Ik werd gisteren gebeld door mijn schoonzus of mijn zoon met haar gezin mee mag naar een pretpark voor een dagje. Ik heb het even met mijn man overlegd en allebei vonden wij het best spannend. Mijn zoon wordt over 3 maanden 4. Over het algemeen is hij niet zoveel bij een ander. (Afgezien van opa en oma) Hij gaat wel 2 dagen per week naar het KDV. We hebben wel ja gezegd want ik denk dat hij een super dag zal beleven. Hij gaat met zijn twee nichtjes. (1 even oud en 1 van zes) MAAR, dat loslaten vind ik erg moeilijk. ik heb allemaal doemscenario's in mijn hoofd. Wat als hij ze kwijt raakt, of wat als er iets gebeurd, of wat als ze een auto-ongeluk krijgen (Dat is wel heel extreem aangezien mijn zwager de rustigste bestuurder is die ik ken). Pfffff moeilijk hoor. Herkennen jullie dit en zouden jullie je kind mee laten gaan?
Mijn zoontje is voor het eerst mee naar een pretpark gegaan met mijn zus toen hij net 2 was Ik vind het alleen maar leuk voor hem. Altijd als hij weg is denk ik wel eens wat als ik nu een ongeluk krijg, of wat als hem nu iets overkomt maar ik ga me echt niet laten leiden door dat soort irreële angsten. Niemand die beter op hem past dan mijn eigen familie.
Ik snap dat het heel spannend is .. Maar denk wel dat hij het leuk zal Vinden en ik goede handen is toch ? Wij gaan dan altijd met ons andere zoon wat leuks doen
Ik herken het wel, ik vind het ook moeilijk om mijn kinderen "mee te geven" aan anderen, ook al vertrouw ik ze compleet. Ik ben het liefst altijd bij ze om te zorgen dat ze niks overkomt. Maar, op zulke moment probeer ik wel aan mijn kinderen te denken. Wat zouden zij het leukst vinden? Ik zou mijn zoon dus wel meegeven. Er kan natuurlijk net zo goed iets gebeuren als hij met jullie naar het pretpark gaat.
Tot nu toe heb ik het kunnen voorkomen Ik vind het echt een eng idee te weten dat dochterlief bij een ander in de auto zit. Pfff.. Ook dat moet ik leren loslaten hoor. Bij haar gastouder is dat vertrouwen er namelijk wel. Ik weet dus ook niet waarom ik dat bij anderen weer niet heb. Het gaat echt stapje voor stapje merk ik. Ik kan me dus heel goed indenken dat jullie dat spannend vinden hoor. Toevallig is ze van de week met iemand even mee een boodschap wezen doen. Met een buurmeisje en haar vader. Lopend, hier vlakbij. Dat ging eigenlijk prima. Maar ook die persoon vertrouw ik dus volledig. Het is voor mij dus vooral belangrijk met wie het is.
Ik vind het ook spannend hoor. Onze kinderen zijn wel vaak bij opa en oma maar zijn nog niet met iemand een dagje weggeweest zonder ons. En ik zou me precies zo voelen als jij, maar zou ze wel laten gaan als ik die mensen volledig kan vertrouwen.
Hmm onze dochter mocht laatst mee naar een kasteel andere kant van de randstad. Ik vnd het doodeng.. Dus maar niet gedaan. En later bedacht ik me... Hele normale mensen, zelfde ideeën over wat wel/niet kan als wij.... Waar maak ik me nou eigenlijk ECHT druk om? Dus volgende keer mag ze gewoon mee Ik had gewoon even een realitycheck nodig
Ik snap je angsten, maar vergeet ze ook maar gauw weer. Doe ik zelf ook altijd, want ik weet dat ze in goede handen zijn en dat ze een leuke tijd zullen beleven, dat is tenslotte het belangrijkst. En je kunt allerlei doemscenario's naar boven halen, maar dat soort dingen gebeuren maar zelden...
Ja ik snap je helemaal. Wij hebben zo'n situatie nog niet aan de orde gehad maar ik zou er ook grote moeite mee hebben.
Ik zou zoontje mee laten gaan. Idd wat Chiggy zegt, je familie past heus wel goed op! Mijn zoontje heeft 2 weken geleden een nacht bij familie in de caravan op de camping geslapen. Heb hem wel ingeprent dat hij absoluut alleen met oom en tante naar het zwembad en vijver mocht en vooral NIET alleen of met andere kindjes. Maar verder heb ik me geen seconde druk gemaakt. Hij heeft het super gehad!
Heel herkenbaar, hoor. Moet zeggen dat ik tot nu toe vaak wel per ongeluk expres zorg dat ik dan zelf ook mee kan gaan, als zoiets gaat gebeuren. Ik heb het zelfs als mijn man hem een dagje ergens mee naar toe neemt, dat ik hem dan ook van alles inprent, waar hij op moet letten, wat hij mee moet nemen enz. En dan nog kan mijn maag omdraaien bij alle gedachtes wat als dit, wat als dat... Dus ook hier een overbezorgde moederkloek.
Wij hebben een paar keer ons nichtje mee op stap genomen en ik was voorzichtiger met haar dan met mijn eigen kind. Je eigen kind ken je, je weet waar je op moet letten, bij een ander kind weet je dat niet. Mijn zoontje gaat binnenkort met een vriendje naar een pretpark en ik maak me meer zorgen over dat hij niets durft, beetje een bangerik, dan dat er iets gebeurt. Komt ook omdat ik veel vertrouwen in mijn kind heb. Van het weekend was hij ons kwijt in de drukte en hij is toen netjes naar een medewerker gegaan. Dat doet me echt goed. Hij houdt zich dus aan de afspraken en raakte niet in paniek.
Bedankt meiden. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die het zo moeilijk ermee heeft. Hij is nu weg. Wat een lol hadden ze met z'n 3-en achterin. Hij zal het super leuk krijgen. Ik heb wel voor de zekerheid een bandje bij hem omgedaan met mijn nummer. Ga er niet van uit dat hij kwijt raakt, maar just in case.
mijn zl is ook bijna 4, maar ik blijf ook een echte angst haas als hij met iemand anders weg is hoor! ik bel en app de hele dag of alles goed is, zelfs kdv bel ik elke dag een keer (ook dl van 5 mnd) mijn ouders en schoon ouders vertrouw ik uiteraard wel, maar de rest blijf ik spannend vinden, al zou ik hem er zeker niet om thuis houden maar toch, in spanning blijven tot hij eindelijk weer thuis is.
Kan hij niet beter een bandje met het nummer van degene waar hij mee op stap is om doen? Al moest dochterlief met schoolreis ook perse MIJN nummer mee. Want stel je voor.. Ze raakte iedereen kwijt en de juf kwam d'r niet zoeken. Of er was iets anders... Dus toen had ze 1 bandje met mijn nummer en een button met wel 4 telefoonnummers want er waren 4 juffen mee. En natuurlijk... Totaal niet nodig geweest
Ik denk dat zoiets pas door ervaring makkelijker wordt. Mijn zoontje is al een paar keer met mijn schoonzus meegeweest naar ballorig. Die vertrouw ik blindelings. Maar ik zou hem niet zomaar aan iedereen een dagje mee doen.
Juist als je zo bent, zou ik hem meegeven en dat veel vaker gaan doen. Anders gaat het van kwaad naar erger en word je zo'n overbezorgde moeder waarvan de kinderen nooit wat mogen. Dus even door de zure appel heen. Als je eenmaal een paar succeservaringen hebt opgedaan met loslaten, wordt het veel makkelijker.
Kijk.......in mijn ogen stel je je aan. Ik denk bij mezelf, joh laat hem lekker gaan, heerlijk toch. Maar het blijft wel jouw kind en je moet er zelf wel achter staan. Dus het is en blijft jouw beslissing en dat kan niemand anders voor je doen
Ik herken het heel erg. Mijn dochter is pas meegegaan met de buurjongen naar het zwembad. Vond ik best spannend, maar omdat zij het graag wilde mocht het. Ik heb een heerlijk rustige middag gehad. Maar ik moest wel over een grote drempel.
Ik vind het alleen maar leuk als ze met andere mee mag. Als je zelf een ander kind meeneemt let je daar toch ook veel beter op dan op je eigen kind, juist omdat je weet hoe je eigen kind in bepaalde situaties reageerd. Het kindje van een vriendin hebben we al een aantal keer meegevraagd, steeds mag het niet, dus nu vragen we het niet meer. Maar ik begrijp dat de eerste (paar) keer spannend is.