Bij mijn broertje van 27 is van de week ADD ontdekt, hij is naar een psycholoog gegaan en daar hebben zij een test gedaan omdat het vermoeden er al een beetje was. Nu wilde ik vragen of hier mensen zijn die ervaring hebben met ADD en het behandelen + omgang met mensen die dit hebben. Puur uit interesse! Ik wil het er graag met hem over hebben, maar hij is nooit zo heel erg open en zegt altijd dat het goed gaat met hem etc, een beetje oppervlakkig dus. Nu geloof ik ook best dat het goed gaat met hem, maar hij zit wel veel zonder werk, etc.etc. en kan ik het me voorstellen dat hij misschien toch ergens ook wat merkt of misschien wel last heeft van bepaalde karakter trekken van zichzelf die voortkomen uit de diagnose ADD. Ik heb al wat gegoogeld, maar ervaringen van anderen zijn altijd welkom!
Ik heb zelf sinds een paar jaar de diagnose ADD gekregen, gebruik daar momenteel medicijnen voor wat echt heel veel scheelt. Wat wil je weten?
Zit hij zelf misschien in een acceptatiefase en/of is hij geen prater? Kan zijn dat hij het er over een poosje wel over wil hebben. Sommige mensen hebben er heel veel last van, anderen iets minder. Hoe ouder/later het geconstateerd wordt, hoe groter de kans dat het enorme invloed heeft gehad op alles in het leven (jeugd/opleiding/baan/relatie/huis). Zelf was ik er als kind op tijd bij en heb er nu geen last meer van (slik al 3,5 jaar geen medicatie meer en kan nu o.a. heel goed organiseren ).
Ok! Dat is goed om te horen. We weten natuurlijk niet of hij het als kind al had, maar denk dat het meer zichtbaar was vanaf de pubertijd als ik zo terug denk.. Kan medicatie kwaad? Beter eerst therapie proberen of ook meteen medicatie? Hij scoorde een 7 op de test, waarvan ze zeiden dat als het hoger als 6 was, er sprake zou zijn van ADD. Weet dus niet of hij het ´erg´ heeft of niet en in hoeverre hij er zelf ´last´van heeft...?
Ik lees even mee, ik zit nu in de fase dat ik binnenkort hierop getest ga worden. Ik heb begrepen dat 'de mate waarin mensen last van ADD hebben heel verschillend is'. Zo kan ik wel goed organiseren en plannen, maar ben ik heel gevoelig voor prikkels, onrust en heb ik vooral chaos in mijn hoofd. Het kost me dus veel energie op de boel geordend te houden, waardoor ik vaak moe ben. Na deze eyeopener (dit vermoeden is namelijk pas sinds kort hard gemaakt). valt er wel veel op zijn plek en kom ik ook tot het inzicht dat ik mijn hele leven tot nu toe, hieronder eigenlijk een beetje gebukt ga.
Mijn vriend heeft ADD. Ik heb echt geleerd om niet meteen boos te worden wanneer er iets niet gedaan is of wanneer hij (alweer) iets vergeet. Hij doet het niet expres maar het vraagt wel wat van de omgeving vind ik. Zo krijg ik altijd de vraag wanneer we iets moeten doen en wanneer hij moet optreden/werken noem maar op. Daarnaast leeft hij heel erg in het nu en dat vind ik een schitterende eigenschap. Rommel etc ziet hij niet.. alles laat ie liggen waar ie het gebruikt heeft of uitgetrokken heeft bijvoorbeeld. Maar hij is heerlijk nuchter en lief.
Ik heb op mijn 33e de diagnose gekregen, toen vielen er zoveel puzzelstukjes op hun plek. De afgebroken opleidingen, enorm jobhoppen, druk in het hoofd, alles op het laatste moment, hoge verwachtingen van mijzelf en van anderen, weinig zelfvertrouwen etc. Er zijn gewoon dingen die lastig zijn, bijvoorbeeld ben ik bang om dom over de komen, niemand die dat snapt... Ik merk zelf hoe ouder ik word des te meer last ik ervan heb. Ik slik geen medicatie omdat ik nog bv geef maar ik zou het wel graag willen. Geef hem ook even de tijd, hij heeft het net gehoord. Toon wel oprechte interesse, misschien wilt hij wel graag vertellen hoe hij het ervaart. Succes!
Mijn man heeft in maart 2011 ook de diagnose ADD gekregen. Hij was altijd heel erg onrustig, altijd willen verhuizen, van werk willen wisselen, nooit thuis kunnen zijn en altijd briljante ideeën hebben die bij uitvoering ervan écht niet zo briljant bleken te zijn Hij heeft er een poosje Ritalin voor gekregen. In 2014 kreeg hij een burn-out en heeft hij zijn leven radicaal omgegooid. Hij kwam gelukkig terecht in een revalidatiekliniek (ook vanwege zijn reuma) en vanuit daar is hij zo veel gegroeid. 6 Maanden na de diagnose burn-out is hij helemaal gestopt met het eten van geraffineerde suikers. Na 4 maanden is hij volledig overgestapt op Paleo. Sinds Januari 2015 gebruikt hij helemaal geen medicatie meer, ook niet voor zijn reuma. Hij heeft meer rust dan ooit. Hij weet ook eindelijk wat hij later worden wil als hij groot is