Hoi hoi, Sinds een kleine 5 maanden ben ik een trotse moeder van een mooi meisje. Hoewel ik hier erg van kan genieten overvalt mij soms weleens het gevoel alsof ik haar iets aan wil doen. Scharen en messen leg ik na gebruik zo snel mogelijk weer terug in de la, voor het geval .... Als ik aan de wandel ben heb ik de neiging om de kinderwagen een zet te geven terwijl er auto's en vrachtwagens rijden... Of tijdens het babyzwemmen net iets te lang onder water. Ik wil het niet, het mag niet. Maar dit gevoel komt zomaar ineens naar boven. Ik heb het hier al over met een maatschappelijk werker gehad en die wist te vertellen dat veel vrouwen dit herkennen, maar is dat ook zo? Voor mijn gevoel ben ik echt van het padje af en rijp voor een gesloten inrichting . Groetjes van een bange mama
jeetje meid, dat is nogal wat, ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik vind het goed van je dat je al met een maatschappelijk werker hebt gepraat, ik wil je heel veel sterkte wensen, en ik hoop dat je gauw echt van je meisje kunt gaan genieten
Ik herken het wel een beetje. Als ik die kleine in mijn armen hou, komen er ook van die rare gevoelens naar boven. Als ik zoiets voel, zoek ik gauw afleiding want ik wil dit niet voelen. Ik had het met de 2e ook en dit is vanzelf weggegaan. Ik wijt het aan slaapgebrek. Succes meid.
Neem contact op met je huisarts want ik denk dat je hierin wel wat beter begeleid moet worden. Ik herken deze gevoelens zelf overigens helemaal niet en ik vind het niet normaal in tegenstelling tot wat je maatschappelijk werker zegt. Als je zelf bang bent dat je niet meer volledig voor de veiligheid van je kindje in kan staan dan is dat voor mij een teken aan de wand dat er iets moet gebeuren. De huisarts kan je doorverwijzen naar een hulpverlener die hierin gespecialiseert is. Begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat je achter slot en grendel moet maar hier moet zeker iets mee gedaan worden. Sterkte hiermee!
ik vind dit lijken op postanale depressie , n vriendin van mij heeft dat ook gehad en omschreef hetzelfde als jij kwa gevoelens, je moet echt profesionele hulp gaan vragen via de huisarts!
ik herken het deels. Ik heb nog niet de behoefte om scharen etc snel weg te leggen, maar als ik haar til en op de grond wil leggen.. dan schiet er ook wel eens door mn hoofd dat ik haar kan laten vallen... of als we lopen te swieren.. ze kan tegen de deur komen.. Ik zelf denk dat het eerder t gevoel is dat je de gevaren ziet.. en ze erkent. Tenminste.. zo is t denk ik bij mij... als jij t gevoel hebt dat je jezelf niet meer vertrouwt bij haar..dan zou ik inderdaad serieuze hulp gaan zoeken succes en sterkte
Heb voor vanmiddag een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ik sta er op dat ik echte professionele hulp wil. Ik vind het stoer van mezelf maar ook erg eng omdat ik bang ben door dit aan te kaarten dat mijn meisje dan wordt weggehaald.
Ik herken het deels, maar dan meer dat ik het zo onwerkelijk en eng vond dat zo'n klein hummeltje zo ontzettend afhankelijk is van jou. Het rare idee dat iemand zo op jou vertrouwt was soms beangstigend. Goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt en dat bewijst juist dat je echt niet 'van het padje af' bent. Sterkte
Hartstikke goed van je! Die maatschappelijk werker moet ander werk gaan zoeken. Hoe moeilijk is het niet voor jou om dit tegen haar te zeggen en dan zo afgescheept worden, ongelooflijk! Je hoeft echt niet bang te zijn dat ze je meisje weghalen, het pleit juist voor je dat je zo serieus hulp gaat zoeken, ik vind dat echt heel goed van je. Want natuurlijk zijn er meer moeders met jouw gevoelens, maar het is niet gangbaar en je moet dus hulp krijgen. Heel veel sterkte!
ik weet niet of je ook een partner hebt? maar wat vind die er van dan? kan je het wel met iemand bespreken verder? sterkte er mee
Super sterk van je dat je een afspraak hebt gemaakt bij de huisarts, dat zegt wel wat over je hoor! Ik hoop dat hij of zij het goed opppakt en je doorverwijst naar de juiste instanties. Je hoeft niet bang te zijn dat de kleine hierdoor bij je wordt weggehaald. Ik wens je nogmaals heel veel succes en als je even je verhaal gewoon kwijt wil of je even je gedachten ergens anders op wil zetten dan mag je me altijd pb'en. Groetjes Michelle
Ben net terug van het bezoekje aan de huisarts. Ik heb gehuild, kon echt niet meer stoppen. Gelukkig werd er nu al serieus naar mij geluisterd, voor volgende week had ik al een afspraak gepland staan met de maatschappelijk werker en de huisarts was het met mij eens dat de maatschappelijk werker voor mij niet meer voldoende was dus we gaan een stapje verder. Dit gesprek luchtte al zo op..
Goed dat je de stap hebt genomen naar hulp. Zo te horen moeten ze je serieus nemen want het klinkt inderdaad wel als een postnatale depressie. En ze nemen echt niet zo maar je kindje af hoor, daar moet je echt niet bang voor zijn. Er zijn namelijk heel veel mama's die dit soort dingen mee maken maar er word vaak niet over gesproken. Ik vind dat je trots op jezelf mag zijn dat je deze stap hebt genomen. En ik hoop dat er veel goeds gebeurd in je toekomst. Het komt wel goed!!! Liefs Jada
Al een aantal jaar kamp ik met een angststoornis en ik herken het wel. Die gedachtes die je hebt zijn meestal terug te voeren op een diepere angst om de controle te verliezen. Vroeger was ik vnl bang om een hartstilstand te krijgen of gek te worden. Nu richten mijn angsten zich ook soms op haar. Ben dan idd ook bang dat ik opeens doordraai en haar iets aan zal doen. Laat vallen ofzo of dat ik terwijl zij in bad gaat flauwval en dat zij dan verdrinkt. En juist omdat je nog angstiger van die gedachtes wordt, blijven ze je achtervolgen. Tenminste dat is mijn ervaring. Ik denk ook niet dat je bang hoeft te zijn dat je je kindje echt iets aan zou doen. Het word je gewoon nu even te veel allemaal en vind het ook heel goed van je dat je hulp zoekt. Veel sterkte en het komt allemaal goed!
Gisteren heb ik even gegoogeld (is dit nederlands) en kwam ik op de site www.geenrozewolk.com terecht. Hierin wordt goed beschreven hoe ik mij op dit moment voel. Weet dat je niet de enige ben !!!
Lieve meid toch, wat een ellende.. je verhaal gaat me echt aan het hart. Wat vreselijk dat je je zo voelt.. het klinkt inderdaad als een postnatale depressie. Ik vind het super goed van je dat je professionele hulp zoekt, vergeet niet je bent een goede en verantwoordelijke moeder!! Je HA kan eventueel antidepressia voor schrijven, maar goed als je een stapje verder gaat, zal je wel bij een psych terecht komen en zal hij/zij dat wel doen. Ik weet niet of je mensen kent die dit gebruiken, maar vaak is de drempel hoog om antidepressia te gaan slikken. Ik vind dat jammer, er zijn zoveel mensen die een pilletje slikken (om medische redenen) om zich beter te voelen, waarom dan niet als je je psychisch niet goed voelt. Ik wil hiermee zeggen dat als je een pilletje zou moeten slikken (tijdelijk) om je beter te voelen, sta er alsjeblieft voor open. Ik ken namelijk ook een mama die uiteindelijk een postnatale psychose heeft ontwikkeld (zij wilde geen antidepressia) en dan is echt een eind zoek. Heel heel heel veel sterkte meid! Ik hoop dat je goede hulp krijgt, die je hieruit kunnen halen. Heb vertrouwen! Liefs Huismus
De eerste paar maanden na de geboorte van de kleine heb ik dit ook gehad. Even korte uitleg; ik wilde eigenlijk nooit kinderen en toch kwam kyan, mijn leven was op dat moment een puinhoopje de bevalling is geindigd in een spoedKZ en het ging even niet goed met die kleine. Daarna heeft hij de eerste 3,5maand van zijn leven 8-10uur gehuild per dag. Was behoorlijk depri en wilde kyan helemaal niet eens op dat moment. Soms dacht ik weleens van (tijdens het badderen) als ik hem nou onder water houdn ben ik overal vanaf... of idd de kinderwagen een zetje gegeven. Ik dacht toen van doe normaal, kind kan er niets aan doen. Was zo geschrokken van mezelf dat ik toen besloot voor die kleine te zorgen en of dat nou met tegenzin was of niet ik vond dat ik er moest zijn voor die kleine en moest kappen met die onzin gedachten. Toen is het langzaam beter geworden en die gedachtes verdwenen.... En nu is het toch goed gekomen Al wens ik hem soms een midweekje naar toeki-toeki land toe
Heej mamavanuk, Ik zit met tranen in mn ogen je verhaal te lezen.. Ik vind het heel goed dat je naar de HA bent gegaan.. Ik hoop dat je snel geholpen wordt en dat je er vanaf komt!! Wat zeg je man ervan ( of heb je die niet) Heel veel sterkte!!! xxx
Op 21 jarige leeftijd beviel ik van mijn zoon. Ik raakte achteraf gezien in een depressie en had heel vaak dat soort gedachten. Wat als ik hem laat vallen of iets anders aan doe. Ik heb er nooit hulp voor gezocht maar heb er wel mee gezeten. Zelf schrok ik er altijd van en wist diep in m`n hart dat ik zoiets nooit zou doen. de gedachten verdwenen bij mij vanzelf. Sterkte en goed dat je hulp hebt gezocht.