Theatraal gedrag

Hoi,

Mijn dochter (2 jaar en 3 maanden) is afgelopen week met papa naar het buitenland geweest om mijn schoonfamilie te zien. Ik kon niet mee wegens gevorderde zwangerschap. Onnodig om te zeggen dat ze daar continu entertained en vermaakt is, ze was het centrum van ieders aandacht.

Ik had verwacht dat ze het misschien een beetje moeilijk zou hebben om weer in het dagelijkse ritme te komen en dat ze zou proberen bepaalde grenzen op te zoeken. Tot op heden valt dat eigenlijk goed mee, maar ze heeft iets anders 'nieuws' (gek is dat om je kind een ruime week niet te zien), namelijk theatraal gedrag. Zo noem ik het maar even. Ze kan om niets heel dramatisch gaan huilen. Compleet met tranen. Maar als je haar even afleid is het zo over en praat ze weer met haar gewone stem. Ook zegt ze achteraf heel vaak: "Sophia moest huilen", alsof ze er zelf van onder de indruk is.

Als je vraagt wat er is als ze zo huilt, zegt ze niets. Ook protesteert ze niet (normaal huilt ze vooral bij drift en dan protesteert ze dus heel hard). Nu is het: huilen, ik vraag haar: "kom je aan tafel?" en dan zegt ze: "jahaaaa", met echt zo'n theatrale uithaal. Het klinkt heel zielig en op de creche krijgt ze ook alle aandacht van de leidsters omdat dit voor haar niet normaal is. Ze zeggen ook daar dat ze vaak een beetje in zichzelf loopt te snikken en dat ze heel veel doen om haar af te leiden.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Blijven vragen wat er is, haar afleiden of het juist negeren? Ik wil niet dat dit een standaard manier wordt om aandacht te vragen (die krijgt ze trouwens genoeg). En ik denk dat ze zelf goed doorheeft dat mensen direct heel bezorgd reageren als ze zo doet, en dat ze dat fijn vindt... of is ze daar nog te jong voor?

 

Negeren! Dat is wat ik in ieder geval altijd deed. Mijn zoontje heeft er een tijdje een handje van gehad om alleen maar op een huilerige toon tegen me te praten. Echt bij alles. Nou, sorry, maar daar ben ik echt allergisch voor. Ik reageerde dan niet en als hij dan vol bleef houden zei ik hem normaal te praten omdat ik hem niet begreep als hij zo raar praatte.

 

Bedankt voor je reactie! Ze doet het niet bij alles, maar kan gewoon om niets echt in huilen uitbarsten. Niet boos of krijsen, maar echt (zielig) huilen.

Gisteravond deed ik haar in bad, van het een op andere moment was ze het beu en wilde ze eruit. Prima, maar dan moest haar haar toch nog even uitgespoeld worden. Dit vindt ze nooit heel leuk, maar nu maakte ze een drama! Lang nadat ze al in haar handdoek op de badmat stond was ze nog steeds met trillende uithalen aan het huilen. Ik heb van alles geprobeerd, een liedje zingen, gek doen, zeggen dat het nu klaar is, dat ik maar even haar haar heb uitgespoeld, zelfs uitgelegd dat het belangrijk is dat de shampoo uit haar haar gaat (ze is normaal heel gevoelig voor een logische uitleg en accepteert dingen dan veel sneller). Maar niets hielp. Ik had wel contact met haar en ze was ook niet hysterisch ofzo, gewoon heel zielig, en ja, een beetje theatraal aan het huilen en snikken.

Het werd niet beter omdat ze toen nog haar pyjama aan moest, dat wilde ze opeens ook niet. Ik ben toen kordaat opgetreden en binnen no time was ze in pyjama, en toen huilde ze om haar schaapje. Die lag nog beneden, dus ik zei: prima, we gaan hem halen. Zoals altijd ging ik met haar mee op de trap, toen keek ze naar me en zei ze heel huilerig: "mama! ga maar terug naar boven!" met zo'n wegwerpgebaar van haar hand.

Ze lijkt opeens zoveel 'volwassener'.