Hoi meiden, Hebben jullie ook zo'n last van al die schokkende nieuwsberichten? Baby's die verkracht worden, peuter die dood gaat naast haar moeder, peuter die hersendood wordt geslagen door zn vader, en ga zo maar door. Ik kan hier serieus nachten van wakker liggen, en dan bedenk ik me ook dat er op dit moment ook ergens een kind geslagen of verkracht wordt. En dat ik er niks aan kan doen. Is dit nog normaal, hebben jullie dat ook? En wat kan ik hier aan doen? die berichten niet lezen vind ik ook zo "je kop in het zand steken". Gr Foxter
Sorry maar zoals je het neerzet krijg ik er ook een naar gevoel over. Zoveel gruwelijke dingen in 1 stukje tekst
Hey Foxter, ik herken het... Ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik het verhaal las van de peuter die overleden was, een paar dagen nadat haar moeder ook was overleden. En nog steeds schiet ik vol als ik er aan denk. Ook elke keer als ik iets in de krant lees of op het journaal hoor, ik vind het zo vreselijk, het raakt me zo erg. Maar wat ik er aan kan doen? Ik weet het niet... In ieder geval goed mijn oren en ogen openhouden, mocht ik iets in mijn omgeving signaleren. Maar verder kun je er niets aan doen...
Ik kan dus ook echt niet tegen zulke berichten. Kan er heel emotioneel van worden en serieus dagen door van slag zijn. Heb nu dus toch, ondanks mezelf, een tijd geleden maar ingesteld dat ik mijn 'nieuwsinname' laat screenen door mijn man. Misschien is dat wel mijn kop in het zand steken, maar dat moet dan maar. Heeft ook weinig zin als ik er helemaal gedeprimeerd van raak, lijkt me. Dat over die peuter en zijn gestorven mama heb ik ook expres verder niet gelezen (alleen al die ene zin was meer dan genoeg). Dat gaat me zo al dagen achtervolgen; dat vind ik wel genoeg.
Pfff ik vind het zo moeilijk @conny75, tja, dat is dus de waarheid, dit zijn berichten van deze maand. Ik heb het idee dat ik het niet kan handelen, zoveel narigheid. Maar dan vind ik dat ook weer stom van mezelf, want ik maak het niet eens mee..
Dat verhaal van die peuter die een paar dagen na haar moeder is overleden heb ik expres niet gelezen, want ik sla helemaal op tilt van zulke dingen, sinds ik zelf een kind heb. Ik ben heel vaak bang dat hem iets overkomt, of dat hij later veel verdriet in zijn leven zal krijgen. Die rotnieuwsberichten triggeren die angst alleen maar. Vorige week heb ik veel filmpjes van de loveparade-ramp op youtube bekeken, en dat werd afgestraft met 3 nachten nachtmerries over mijn kind (want al die jongeren op de loveparade waren immers ook iemands kind, dus die associatie maak ik dan onbewust steeds). Er is zoveel leed in de wereld..denk alleen al aan al die miljoenen kinderen in derde wereldlanden. Kinderarbeid, kindsoldaten, kinderprostitutie, kinderhandel... als je er goed over nadenkt word je helemaal gek. Dus toch maar die kop in het zand...
normaal raak ik niet zo snel geschokt, maar van die peuter daar denk ik nog aan, vreselijk. Ik lees die berichten ook niet meer, als de titel mij niet aanstaat sla ik het over.
Mijn laaste shock was toen ik op tv zag hoe die pakistaanse (dacht ik) vrouw in haar hart werd geschoten tijdens een protest en je overal dat beeld zag van hoe ze dood lag te gaan. En ze bleven dat gewoon eindeloos herhalen, ik vond het echt walgelijk. Dat was in maart ofzo. Sinds dien ontwijk ik het nieuws, ik hoef die dingen niet te zien en daarna gaan ze lachend verder met ander nieuws. Weirdo's........
Ik kan op dat moment wel geschokt zijn, maar ik ben het eerlijk gezegd al snel weer vergeten. Ik heb er wel erger last van dan voordat ik zoonlief had, omdat ik dat soort dingen op hem betrek. Dan zie ik het voor me dat hem al die gruwelijke dingen overkomt. Dat raakt me veel dieper. Wat ik wel heb, is dat ik soms over straat loop en dan voor me zie hoe zoonlief bijv. wordt aangereden. Gewoon uit het niets moet ik daar dan aan denken. Ook heel vervelend, maar het beheerst gelukkig niet mijn leven. Maar goed, ik ben niet zo snel geraakt. Ik huil bijv. ook nooit op een begrafenis van iemand die niet dicht bij me staat, terwijl mijn zusje al wekenlang verdrietig kan zijn omdat een jongen van school is overleden (die ze nooit heeft gesproken).
Ik heb er ook veel last van, en - nog erger - ik krijg er beelden bij... Zoals een verkrachting van een baby.... En helaas denk ik dan ook aan mijn eigen kindjes. Ik wil jullie niet opzadelen met gruwelijke beelden, maar ik word dan echt kotsmisselijk en lig er ook wakker van. Ik kan die beelden niet stoppen. Het raakt me zo en ik ben zo bang voor het welzijn van mijn kinderen. Het is echt niet dat ik een muur om hen heen bouw, ze gaan gewoon naar het KDV, met opa naar de garage (omdat zoonlief gek is van auto's), logeren bij een familielid en later mogen ze ook spelen bij vriendjes en zelf op straat. Maar als ik dan zo'n bericht hoor (ik lees zelf geen krant en kijk alleen NOS journaal) dan lijkt het wel of mijn hoofd op hol gaat. En ja, toen met die steekpartij in dat Belgische KDV, toen had ik het wel even benauwd, de volgende dag dat ik ze wegbracht... Ik denk dat het bij het moederschap hoort, maar dat de één er gevoeliger voor is dan de ander. Het ligt er ook aan of je een visueel persoon bent of niet en hoe goed je kunt relativeren. Dat laatste lukt me wel, tis alleen die gruwelijke visualisatie..... Sterkte en dikke knuff voor allemaal!
@ Juud: das denk ik wel een heel goed punt: ik zie ook altijd alles voor me. Net als dat verhaal met die peuter, al heb ik dan alleen maar de headline gezien en niet het hele verhaal gelezen; dan zie ik toch voor me hoe dat geweest zou kunnen zijn en daar word ik zo verdrietig van
Heb ik ook, maar het beheerst ook niet mijn leven. Mijn eerdere post beheerst mijn leven ook niet, alleen op dat moment eventjes. Gelukkig laat ik het ook weer los. Soms echter pas na een dag of wat... Ben echter net als jouw zus, een emotineel ´geladen´ projectiel...
@ juud: ik beeld het me ook in, maar ik blijf er gewoon niet aan denken. Dus het verdwijnt snel weer uit mijn systeem zeg maar. Die steekpartij in Belgie heeft me trouwens wel wat langer achtervolgd. Dat gebeurde dacht ik vlak nadat zoonlief was geboren (of vlak daarvoor?). Brr!
Bij mij blijft het dus wel lang hangen..... En ik weet niet wat ik daar aan kan doen, want ik word er onderhand echt depri van
Hier hetzelfde. Ik vind het heel erg dat zulke dingen gebeuren, maar het raakt mij niet echt. Ik kan er niet om huilen. Nu huil ik zelden. Het klinkt gevoelloos, dat ben ik niet, maar ik ben wel een harde.
Ik steek dus wel gewoon mijn kop in het zand. Anders kan ik het niet loslaten en dat heeft gevolgen voor mij maar ook voor mijn gezin.
Waarom zou je je kop in het zand steken als je het niet leest? Je hoeft het toch niet te lezen? Ik lees dat soort dingen ook niet meer. Net zoals dat ik niet meer naar programma's over ziekenhuizen en dat soort dingen kijk. Sinds Sven is geboren kan ik er niet meer tegen. Vooral niet als het kindjes betreft. Dus ik lees het niet meer en kijk er niet meer naar want voel me dr ellendig bij.
Helaas geen tips voor je. Maar goed, soms blijft het dus echt lang hangen. Dat van die verkrachting las ik rond de laatste kerst en ik was er met de carnaval nog wel eens mee bezig. En nu ik het erover heb weer. Maar het is uiteindelijk wél gesleten.... Succes, maar vooral, KNUFF!
heel herkenbaar. ik kan ook echt huilen als ik een nieuwsbericht hoor zoals laatst met die amerikaanse vrouw die haar 1-jarige in de auto had gelaten. mijn zoontje is van dezelfde leeftijd en ik kan er niks aan doen maar ik ga me dan echt voorstellen hoe dat kindje het gehad moet hebben in die hete auto. dan hoop ik maar dat hij/zij bewusteloos is geraakt en daarna is overleden. dus zonder bang zijn. nu ik het typ krijg ik weer tranen in mijn ogen. voor de zwangerschap had ik al "last" van erge nieuwsberichten, maar sinds de geboorte van mijn zoontje, is het veel erger geworden! het is idd dat visualiseren wat het nog erger maakt! en je kunt het niet tegenhouden..
Bedankt voor alle lieve berichten en gelukkig ben ik niet de enige! Soms denk ik namelijk wel eens dat ik een beetje te gevoelig ben voor deze wereld. Bedankt meiden voor de reacties!