hoi Dames Ik open maar een topic. Mijn hoofd draait al dagen. Kort geleden zijn wij (partner en ik) tot besluit gekomen dat we graag weer willen proberen voor een tweede. Bij onze eerste (geboren in mrt 2017) heeft het 3 jaar geduurd. Vanwege PCOS. Toen heb ik wel medicatie gehad. Alleen provera en Clomid. Sinds de bevalling ben ik 3 keer “ongesteld” geweest. 1x 6 weken hevig waardoor ik medicatie moest gebruiken om het bloeden te verminderen. 1x3 weken hevig. En 1x 2 dagen als doorbraakbloeding tijdens een periode van 2 maanden anticonceptie. We hebben dus vorige week een afspraak gehad met de gyn over hoe we het dit keer gaan aanpakken. En helaas toen te horen gekregen dat het slechter er uit ziet dan vorige keer en werden we direct door verwezen naar ferti poli. Ook liet ze door schemeren dat we waarschijnlijk met zwaardere medicatie gaan starten ipv opbouwen van Clomid Ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik ben bang dat nooit meer gaat lukken. En lastigste van alles. Ik kan er niet met vriendinnen overpraten. Steeds vaker krijgen we de vraag of nummer 2 al onderweg is. En steeds lastiger begin ik hier op te reageren. Laatste wou ik het liefste huilend wegrennen. Ik moest het gewoon even kwijt hier. En wellicht kan iemand mij vertellen wat een eerste afspraak bij de ferti arts inhoud. Liefs
Ik weet niet meer exact wat er bij de eerste afspraak gebeurde, maar in ieder geval verliep de start van het traject zo: -de anamnese werd afgenomen (van ons beiden, maar het ging ook over ziektes en vruchtbaarheid in de familie) -er is bij beiden bloed geprikt op hormoonwaarden en (geslachts)ziektes -er werd een echo gemaakt -het sperma is onderzocht -we hebben een samenlevingstest gedaan -er werd besproken wat onze kans was om zelf zwanger te raken en wat onze opties waren Daarna zijn we meteen doorgestroomd naar IVF, vanwege de duur dat we al zelf bezig waren en onze leeftijd. Wat rot voor je dat je zo verdrietig ervan bent. Hopelijk komen er voor jullie goede dingen uit het bezoek bij de fertiliteitsarts!
Hoe je traject gaat durf ik niet te zeggen. Maar ik vraag mij wel af, waarom kun je er niet met vriendinnen over praten? Wil jij dat niet of hebben zij geen begrip? Het kan je zoveel helpen om in ieder geval 1 iemand te hebben die je kunt vertrouwen en met wie je erover kan praten..