Maar tegelijkertijd gooit ze er voor mijn gevoel er met de pet naar. Als we samen knutselen dan kan ze mij heel goed na doen en ook echt precies en netjes werken. Maar zodra ze het alleen moet doen (ze wil het juist graag alleen doen) dan gaat het niet meer heel netjes. En dat weet en ziet ze ook en zegt zelf dat het niet heel mooi is. En raakt gefrustreerd. En zo met heel veel dingen. Ik zeg haar dat het niet erg is enz. Hoe kan ik er nog beter mee omgaan.
wanneer ze kijkend doen is et heel anders dan dat ze het uit het hoofd moeten doen. leer haar alvast dat oefenen kunst baart. dat ze steeds beter wordt hoe meer ze het maakt. ik laat zoontje nog een keer proberen. (als hij het echt erg vindt) maar ik ken geen kinderen die dat niet erg vinden. het valt tegen als je het zelf maakt. het is eigenlijk heel goed dat zij het zelf wil proberen. je moet uitkijken als ze ineens dat niet wilt en niet meer durft en niet leuk meer vindt.(zo begint de faalangst, vermijden van mislukkingen) huilen, frustratie zijn OK. zo leert zij dat je iets leert door te oefenen en fouten maken hoort erbij. zo leert ze verwerken van tegenvallen. en andere manier is dat jij zelf weleens lelijke, niet perfecte dingen maakt of dat het mislukt enzovoort. zo kun je haar laten zien dat niemand daar vrolijk van wordt, en niemand echt iets perfect kan, maar toch er manieren zijn om goed ermee om te gaan en toch genieten. en dat het nog steeds leuk is om iets uit te proberen.
Belize dank je wel. Idd ik wil voorkomen dat ze faalangst krijgt. En ik zeg ook heel vaak dat ik ook niet alles kan en ook heel veel heb moeten leren en niet in een keer kan. Nu zit ze weer naast mij gefrustreerd aan het proberen een vliegtuig te vouwen.
je moet eigenlijk de dingen op bouwend aanbieden. een vliegtuig vouwen is best ingewikkeld. leer haar om dat te kunnen doen dit en dat moeten kunnen en dat oefenen etc. ik liet mijn zoon een papier dubbel vouwen van de hoekjes vast en zo en heel strak. en halve vormpjes er uit knippen en het papier weer openen en kijken. zo heeft hij prachtige hartjes en vlienders geknipt. eerst dubbel vouwen leren. dan een papier hoedje maken daarna bootje vouwen en dan pas een vliegtuig maken die kan vliegen.
Nooit aan gedacht om zoiets opbouwend aan te bieden, maar daarom ben ik ook geen lerares. Deze tip zal ik onthouden. Ik heb hier wel een dame die dus het uiteindelijk voor elkaar heeft gekregen om een vliegtuig te vouwen. Saskia, Prijzen dat ze er heel hard aan werkt doe ik ook wel. Ik heb zelf ook faalangst en weet dat je het altijd mee neemt in je leven. Nu ook in de opvoeding met mijn dochter. Denk je de goede weg op te zijn, dan doen ze toch weer iets wat niet mag. Of vervelend en dan betrek ik het meteen op mijzelf van. Wat doe ik fout waarom ze zult gedrag vertoont of iets uithaalt wat niet mag.
Het ligt echt niet aan jou hoor als ze iets doet wat niet mag of vervelend gedrag vertoont. Het is een kind. En kinderen doen dat soms. Hoort erbij. Probeer het zelf te relativeren. Daarmee geef je haar ook het voorbeeld dat het niet perfect hoeft te zijn. Gewoon in zijn algemeenheid bedoel ik, niet zo zeer gelinkt aan dit voorbeeld. Heel knap dat het haar lukt met 4,5 jaar om zelf een vliegtuig te bouwen. Het klinkt alsof ze ook veel dingen wil doen die eigenlijk niet bij haar leeftijd horen. Die ze nog niet hoeft te kunnen, maar wel al wil kunnen doen.
ik ben ook geen juf hoor, maar ik heb wel een jongen met faalangst. en sinds we dat weten gaat het steeds beter. het belangrijkste is dat je leert signalen te erkennen dat de opdracht ver boven nivoo ligt. op net iets boven nivoo laten werken en opbouwend te werk gaan. en leren genieten van de dingen die op of onder nivoo liggen; dus van wat hij kan, plus van de nieuwe uitdagingen.
Belize, Zo jong en al faalangst. Hoe kan zoiets ontstaan bij een kind? Als ik vragen mag? Ik heb hier een dame dat een echte doorzetter is. Ondanks dat ik soms ook niet helemaal correct op haar reageer en inspeel. Haar soms teveel wil corrigeren en bepaalde situaties voor haar wil laten vermijden. Ik heb nl het vermoeden dat mijn nichtje van 7 ook faalangst heeft.
Vaak groeit dat er gewoon in van baby af aan... Het is eigenlijk een gebrek aan faal-ervaring. Als altijd alles maar goed gaat en iedereen steeds maar roept hoe geweldig dat is.. Leg je vanzelf de lat hoog. Want als je het goed doet vind iedereen je goed.. Wat zou er gebeuren als je iets niet goed doet? Terwijl meeste kinderen leren dat fouten maken gewoon een leerproces is. Bijvoorbeeld leren lopen.. Meeste kinderen leren dat door eerst een paar keer te vallen. De mijne liep niet.. Tot de dag waarop ze haar eerste stap zette en meteen het halve kdv door stapte. Ze was "laat" met fietsen zonder zijwieltjws.. Maar op een dag zei ze: pap, die wielen moeten eraf. Ze stapte op en reed weg. Eigenlijk zou je dan dus het openlijk oefenen meer moeten aanmoefigen ter bevestiging dat oefenen en falen er gewoon ook bij hoort en niet enkel het resultaat. Inmiddels doen we dat eigenlijk sinds de kleutertijd dus anders. Al weiger ik om helemaal niet op het resultaat complimenten te geven. Want na veel werk een mooi resultaat mag absoluut gezegd worden wat mij betreft. Maar ik benadruk ook vaak dat ze leuk bezig is of dat ze goed oefent en vraag dan of ze al verschil merkt. En dat was ik begin afzien.. Het is heel vreemd als je het niet gewend bent. Maar inmiddels kunnen we wel zeggen dat het werkt En eigenlijk is het simpel... "goh wat ben je fijn aan het tekenen zeg!" Ipv enkel als hij klaar is zeggen dat het mooi geworden is. "oh wat heb je veel geoefend! Gaat het nu ook al beter? Ohja, wat fijn!" Of in geval van nee: zullen we het samen eens proberen anders?