Het is weer zover, een lichte deze keer, tenminste, ik kan hem onder controle houden, dankzij mijn medicijnen. Jullie kennen dat vast wel en dan bedoel ik de dames die dat ook hebben of door mensen uit hun omgeving. -Net een blok beton op je borst hebben -Hartkloppingen dat het net is of je krijgt een hartaanval of gaat flauwvallen -Trillen -Heel erge angst -... Ik neem medicijnen en ga bij een psycholoog en binnenkort ook bij een kinesist voor ademahalingsoefeningen, maar toch is het elke keer weer een strijd hoor die paniekaanval, zelfs met medicijnen. Mijn vraag is nu, wat doen jullie als jullie het voelen opkomen of hoe ga je dan met die persoon om die een aanval krijgt? Het jammere is dat mijn vriend heel boos wordt op mij en hij begint te zuchten enzo en zegt dingen zoals, je bent gek en het steekt allemaal in je hoofd. Heb al 1000000 keer gezegd dat ik daar echt niet om vraag maar hij snapt het gewoon niet, ben altijd bang als ik eentje voel aankomen, hij reageert echt wel heel boos.
hi christy, de reactie van je vriend is wel de allerslechtste die hij kan geven.. wat ontzettend vervelend voor jou. je bent dan al zo kwetsbaar.. misschien is het raadzaam dat hij zich ook meer inleest/eens meegaat naar de psych.. want juist hij zou je moeten steunen. volgens mij heb je het meest baad aan een veilige omgeving zonder prikkels met iemand die je vertrouwt. discussie is wel het laatste dat je moet hebben dan. ik neig naar advies als ' rustig in een hoekje (bed, bank) zitten zonder teveel geluid/prikkels ' met iets te drinken, en nogmaals iemand bij je die als het even kan je wat kalmeert. bv door te zeggen dat je veilig binnen zit, dat alles ok is, en die je ook volgt als je, in deze (irreele) angst bijvoorbeeld een dokter wilt bellen ofzo. en die je belooft dat het over gaat, en snel ook. ik heb een vriendin gehad die het had, en dan deed ik altijd bovenstaande. op een veilig plekje, haar laten doen wat zij wil (soms rondlopen, soms tegen me aan zitten) ik heb het zelf toevallig in zuidfrankrijk gehad deze zomer. snap nog steeds niet waarom, enige dat ik weet is dat we een onwijze kater hadden van een halve wijngaard aan wijn die hele week... klingman bleef heel rustig (we zaten in de auto) en heeft de auto aan de kant gezet en is een eindje met me gaan lopen. ik moest perse cola hebben vond ik (suiker? wegens tintelen en licht in kop? brok in keel weghalen?) en dat hebben we gehaald. verder zei of vroeg hij niets, behalve dat het allemaal goed kwam. en dat deed het ook. dat hielp me echt. ik had toen echt het gevoel dat er iets heel ergs zou gaan gebeuren, moest huilen en ' wilde weg van daar ' heel bizar. weet niet of dat is wat jij ervaart? heb het nooit meer gehad sindsdien, maar vroeger (pubertijd) wel. veel sterkte meisje, ik hoop dat de meds werken? en dat je vriend ook mee, of in elk geval niet tegen, gaat werken? het gevoel gaat weer liggen, dat weet je, ik hoop dat je daarop kan vertrouwen en het niet vergeet. liefs
Och meissie, wat vervelend voor je. Mijn vriend heeft ook af en toe een paniekaanval, gelukkig niet zo veel meer als vroeger. Aangezien hij in Amerika woont en we niet heel veel bij elkaar kunnen zijn weet ik eigenlijk niet wat hij doet als hij er 1 heeft. tot nu heeft ie er geen gehad als we bij elkaar waren. Zal het hem eens vragen. Ik word wel een beetje boos op die vriend van je als ik lees dat ie boos op je wordt als je een paniekaanval hebt. Wat een ongevoelige hork!!! Bah!!! In ieder geval een dikke knuf van mij en ik zal mijn vriend om tips vragen, als ie die heeft.
dank je klingel voor je bemoedigende reactie! mijn vriend heeft me diep gekwetst daarmee, ik kreeg het smorgens heel vroeg om 20 voor 6, hij moest gaan werken, ik zei tegen hem dat als jij me niet helpt, moet ik een ambulance bellen (mijn manier van denken op zo een moment), wordt hij kwaad en zegt, ga je me een beetje bedreigen ofzo??? ik wist echt niet waar ik het had, ik begon nog meer te trillen en te hyperventileren.
Ik had ook last van paniekaanvallen, nu heb ik medicijnen gekregen die wel helpen. Paroxetine 20 mg per dag. Ook ben ik een paar keer naar fysiotherapie gegaan voor ademhalingsoefeningen en informatie over wat ik zou moeten doen als ik zo'n aanval weer krijg. Het is idd erg eng en het lijkt echt of je idd een hartaanval of iets dergelijks krijgt! Altijd nadat ik een kopje koffie heb gedronken voel ik me alsof ik een aanval moet krijgen. Ik drink niet vaak koffie, nu helemaal of bijna niet meer!
Oh wat vervelend die paniekaanvallen. Ik heb ze ook een hele tijd gehad totdat ik bij de fysio kwam voor ademhalingsoefeningen. Ik moest gaan liggen. En 1 hand op mijn buik neerleggen en de andere op mijn borst. En dan heel rustig ademen richting je buik. Je borst mag dus niet bewegen. Als je borst beweegt adem je dus verkeerd en daar kun je ook heel raar van worden. Dus echt alleen via je buik ademen. Als je dit doet voel je je na een aantal minuten een stuk beter. Sterkte meid, het is helaas vaak een cirkel waar je in zit en daarom komt het vaak terug. Als ik jou was zou ik ook even goed met je vent praten want als hij je bestempeld als '' aansteller' kan het alleen maar erger worden. Hij is juist diegene bij wie je je goed moet kunnen voelen. Mijn man hielp me heel goed en hielp ook mee met mijn oefeningen. Waardoor het dus vertrouwd aanvoelde. Gelukkig ben ik er nu vanaf. Maar nog steeds ben ik bang dat het terug komt.
Oh ja en als je bang bent om onderuit te gaan of flauw te vallen of wat dan ook, dan moet je dat gewoon laten gaan. Het klinkt heel raar, maar je lichaam hersteld dan zichzelf weer. Het komt voornamelijk door het verkeerd ademen. Je heb dan teveel zuurstof in je bloed ( geloof ik ). Toen ik mezelf vertelde; Mens doe normaal het zit gewoon tussen je oren, je kan er niet dood van gaan en het ligt gewoon aan je ademhaling werd ik al een heel stuk rustiger. Ik heb het ook eens in de auto gehad, durfde echt nergens te stoppen omdat ik dacht dat mensen mij gek zouden vinden. Ik was onderweg naar mijn werk , en toen ik aankwam op de parkeerplaats belde mijn man toevallig. Ik was helemaal in paniek aan de telefoon. Hij schrok er zo van omdat mijn stem zelfs heel anders klonk. Hij heeft heel rustig gepraat aan de telefoon en gezorgd dat we even over koetjes en kalfjes aan het praten waren zodat ik afleiding had. Want afleiding zoeken helpt ook heel goed.
@christy: misschien moet je vriend dit even lezen. paniek is een heel kwetsbare emotie waarin je serieus genomen moet worden, dan gaat het het snelste over. pas goed op jezelf, en laat niet over je grenzen heen gaan he.. (ik weet niet waarom ik dit zeg trouwens, een gevoel)
Ik ben het helemaal niet eens met de reactie van je vriend. Ik vind het stompzinnig (want boos worden werkt vaak averechts) en ongevoelig. Wat ik zou doen is veiligheid bieden, en eventueel samen een ademhalingsoefening doen die ik altijd als prettig heb ervaren. Je gaat zitten en maakt bewust contact tussen je voeten en de vloer. Dan stel je je voor dat er een 'kanaaltje' loopt van de aarde door je voeten en benen naar jezelf als geheel. Door langzaam en rustig te ademen stel je je dan voor dat je kracht van de aarde krijgt. In ieder geval veel sterkte!
Lieverd, prober door je neus rustig in te ademen en dan nog langzamer uit te ademen. Kan je vertellen wat je denkt? Waarom ben je in paniek?
Klinkt gek maar probeer je er niet te hard tegen te verzetten dan werkt alleen maar averechts. Probeer maar over je heen te laten komen, klinkt makkelijker dan het is, maar accepteer dat je je zo voelt nu.
Dit lees ik net nog op google misschien heb je er wat aan. Wat te doen tijdens een aanval? Een paniekaanval is een zeer onprettig gevoel. Er bestaat jammer genoeg nog geen remedie die je er in 30 seconden van af helpt. Een belangrijk onderdeel is de ademhaling. Zorg dat je rustig blijft ademen en probeer steeds door de buik te ademen en niet door de borstkas. Er is één ding dat zeer goed helpt en dat is lichamelijke inspanning. Als je bijvoorbeeld gaat hardlopen of een andere zware lichamelijke inspanning verricht, wordt het adrenaline niveau weer op het normale niveau gebracht.
ik wil gewoon niet alleen zijn op dit moment, en er is niemand die wil of kan afkomen naar mij nu en dat brengt grote angst met zich mee. ik ben me aan het concentreren op mijn ademhaling.
Je bent niet alleen wij zijn er, wel niet lichamelijk aanwezig maar hopelijk is dat even voldoende. Kan je niet een vrolijk muziekje opzetten en dan dansen? Weet dat je daar even niet aan moet denken waarschijnlijk, maar kan me voorstellen dat je geen zin hebt om een rondje te gaan rennen nu. Dansen kan in de veiligheid van je huis. Ik heb het nu over de beweging waar Jada het over had. Herinner me dat het een ding is dat bij mijn vriend helpt.
ik zal proberen een cd'tje van Michael Jackson op te zetten, ik hou van zijn muziek, dus wie weet helpt het. mijn hoofd staat er nu niet naar, maarja, kan maar proberen.
ach jeetje, dat is echt niet leuk! en je vriend maakt het erger door zijn reactie, als hij begrip toont kan het sneller weer weggaan dan wanneer hij boos wordt, hoe kan hij je nou niet serieus nemen? hij houdt toch van je? ik heb verder geen tips, je ademhaling inderdaad, daar op letten, wandelen, muziek luisteren, wat je ook fijn vindt om te doen op dit moment, doe het. veel sterkte, ik hoop dat het gauw weg is
Bij mij hielp het als ik even een rondje ging rennen (en dan echt knetterhard zodat ik buiten adem raakte) blijkbaar herstelde mijn ademhaling zich dan ofzo.. klinkt gek ik weet het Ik heb zelf veel gehad aan de ademhalingsoefeningen van de fysiotherapeut, maar dat is omdat ik een controlfreakje ben en dus persé een soort gebruiksaanwijzing stap voor stap nodig had hoe ik moest ademhalen. Het mooiste is dat het is weggegaan bij mij, na 9 jaar (met heftigere en veel rustigere periodes) blijkbaar doordat ik beter in mn vel kwam te zitten.Heb niks bijzonders er meer voor gedaan.. Ik gun jou dat ook! En ik kan nu ook niks zeggen wat jou rustig maakt, want ik kan me herinneren dat mij dat toen allemaal niks hielp, ik voelde me op zo'n moment zo rot dat het toch niet doorkwam alle goede raad. En ik wist wel dat ik het zelf deed, maar ik wist niet hoe ik ermee moest stoppen. En je vriend weet waarschijnlijk niet hoe te reageren, probeer het hem eens een keer op een rustig moment heel goed uit te leggen, want hij kan juist een hele goede steun voor je zijn op zo'n moment en dat moet hij wel even gaan beseffen.. Sterkte!