Hoe gaan jullie in de opvoeding ermee om als een kind liegt of hoogstwaarschijnlijk liegt, of fantazeert. Mijn zusje kon vroeger namelijk altijd de meest mooie verhalen aan elkaar verzinnen (dat ze zeehonden had gezien als we aan het strand waren geweest enzo) terwijl we natuurlijk wisten dat dat niet heel waarschijnlijk was, terwijl ze al wel een jaar of 7 was ofzo, dus al best wist wat een leugen was. Is dit een leugen of een fantasie? Hoe ga je hiermee om? En bijvoorbeeld de dochter van een vriendin van mij zei gisteren opeens s'avonds dat ze die dag al een paar keer had moeten spugen, het is niet heel waarschijnlijk, waarschijnlijk had ze gewoon geen zin om naar school te gaan, maar het zou natuurlijk best kunnen. Waar trek je de grens? En hoe reageer je erop? Hoe zou je ermee omgaan. Ik ben benieuwd, want ik zit er zelf nog over te dubben hoe ik hiermee om zou gaan.
Ik zeg altijd tegen mijn dochter(10 jaar),dat ik niet boos wordt als ze de waarheid vertelt,want meestal liegen kinderen omdat ze bang zijn voor straf(wat deed je zelf als kind bv?). Als we het te vaag vinden gaan we verhaal halen bij de andere "partij",meestal wordt dan duidelijk wat er echt aan de hand was. Kinderen kunnen dingen soms heel anders interpreteren,dat hebben we laatst weer meegemaakt met een verjaardag.
ik heb mijn kinderen tot nu toe altijd geleerd dat het straf krijgt als het liegt en geen of alleen maar een standje als het de waarheid verteld. mijn zoontje nu 11 heeft werkelijkwaar nog nooit gelogen, als er al iets gebeurde (buiten-op school-met zijn zusje oid) kwam hij het gelijk vertellen en vroeg er dan altijd achteraan of ik nu boos was en of hij straf kreeg,door hem te zeggen dat ik het niet leuk vond en niet wilde dat hij dat nog een keer zou doen maar dat hij geen straf kreeg omdat hij de waarheid vertelde blijft hij gelukkig ook de waarheid vertellen. mijn andere dochter daarentegen begin het nu pas te beseffen dat ze beter eerlijk kan zijn dan kan liegen (om bestwil) die heeft nog wel eens de neiging gehad om keihard te liegen terwijl mijn zoon vertelde hoe iets in elkaar stak, dan moest ze naar bed en mocht er pas uit als ze de waarheid vertelde, en dat kon bij haar nog wel eens duren. nu begin ze het eindelijk in te zien. fantaseren hebben ze eigenlijk beide nooit gedaan, wel het kindje van mijn vriendin, en dan zei ik ook altijd tegen hem dat hij die duim uit zijn mond moest halen niet geen verhalen uit zijn duim moest zuigen omdat andere hem dan niet zouden geloven als hij iets zou vertellen wat wel echt gebeurd zou zijn, terwijl mijn vriendin zelf er nog wel eens in mee wil gaan omdat ze soms geen zin heeft hem te vertellen waarom hij dat niet mag of hoort te doen. ik zou er in ieder geval zeker niet in mee gaan en je kind altijd proberen mee te geven dat het beter de waarheid kan zeggen en daarmee misschien een standje krijgt dan liegen en goede straf krijgt. succes
Soms is t gewoon heel moeilijk. Zo was mijn zoon ook eens ziek en spugen etc etc. Maar ik geloofde hem niet, dacht ook dat t was omdat hij niet naar school wilde. Ik bracht hem dus naar school met als gevolg dat ik later door school gebeld werd of ik mn zoon kwam halen, die had lopen spugen daar Dan voel je je wel ff een slechte moeder. Ik heb mijn jongens altijd verteld dat ze geen straf kregen als ze de waarheid maar vertellen. Dat heeft prima gewerkt. Maar soms maak je t jezelf daar wel eens moeilijk mee, wordt er iets eerlijk verteld en zou je eigenlijk wel goed boos willen worden en straf geven, maar dat kan niet, want de afspraak is dat je dat niet doet en wil je dat ze de waarheid blijven zeggen, zul je je aan die afspraak moeten houden. Nu zijn ze 16,18 en 20 en ze vertellen nog steeds de waarheid. Ze zeggen zelfs heel veel tegen mij. Zelfs dingen die een 20j over t algemeen niet aan zn ouders verteld. Ze weten gewoon dat ze alles kunnen zeggen.
Ik heb een stiefzoon van 13, hem is ook altijd verteld dat als hij de waarheid spreekt hij geen straf krijgt. helaas helpt het niet Hij blijft overal alles liegen... Volgens psychiaters op het ziekenhuis blijkt hij enorm egocentrisch te zijn (ikke, ikke en de rest kan stikken dus) Hoe ga je hier dan mee om?
ja misschien heeft dat weer een andere oorzaak, kinderen van die leeftijd weten echt wel dat liegen niet hoort, maar als een kind dan ook nog eens alleen maar aan zichzelf denkt ik weet niet hoe de jongen verder is? heeft hij wel respect voor anderen (ouders-ouderen e.d.) of dat ook niet. er kunnen tal van andere dingen aan de hand zijn waardoor het praten met zo'n kind niet werkt.
waar ligt de grens tussen fantasie en liegen. ik merk dat die vooral bij mijn zoon erg vaag is. als ik het niet vertrouw ga ik verhaal halen aan de andere kant en soms probeer ik hem door doorvragen door de mand te laten vallen of misschien kun je het beter terug in de realiteit brengen noemen. nu ligt het hele fenomeen bij autischtische kinderen vaak nog wat lastiger omdat ze een eigen belevingswereld en dus een eigen waarheid hebben. en die waarheid hoeft ( en is meestal ook niet ) per definitie de waarheid of onze waarheid te zijn. het blijft een lastig iets dit onderwerp.
Ik weet er alles van, ben ervarings deskundige. 2 van mijn zoons hebben pdd-nos, maar ze hebben ook mcdd/mccd en 1 van die kenmerken is fantasie en werkelijkheid door elkaar halen. Maar oefening baart kunst en je eigen kind ken je toch het beste, dus vaak kwamen wij er wel uit.
Beetje naïef om te zeggen dat je eigen kind nooit liegt. Maar dat is mijn mening. Mijn zoon fantaseert ook veel, zie trouwens meteen wanneer hij iets uit zijn duim zuigt. Dan gaat die mondhoek trekken en zijn ogen glinsteren. Ook liegt ie wel eens over iets. 1 keer heeft ie zichzelf daarmee zo in de "problemen" gebracht dat ie naar mijn mening wel iets voorzichtiger is geworden met zn leugentjes.