Hallo meiden, Graag wil ik jullie mening horen over anti depressiva na de bevalling. Eerst even een korte situatieschets: Bij mijn eerste ging alles mis; zware zwangerschap, (letterlijk) een traumatische bevalling en een nog zwaardere kraamtijd (doodziek kind, familieruzies en nergens rust kunnen vinden). Door alles bij elkaar heb ik destijds een postnatale depressie gekregen icm een post traumatische stress stoornis. Erg heftig dus. Ik ben er destijds zelf door heen geworsteld. Zonder medicatie wel met cognitieve gedragstherapie. Ik ben vlot weer zwanger geraakt. Ik loop nu weer bij een psycholoog en ben stabiel. Zo voel ik me ook. Nu is de vraag of ik medicijnen wil. Om een depressie te voorkomen. Maar ik vraag me af of er wel een depressie komt. Ik voel me zo goed momenteel. "Helaas" heeft anti depressiva een inwerkperiode van zo'n vier weken. Dus innemen als het mis gaat is eigenlijk te laat... Het idee is dus om er mee te starten zodra ik bevallen ben. Het kan geen kwaad voor het kindje als ik borstvoeding ga geven. Mijn vragen aan jullie zijn: - Zouden jullie het wel/niet nemen in mijn situatie? - Heb je ervaring met anti depressiva eventueel ook in de kraamtijd? Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!
Ik zou er zelf niet voor kiezen, maar ik denk dat je het beste kan kijken naar de algehele situatie. Hoe verloopt de zwangerschap nu en hoe denk je dat de kraamweek gaat verlopen, ben je nu beter voorbereid, weerbaarder?
Preventief zou ik het niet zo snel doen, aangezien je zelf helemaal niet het idee hebt dat het die kant op gaat, en er vorige keer ook aardig wat externe factoren hebben meegespeeld, en niet slechts hormonen. Ik weet natuurlijk niet hoe heftig je depressie vorige keer is geweest, maar als het even mogelijk is zou ik denk ik het risico nemen dat je die 4 weken evt moet overbruggen. Maar ik spreek niet uit ervaring, dus ik kan natuurlijk niet voor jou voelen wat de beste keuze is. Ik heb overigens wel een vriendin die na 2 keer een pnd te hebben gehad tijdens de 3e zwangerschap al kon aanvoelen dat het weer mis zou gaan. Zij is toen tijdens de zwangerschap al begonnen met AD en heeft hierdoor voor het eerst in haar leven een heerlijke kraam- en babytijd gehad. Er valt dus zeker iets voor te zeggen. Kan je arts geen inschatting geven over hoe groot de kans is dat je hetzelfde mee zal maken?
Volgens de psycholoog en de psychiater heb ik nu een verhoogd risico op een depressie. Omdat ik dit eerder heb gehad. Het valt niet te voorspellen.
Ik heb niet eens gelezen, maar wilde al op nee klikken. Daarna alsnog gelezen natuurlijk en ik blijf bij mijn mening. Anti-depressiva (zo ongeveer de grootste farmaceutische rommel die er is, no offense voor bij wie het heeft geholpen) preventief slikken? Terwijl je bezig bent met de hechting met je kindje etc? En ook nog eens borstvoeding wil geven? Wat een maf idee! Zijn je psychiater en psycholoog beide mannen? Je geeft aan dat je het de vorige keer hebt gered met therapie en zonder medicatie. Dat is heel knap en sterk van je gezien de externe factoren waar je over spreekt. Je mag er best op durven vertrouwen dat je daardoor sterker bent geworden en dus ook sterker deze geboorte in zult gaan. De kans dat dezelfde externe factoren zullen spelen is ook zeer klein. Tenzij... je natuurlijk zelf een nieuwe PND voelt opborrelen al. Zoals de vriendin van EdN. Maar echt puur als preventie omdat anderen iets een risico vinden? Ik zou het niet doen.
Ik heb het destijds wel gedaan. Ik ben ermee begonnen bij 35 weken zwangerschap. Toen de dip uitbleef, ben ik al vrij snel na de bevalling weer afgebouwd. Ik zou het zo weer doen. Bij mij was het overigens wel na 3 keer een ppd, dus de kans was inmiddels levensgroot dat het weer zou gebeuren. ik wilde die enorme dip niet afwachten, want voordat de medicijnen dan werken.......
Uit dit bericht kan ik wel duidelijk opmaken dat jij zeer ws nooit te maken hebt gehad met een ppd. Gelukkig, maar daardoor besef je ook niet hoe diep je dan zit! Als iets slecht is voor de hechting met je kindje, is dat eerder een ppd dan het gebruik van anti depressiva. Waarom zou het knapper zijn om je depressie door te komen zonder medicijnen dan met???? Mijn depressies destijds hadden allles te maken met de hormonale veranderingen, waardoor mijn hersenen een stofje te weinig produceren. Door de medicijnen te slikken werd dit stofje aangevuld en kon ik een leuke moeder zijn, die niet meer de hele dag liep te huilen en zich niet meer zo opgejaagd voelde. Het was een verademing. Degene die mij bij nr. 4 voorstelde om preventief te starten met ad, was trouwens gewoon een vrouw die zelf ook kinderen heeft.
Ik zou het niet doen. Ik heb door 2 depressies ook een verhoogde kans op PND maar heb het altijd onder controle gehouden door 'preventieve' therapie (ook tijdens de zwangerschap) en als je alert bent denk ik dat je minder risico loopt. Je kunt het nu eerder herkennen als het slechter met je gaat.
Bij mij vermoeden ze ook dat het deels hormonaal is. Ook omdat ik rond de ongesteldheid erg last van Moodswings heb. Lies wat heb jij geslikt? Mij willen ze aan de citolopram zetten maar ik las in de bijsluiter dat de baby daar toch wel last van kan hebben als je borstvoeding geeft. Die valt sowieso af als ik het überhaupt ga nemen
Die moodswings rondom de menstruatie zijn er bij mij dus ook altijd. Verder sta ik wel heel positief in het leven, mijn glas is altijd halfvol en ik heb een blij karakter. Ik heb alleen na de eerste drie bevallingen echt een depressie gehad. Ik kende mezelf (en mijn man ook) niet! De eerste dagen na de bevalling ging alles goed, maar vanaf de derde/ vierde dag kwamen dan de beruchte kraamtranen die never meer over gingen. Ik heb destijds de laagste dosering paroxetine geslikt. Ik moest daardoor wel op medische indicatie in het ziekenhuis bevallen (maar omdat onze oudste met een schouderdystocie is geboren, moest dat sowieso) en ik moest met de baby 48 uur ter observatie blijven. Gelukkig had onze zoon nergens last van (en ik ook niet). Nogmaals, ik sta nog steeds achter die keuze, maar ik weet niet of ik, als ik de keuze had gehad, dat al na mijn eerste gedaan zou hebben. Misschien dat ik het dan toch nog wel eerst af had willen wachten. Ik had toen die keus niet, dus kan dat niet beoordelen, maar toen ik bij nr. 2 weer in een depressie terecht kwam en voordat ik toen baat had bij de medicijnen, waren we weken verder en zat ik echt behoorlijk diep! Achteraf weet ik dat ik het drie keer heb gehad, maar dat weet je van tevoren natuurlijk niet. Lastig, lastig, lastig......
Ik zou het niet doen, maar dat komt ook omdat ik absoluut geen voorstander ben van antidepressiva als de oorzaak hormoongerelateerd is zoals bij mij. Bovendien heb ik bij mijn oudste een ppd gehad en bij mijn jongste, maar bij de middelste dus niet.
Pff. Wat een reactie. Helaas is het zelf doorkomen van een ppd, niet de garanatie dat je het een volgende keer kunt voorkomen, ook al zijn alle omstandigheden perfect, weet ik uit ervaring. @ts: google eens op eileen engels. Mijn ha wilde niet meewerken, maar wellicht die van jou wel? Mijn ha vond dat ik direct maar moest stoppen met bv en ad moest gaan slikken. Nou ja, dat was voor mij geen optie (zie banner). Had ik dus niets aan.
TS, is het anders geen optie voor je om geen borstvoeding te gaan geven? Ik denk dat ik persoonlijk misschien wel voor die optie zou zijn gegaan. Natuurlijk wil je dat heel graag en is bv op zich geweldig voor je kindje, maar als dit betekent dat je kind AD binnenkrijgt, dan zou mijn voorkeur uit gaan naar dan maar geen bv. Er is gewoon nog te weinig bekend over lange termijn gevolgen van dat soort middelen op jonge kinderen. Persoonlijk zou ik dus OF niet preventie gaan slikken, maar het scherp in de peiling houden, zodat je alsnog kunt beginnen. OF wel preventief slikken, maar dan geen borstvoeding geven. Wel preventief slikken EN bv geven zou voor mij geen optie zijn. De keuze zou voor mij dan inhouden wat ik belangrijker voor mijn baby vind: geen PND of borstvoeding. Voor mij zou het voorkomen van een PND dan veel zwaarder wegen, maar dat kan voor jou natuurlijk heel anders zijn.
Er zijn ad die wel samengaan met bv. Bovendien wegen de voordelen van bv m.i. meer op tegen de nadelen van eventuele ad. Het niet geven van bv kan ook nadelig zijn mbt een ppd. Het niet geven van bv kan een depressie zelfs versterken, komt door daling van de prolactinespiegel. Daar heb ik zelf ook ervaring mee.
Er zijn AD waarvan niet bekend is dat die problemen op kunnen leveren bij inname door jonge kinderen/baby's, maar of dit feitelijk zo is is gewoonweg niet bekend. Er zijn geluiden dat kinderen op de lange termijn wel degelijk problemen over kunnen houden (concentratieproblemen, depressies, enzv) aan inname op jonge leeftijd. Ook dat staat inderdaad niet vast, maar het risico hierop vind ik persoonlijk veel zwaarder wegen dan de nadelen van geen borstvoeding geven. Borstvoeding is fantastisch en goed voor kind en binding moeder/kind. Maar ook op flesvoeding groeien kindjes gezond en gelukkig op, het niet krijgen van borstvoeding is zeker niet schadelijk. Het krijgen van AD potentieel heel schadelijk. Voor mij persoonlijk zou die keuze daarom heel makkelijk zijn. Maar iedereen staat er natuurlijk anders in.
Ik sta daar inderdaad iets anders in. Al moet ik eerlijk zeggen dat de optie ad met bv ook geen aantrekkelijke combi vond, maar ik daarom heb gekozen voor bv zonder ad. Ik heb niets tegen kv hoor, heeft mijn oudste ook gehad, ben ook niet persé voor bv, maar ik geloof er wel in dat bv beter is voor een baby dan kv (of dat kv schadelijk maakt laat ik dan maar even in het midden).
Mijn zus heeft na de eerste een heftige ppd gehad, ze is een tijd opgenomen geweest. Bij de tweede werd er meteen al rekening mee gehouden; van te voren al gesprekken bij de psycholoog, weten wanneer ze aan de bel zou moeten trekken, een groter sociaal vangnet. En na die bevalling zat ze echt op een roze wolk, geen ppd te bekennen! Ze was er erg alert op, zorgde ook voor voldoende rust ipv alles zelf te willen doen. En dat was dus genoeg. Ik zou zelf nooit preventief aan de AD gaan, het is echt heftig spul...
Hier zelfde situatie. Vervelende bevalling, negen maanden huilbaby, pnd en uiteindelijk twee jaar aan de anti depressiva en therapie. Mij is hetzelfde geadviseerd, beginnen zodra ik bevallen ben. Ik zeg stellig nee!! Ik weet wat een hel de opbouw kan zijn en vooral nog wat een hel het is weer van die zooi af te komen. Ik begin dus absoluut niet op voorhand. Ben realistisch, mocht het niet gaan is het wel een oplossing, maar ik herken het nu beter en mijn omgeving kijkt mee. Situatie is anders, alles wordt nu gebaseerd op rust en wil ook niet veel visite de eerste weken. Eerst ik zelf met mijn kindje en gezin en de rest komt daarna wel.
Veelgebruikte medicijnen Deze gebruikte medicijnen die tijdens de borstvoedingsperiode worden gebruikt, worden als veilig beschouwd Acetaminophen (Tylenol, Tempra) Alcohol (in matige hoeveelheden) Aspirine (in gebruikelijke doses, voor korte periodes) De meeste anti-epileptische medicijnen De meeste medicijnen tegen hoge bloeddruk Tetracycline Codeïne Ontstekingsremmende medicatie zonder steroïden (zoals ibuprofen) Prednison Thyroxine Propylthiourocil Warfarine Tricyclic antidepressiva Sertraline (Zoloft) Paroxetine (Seroxat) Andere antidepressiva Metronidazol (Flagyl) Omperazol (Losec) Nix Kwellada Bron: Borstvoeding.com: kenniscentrum voor borstvoeding - Medicijnen - Medicijnen en borstvoeding: blijf borstvoeding geven Over borstvoeding en antidepressiva zou ik me dus niet al te veel zorgen maken, want de twee kunnen wel degelijk samen gaan! Borstvoeding kan zelfs een ppd voorkomen of de heftigheid ervan verminderen. Begrijp ik goed dat de suggesie is om meteen met medicatie te beginnen na de bevalling? Dan zou ik even afwachten, mits het medicijn laagdrempelig kan worden voorgeschreven als je beginnende symptomen hebt. Maar de belangrijkste vraag is: Wat weegt voor jou zwaarder? Zet de voors en tegens eens op papier en kijk dan naar welke kant de balans voor jou doorslaat. Succes!