Ik vraag me altijd af waarom dat gelijk met een zeer sarcastische ondertoon moet worden gecommuniceerd. Volgens mij is het veel effectiever om gewoon aan te geven dat je het vervelend vind dat dit wordt gezegd en dat het je verdrietig maakt. Sarcastisch antwoorden roept alleen meer weerstand op met als gevolg dat je een sarcastische steek terug kan verwachten... In jou geval zou ik gewoon het CB bellen en uitleggen dat de opmerking en de manier waarop die is overgekomen je niet lekker zit. Als jij niet aangeeft dat je iets niet leuk vind, heeft het CB daar geen weet van en geef je ze ook niet de kans om er iets aan te doen (bijv. excuses aanbieden). Wie heeft die arts helemaal niet door hoe ze overkomt en door het aan te geven geef je haar in ieder geval de kans om er wat aan te doen. Doet ze dit niet, Tsja dan is het natuurlijk gewoon een heks
Warboel; jouw zoontje gedraagt zich zo omdat hij een jongen is. Jongens van zijn leeftijd hebben te maken met testosteron pieken. Die kunnen niet lang stil zitten. Ik heb gehoord dat ze per uur wel zo'n 10 testosteron pieken hebben. Dan zitten ze op een stoel en ineens moeten ze wat doen. Dit heb ik van een bepaalde website: Hormonen: testosteron Jongens hebben veel meer testosteron dan meisjes en dat maakt ze beweeglijker en energieker dan meisjes. Het zorgt voor dadendrang. Ook wordt testosteron in verband gebracht met agressie. Al in de baarmoeder hebben jongensbabys veel meer testosteron in hun lichaam. Daar is het hormoon onder meer verantwoordelijk voor de aanleg van de geslachtsdelen. Bij de geboorte gaat het testosteronniveau weer omlaag. Rond 2 jaar neemt de hoeveelheid testosteron aanzienlijk toe: veel jongetjes gaan dan hun grenzen uitproberen. Tussen 5 en 11 jaar blijft de hoeveelheid testosteron ongeveer gelijk. Maar voordat puberteit inzet, schiet het testosteronniveau ineens gigantisch omhoog. Daar zorgt het voor seksuele ontwikkeling, lichamelijke kracht en de neiging om stoere en onverantwoordelijke dingen te doen. Omgaan met jongensgedrag Heb je één of meer zoons? Dan is het goed om te weten dat hun gedrag voortkomt uit de manier waarop ze biologisch in elkaar zitten. Realiseer je dat het geen onwil is van je zoon om zich anders te gedragen, maar puur onvermogen: hij kan gewoon niet anders. Als mijn zoontje ineens weer druk is, dan denk ik oh ja...daar is die testosteron piek weer. En als iemand kritiek heeft omdat hij ineens geen zin meer heeft om te zitten (mijn schoonmoeder heeft dat nogal eens), of ineens druk doet zeg ik ook gewoon...tja, het is een echte jongen. Maar kan we wel voorstellen dat je de kritiek een keer zat bent.
Ik reageerde nav de post van kleinefee Veroordelende moeders op school die gelijk al denken aan ADHD als ze een kind zien rennen en springen. Mensen van het CB schat ik wel zo in dat ze er wat meer kijk op hebben en niet gelijk zo veroordelen. @Melissa122: Thanx! Zo leer ik nog eens wat