ook de rare gedachten dat ik misschien nu 2 keer "gewaarschuwd " ben en dat we misschien gewoon onze wens voor een tweede kindje moeten laten gaan ofzo. Ik weet het klinkt heel gek. Maar je gaat zo gek denken over zwanger worden en zijn door meerdere miskramen. Er zijn vrouwen die het veeeeeel vaker hebben meegemaakt dan 2 keer en ook de moed niet opgeven daar houdt ik me voor nu nog even aan vast. Ik hoop dat dit voor jou een goede gezonde zwangerschap wordt en dat je hoe verder je komt meer vertrouwen in je lichaam krijgt weer🍀
Gefeliciteerd! Hier inmiddels 23 wkn zwanger en na een paar bewegingloze uren pak ik nog de Angelsound. Zorgeloos? Nee echt niet. Nog steeds t gevoel van onwerkelijkheid.. Extra echo's en de Angelsound hebben me er tot nu toe echt doorheen getrokken.
Wat lief jullie reacties, het doet me goed om jullie begrip te lezen. In mijn omgeving zijn er geen mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Dus kan er niet echt over praten. Gelukkig krijg ik een echo met 7 weken, dat is hier bij de vk inmiddels standaard , en daarna heb ik de angelsound voor mezelf.
de titel klopt als n bus.. Helaas hoor ik (nog) bij de kinderloze.. onze eerste zwangerschap was ook een MA. Wat n verdriet.. nog steeds. We zijn weer aan het proberen.. voor zover al iets te proberen valt zo kort na curretage. Het blije vrolijke gevoel is eraf.. Hoop gauw weer zwanger te zijn.. maar ondertussen die weken in onzekerheid.. zie er enorm tegenop!! Vind er niks romantisch meer aan, kindjes proberen te maken.. Natuurlijk wel Gefelicteerd! Ik snap je angst volkomen.. Ik duim dat alles helemaal goed gaat komen!!
Hier ook heel herkenbaar, voor de oudste een miskraam gehad, toen werd onze oudste geboren met verschillende hersenafwijkingen, toen we eindelijk de moed hadden verzameld om voor een tweede te gaan nog een miskraam en daarna een MA gehad. Toen een gezonde dochter gekregen. Toen ik dit keer zwanger was kon ik niet geloven dat het nu zomaar in een keer goed zou gaan. Ik was helemaal in de war de eerste weken. Inmiddels ruim 11 weken zwanger en elke week een echo gehad, alles ziet er goed uit steeds. Toch durf ik nog niet helemaal blij te zijn. Vanmiddag de termijnecho en ben nu al aan het piekeren over dat het hartje er ook zomaar mee gestopt kan zijn. Je dekt jezelf gewoon in op die manier. Je kunt helaas niks anders doen dan afwachten. En evt vroege echo vragen of zelf regelen. Sterkte de komende weken! En ik duim dat alles gewoon helemaal goedkomt! Edit: Ik zou de angelsound trouwens echt pas na 12 weken gebruiken.
Heel herkenbaar. Bij de eerste ging alles gelijk goed. Nu inmiddels 2 jaar verder voor de tweede en 2 miskramen achter de rug. Nu weer zwanger en wel een kloppend hartje gezien maar ik voel van binnen dat het 1,5/2 weken geleden mis is gegaan. Wacht nu op de termijnecho aanstaande maandag die dat gaat bevestigen tenzij het nu vanzelf los komt. Heb ook echt nog geen zorgeloos gevoel gehad deze zwangerschap. Dat komt ook nooit meer terug. En heel eerlijk denk ik dat ik ook niet meer zwanger wil worden hierna
jeetje Boebels wat naar dat je zo'n voorgevoel hebt, waarom vraag je niet aan de verloskundige of je eerder terecht kunt? Misschien zit het wel nog helemaal goed en ben je je voor niets heel veel zorgen aan het maken. Maar waar komt je gevoel vandaan dat het niet goed is?
Ik snap je gevoel compleet. Ik ben in december 2014 ook bevallen van een zoon, gezond en wel. In juni dit jaar een vroege echo met een kloppend hartje, een maand daarna bleek het gestopt te zijn met 9 weken. Heb toen een curettage gehad. Nu ben ik wederom zwanger maar ik zit compleet in de stress, ten eerste omdat ik op 26 september al positief testte en afgelopen vrijdag pas 5 weken en 3 dagen zwanger bleek met een beginnende (of eindigende) hartactie en omdat ik nu al ruim een week bruin bloed verlies.. het is niet veel maar toch elke keer denk ik weer "nou dit is het dan".. en dan stopt het weer. A.s. maandag weer een echo om te kijken of er een goede groei in zit maar als het weer fout blijkt dan ben ik er voorlopig ook wel klaar mee. Daarbij komt ook nog eens dat ik me gewoon helemaal niet zwanger voel. Voor mij ook al een gevoel dat dit wederom niet goed zit.