dit zal voor de meeste mama's wel erg vreemd klinken denk ik... maar ben toch nieuwsgierig of ik de enige ben die dit heeft. Ik ben nu 5,5 maand mama van mijn geweldige boefje, en ik ben zo zo zo gek op em, alle cliche's zijn zo waar.... dat je eigen kindje t geweldigste is wat er bestaat, je nergens meer van kan houden, etc etc jullie kennen het wel! maar ik heb al vanaf het begin dat het zo enorm onwerkelijk is dat hij er is en dat ik mama ben. we zijn nu 5,5 maand verder en nogsteeds kan ik er niet bij dat ik mama ben en een zoontje heb. ik verwonder me minstens 20x in een week over het idee dat hij (naar alle waarschijnlijkheid natuurlijk) zal gaan praten, lopen, dat hij 5 zal worden, 10, 15, 20... met geluk ook een eigen gezin zal krijgen. ik kan er echt niet over uit dat hij bij ons is en blijft. dat hij voor altijd deel uitmaakt van ons gezin. dat ik voor altijd mama ben. ik heb maanden gehad dat ik dingen vooruit kon plannen in mijn hoofd zonder eraan te denken dat mn zoontje er ook nog is. bijv. bedenken dat we 's avonds met koopavond wel ff hier of daar konden gaan kijken, om dan n halfuur later te bedenken hee dat kan niet, dan ligt mn kleine mannetje te slapen! ik heb daar dan geen enkele moeite mee overigens, dat ist ook niet. T word langzaamaan wat minder erg, begin nu meer rekening ermee te houden, maar tis nog lang niet verdwenen! en nu het zomer is, bedenk ik me heel vaak dat hij volgend jaar rond deze tijd zal kunnen lopen, in een zwembadje kan spelen... en dat blijft zo onwerkelijk... tis net of ik niet helemaal geland ben in mijn nieuwe leven ofzo... ik voel me best raar, dat het maar niet volledig tot me door lijkt te dringen. herkent iemand dit?
nou meid je bent niet de enige hoor! wij 1 jaar later hebben het ook nog! we liggen wel eens met zijn 3e in bed end an zeg ik ook zo vaak tegen mijn vriend dat ze echt van ons is das echt zo mooi! hhaahhaah
Nog niet zolang moeder, maar wel hetzelfde gevoel. Het is gewoon het allermooiste wat er is en blijft zo onwerkelijk! Ooit eerder heb ik dat gevoel gehad. dat was toen ik mijn rijbewijs haalde (wat een vergelijking hé ) Toen heb ik ook jaren rondgereden met het idee van...kijk mij nou, ik rij in een auto, wie had dat ooit gedacht. Dat gevoel heb ik nu weer. Ik ben moeder, wat een apart gevoel, wat een mooi iets....
Dat blijft wel zo hoor...en ik ven al 2 jaar mama. Als ik mn kids nu bezig zie dan kan ik me ook niet voorstellen dat ze straks groter als mij zullen zijn, naar school gaan straks, een heel eigen leven gaan lijden... Het is zo raar omdat je steeds in andere fases rolt, de tijd dat ze baby was is nog maar zo kort geleden maar het lijkt al eeuwen terug. Ze is zo veranderd en je stevent vooral bij een eerste kind steeds af op nieuwe dingen... ik kan me alleen niet meer indenken wat ik deed met mn tijd voor ik kids had. Ik moet me wel te pletter hebben verveeld want nu heb ik het zo druk... ik had dit 2 jaar geleden nooit gedacht.
Heeeeeel herkenbaar en zo geweldig! Gister liep ik alleen (voor het eerst) naar de winkel voor luiers. Ik voel mezelf glunderen en denken; Zie mij, ik ben moeder! En op één of andere manier begrijp ik mijn eigen moeder nu beter. Groetjes, Mirelle.
Ik heb het 'zwanger zijn is onwerkelijk'gevoel, leuk te lezen dat dit in iets anders verandert en niet meer overgaat
Ja ik heb dat ook heel erg. En ik vind het gewoon een mooi en fijn idee dat mijn dochter zich gewoon veilig en geliefd voelt bij ons. Ik weet nog toen ik kind was dat ik altijd met een shirt wilde slapen die naar mijn moeder rook want dan voelde ik me pas veilig. Ik vind dit zo'n mooi gedachte dat zij dat ook gaat krijgen.
haha geweldig om te lezen dat ik niet de enige ben, ik dacht echt dat ik maar een uitzondering was dat ik dr maar niet aan gewend raak dat hij er is! het lijkt als ik om me heen kijk altijd alsof het bij anderen zo vanzelfsprekend is dat ze n kindje hebben en dat iedereen zich volledig papa/mama voelt
bibiche, daar kan ik al helemaal niet over uit... dat ik voor mijn zoontje bijzonder ben omdat ik zijn mama ben en hij er maar eentje heeft Ik heb zelf een sterke band met mn vader, vind hem echt geweldig. niet omdat hij mijn vader is maar omdat hij zo'n mooi mens is, en toevallig ook nog mijn vader ik kan me echt niet voorstellen dat (als ik het goed doe ) mijn zoontje mij ook bijzonder zal vinden, dat ik zoveel bijzondere dingen met hem mag doen... nu ik zelf mama ben denk ik opeens terug aan mijn eerste jaren, de hele simpele dingen die nu nogsteeds bijzonder voelen (mijn vader die altijd kwam voorlezen, mijn moeder die me op het aanrecht zette waar ik mocht helpen met het maken van mijn bordje pap, mijn vader waar ik altijd zo lekker tegenaan mocht liggen als ik moe was). het is zo enorm onwerkelijk dat ik dat nu ook zal gaan ervaren met mn zoontje!
Heb ik ook hoor, dat ik haar soms bij plannen maken heel even "vergeet". Ook omdat ik nog niet 100% gewend ben aan haar. Steeds als je in een ritme zit, verandert het ritme weer terwijl alles de jaren hiervoor gewoon z'n gangetje ging...
Heel herkenbaar hoor. Hoe vaak ik nu nog tegen mijn man zeg: 'Ik ben een mama!'. Geweldig gevoel. Ik voel me er heel erg gesterkt door. Niemand kan me iets maken, ik ben maar mooi de mama van Emme, de liefste baby die er is. En het mooie is dat alle ouders dan van hun kind zeggen.
Het is heel onwerkelijk. Je bent voor altijd de mama van...... Dat is zo'n enorme verantwoordelijkheid die je hebt,tot je kindje het alleen kan, en daarna.... de zorgen blijven altijd. Onbezorgdheid bestaat niet meer... en ik zou voor geen goed meer terug willen naar voor mijn zwangerschap. Kan me een leven zonder mijn kind niet meer voorstellen.
Haha, ik dacht al dat ik de enige was die zulke dingen dacht. Ik kon me niet voorstellen hoe hij eruit zou zien als hij zou kunnen lopen, woordjes zeggen en ik vind het nu weer moeilijk me voor te stellen hoe zijn stemmetje straks zal klinken... maar het gaat zo vanzelf! Ineens is het zover! Maar precies hetzelfde hier hoor
hier hetzelfde, al heb ik dan ook weleens als ik terug denk aan mijn eigen jeugd: wat is het hard gegaan... en dan besef ik dat dit eigenlijk ook hard gaat en dat je dus echt moet genieten wat we natuurlijk dan ook doen soms heb ik het over "mijn dochter"en dan moet ik er gewoon om lachen...zo onwerkelijk, hihi
P'sies omschreven hoe ik dit ook voel. zon onwerkelijk nog.. zo wonderlijk.. en een geschenk uit de hemel. Echt waar, ik hou zo godsgruwelijk veel van ons jochie dat t soms gewoon pijn doet. Zelfs nu ik dit schrijf krijg ik al weer tranen van geluk in mn ogen.. Echt hoor, ben af en toe nog steeds een emo muts..