Ik zou juist wel proberen om in het huis te blijven. Het verhaal urgentie bij scheiding en kind is lang niet in alle gemeentes nog zo. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen!! Het is een hele moeilijke en zware tijd, maar uiteindelijk zul je merken dat je sterker bent dan je denkt...kop op meis!
Jeetje sta je daar met je kindje!! Geen woorden voor. Maar hij heeft jullie kind toch erkent neem ik aan? Dat betekend dat hij verplichtingen heeft! Hebben jullie een samenlevingsovk of testamenten oid? Ook dan zijn er plichten vermeld. Niet dat alles ineens opgelost zal zijn, maar als alleenstaande moeder heb je echt wel hulp en rechten. Persoonlijk zou ik het huis niet ineens opgeven. Ik zou alleen wel aangeven bij de woningbouw wat er aan de hand is. Dan heb jij in ieder geval voldaan aan eventueel meld plicht. Een woningbouw vereniging kan dan eventueel ivm de huur toch kijken voor urgentie, cq lagere huur. Verder zou ik inderdaad goed uitzoeken waar jullie gezamelijk vermeld staan. Een verzekering op 2 namen kost meer als alleen op jou naam (en de kleine) Wat betreft werk, ja dat is heel moeilijk. Vooral nu!! Werkgevers hebben veel mensen om uit te kiezen, als alleenstaande moeder ben je gewoon niet zo heel flexibel dus dat maakt je minder aantrekkelijk om in te huren. Ik zou wel je opties openhouden, dus verder kijken als chauffeur alleen. Verder kan ik even niets bedenken dan je enorm veel sterkte te wensen in deze moeilijke tijd!!
Pfff... Heftig. Ik zou me geen raad weten. Inderdaad in gesprek gaan met de woningbouw en misschien dat je tijdelijk bij je schoonmoeder kunt inwonen, mochten die niets voor je kunnen doen? Daarvandaan heb je dan de rust om verder te kijken... Mijn god, wat een vent. Is hij psychisch wel in orde?? (serieuze vraag)
Jeetje joh, wat heftig allemaal! 1 advies: maak een afspraak bij algemeen maatschappelijk werk: die kunnen je ondersteunen bij hoe nu verder, zowel emotioneel als -nog even iets belangrijker nu- financieel: uitkering, afhandeling schulden en boedelscheiding, enz enz. Sterkte!
Heel veel sterkte meid! Weet dat lang niet alle gemeente urgentie geven aan alleenstaande ouders (onbegrijpelijk maar waar!).
Wat vreselijk meid en vooral de manier waarop.... Denk dat het inderdaad verstandig is om even hulp in te schakelen van maatschappelijk werk. Die helpen je bij alles waar je nu misschien even niet aan denkt. je koppie zal niet altijd even helder zijn nu. Veel sterkte en een dikke knuffel! Als alles straks geregeld is kom JIJ er sterker uit!
Jeej, ik weet niet wat ik moet zeggen... Wat een lastige situatie zeg. Ik wens je ook heeel veel sterkte!!!
Heb net gesproken eindelijk met hem. Heel verhaal gekregen. Maar waar het op neer komt is dat hij mij niet laat stikken en er zeker wel voor zijn kleine wilt zijn. Hem vergeven voor zijn actie dat word moeilijk. Bij elkaar komen willen we allebij niet meer. Maar ben allang blij dat hij niet met de horizon vertrokken is, tis echt een pak van mij hart. Ik ben geen mensen mens, ik kan niet op 1 plek qua werk op dezelfde plek zitten, elke dag hetzelfde doen.Dus daar moet ik echt goed over nadenken.Zal misschien eerste aan mezelf moeten werken om wel een mensen mens te kunnen worden. Met de huur wilt hij mij voorlopig helpen, de rekeningen blijven we samen oplossen zoals we al deden. En hij gaat zich uitschrijven. Morgen komt hij langs en dan gaan we om de tafel zitten hoe we het gaan oplossen. De tijd zal het leren denk ik. Mijn vertrouwen is totaal weg. Dat moet weer terug groeien, ben zo op mijn ziel getrapt en dat begrijpt ie (zegt hij) Voor nu blijf ik achtrdochtig. Ik ga ook met hem spreken over iets van hulp voor hemzelf. Want hoe hij heeft gehandeld dat doe je niet als je bij je volle verstand bent en ook niet alleen maar omdat je boos bent. Bedankt voor jullie reacties allemaal en de tips! Heb dr veel aan!
We hebben een heel goed gesprek gehad, ook vanwege de kleine en de schulden. Hij zou blijven helpen en bijspring enz enz. Goed gevoel gesprek afgelopen. Neemt niet weg dat ik super boos ben met hoe hij het heeft aangepakt,maar voor de kleine wil ik er goed uitkomen. Stiekem in mijn hoofd hoopte ik dat we er wel uit zouden kunnen komen en misschien weer bij elkaar. Mijn gevoel voor hem was dat hij echt alles voor mij was. Niet meer zonder hem zou kunnen enz, dat mijn leven gewoon voorbij is. Was zo gehecht aan hem, vrienden heb ik niet meer, hij was mijn alles. Ben er nu achter dat ik gewoon flink "gehersenspoeld" ben. Alles was mijn fout en ga maar door. Ik voelde me zwaar minderwaardig en ga maar door. Maarja hij was de liefde van mijn leven. Heb een gesprek met de huisarts aangegaan, wat ik normaal nooit deed. Vertelde daar hou ik me voelde en niet wist ermee om te gaan enz. Zij heeft mij oxazepam voorgeschreven. En wat heplen die dingen zeg. Mijn angst is weg, hoef niet meer te huilen als ik eraan denk dat hij weg is en gezellig bij een ander zit. Ik krijg ook gesprekken met een psyg, want moet verder met mijn leven en hem afsluiten,alleen aan hem denken als het over de kleine gaat. Ik ben ingeschreven bij een assertiviteits cursus die over 4 weken (helaas dan pas) start. Enige minpuntje was dat ik nu geen uitkering ken aanvragen omdat hij hier staat ingeschreven. En ben super kwaad op hem geworden dat nu hij al een week weg is nog nergens achteraan is gegaan. Hij moet eerst nog zn id vernieuwen en dan pas ken hij zich uitschrijven. Hij heeft ook nog geen nieuw adres. :xIk heb nu een verzoek bij de gemeente ingediend dat hij hier niet meer woond, dus ik kan nou verder met de uitkering. Ik ga de schuldsanering in, is mijn enige optie,omdat bijna allesop mijn naam staat. Maar het zijtzo. Ik kan hier dalijk met een schoon schip uitgaan en beginnen. Voor hem is het nu lang leve de lol. Kan doen wat hij wilt. Maar de bal word dalijk keihard terug geketst. Heb gelukkig veel steun bij mij moeder en stiefvader en met zijn moeder en vader. Daar kan hij niet meer terecht. Zij vertelde dat hij haar nu genoeg op haar hart heeft getrapt en altijd haar handen boven zijn hoofd gehouden en dat dat nu klaar is. Ze heeft maar 1 schoondochter en 1 kleinzoon. Nieuwe komen er niet meer in, dat pikt ze niet meer. Heeft er schoon genoeg van. Ik ben nu eigenlijk ook gewoon klaar met hem. Contact wil ik alleen houden als hij echt werkt om zichzelf niet als een losgeslagen 26jarige puber te gedragen. Moet ik dalijk allemaal aan de kleine vertellen als hij vraagt hoe was papa en daar zit ik niet op te wachten, lkkr goed voorbeeld. Alleen ja, nu zit ik in een grote leegte. Heb geen vrienden/vriendinnen, dus mijn angst is dat ik dalijk toch te eenzaam gaat voelen. Nou heel me hebben en houden hier neergezet, maar wel fijn. En bedankt voor de steunreacties!
Veel sterkte, over een jaar zul je er al heel anders tegenaan kijken en je zult er een stuk sterker uitkomen!
Vind dat je je er kranig door heen slaat! hele goede stappen gezet en inderdaad met wat rust door het pilletje is het net even makkelijker. ben blij dat je familie achter je hebt staan, wat betreft vrienden. Als er iemand is die je graag terug zou willen, je kan altijd een brief sturen waarin je bepaalde dingen uitlegt. wie weet ? en anders als alles weer een beetje loopt kijken of er een club is die je leuk vind of buren / mensen met kindje net zo oud als de jouwe. hier op zp een oproepje voor meeting doen..