Ik plaats hier een deel van mijn frustraties want ik weet niet met wie ik het er anders over kan hebben want zij zullen niet neutraal kunnen oordelen. Vorig jaar zijn mn vriend en ik uit elkaar gegaan vanwege stress ( achteraf gezien) lullige probleempjes, weinig tijd voor elkaar enz. Na 6 maanden alles uitgesproken en kwamen we weer bij elkaar. In het begin was t natuurlijk hartstikke leuk en geweldig allemaal, alle afspraken die we hadden gemaakt kwamen we ook na... Hij werkte ik ook enz. Maar nu, ik zie bijna geen toekomst in ons. Hoe hard ik ook mn best doe en hij ook, zie ik het niet gebeuren en dat doet pijn. Hij laat veel liggen waardoor we niet verder komen, ik ben iemand die vooruit kijkt en daar naartoe werkt. Bv ik wil dit jaar hooguit vegin volgend jaar een huisje kopen. En het kan... Als hij beter zn best zou doen om werk te vinden. Hij is bijna afgestudeerd en wacht nu al een maand om zijn scriptie te verdedigen, hij kreeg een email dat ze over zijn afstudeerdatum aan het overleggen zijn maar hij heeft er verder niks meer over gehoord en belt zelf ook niet. Als hij niet zo nalatig was geweest was hij vorig jaar al afgestudeerd. Ik wil verder maar we blijven steeds op hetzelfde niveau hangen en dat heb ik hem al een paar keer gezegd maar hij gaat er niet op in. Hij was gezakt voir zijn rij examen en had geen geld toen om het nog eens te doen, ik wilde het voor hem betalen zodat hij het alsnog kon halen.. Ook niet gedaan. Nu alweer 7 maanden geleden. Ik wil ons niet zomaar opgeven ook omwille van de kinderen maar ik wil niet jaren nog zo verder gaan. We hebben het niet slecht maar ik weet dat het beter kan. We zijn nu 6 jaar bij elkaar en we zijn geen stap verder. Alles herhaalt zich steeds en ik weet niet meer wat ik moet of kan doen. Ik werk 5 dagen per week 40-45 uur en verdien redelijk goed. Hij werkt niet meer maar heeft gelukkig woensdag een afspraak bij het uitzendbureau. Ik betaal alles echt alles, zelfs als hij een dagje erop uit wilt en ik vind het niet erg want de banen liggen er niet voor het oprapen en hij zou het ook voor mij doen maar hij is zo laks met alkes. Hij is slim genoeg maar gewoon lui en dat irriteert me. Ik ben een optimistisch persoon en hij juist niet. Als ik dus ergens enthousiast over ben bv mn plan om een huis te kopen, haalt hij me weer naar beneden diir bv te zeggen pfffff ja over 10 jaar lukt het wel. Hij zit nu veel thuis met de kids en het huishouden. Als ik een dag vrij ben kan ik nog 2 volle wasmanden wassen. Hij strijkt ze maar laat ze vervolgens dagen in de mand liggen. Hij doet de afwas en stofzuigt verder niks. Hij staat sochtends met de kinderen op wat ik lief vind want ik werk altijd avonddiensten en slaap dan pas rond 0300. Ipv dat hij optijd naar bed gaat zodat hij de volgende ochtend genoeg energie heeft, gaat hij pas rond 0100 slapen om vervokgens chagrijnig op te staan en weinig geduld heeft met de kids. Hop broodje, thee tv aan en verder ligt hij op de bank af en toe te mopperen. Hij gaat regelmatig met ze naar de bibliotheek maar zodra ze thuis zijn is het weer tv aan. Altijd maar die kl*te tv. Ik had al een keer laten vallen dat hij ook met ze kon knutselen ofzo maar dat vindt hij??!! Niet leuk. Ik raak de grip op alles kwijt, mn zoontje luistert sinds kort super slecht, is zo gwend aan de tv dat hij er ook steeds naar vraagt. Ze kennen bijna elke tekenfilm uit hun hoofd. Ik wordt hier zo verdrietig van ik ben genoodzaakt zoveel te werken anders hebben we geen geld maar het gaat wel ten koste van andete dingen die veel belangrijker zijn. Hij vraagt vaak of ik gelukkig ben en ergens ben ik dat wel maar ergens ook weer niet. Ik wilde heel graag trouwen maar nu begint dat steeds minder te worden. Ik weet niet eens of ik ja zou zeggen als hij het zou vragen. Soms vraag ik me af of ik tegen mezelf aan het liegen ben om maar de hoop erin te houden en vooral omwille van de kinderen. Ik bedoel, was ik nog bij hem gebleven als we geen kinderen hadden? Moet ik nog wel blijven hopen, heeft dat wel zin?
Jeetje wat een vervelende situatie.. Ik kan me je dilemma voorstellen. Ik vind het heel lastig om aan te geven wat je zou kunnen doen. Het gesprek zijn jullie al een keer aangegaan, afspraken zijn gemaakt maar beklijven doet het niet of in ieder geval onvoldoende. Je zou misschien nog een gesprek aan kunnen gaan en terugpakken op de eerdere situatie namelijk dat jullie uitelkaar zijn gegaan, de afspraken die jullie hebben gemaakt en je gevoel (misschien vul ik dit in; dat je er alleen voor staat) Zijn je verwachtingen naar hem te hoog? Kan hij het niet waar maken? Begrijp me niet verkeerd ik vind dat je niet te veel verwacht maar misschien lukt het hem niet. Als dat zo is dan zal het wellicht niet beter worden. Zijn de punten waarop het wel goed gaat genoeg en kan je de rest voor 'lief' nemen? Jij moet je goed voelen en streven naar geluk, dan kan je een fijne moeder zijn en dat overbrengen op je kinderen denk ik. Wat je ook beslist, ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen. Ik hoop dat je eruit kan komen, samen of alleen.
Wat ik me afvraag...heb je hier al eens met hem over gepraat? En dan niet toen jullie net weer bij elkaar waren maar NU? Ik vind het namelijk geen onoverkomelijke problemen waar jij tegen aan loopt, maar denk wel dat zolang het niet goed tot hem door dringt hoe jij erover denkt er niets gaat veranderen. Bijv dat hij weinig doet in het huishouden, mannen zien die dingen niet. Het is voor hen niet net zo vanzelfsprekend als voor veel vrouwen. Praat er met hem over, maak desnoods samen met hem een takenlijstje met wat hij elke dag zou kunnen doen. En voor wat betreft dingen doen met de kinderen, ook daar staan veel mannen anders in dan vrouwen. Hoe is je vriend bv zelf opgegroeid? Welk voorbeeld heeft zijn vader hem gegeven? Mijn advies is praten! Over alles waar jij mee zit! Edit: en misschien wat meer de leiding nemen? Bv zoals met dat afrijden en afstuderen. Ik ben zelf ook nogal 'laks' met dat soort dingen. Hoewel het niet echt laks of lui is, het komt vooral voort uit onzekerheid en verlegenheid. Ik pak moeilijk de telefoon om ergens achteraan te bellen, misschien heeft je vriend dat ook? Geef hem een zetje door te zeggen dat hij voor een datum iets moet doen. Duurt het je te lang, neem het touw in eigen handen en doe het zelf. Kan hem ook weer stimuleren om vooruit te komen in zijn leven.
Jeetje wat vervelend! Ik zou proberen toch nog eens te praten... Uitleggen dat je zijn nalatigheid vervelend vind. Het mag niet zo zijn dat jij werkt (en dus zorgt voor het inkomen) en voor de kinderen zorgt. Verder denk ik dat je je hart moet volgen, en je moet zeker niet proberen het allemaal maar goed te praten want daar ga je aan onderdoor...
Wat je kan proberen is zonder de kinderen met hem praten. Ga aan de eettafel/op de bank zitten en vertel alles wat je hier neerzet. Probeer niet te verwijten maar te praten vanuit de ik vorm. Gooi alles op tafel en vraag van te voren of jij eerst je verhaal mag doen zonder dat hij ertussen komt. Als je vanuit de ik vorm en niet de jij vorm praat (ik voel/vind/denk ipv jij doet) dan zal hij waarschijnlijk minder snel het gevoel hebben dat je hem alleen maar verwijten maakt. Dan kunnen jullie vanaf daar verder kijken hoe jullie het gaan doen, bijvoorbeeld lijstjes met uitersten maken (dan heb ik genoeg gespaard, dan ben ik afgestudeerd, dan heb ik een baan) wellicht is dat een stok achter de deur voor hem. Succes ermee!
Zie mijn onderschrift misschien is dit even de oplossing voor jullie. Er zijn meer stellen die niet met en niet zonder elkaar kunnen. Kies de weg die voor jou het prettigst voelt.
Het praten doe ik al weet ik veel hoelang en het is niet dat zich steeds een ander probleem voordoet en er dus een ander gesprek gevoerd moet worden, het is altijd hetzelfde. Naast de " rond de tafel gesprekken" heb ik het er regelmatig over dus hij weet heel goed wat mij dwarszit maar het lijkt net of hij de ernst er niet van inziet.
Dan is het inderdaad misschien de tijd om je af te vragen of dit het allemaal wel "waard" is. En wil je zo door blijven gaan?
Relatietherapie voorstellen, alleen kom je er niet doorheen lijkt het. Misschien wel een buitenstaander. Dan komt de duideliijkheid voor jezelf ook wel met de tijd.
Had ik voordat we weer ervoor gingen voorgesteld maar het is er nooit van gekomen en dat is zijn schuld maar net zo goed de mijne
Wat vervelend dat je zo twijfelt. Maar eerlijk gezegd beschrijf je volgens mij de stereotype man. Voor de tv hangen, minimaal in het huishouden meehelpen, niet willen knutselen, geen toekomstplannen hebben.. En ik kan het me eerlijk gezegd wel voorstellen dat hij niet wil knutselen, dat is gewoon echt niks voormannen. Misschien moet je het op de vrouwenmanier gaan aanpakken: lijstjes maken en vragen. Dus als jij naar je werk gaat zeg je, schat ik zou het heel fijn vinden als jij vandaag de badkamer poetst (ofzo). Misschien is hij een beetje depri, omdat hij zijn baan kwijt is. Veel mannen voelen zich geen 'echte man' meer als ze niet voor hun gezin kunnen zorgen. Misschien maken zijn vrienden hem belachelijk omdat zijn vriendin kostwinner is. Dat zou zijn bankhangen en negatieve reactie op een huis kopen kunnen verklaren. Ik wens je veel sterkte!
Hij is niet depri want het was "maar" een bijbaan dus hij zit er miet echt mee. Zijn vrienden maken hem ook niet belachelijk want die hebben ook niet alles op een rijtje. Weet je ik ben altijd al de kostwinnaar geweest echt altijd dat irriteert me ook een beetje. Hij heeft altijd maar bijbaantjes gehad want er was altijd wel iets waarom hij niet een normale baan zou kunnen vinden. ( sport, nog niet afgestudeerd en luiheid) ik werk graag maar zo wil ik het niet. Ik mis ook veel van mn kinderen, kan ze bijna nooit naar bed brengen, eet niet samen met ze enz enz. Ik heb al aangegeven dat wanneer de oudste naar school gaat (juli) ik veel minder ga werken want anders zie ik hem alleen 2 dagen per week. Want als hij naar school moet sochtebds, doe ik net mn ogen dicht en als hij thuiskomt ben ik alweer weg naar t werk. Ik vertik dat echt. Juli is niet ver weg meer maar hij doet geen moeite en ik kan niet minder werken zolang hij niet werkt want dan komen we niet rond
Zo is hij.. Is niet iets van nu. En daarom hadden we afspraken gemaakt van zo gaan we het aanpakken enz
Soms denk ik echt van " wij zijn niet voor elkaar gemaakt" veel zit ons tegen of wilt niet lukken om maar duidelijk te maken dat wij niet bij elkaar horen en dat we maar bij elkaar zijn gewoon omdat.. Klinkt stom i know maar ik weet het ook echt niet meer
Gelukkig zijn jullie niet getrouwd. Wie wil er nu partneralimentatie geven aan iemand die niet de verantwoording neemt over zijn eigen leven?
Hij wilt het wel maar doet het niet. Alsof alles maar vanzelf gaat snap je. Hij is erg fanatiek met zn sport, geeft me dagelijks complimentjes is echt een nuchter persoon met een goed hart.
Ik snap je...echt...ik heb ook al vaak gedacht waarom we eigenlijk zo maar door blijven waggelen... Ik trek hier de kar ook, mijn man werkt wel hoor 'snachts, ik werk ook part-time en het huishouden plus kids doe ik ook voornamelijk alleen. Hij denkt alleen vanuit de ik-vorm, en ik weet dat hij dat niet altijd bewust doet, maar ik ben er ook vaak zoooo moe van! Ik begin 's middags om 16 uur met werken en zie de kids (behalve Tim) dus ook niet zoveel als ik zou willen. Ik moet zeggen dat ik door de jaren heen hier wel mee om heb leren te gaan. Met sommige dingen moet ik hem echt als een kleuter behandelen anders snapt hij het niet. Ik geef hem opdrachtren als ik ga werken, van wat er allemaal nog gedaan moet worden de rest van de dag. Als hij vrij is, moet ik hem constant aansturen om dit en dat te gaan doen anders zit ie maar de hele dag te chillen en te computeren. Hij weet nu echt dat het menens is en dat ik dit gewoon niet meer pik, dat lamballengedrag. Dan gaat ie maar weer als een geslagen hond aan de slag haha, maar weet je: ik ben ook wel eens MOE. Hij is verdorie geen kleuter! Lekker makkelijk zo. Ik zou als ik jou was, echt een ultimatum stellen wb het werk zoeken. Als je oudste straks naar schoolis, snap ik dat je minder wil gaan werken, en dat moet hij ook inzien. Je bent behalve werkpaard OOK nog moeder! (nu lijkt het misschien dat wij een huwelijk hebben van lik me vestje, maar dat valt wel mee hoor.Hij is een doodgoeie vent, maar er mag wel wat meer pit inzitten. Daaraan bij mij gelukkig geen gebrek! Ik heb toen we het financieel zwaar hebben/hadden ALLES zelf geregeld en gedaan/bezuinigd/gebeld/berekend enz. Toen ben ik zo boos en half overspannen geweest van de situatie dat ik mezelf heb laten inschrijven bij de woningbouwvereniging. Sindsdien gaat het een stuk beter).
Echt een goed advies verder kan ik je niet geven dan hoe ik het uit eindelijk hebt opgelost. Hier speelde wel andere dingen ook een rol. Maar uit eindelijk in 2004 al ben ik mijn eigen weg gegaan in de dingen die ik wilde doen op mijn manier. Wel een tijd weer terug bij elkaar na geboorten dochter. Het is ook zwaar om als vrouw altijd het gevoel te hebben de kar alleen te moeten trekken. Voor hier is het dus de oplossing. Hij de lusten en in mindere maten de lasten en ik de lusten en de lasten. Zo hebben wij een betere relatie en dan nog kan het wel eens fout gaan. Omdat wij te veel verschillen in karakter of ook juist niet het is maar van af welke kant je het bekijkt. Van daar in mijn eerste post ook van kies wat jou gelukkig maakt. Als jij gelukkig bent met jou keuze straal je dat ook uit in je relatie en ook zeker naar je kinderen toe. Wat je ook kiest dus is dus afhankelijk hoe ver jij wilt gaan om de relatie te verbeteren en of te veranderen. En vaak verander eerst zelf voor je een ander denkt te kunnen veranderen. Weet het klinkt allemaal dubben in mijn post misschien over een paar jaar of al eerder begrijp je wat ik bedoel.