hallo sinds ik kinderen heb ben ik erg bang geworden om ziek te worden (met name kanker) en te sterven. het is niet dat het mijn leven beheerst maar ik denk er toch wel elke dag aan . Ik haal me dan ook in mijn hoofd dat als ik kanker krijg het dan mijn eigen schuld zal zijn omdat ik niet genoeg sport, dagelijks een glas wijn drink , niet altijd even gezond eet ... Of ik kan soms toch zo bang worden dat er iets zou gebeuren met mijn kindjes. je hoort de laatste tijd zo veel erge dingen ... hoe gaan jullie hiermee om? of hebben jullie dat minder?
Ik het dat totaal niet eigenlijk. Besef heel goed dat het kan gebeuren, maar hoe zeggen ze dat zo mooi..een mens vreest t meest door de angsten die hij heeft... Kort om, als je alles goed geregeld hebt voor de nabestaanden, dan is het vroeg genoeg om je druk te gaan maken als je idd ziek zou worden, wat ons idd allemaal kan overkomen. Vind wel dat ik verplicht ben aan mijn kinderen om zo gezond mogelijk te leven.
Ik ben juist bang dat mijn man overlijdt. Hij is wat ouder dan ik, en heeft al een kwakkelende gezondheid (niet vanwege zn leeftijd hoor, altijd al gehad). Ik zou dat zó erg voor mijn kinderen vinden, en voor mezelf natuurlijk ook. Ik zou echt niet weten hoe we het emotioneel én praktisch voor elkaar krijgen als hij er niet meer is. Mijn man is ook bezorgd over zichzelf, om mij niet want hij denkt volgens mij dat ik het eeuwige leven heb .
ja daar ben ik ook nog eens bang voor, dat er met mijn man iets kan gebeuren. ik probeer ook gezond te leven hoor maar het lukt me niet altijd.
Speelt bij mij ook , ik ben mijn moeder verloren toen ik 9 was , mijn oudste zoontje is nu 7 en dochtertjes zijn 5 en 1 , de gedachte dat ik ze niet zou kunnen zien opgroeien , benauwdt met ...Maar goed , ik hoop dat we nog heel lang van elkaar kunnen en mogen genieten en vooral met het mott luk de dag !!!!!!
Ja kanker is een big deal in onze familie, mijn moeder ligt momenteel in het ziekenhuis herstellende van een operatie en dit soort tumor is vrij erfelijk (slecht werkend maagklepje) ik houd er wel rekening mee door niet te roken, weinig te drinken, 2-3 keer per jaar ofzo, en gezonder te eten, sporten e.d. maar meer kan ik niet doen dus dan kan ik het loslaten. Als ik voor mezelf het gevoel heb of ik mezelf de schuld kan geven zou ik niet rustig leven maar ik doe mn best en meer kan niet. Mijn vader zijn ouders zijn allebei jong gestorven aan kanker (56 en in de 60) ik heb al een slechte moedervlek laten weghalen (want ja ook huidkanker zit in de familie) Dus qua risico loop ik aardig maar maak me er niet te druk om omdat ik mijn best dus doe.. Ik ben altijd wel bang voor mn man die werkt heel veel en rijd minimaal 70.000 kilometer per jaar dus de kans dat daar wat mee gebeurd is aanzienlijk groot maar ook daar moet ik loslaten want je moet wel leven toch?
Triseleke , wij hebben in het ziekenhuis bij de klinische genetica laten onderzoeken , of er bij ons sprake was van erfelijke vorm, en zo ja dan werden wij al preventief onder controle gehouden .....