Ze zijn nog veel te jong om het te snappen. Had ook bijna niets meer staan waar hij aan kon. Ik zag op een gegeven moment dat hij er niet meer aan zat. Hij kan nu rustig om een volle salontafel lopen en van de spullen afblijven. Het is gewoon een fase. Komt vanzelf goed.
Ik zou ook geen tik geven; ben zowiezo helemaal niet voor slaan...Gewoon de spulletjes wegzetten, langzamerhand leert ze steeds beter wat wel en niet mag en blijft ze steeds beter van dingen af.
Wij hebben ook heel lang alles weggezet, pas sinds kort eigenlijk dat we het niet meer doen, omdat ze zowaar begint te luisteren en het begint te begrijpen! De salontafel was hier eigenlijk altijd al zo goed als leeg, maar wij hebben vaak wel tijdschriften en de afstandsbedieningen op de hoeken van de bank liggen. Die legden we eerst dus weg, nu laten we het liggen en ze probeert het vaak nog wel te pakken, maar ze luistert nu vaak wel als we zeggen dat het niet mag. Vanmiddag alleen niet, toen smeet ze de afstandsbediening in mijn gezicht (au!) waarop ik erg boos werd in een reflex. Ze trok een pruillip, maar ging toen snel weer verder spelen . Een tik geven zal ik trouwens nooit doen. Wel pak ik soms haar handje vast als ze daarmee iets doet wat niet mag, maar nooit hardhandig.
Gewoon doen waat jij je prettig bij voelt! Ik had ook echt geen trek om de hele dag politieagentje te spelen en ruimde echt alles uit de kamer op. Nu geeft ze er niks meer om en kan ik gelukkig alles weer op tafel laten staan. Is gewoon een fase (zoals er zoveel fases zijn haha)
Toen ik nog zwanger was van Dana toen was de kleine meid van mijn schoonzusje ook op "ontdekkingsreis" in het begin werd er overal me gegooid en daarna moest je alles van de tafel pakken want ze bleef nergens vanaf. Ik weet nog dat ik toen vaak tegen mijn vriend zei dat ik het vreemd vond dat ze dat allemaal maar toe lieten en dat ik straks met mijn meisje echt niet alles aan de kant ging zetten. Maar nu, nog voor ze uberhaupt op ontdekkingsreis kan gaan, heb ik al geleerd dat je dat soort dingen niet zomaar kunt roepen. Voor ieder kind en iedere ouder werkt iets anders beter. Sommige kindjes kun je makkelijk leren er gewoon vanaf te blijven (ik kwam vroeger nergens aan volgens mijn moeder, ze heeft nooit iets weg hoeven te zetten) en bij andere kindjes heeft het gewoon geen zin en kun je beter de dingen wel aan de kant zetten om het gezellig te houden. Hoe wij het straks dus hier gaan doen zien we tegen die tijd wel weer
Wij noemen het hier in huis .Go with the flow . Wij riepen voor we zwanger waren ook altijd dit en dat doen wij anders . Daar zijn we heel hard van teruggekomen. Vooral veel meebuigen hahhaa Dat zijn dingen die je echt niet kan inschatten van te voren.
Anneliesje: goeie topic! Ik worstel namelijk ook al een tijdje met dit probleem. ik heb bij Fynn wel eens een tik op zijn vingers gegeven maar indruk maken... NO WAY! Dus ook driftig op zoek naar andere manieren. Inmiddels heb ik ook bijna niks meer op tafel staan maar Fynn heeft nog genoeg andere dingen waar hij van af moet blijven. Dvd speler, konijnenhok maar ik wil ook niet dat hij op het keukentrapje klimt. Toen ik zwanger was zei een goeie vriend tegen mij: onthoudt altijd één magisch woord bij het opvoeden van je kind: Afleiden! Daar ga ik nu mee aan de slag...
Ik bleef gewoon nee zeggen (niet op een vervelende manier, gewoon "dat is voor grote mensen hè, niet voor kindjes" ofzo) en haar afleiden met andere dingen. Bijv. als er glazen drinken op tafel stonden ook drinken voor haar erbij of een kopje van haar servies met een lepeltje ofzo. Dan ging ze daar lekker mee spelen. En soms probeerde ze natuurlijk hoe ver ze kon gaan, maar dan haalde ik haar weg bij de tafel (in het begin op haar billen 0,5 meter verder, later toen ze goed liep wat verder van de tafel) en als ze terugkwam bleef ze er uiteindelijk wel vanaf, want ze wilde er toch gezellig bij blijven staan. Dus: vriendelijk duidelijk maken dat het niet mag, belonen als ze dan snappen en afleiden met dingen waar ze wel aan mogen zitten.
Wow wat een reacties, ik ben gelukkig niet de enige met dit "probleem". Wel fijn om te lezen dat ik niet alleen sta in mijn alles weg zet optie! We hebben in de kamer echt wel dingen waar ze niet aan mag komen, op de tv kast staat een fotolijst (waren er 2 1 is al kapot gegooid ) Die geeft ze nu een kusje en zet ze weer terug *smelt* Heel herkenbaar trouwens, bij ons kwamen ook wel eens vrienden met kinderen en dan moest de hele tafel leeg. Dat zouden wij noooooit doen En ik ben inderdaad ook van mening dat ze het echt nog niet snapt. We blijven gewoon volhouden met nee zeggen en dan komt het vast een keer goed!
wij zetten alleen dingen op de salontafel wat verder weg, maar nu hij wat rond de salontafel kan schuifelen, heeft dat straks ook iet veel zin meer... Spullen op lage kastjes enzo of op de grond (wijnrek...) laat ik staan. Ik wil ook niet de hele dag nee zeggen, dus ik zeg 3 keer "nee, dat mag niet", haal zijn handje weg en biedt hem een alternatief aan wat hij wel mag. Meestal werkt dat. Blijft hij toch grijpen naar dat ene wat hij nu juist niet mag, dan haal ik hem weg en zet ik hem ergens anders te spelen neer. Het concept nee is hier ook nog niet helemaal geland, hoewel het nu begint te komen. Hij kijkt me nu eerst aan voordat hij iets wil pakken Ik vrees dus heel veel geduld hebben....
Hier staat ook alles op de hoge kast.. Ik ga mijn kind echt geen tik op zijn vingers geven. Zeker niet al ze zo jong zijn. We hebben 2 dingen gekozen waar hij echt niet aan mocht komen toen hij net begon met kruipen. De radiatorombouw en de tv. Dat was een kwestie van 1 keer nee zeggen, 2e keer nee zeggen en handje weghalen, en 3e keer nee zeggen en kind ergens anders neerzetten. Op zo'n jonge leeftijd duurt het even voordat ze het doorhebben, maar na een paar dagen bleef hij er netjes vanaf. Nu hij ouder wordt zijn er meer dingen die niet mogen. Bij sommige dingen is het nog steeds nee (zoals tv, bepaalde keukenkastjes, vensterbank etc). En andere dingen vermijd ik gewoon (door spul hoog te zetten, of haakjes op de deurtjes. Ik wil echt niet over alles "vechten" met mijn zoontje. Dan zou ik de hele dag gefrustreerd zijn.
Ik heb niks verplaatst sinds er 2 kids zijn hoor... hier is het gewoon Nee zeggen, tot 2x toe ofzo en de derde keer zette ik 'm dan gewoon ergens anders. Uiteindelijk ging het lampje wel branden en snapte ze dat nee ook echt nee is. Bij anderen gedragen ze zich ook altijd netjes. Verder leren we ze al vroeg waar dingen voor zijn en leggen we het uit... zelfs mn zoon van 2 kan een cd aanzetten, ze weten dat ze dat mogen als ik ernaast sta. Ze zullen niet zelf zomaar een cd aanzetten omdat in hun ogen hoort het er gewoon bij dat ik daarbij ben. Samen doen. Ik vond dat de periode dat ze wel mobiel zijn om ondeugend te zijn maar het nog niet snappen waarom niet en dat het echt niet mag maar heel kort duren.
Lena wil ook overal aanzitten, maar ben van mening dat ik het haar liever nu kan afleveren (of überhaupt niet aanleren) in plaats van dat het nu prima is, en ik het straks moet afleren. Natuurlijk probeer ik het niet met hete koffie ofzo en we hebben verder geen breekbare dingen staan dus dat scheelt. Maar ze weet nu al heel goed dat de cd kast, de luidsprekers, de lampen en gordijnen verboden terrein zijn. Als ik zeg 'Leeeena' als ze eraan zit, dan kijkt ze me aan, probeert het soms wel en soms niet nog een keer en gaat dan iets anders doen. Meestal dan he Maar ze luistert gewoon heel goed (tot heden ). Als ze nu iets niet mag vindt ze dat normaal, als ik het moet gaan verbieden als ze straks 2 is, snapt ze er vermoedelijk geen reet meer van. Van mijn schoonzusje mag ze ook met haar mobieltje op tafel slaan, dat doet ze dan ook. Met die van mij mag ze ook spelen, maar die houdt ze aan haar oor en stopt ze hoogstens een keer in d'r mond. Net als bijv. in je gezicht slaan. Mag ze gewoon niet bij mij, ik pak haar handje en vertel haar dat het niet mag, en doe aaai aaai. Ze slaat al een tijdje niet meer. D'r tante daarentegen vindt het niet erg in haar gezicht gemept te worden door haar. Doet Lena dan ook nog volop bij haar. Dus nee, wat mij betreft liever de wereld laten ontdekken met wat kleine grenzen dan straks alles weer moeten afleren. Ze mag van mij bijv. wel lekker met een bakje water klieren in de keuken, vindt ze super. Maar nee = gewoon nee.
Het is inderdaad een lastig probleem en zoals al gezegd niet iedere oplossing werkt voor elk kindje. Louise heeft ook zo'n fase gehad, maar wij hebben nooit dingen weggezet. Met consequent nee zeggen en haar iets geven waar ze wel mee mag spelen heeft ze inmiddels door waar ze wel en waar ze niet aan mag komen. Een tik ben ik ook geen voorstander van en gelukkig is dat bij ons ook niet nodig. Als ze driftig werd omdat ze ergens niet aan mocht komen, zette ik haar weg.
Ik was vergeten hoe intensief het ook alweer was, dat kleintjes moeten leren om nergens aan te zitten! Jesse snapt ook absoluut nog niet waarom hij wel aan z'n speelgoed mag zitten, en niet aan de planten en de spulletjes die op tafel staan. Ik zeg eerst wel vijf keer, nee, mag niet, dat is van mama, maar hij snapt het niet. Dan geef ik hem wel es een tikje op z'n vingers (niet hard) maar daar lacht hij gewoon om. Dan zet ik hem bij z'n speelgoed, en soms gaat hij dan even spelen, maar hij is zo weer terug bij het tafeltje. Als ik het zat ben, dan gaatie weer terug in de box.
Wij hebben geen salontafel (nooit gehad). Tik geven doen we niet aan. Verder zijn er maar een paar dingen die ze niet mag: in de plantenpotten graven en aan de muziekboxen zitten. Als ze dat doet zeg ik streng: Mirre. Dan schud ze nee en doet ze het weer , 1x herhalen en dan pak ik haar op en zet ik haar weg of ik leid haar af ... Het echte leren dat iets niet mag: oorzaak en gevolg / verbanden leggen, kunnen die ukkies gewoon nog niet. Waarom zou je iets willen van je kindje dat hij/zij gewoonweg nog niet kan? En dan ook bestraffen met een tik? Overigens denk ik niet dat je je kind beschadigd met een (neem ik aan) zacht tikje. Maar ik denk wel dat je je kindje leert dat een tik geven normaal is (kopieerbaar). Maar dingen weghalen - gewoon doen. Tegen de tijd dat je kindje 2 wordt, kun je gaan africhten (of pogingen doen tot). *dit alles is mijn persoonlijke mening ... *
Ik hoor vaak van mensen dat ze geen dingen weg willen zetten, of dat ze hun huis er niet op willen inrichten. Waarom niet vraag ik me dan af? Wij hebben een heleboel aangepast voor onze kleine dreumes. We hebben een hoge tv kast neergezet, haakjes op de keukenkastjes enz. Ook echt wel dingen weggezet die eerst op dreumeshoogte stonden. Waarom zou je die strijd willen aangaan? Ik zie mijn dochter liever vrolijk door de kamer rennen, dan dat ik haar steeds moet corrigeren. Vind ik zelf ook een stuk rustiger. Dat ze het echt nog wel gaat leren heb ik wel vertrouwens in. Wij hebben het ook zo met de hond gedaan en die kan inmiddels ook van onze spullen afblijven
Wij 'combineren' Ik heb de twee kaarsenhoudertjes die op de salontafel stonden weggehaald en de dvdspeler die hij bijna naar kastje wijlen heeft gestuurd door hem tegen de grond aan te mikken staat nu ook op een plank boven de tv. Maar andere dingen mag hij gewoon niet zitten en dan zeggen we ook consequent nee. Aan de volumeknop van de tv zitten mag gewoon niet. Hij probeert dat 1, 2 keer en dan kruipt hij weer verder. Soms drie keer. Bij mijn ouders met kerst, heeft hij de kerstboom dan ook met rust gelaten, we konden dat ding moeilijk even wegzetten Wij zeggen gewoon duidelijk nee de eerste keer. Tweede keer nog een keer, derde keer pak ik hem op en zet ik hem weg. Als hij moe is, zet hij het dan op een brullen maar ik denk dat als we nu niet duidelijk zijn, het een ramp wordt als hij in de peuterpuberteit komt. Ooit ergens gelezen dat als je nu al duidelijk grenzen aangeeft, dat dat later je van pas komt als ze gaan 'peuterpuberen'.