Ben benieuwd naar ervaringen van moeders die dit ook bij de hand hebben gehad. Onze zoon van 10 maand sliep eigenlijk al lang goed door, was wel vroeg wakker en soms 's nachts keertje speen teruggeven. Geen probleem dus. Maar nu is hij al een tijdje rond 2 /3 uur 's nachts wakker, speen geven, gaat even goed, maar begint daarna echt te huilen. Alles gecheckt, niets ad hand. Hou hem even vast, is rustig. Weer in bed ........... krijsen. Hij wil dan eigenlijk het best tussen ons in liggen, half uurtje spelen en dan weer slapen. Maar een weekje is dit natuurlijk geen probleem, maar hoe lang gaat dit duren? Is dit een fase? Vind een kwartiertje jammeren/huilen echt geen probleem maar vind het krijsen echt hartverscheurend. Hoe hebben jullie het opgelost?
Waarom zou je je kindje laten huilen als je het op een 'kindvriendelijkere' manier makkelijk kan oplossen? Je zit nu ook rond de fase van verlatingsangst, hè...
Precies en daarom hebben we hem nu al 2 weken bijna elke nacht bij ons in bed liggen, maar ben zo bang dat ik hem er nu aan wen en dat hij met ons een loopje neemt. Vind dit zo lastig want het is hartverscheurend om hem te laten huilen (hebben we nog maar 5 min volgehouden, maar toch)......... Als dit een periode is heb ik er totaal geen problemen mee, maar wil hem niet al te veel verwennen zodat hij steeds zijn zin krijgt en weet hoe hij het voorelkaar krijgt........ Verder is het een schat hoor!!!!!!!!
Tja, na ervaring met onze oudste weet ik dat je hem misschien beter kan laten huilen als je niet wilt dat dit een half jaar gaat duren. Misschien is het een fase maar misschien ligt hij anders over een half jaar nog tussen jullie in (en zo ging het bij ons wel). Twee nachtjes laten huilen (wel elke 1,2,3,4,enz minuten er naar toe om haar weer neer te leggen) en het was over...
tja, als het nog een heel klein kindje is zou ik zeggen niet laten huilen. Nu is 10 maanden niet heel oud, maar oud genoeg om te beseffen wat wel en niet moet (vind ik). Dus ik zou laten huilen, maar nog wel gecontroleerd, dus niet in zomaar de deur dichttrekken en niets meer van je laten zien maar om de zoveel tijd even komen kijken en terugleggen.
ik heb gestemd op anders. ik nam hem altijd bij me in bed maar ging niet spelen. ik probeerde hem te troosten en rustig te krijgen en zo snel mogelijk weer beiden verder te slapen. lukte dit niet in zijn eigen bed dan nam ik hem bij mij in bed. hij is nu net 2 geworden en het is vanzelf goedgekomen. hij heeft het een periode heel hard nodig gehad en nu is al een hele poos niet meer nodig. een heel enkele keer staat hij nog naast mijn bed. ik leg hem dan terug en ga er even bijliggen met 5 minuten slaapt hij en ag ik weer in mijn eigen bed.
Rond deze periode hebben ze inderdaad last van verlatingsangst. Mijn dochtertje heeft er ook last van als ik haar op bed leg en weg loop. Ook wordt ze weleens 's nachts huilend wakker. Ik probeer haar eerst te troosten en inslaap te krijgen door bij haar te blijven en over haar bolletje te aaien / handje vast te houden, terwijl ze in haar bedje ligt. Als ze heel overstuur is, neem ik haar (op haar eigen kamertje) evenbij me tot ze weer rustig, dan leg ik haar terug. Ze begint dan weer te huilen, maar is niet meer zo overstuur. Ik blijf nog evenbij haar en ga dan weg. Ze huilt dan nog wel even door, maar valt vrij snel in slaap. Ik zou haar nooit bij mij in bed nemen. Ben veel te bang dat ze dan sneller zal gaan huilen om bij papa en mama te mogen slapen. En ik vind dat kinderen in hun eigen bedje moeten (leren) slapen. En zeker met de verlatingsangst moetenleren dat ze ook weleens 'alleen' zijn en dat jij echt wel komt als er iets is. Het is een lastge fase, maar ik denk dat je er even doorheen moet.
Mijn zoon huilde altijd voor het naar bed gaan. ik kon hem gewoon niet laten huilen, resultaat : ik moest bij hem IN zijn ledikant liggen en 1,5 uur liedjes zingen..... hem door laten gaan tot hij moe was en bijv pas om 22.00 uur in bed leggen had geen zin.... dan was het gewoon nog steeds 1,5 uur in zijn bed liedjes zingen..... gelukkig ging het automatisch voorbij toen hij in het grote bed ging..... maar dit was voor ons wel hetgeen om te zeggen : de 2e moet maar huilen. we kijken of ze nog een boertje moet schone luier, zit er toch nog poep dwars heeft ze koorts kan ze ergens pijn hebben is alles gecheckt en lijkt er niets aan de hand te zijn, dan laten we ze huilen. maar dochterlief heeft het niet nodig gehad, die slaapt goed uit zichzelf, wel hebben ze (beide) fases waarin ze midden in de nacht wakker worden, de eerste week gaan we eruiit.... daarna laten we ze huilen. om de 5 minuten gaan we erheen, leggen onze hand op het voorhoofd en fluisteren heel zacht : lekker gaan slapen liefje, het is nog geen tijd van opstaan. en gaan dan weer gaan.
Hij is daar nog te klein voor hoor. Hij weet nu dat hij moet huilen om zijn mama te roepen als ie bang of verdrietig is. Maar hij doet het niet om je te pesten, hij weet nu nog geen andere manier om je te roepen. Het alternatief is dat hij stil blijft en zich verlaten voelt en bang is op zijn kamer. Wil je dat? En het is echt een fase, alleen soms een lange, maar wel de meest heftige.
ik heb de 3de optie gekozen.. elke keer als er weer zo'n periode kwam was dit onze oplossing: eerste x gelijk troosten, 2e keer na 3 min, daarna na 5 min. enzoverder. dit werkt eigenlijk altijd. kost me hooguit 2 nachten, maar als ik dat niet doe(zoals de eerste keren bij de oudtse) kost het me weken mijn nachtrust. ik praat niet tegen de kleine, doe geen licht aan, geef een aai over de bol en loop weer weg. is het vroeg in de avond zeg ik welteruste tot morgen, 's nachts echt geen geluid..
Mja, ik geloof niet dat een kind huilt om zijn zin te krijgen. En zeker niet dat het 's nachts wakker wordt en dan denkt: nu ga ik huilen en dan mag ik lekker bij mama en papa liggen. Stel je voor: ze kunnen nog niet lopen of praten maar wel zulke verbanden leggen?! Ik vind dat je als mama tegemoet moet komen aan de behoeften van je kindje en als jouw kind aangeeft dat het bang is of verdrietig of even niet alleen wil zijn, vervul je die behoefte. Hoe je dat doet, kan je kiezen. Je doet waar je je zelf goed bij voelt. Het is niet OF laten huilen OF bij jullie laten spelen en slapen. Je kan ook naast het bed van je kindje gaan zitten en er zo zijn of je kan hem bij je nemen en niet met hem spelen. Het vervullen van een behoefte heeft totaal niets met verwennen te maken. Als je kindje aangeeft dat het honger heeft, wacht je toch ook niet nog een uur met eten geven omdat je bang bent dat je kind anders de hele dag door zal willen gaan eten? Als je kindje moe is, hou je het toch ook niet wakker omdat je bang bent dat het anders alleen nog maar zal willen slapen? Dus waarom zou je niet bij je kindje blijven als het aangeeft niet alleen te willen zijn? Eten, slapen, nabijheid, veiligheid,... Het zijn allemaal behoeften die vervuld moeten worden.
Ik neem m'n kids 's nachts nooit bij mij in bed. Ga desnoods wel met ze samen op de bank zitten, maar mijn bed is mijn slaapplaats en niet die van hen. Mijn dochter (nu 13 mnd) doet het heel af en toe, dat ze 's nachts vreselijk moet huilen. Beetje huilen en/of jammeren vind ik niet erg, dan laat ik haar maar begaan, maar van de week ging ze steeds harder en harder, tot krijsen aan toe. Dan zoek ik dus wel naar een andere oplossing. Aaien, drinken geven ('t was erg warm, dus misschien gewoon dorst) en uiteindelijk een paracetamol. Het klonk voor mij namelijk echt als pijn, al kon ik niet snappen waar dan. Daarna viel ze binnen 5 min in slaap. Maar wat te doen als ze dit een week lang doen... Dat hangt toch wel af van het type huilen/krijsen, vind ik moeilijk te beoordelen vanaf hier.
Ik heb anders gekozen, rond die tijd liep ik rondjes met haar op de arm, soms zingen, totdat ze weer sliep. Nu is ze te zwaar en neem ik haar op schoot, zingen tot ze slaapt.. Maar gelukkig is dat nooit meer s nachts maar s avonds met inslapen. Succes, doe wat jouw het beste lijkt.
by the way.... mijn dochter (nog steeds 13 mnd) kan wel lopen, niet praten maar ik weet zéker dat ze verbanden kan leggen. van de week was ze heel nukkig en aan het jengelen. ik gaf haar een cracker en een beker water; zij gooide ze op de grond en keek me verwachtingsvol aan, zo van: wat ga jij nu doen? ik keek alleen maar en deed niks. ze pakte ze weer op, en gooide ze nog een keer op de grond. zelfde blik, weer geen reactie van mij. na een keer of 3 hield ze er maar mee op. aan haar redeneervermogen mankeert echt helemaal niks.
Kinderen doen het niet om je te jennen, maar weten echt wel dat als ze gaan halen en je ze steeds haalt, dat dat de volgende keer weer kan. Ik zou hem niet naar je kamer halen, maar het op de kamer van je kindje oplossen. Even vasthouden kan natuurlijk, maar ik zou zeker niet gaan spelen. Spelen doe je overdag en 's nachts slaap je of ben je in ieder geval rustig. Als je gaat spelen activeer je het hele lijfje van je kind weer en dat is juist niet de bedoeling. Bij ons heeft 1 van de 2 dit even gehad en dan ging 1 van ons er even naast zitten, totdat het huilen over was. Dan wij weer naar bed en hij zelf slapen. Succes!
Ja, dat doet mijn zoon ook. Ik heb me idd verkeerd uitgedrukt. Als je je kindje laat huilen omdat je bang bent dat het je anders 'manipuleert', kijk je met hele verkeerde ogen naar kinderen, vind ik. Ik geloof dat een mens van nature 'goed' is en dus niet iets zal doen om je te pesten ofzo. Ik word er écht verdrietig van om te lezen dat mama's eraan twijfelen of ze hun BABY zouden troosten uit angst dat die hen anders zal gaan manipuleren... En dan kan je zeggen; jamaar, je léért hen dat aan. Jà, ik wil mijn kind idd leren dat als iemand verdrietig is, dat je er dan bent voor die persoon! Ik wil mijn kind niet leren dat je iemand die huilt maar alleen laat doen zodat ze zeker niet van je gaan profiteren...
Helemaal mee eens, wij troostten ze dan en als ze daarna weer gingen huilen als je wegging, zaten we er in de stoel naast. Geen aandacht, maar wel nabijheid/ veiligheid bieden. Dan weten ze dat je er bent voor ze, maar gaan ze niet wennen aan gezelligheid.
@Elke1984: Ik ben het in wezen wel met je eens, maar er is huilen en huilen. Mijn dochter is natuurlijk ook net geen baby meer, en zij begint haar gejengel en gejammer echt in te zetten als manier om haar zin te krijgen. En dat wil ik liever niet belonen met de aandacht die ze dan wil. Die kan ze op andere manieren krijgen, en die is ze ook aan het ontdekken. Dat is iets anders dan een kind dat huilt omdat het verdrietig is, zich eenzaam voelt of pijn of ongemak ervaart. Dan is mama er meteen om te troosten. Wat ze deed was natuurlijk niet iets uit kwaaie wil, ik zou niet weten hoe ze die nu al zou moeten hebben, maar puur een spelletje was het in mijn ogen ook niet.
Hoi, Wat vervelend dat je kleintje zo slecht slaapt de laatste tijd. Onze dochter heeft 9 maanden niet goed geslapen. Ze werd veel wakker 's nachts. Toen ze nog "echt" een baby was dronk ze heel slecht haar flesjes waardoor ze 's nachts ook kwam. Wij denken dat ze op een gegeven moment een bepaald ritme had opgebouwd waardoor ze iedere nacht rond dezelfde tijd wakker werd, ook lang nadat ze de nachtvoeding niet meer nodig had. Wij zijn op vakantie geweest toen ze 9 maanden was en hebben toen onbewust haar ritme veranderd. We gingen gewoon dingen ondernemen waardoor ze overdag minder sliep waardoor ze 's avonds zo moe was dat ze na een week doorsliep. Sindsdien slaapt ze goed. Mijn tip is dus om te proberen om het ritme te doorbreken, hoeft natuurlijk niet met een vakantie. Wij hebben onze dochter ook weken laten huilen 's nachts (omdat iedereen zegt dat het dan vanzelf over gaat) maar dat heeft bij ons niet gewerkt. Na een week waren wij helemaal kapot door het gehuil (ze huilde bv van 2 uur tot 6 uur), wij hadden ook niet geslapen en onze dochter was helemaal over de zeik, dus ik ben van mening dat dat niet de oplossing is. Veel succes!
Mijn zoon heeft ook zo'n periode gehad en bij hem hielp alleen laten huilen. Als we hem uit bed haalden raakte hij nog meer over zijn toeren, hij wilde eigenlijk helemaal niet wakker zijn, en als we hem gingen troosten werd hij dus nog meer wakker en ging niet meer slapen. Troosten was in zijn geval eigenlijk nog zieliger als laten huilen. na een paar dagen was het over en sliep hij weer als een roosje.