Even een paar dingen: - hij valt dus wel in zijn bedje in slaap, alleen wil hij dat jij bij hem zit en over zijn hoofd aait totdat ie slaapt. Wie wil nou dat dit niet meer gebeurt, jij of CB? - Wil jij ook perse dat jouw zoontje in slaap moet vallen als jij er niet naast staat? - Jij geeft duidelijk aan dat je je kindje niet wilt laten huilen. Doe dat dan aub niet! Dat is toch tig keer erger (+ het duurt veel langer) dan even een paar minuten bij het bedje staan. Weet je hoeveel tranen, energie en wanhoop een kleine baby kost om een half uur te liggen krijsen, alleen omdat ie wil dat mama komt? Laat ze maar lullen daar, ik vind het persoonlijk onmenselijk. Je kleintje is nog klein, je verwent hem echt niet hiermee. Hij zal de komende maanden vanzelf andere ritmes gaan ontwikkelen. Je kunt wel een heel strak bedritueel aanhouden, die eindigt met het in bed leggen (wakker) en even over zijn bol aaien. Dan kun je langzaam proberen om zelf steeds korter te blijven. Succes, luister gewoon naar je kindje en laat je niks wijsmaken door instanties die vinden dat je dit of dat moet doen
Ik ben helemaal niet van het laten huilen. Bij Lisa betekende dat dat ik soms een half uur bezig was met haar in slaap te krijgen, maar (zeker na alles wat ze al heeft meegemaakt) ik ga haar dus echt niet laten huilen. Zodra een kindje hard gaat huilen ga ik er naartoe. En na een half uur was ik ook gaar inderdaad, maar na een kind een half uur laten huilen ben je dat niet? Ik vond het heel moeilijk, ik kan heel slecht tegen huilen, maar ik wilde er wel voor haar zijn. Het heeft een tijdje geduurd, maar sinds een maandje ofzo gaat ze dus wel lekker zelf slapen. Soms moet ik nog even op haar billen kloppen zodat ze rustig genoeg wordt, maar ze valt vervolgens zelf in slaap met haar duimpje.
Ja, hebt helemaal gelijk over de koffie. Nu is ze soms zo'n wildebras op schoot dat ik echt geen hete dingen meer drink met haar op schoot. Eigenlijk niet zo'n goed voorbeeld deze foto, hahahhaha, tegen anderen zeg ik vaak "niet koffie/thee drinken hoor met zo'n kleintje op schoot" . Ok, sorry...COMPLEET off-topic ....
Julie is een "moeilijke" slaper, altijd al geweest. Ze kon/kan gewoon niet alleen in slaap vallen. Vanaf het allereerste begin zijn wij erg bezig geweest met rust en regelmaat, bedrituelen, voorspelbaarheid, de hele rataplan. Het maakte haar wel rustiger en ze kon op die manier wel in slaap vallen, maar op een voorwaarde: tegen papa of mama aan, en anders niet. Wij stonden er niet achter om haar te laten huilen, hartverscheurend vond ik dat. Ze hield dan ook echt niet op met huilen, was compleet overstuur, overgeven en alles erbij. Tot ongeveer haar eerste verjaardag hebben we dat ook nooit gedaan. Daarna een paar keer om er vervolgens achter te komen dat ze uuuuuren door kan gaan, en dat het bij haar niet werkt (en bij ons ook niet). Toen haar ledikantje nog hoger stond, konden we haar nog in haar bedje in slaap laten vallen door over het bedje gebogen te staan met onze wang tegen de hare. Toen het bedje eenmaal lager moest, ging dat niet meer, en is de gewoonte erin geslopen om haar bij ons op bed melk te geven, in slaap te laten vallen en dan over te takelen in haar eigen bedje. Ik vond dat nooit erg, vond het zelfs wel een fijn moment. Maar de laatste maanden (ze is nu 15 maanden) duurde het steeds langer voor ze dan in slaap viel, ging ze steeds vaker liggen dollen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Sinds een weekje zijn we nu bezig haar op haar eigen kamer te laten slapen, maar nog wel met een van ons erbij tot ze slaapt. Dat gaat nu weer ineens vrij vlot. Doe wat je eigen gevoel je ingeeft, en laat je niet leiden door wat anderen ervan vinden. Ik heb me door anderen (CB, familie) best onzeker gevoeld of ik het nou allemaal wel goed deed, iedereen liep maar te adviseren dat ik haar moest laten huilen.
Bij Eva moest ik ook vaak 'helpen'. Even bij haar blijven, zodat ze me zag of handje op haar hoofd/buik. Dit is vanzelf overgegaan rond 6 maanden. Blijkbaar had ze die veiligheid en aanwezigheid nodig. Ik heb haar niet laten huilen en onder huilen versta ik overstuur huilen. Jengelen of even mopperen is niet erg. Ik zou zeggen, volg vooral hierin je eigen gevoel. Wat van andere mensen moet (nu zelf in slaap vallen), hoeft nog niet van jou te moeten. Belangrijk is ook dat je het vertrouwen hebt dat Tycho het uiteindelijk echt wel leert .
Wat ik dus al zei over die wekker... Meid, ik heb de indruk dat jij eigenlijk gewoon veel te onzeker bent en totaal niet op je eigen gevoel durft te vertrouwen. JIJ bent de mama, doe wat JIJ denkt dat goed is en niet wat het CB of Ria Blom x) zegt! En je kindje zal heus wel leren om zelf in slaap te vallen maar dat komt vanzelf! Je verliest er veel energie mee om dit te forceren en het is niet bevorderlijk voor de hechtingsrelatie met je kindje!
Waar slaapt je zoontje nu dan in? Misschien is een Puckababy anders wel iets, dat mag toch tot 6 maanden?
Hoihoi! Hier had ik precies hetzelfde 'probleem'. Mijn zoontje sliep de eerste 2mnd gewoon prima alleen. Met 2mnd verhuisde hij naar zijn eigen kamertje en sindsdien ging het mis. Vanaf 2 tot 4mnd sliep hij alleen als hij naast mij lag of als ik hem in mijn armen wiegde. Zodra ik hem in zijn bedje legde begon hij overstuur te huilen, dus erg lang heb ik hem ook nooit kunnen laten huilen. Wat hier geholpen heeft is hem een knuffeldoekje geven en een slaapritueeltje voor in de avond. Ik leg hem nu in bed en hij frummelt dan aan zijn doekje, totdat hij in slaap valt met (meestal) het doekje over zijn gezichtje heen. Hij huilt niet eens als hij in slaap valt, want hij is zoet met zijn doekje.Dus hier was dat de oplossing.
Ik breng Tycho naar boven als hij moe wordt, oogjes wrijven of jengelen. Dan leg ik hem op de commode om zn sokken en evt broekje uit te doen en dan til ik hem op hem even bij me en wrijf over zn rug en leg hem dan in bed. Ik geef hem zn speen in zn mond en een knuffelbeestje in zn handjes dan geef ik hem een kus en zeg tegen hem weltrsuten lieverd, slaap lekker tot straks (of tot morgen als het avond is) en dan aai ik hem 3x over zn hoofd. Dan loop ik naar beneden, en dan is het even stil maar daarna begint het huilen. Ik loop dan weer naar boven, leg hem weer op zn zij (9van de 10x ligt hij op zn rug) doe zn speen weer in, knuffel in zn handjes en aai hem over zn bol. En zo moet ik dan een paar keer naar boven lopen en uiteindelijk valt hij dan in slaap. Ik ben heel onzeker wat dat betreft omdat ik zo veel dingen lees en hoor over dat zelf in slaap laten vallen en niet in slaap helpen. En helemaal omdat het CB me dus gewoon niet wil helpen als ik aangeef dat ik hem niet wil laten huilen.... En doe daar ook nog eens een vriend bij die zegt je kan hem best wel ff laten huilen.... dus jullie snappen dat ik gewoon niet weet of ik het wel goed doe zo... xxx
Hier hetzelfde verhaal, vooral overdag. Hier heeft het cb ook gezegd je mag haar rustig een half uur laten huilen. Nou sorry, maar dan wordt ik helemaal gek. Kan het niet hebben als zo boven de hele tijd ligt te huilen, dan pak ik haar liever bij me. Nu slaapt ze in een puckababy en dat gaat redelijk goed. Ze heeft nog vaak dat ze 15 minuutjes huilt en dan is ze ineens stil. Maar nu is ze ook al de hele avond bezig met mopperen en huilen. Heb haar net een extra voeding gegeven en weer terug in bed gelegd, Ze heeft een half uur liggen mopperen (niet huilen) en nu is ze rustig.
Snap ik heel goed, hier ook. Man en ik zitten dan wel op 1lijn, maar CB kun je niks mee. Laten huilen, geen nachtvoeding meer geven, enz.. En dan ook nog erbij zeggen: Als je meer kinderen heb moet je wel..
Onze zoon is inmiddels 8 maanden en heeft vanaf het begin niet alleen kunnen (in)slapen. wij hebben ook alles geprobeerd, maar niets hielp. Hij slaapt 's nacht bij ons in bed en overdag slaapt hij sinds een week of 6 overdag ongeveer 3x een uurtje. Daarvoor sliep hij alleen op de arm. Zodra we hem dan in bed legden werd hij onmiddellijk wakker. En krijsen..krijsen, ik kan er ook niet tegen. Hij huilt zichzelf helemaal overstuur. Paars aangelopen, snot uit zijn neus en vergeten adem te halen. Ik peins er niet over om hem zo te laten huilen. Maar het is zo verschrikkelijk vermoeiend, soms denk ik dat ik bijna niet meer kan. Het is elke dag zo'n strijd. Ik heb het idee dat mijn zoon heel erg bang is om alleen te zijn. Ook overdag beneden als hij aan het spelen is, als ik even naar de wc ben is het ook huilen geblazen. Moet er wel bij zeggen dat de bevalling behoorlijk ingrijpend is geweest, zijn hartslag viel weg waardoor ze geprobeerd hebben om hem te halen met de vacuumpomp, drie persweeen lang. Toen dat niet lukte, hebben ze een spoedkeizersnee met narcose gedaan. Toen ik bijkwam lag hij al op de NICU en moest daar vervolgens 12 dagen blijven, ze hebben hem namelijk gekoeld. Hierdoor duurde het 6 dagen voordat ik hem eindelijk vast mocht houden. Toen hij na 12 dagen thuiskwam was hij nog half 'verslaafd' aan de morfine en dormicum, dus de start was heel slecht. Ik vermoed dat dit een grote rol speelt bij zijn angst om alleen te zijn. Wat prettig om hier andere geluiden te horen. Ik krijg ook steeds te horen: je verwent hem, je verpest hem, je moet hem laten huilen, hij neemt een loopje met je. Maar ik kan het gewoon niet, ondanks het feit dat ik bijna op mijn tandvlees loop. Ben blij te horen dat hier gelijkgestemden zijn. Soms voel ik me hierover zo onzeker, eerste kindje etc...
tsja dat je twijfelt begrijp ik heel goed. Ik heb dat wel een jaar lang gehad met mn dochter, tussen 1 en 2 jaar ongeveer. Ik was zo vreselijk onzeker omdat ik het nooit goed leek te doen. En de wisselende reakties op zo'n forum werken dan ook niet. Tot ik een keer een gesprek had met een collega en zij gaf me zo'n goed gevoel. Ze vroeg gewoon door zonder waaroordelen en uiteindelijk trok ik mijn eigen conclusies. En sindsdien gaat het beter eigenlijk. Dus ik zou zeggen, kies je plan, en ga ervoor! Niet twijfelen aan jezelf, dat pikt je kindje op hoor!
@Jada, Meis, dat valt toch niet onder verwennen. Je geeft je zoon wat hij schijnbaar nodig heeft: veel liefde, aandacht, warmte, genegenheid. Hem laten krijsen, paars aan laten lopen...valt mijns inziens onder kindermishandeling. Je doet het goed hoor!!
ik geloof er niks van dat een 8 maanden oude baby een loopje met je kan nemen!!! Schei toch uit!! kan echt een beetje boos worden van dat soort opmerkingen!!
Jeetje meid wat heftig! Je hoeft helemaal niet onzeker te zijn je doet het hartstikke goed Misschien is het een idee om eens samen langs een Osteopaat te gaan. Hier veel goede ervaringen met een goeie Osteopaat. TS. Laten huilen is ook niet mijn ding maar soms kun je even niet anders. Ik bleef ook altijd even bij J. en liep soms wel 10 keer naar boven voor dat hij sliep. Was nooit echt huilen maar meer zeuren. Mijn zoontje had een voorkeur en kon alleen lekker in slaap vallen op zijn rug en niet op zijn zij waar we hem wel steeds op neer legden. Ik heb hem een keertje op zijn rug in slaap laten vallen en dat ging perfect en dan draaide ik hem later weer op zijn zij. Vanaf 6 maanden ging het trouwens stukken beter. Nu valt hij bijna altijd meteen in slaap of er moet echt wat zijn. Laten huilen doe ik nu niet meer.
Je kind verwennen vind ik zo'n giga foute opmerking. Hoe kun je in de vrede nou een kind van 2 maanden verwennen? Een piepklein mensje dat volkomen afhankelijk is van zijn/haar ouders/verzorgers. Als jij je niet goed voelt bij het stevig laten huilen van je kind doe dat dan ook niet. Mijn zoontje is net een jaar geweest. Ik ben gezegend met een ontzettend makkelijk slapertje. Ik leg hem in bed, hij draait zich om, pakt zijn knuffel en soms slaapt hij al voordat ik de kamer uit ben. Hoe dat zo gekomen is? Ik heb werkelijk geen idee. Zal wel puur geluk zijn voor iemand die haar kind niet wil laten huilen. (wel jengelen, maar dat is wat anders.) We hebben een redelijk vaste volgorde voor dingen, maar boven is altijd nog even de slaapzak aan, gordijn dicht, dikke kus/knuffel en hup, het bed in. Zijn kikkerknuffel geven, licht uit en doeg. Het is hier gewoon vanzelf gegaan. En echt hoor, zodra hier de babyfoon begon te kraken van de decibellen ging ik naar hem toe.
Ik vind het dan vrij logisch dat je zoontje rustig gaat slapen. Hij heeft vertrouwen in dat mama ALTIJD komt als hij haar nodig heeft, dus geen reden tot angst. Ik merk het hier ook. Wij hebben wel moeilijke fases gehad, helemaal rond 1 jaar met flinke verlatingsangst. Maar we hebben eraan toe gegeven, en het was vrij snel over. We zijn nu in totaal 20min bezig met 3 kinderen de fles geven en ze slapend te krijgen. En ik ben overtuigd dat dat komt omdat we ze nooit hebben laten huilen.
Pfff, ben wel blij om deze berichtjes te lezen...Hier ook een beetje hetzelfde verhaal...'sNachts gaat prima,maar overdag is het slapen soms moeilijk...En dan denk ik soms heel stiekem wel eens "Of Emma, ga nou slapen",omdat ik dan zelf ook eigenlijk net even een slaapuurtje had ingepland,maar ik kan het dan toch niet aanhoren als ze echt begint te huilen...Ik neem haar dan maar weer bij me, en als ze dan in slaap valt probeer ik het maar opnieuw,of houdt het vol tot het volgende voeduurtje... Ik merk wel dat ze hier beter slaapt in der kamertje als het donker is,ook overdag dus...Dus ook overdag gaan de gordijnen gewoon dicht (zijn toch geen verduisterings gordijnen,dus nog steeds lichter dan snachts) Maarre, neemt niet weg dat ik ook nog steeds onzeker ben, en ook ondertussen aardig aan het einde van mijn latijn ben,omdat ik zo moe ben...