Hallo, Ik zit met een paar vragen en misschien dat jullie hier de antwoorden op weten. Ik zal eerst even de situatie uitleggen: Het gaat nu al langer dan 2 jaar heel slecht tussen mijn vriend en mij. Al voordat ik zwanger raakte was ik niet gelukkig in onze relatie en als ik niet zwanger was geraakt dan waren we ook zeker niet meer bij elkaar gebleven. De zwangerschap was echter een enorme drive om het toch te blijven proberen en ervoor te vechten. Dit kwam echter alleen van mijn kant, mijn vriend vond het allemaal wel prima en wist toch wel dat ik niet bij hem weg zou gaan. De zwangerschap heb ik dan ook als behoorlijk eenzaam ervaren. Het leek altijd wel alsof het alleen mijn ding was en niet van hem. Omdat het niet gepland was gooide ik het er in het begin op dat hij er waarschijnlijk gewoon aan moest wennen. Echter, ook aan het einde van de bevalling leefde hij niet echt mee en leek hij mij vaak gewoon te vergeten. Na de bevalling idemdito. Ondanks dat het een geweldige vader voor Liam is, is er tussen ons gewoon niets meer. Ik heb de laatste maanden alles op alles gezet (tot wel 100x toe) om er iets van te maken en het weer op te laten bloeien maar het lukt gewoon niet. Het enige wat mijn vriend erover zegt is "Dat hij nou eenmaal egoistisch is en niet kan veranderen". Lekker makkelijk, maar wat moet ik ermee? Ik vecht voor hem, doe alles voor hem en krijg er helemaal niets voor terug. Nu heeft hij al meerdere keren gezegd "Je kunt toch niet bij mij weg, want je hebt niets en kunt nergens heen". En ergens is dat ook zo. Ik studeer (rechten) en we leven volledig van het salaris van mijn vriend. Daarnaast hebben we 2 auto's maar die zijn van hem, en alles wat hier in huis staat ook. Mijn ouders zijn geen optie om bij in te trekken. Ten eerste willen zij dit niet en ik eigenlijk ook niet. Mijn ouders vinden mijn vriend helemaal GEWELDIG en hebben mij al vaker verteld dat ze er echt niet achter staan als ik bij hem weg ga. Ze vinden dat ik voor Liam bij hem moet blijven en dat ik er zelf voor moet zorgen dat ik gelukkig wordt, dat mijn vriend dit niet hoeft te doen. En dat snap ik wel, ik ben eigenlijk ook hartstikke gelukkig met mezelf en met Liam. Maar ik ben gewoon niet gelukkig in onze relatie. Ik voel niets meer voor mijn vriend en ben er gewoon helemaal klaar mee. Maargoed, nu de vragen. Mocht ik ervoor kiezen om bij hem weg te gaan, waar heb ik dan allemaal recht op? Zijn er hier alleenstaande moeders die studeren die misschien iets meer kunnen vertellen over hoe het bij hen gaat? Ik ben gewoon bang dat ik het in mijn eentje niet ga redden en durf daarom de stap niet te maken. Daarnaast heb ik soms het gevoel dat ik te egoistisch bezig ben tov Liam omdat ik bij zijn vader weg ga en zijn gezinnetje kapot maak. Hij is voor Liam echt een hele goede vader en dat maakt het voor mij zo moeilijk, ik kies dan namelijk puur voor mijzelf? Als we het over uitelkaar gaan hebben noemt hij ook nooit dat hij het jammer vindt van ons of mij zou gaan missen. Nee hij maakt zich alleen zorgen over Liam en hoe vaak hij hem gaat zien. Opzich hartstikke lief, maar het bevestigd wederom mijn gevoel over onze relatie. Hij is niet bij mij om mij, hij is bij mij omdat ik de moeder van Liam ben en het nou eenmaal zo is zoals het is. En hij weet dat ik toch niets heb (in die zin dat alle spullen en het huis van hem zijn) dus dat het heel moeilijk voor mij is om weg te gaan.
Ten eerste veel sterkte met het maken van jouw keuze. Als jij niet gelukkig bent heeft dit ook een uitwerking op Liam. Hij voelt dat ook aan. Ik vind het geen egoistische keuze. Als je blijft voor Liam heeft de relatie toch geen kans van slagen. Dan ga je hoe dan ook uit elkaar of dat nu is of over 6 jaar. Ik ben van mening dat je het dan beter nu kan doen. Nu zal Liam er ook wat van mee krijgen, maar als hij ouder is lijkt mij het een stuk pijnlijker (of zeg ik iets raars?) Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was, mijn broer was net een jaar of 11, die heeft er echter wel altijd nog een 'knauw' aan over gehouden! Ik zelf studeer niet, ben trouwens wel alleenstaand. Maar je krijgt als alleenstaande wel een tegemoetkoming bij je studiefinanciering. Desnoods kan je er wat bij lenen. Ik weet niet hoeveel jaar je nog moet? Je hebt ook nog recht op verschillende toeslagen. (huur,zorg etc) Veel sterkte met je beslissing!
Hoeveel jaar moet je nog met je studie? Misschien een suffe vraag, maar dat lijkt me grofgezegd namelijk het grootste probleem. Heb je nog recht op studiefinanciering? Kun je er eventueel bij lenen? Als je weg gaat bij je vriend heb je recht op 'n uitkering, (kinder)alimentatie (wordt wel gekort op de uitkering), kinderkorting, alleenstaande ouderkorting en je zou misschien partneralimentatie kunnen krijgen, maar die kans acht ik niet groot. Besef wel dat er massa's mamma's zijn die 't redden van heel weinig. Dat is niet leuk, maar je zult niet de enige zijn en er zijn altijd wel handen die je willen helpen! Ik denk dat 'bij elkaar blijven vanwege het kind' niet goed is voor 'n kind en ook niet voor jezelf... Je kunt bijvoorbeeld ook kiezen voor bijvoorbeeld een co-ouderschap. Voor jezelf vaak moeilijk, maar als hij echt zo'n fijne vader is, wellicht wel de beste oplossing... Je kunt altijd eens naar 't juridisch loket gaan om e.e.a. na te vragen... Moeilijk meid, ik zou niet graag in je schoenen staan!!
Ik studeer rechten en moet (al met al) zeker nog 2 jaar. Recht op een uitkering heb ik in ieder geval niet hoor, ik heb namelijk gewoon studiefinanciering. Ik heb nu nog 1 jaar studiefinanciering en zou daarna(ast) ook nog kunnen lenen. Ik weet dat ik er qua financien gigantisch op achteruit ga, maar dat maakt mij niet uit: zolang ik het maar kan redden vind ik alles prima. Dan maar minder luxe, maar ik wil me gewoon weer gelukkig en fijn voelen. Ik zit het meeste in mijn maag met mijn studie. Hoe ga ik dit allemaal doen? En mijn zoontje gaat naar een redelijk duur kinderdagverblijf dus dat zal ook betaald moeten worden. Nu is mijn vriend geen hele moeilijke jongen, ik verwacht ook absoluut niet dat hij moeilijk gaat doen als hij bepaalde kosten ook op zich moet nemen maar je weet het natuurlijk nooit. Mijn vriend heeft een goed salaris en we hebben de laatste jaren luxe kunnen leven, dit zal dus even een flinke stap terug worden voor mij. Daarnaast moet ik erbij vermelden dat ik ook enorm in mijn maag zit met een andere man. Hij is misschien ook wel de reden dat ik nu heb besloten om de stap waarschijnlijk toch te gaan nemen. Ik wil alleen niet meteen van de ene relatie in de andere stappen, ik wil eerst zelf mijn zaakjes op orde krijgen. Eerst voor mezelf en Liam zorgen en dan kijken naar de toekomst. Hij is trouwens ook pas net op uitzending en zal pas na de zomer terug komen. Daarnaast weten we natuurlijk ook helemaal niet hoe dat zal gaan, of het zal werken enzovoort. Daar wil ik ook eigenlijk nog helemaal niet mee bezig zijn. Er is overigens nog niets gebeurd en ook weet mijn huidige vriend wat er speelt. Hij weet dat ik gevoelens heb voor een ander, daar ben ik meteen open en eerlijk over geweest. Maargoed, ik vind het belangrijk om eerst zelf de boel op orde te hebben. Maar dit heeft er wel voor gezorgd dat ik inzie dat mijn huidige relatie gewoon echt niet meer wil en dat ik het ondertussen ook niet meer wil. De gevoelens die ik nog altijd had en die mij deden vechten zijn gewoon verdwenen.
In praktische zin kan ik geen antwoord geven op je vragen, omdat ik er gewoon helemaal geen verstand van heb. Wel wil ik je meegeven dat het echt helemaal niet zielig voor jullie zoontje hoeft te zijn als je besluit een punt achter de relatie te zetten. Mits jullie goede afspraken maken en op een normale manier met elkaar om kunnen blijven gaan. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was en ondanks die scheiding heb ik mijn jeugd of de scheiding van mijn ouders nooit als lastig, vervelend of wat voor negatiefs dan ook gezien. Mijn ouders zijn altijd heel goed met elkaar om blijven gaan. Wie weet hebben zij vroeger of later ook wel onenigheid gehad, maar ik heb daar nooit iets van meegekregen. Ik ben er heilig van overtuigd dat het voor een kind beter is om uit een gebroken gezin te komen waarvan vader en moeder nog normaal met elkaar om gaan dan uit een gezin te komen waar vader en moeder nog samen zijn "omwille van de kinderen", maar waar geen liefde meer is, waar men elkaar negeert en/of waar veel ruzie gemaakt wordt. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en wijsheid toewensen met je te nemen besluit.
Heel erg bedankt voor de lieve reacties. Ik denk dat het voor ons ook absoluut mogelijk is om op een normale en goede manier met elkaar om te gaan. We hebben ook geen ruzie's, maar het werkt gewoon echt niet meer tussen ons. Ik heb het heel lang heel moeilijk gevonden om dit te accepteren, ik wilde zo graag dat we bij elkaar bleven. Vooral ook voor Liam. Maar nu besef ik mij ook dat kinderen met gescheiden ouders soms beter af kunnen zijn dan wanneer de ouders bij elkaar waren gebleven. Maar als papa nu ook maar een avond weg is, dan vraagt hij al de hele avond "Papa?" "Isse Papa?" En dan ben ik zo bang dat hij hem verschrikkelijk gaat missen
Ik denk dat een co-ouderschap dan misschien iets voor jullie is... Het is nooit leuk voor 'n kind als ouders uiteengaan, maar opgroeien in een liefdeloze relatie is ook geen goed voorbeeld. En ik denk dat je wat dat betreft dan, ook al is hij nog maar klein, eerlijk moet zijn. Ik denk dat het ook een heel krachtig voorbeeld kan zijn dat je ervoor kiest je eigen weg te gaan en in harmonie probeert met z'n vader zaken goed te regelen en je eigen leven goed op pootjes zet. 't Gaat vast goedkomen meid, je bent er nu al zo bewust mee bezig en je ziet zo duidelijk het verschil tussen jouw eigen gevoelens en emoties en 't feit dat je vriend wél een goede vader is.. Je gaat 't vást hartstikke goed doen! Maar je zou bijvoorbeeld kunnen zoeken naar 'n ander KDV, als dit qua financiën straks niet meer op te brengen is. Of vragen of je vriend dat zou willen blijven betalen. Je moet straks toch samen een ouderschapsplan maken (of nou ja, moeten hoeft niet als je niet getrouwd ben, geloof ik, maar het is wél verstandig), dus daar kun je dat soort dingen ook in opnemen.. Als jouw zoon in 'n relatie zou zitten waar hij zich ongelukkig zou voelen, wat zou je tegen hem zeggen? Maar sterkte.. Ik voel je verdriet zowat door je post heen...
hoe het gaat met de financieen als je nog studeert weet ik niet precies, maar vind het wel moedig dat je voor jezelf kiest en niet alleen voor je kind bij hem blijft! het zal de eerste tijd niet makkelijk zijn om te wennen, maar het went wel! en het brengt ook echt een rust met zich mee als je je zaakjes eenmaal op orde hebt... Succes in ieder geval en hopelijk is hij wel volwassen genoeg om er samen uit te komen en de kosten voor de kleine samen te delen...
Vind dit heel erg om te lezen Je ouders zouden 100% achter jou moeten staan juist! Zoals ze van jou willen dat je het geluk van je zoontje vooropstelt (wat trouwens niet betekent bij iemand blijven waar je niets meer om geeft, heeft een kind vrij weinig aan) zouden zij het geluk van hun eigen dochter belangrijk moeten vinden! Wil je heel veel sterkte wensen!
hey MvLiam, Ik ben sinds 5 wk ook alleenstaande mama, heb een zoontje van bijna 1 en ik ben ruim 16wk zwanger van nr2. Ik zit ook nog op school, ben gelukkig wel bijna klaar pff. Hopelijk in juni. Maar ik krijg dus ook geen bijstand, vanwege het feit dat ik kan gaan lenen bij het ibg.. terwijl ik al een jaar geen recht meer heb op studiefinanciering. ( ben in 5e jaar bezig ivm 1e zwangerschap) Ze verwachten idd dat ik van het igb ga lenen, dit is geloof ik max 831 euro per maand wat je mag lenen. Daarnaast heb ik huur,zorgtoeslag, kindsgebondenbudget, kinderbijslag, eenouderkorting, alles aangevraagd bij belastingdienst. Kwijtschelding van riool enz. En er is ook kinderopvangtoeslag maar om daarvoor in aanmerking te komen, moet je werken geloof ik. Dus dat is voor mij ook nog niets helaas. Ik vind t het heel dapper en sterk dat je voor jezelf gaat kiezen, in een relatie blijven zitten die niet goed is, is vreselijk. Relatietherapie zou niets meer helpen? Ik kreeg de kans niet om in therapie te gaan, en daar baal ik nog van. Het voelt alsof ik gefaald heb... mijn vriend had namelijk al een ander...daar woont hij ook al mee samen. heb een heel topic in "alleen en zwanger" Daar staat ook een heleboel info over waar je recht op hebt en wat je aan kunt vragen.. zie maar even. Veel sterkte meis! je kunt het. groet fontana
Je zou evt bij de gemeente kunnen navragen of je een bijdrage kunt krijgen in de kinderopvangkosten. En ik zou ook bij de belastingdienst navragen of je ook recht hebt op kinderopvangtoeslag op het moment dat je alleenstaande ouder bent en ook nog studeert. Is het voor jou bijv ook mogelijk om richting deeltijdstudie te gaan? Zodat je meer tijd over hebt om evt nog te gaan werken of dat je op die manier minder uren KDV hoeft op te nemen? Er zijn al een aantal zaken genoemde waar je recht op kunt hebben qua financiën (diverse toeslagen, alimentatie etc) Verder kun je ook nog bij de gemeente navragen of je bijvoorbeeld recht hebt op tegemoetkomingen in bep kosten of vrijstellingen voor bijv gemeentelijke belastingen etc. Ik wil je veel sterkte wensen en ik snap jou ouders niet hoor!!!!
Hoi, bedankt voor de reacties! Fontana: Jeetje meid, dat is ook niet niets! Hoe gaat het nu met je? Kun je het allemaal een beetje redden? Relatietherapie heb ik meermaals voorgesteld maar dat wilde hij niet. Gisteren kwam hij echter ineens met het idee op de proppen en we denken er nu overna om dit te proberen. Ik denk alleen zelf dat het niet zal helpen, maar ik wil wel alles geprobeerd hebben. Allereerst heeft een student gelukkig ook recht op een vergoeding voor de kosten van de kinderopvang, deze kun je bij de gemeente van je woonplaats aanvragen. Deze ontvang ik nu ook gewoon dus daar heb ik als alleenstaande ook recht op. Deeltijd zit er niet in, en dat is opzich ook niet nodig. Teneerste heb ik dan geen recht meer op studiefinanciering en ten tweede maak ik dan veel meer uren dan dat ik nu doe. Het studeren gaat mij erg makkelijk af, en ik heb gemiddeld maar 15 tot 20 collegeuren per week. Dus ik denk niet dat dat een probleem gaat opleveren. Daarnaast heeft mijn vriend al aangegeven dat hij ook graag 1 doordeweekse dag per week onze zoon zou hebben, zodat het voor mij qua studeren ook makkelijker wordt. Mijn ouders snap ik soms ook niet. Mijn moeder wil zich overal altijd erg graag mee bemoeien en vindt dus ook dat ze hier iets over te zeggen heeft. Ik durf het haar nu ook niet zo goed te vertellen, omdat ze mij 6 maanden geleden al eens heeft laten weten dat ze niet achter mij staat (toen hadden we ook besloten dat we ermee wilden stoppen) en toen krabbelde mijn vriend dus ook terug en was ik de gebeten hond. Ik moest volhouden en het zou allemaal wel weer beter worden. Wat het voor mij gewoon moeilijk maakt, is dat we geen ruzie hebben oid. Ik geef heus om mijn vriend en hij ook om mij, maar ik mis gewoon heel veel in onze relatie. Mijn vriend heeft mij heel lang links laten liggen en is gewoon heel anders dan dat ik ben. Ik doe al 2 jaar niets anders dan voor hem vechten, en hij vindt het allemaal wel prima en alles is vanzelfsprekend voor hem. Ik mis gewoon enorm veel liefde in onze relatie, maar ook gewoon "de klik" die ik met iemand anders wel voel. Ik vind het alleen heel erg om deze keuze te moeten maken, omdat ik straks de gebeten hond ben terwijl het in mijn ogen echt niet mijn schuld is dat onze relatie stuk gelopen is.
heyy' wat goed om toch therapie te proberen. Ik wou dat ik die kans gehad had. Je mist een heleboel in de relatie, ja daar kun je dan d.m.v. die therapie aan werken, maar de "klik" zal daar niet van komen. Dat kan ik je nu wel zeggen. Dus idd heeft het dan zin om het te proberen.. moeilijke keuze. Wat fijn dat jullie geen ruzie hebben, dat is bij mij gelukkig ook niet het geval, maar hij woont al wel samen met zijn nieuwe soulmate.. jaja en dat al na 5 wk en wij hadden een relatie van 7 jaar en straks dus 2 kindjes. Dat doet veel pijn, om hem te zien met een ander, ik mis hem als persoon niet, maar wel het samen zijn en het gezinsleven. Als ik hem zie wil ik hem zo graag vastpakken, veilig in zijn armen schuilen, maar ja dat kan niet meer. Hopelijk ben ik daar snel overheen over dat nare gevoel..maar ja. dus wel opvangkorting als ik studeer.. hmm oke wist ik niet maar ja ik hoef nog maar 3 maanden en mijn kleine is nog nooit op de creche geweest wil hem nu wel aanmelden samen met de frummel in mijn buik. laat je niets wijsmaken door je ouders, jouw keuze, jouw leven. en als jullie gewoon door 1 deur kunnen samen, dan zou hij ook nog wel op de koffie kunnen bij je ouders. sterkte met deze keuze.. blijf bij jezelf en alleen jij weet wat je voelt.
Jeetje meid wat moet dat onzettend moeilijk zijn. Was het zo van het een op andere moment dat hij verliefd was op een ander en vertrok? Pff. Nou echt grote klasse dat je het nu in je eentje doet hoor. En geloof me, ooit komt er een man waarmee jij vast en zeker een prachtig gezinnetje zult hebben hoor. Ik wist eerst ook niet dat ik recht had op deze toeslag, er was mij namelijk eerst verteld dat hier niet voor in aanmerking kwam. Gelukkig heb ik verder geinformeerd en ik bleek er wel degelijk recht op te hebben, zelfs met terugwerkende kracht! Ik kreeg 700 voor de afgelopen 7 maanden! En nu krijg ik iedere maand 1/6e deel van de kosten door de gemeente en een bepaald % werkgeversdeel van mijn vriend. Tja, ik vind de keuze heel moeilijk. Eigenlijk heb ik al een keuze gemaakt, maar ik vind het zo zwaar
Hey meid als je voor de keuze staat is het ind moeilijk, maar voor mij en mijn zoon was het de beste keuze die ik ooit gemaakt heb! Ik denk ik red het ook niet zonder mijn toemalige vriend maar ik red het wel zelf! En ben nu echt veel gelukkiger dan tijdens de relatie met mijn vriend. en mijn zoon? die is sinds ik weg ben bij mijn ex zo veranderd in zijn voordeel. Het was een heel stil manneke en na een week kwam de ware zoon naar voren! Een druk en vrolijk manneke! Dus mijn zoon had toen idd te lijden onder de spanningen tussen mij en mijn ex. Ik zou idd inlichtingen vragen over de kinderopvangtoeslag volgens mij is dit mogelijk en als alleenstaande ouder krijg je meer toeslag, ik krijg het bijna 100% terug nu. Zet je studie voort want dat is voor je toekomst! En het zal zwaar worden maar je red het wel hoor! je komt uiteindelijk ijzersterk uit de strijdt... Mijn advies kies voor jezelf en je zoon! Zodat jij weer gelukkg kan worden en je zoon ook want die voelt alles aan nl. En als jou vriend zegt "je redt het niet zonder mij" dan zou ik hem laten zien dat ik het wel kon redden zonder hem! Sterkte meid en zet hem op!
Ik sluit me aan bij de anderen... wat moeilijk... Maar zeker financieel moet je je niet te veel zorgen maken! Zolang je nog studeert, zal het even op een houtje bijten worden misschien, maar je krijgt inderdaad heel veel tegemoetkomingen en toeslagen. Je hebt op alles recht waar iedere andere alleenstaande moeder recht op heeft (behalve uitkering). En daarnaast moeten de kosten van het onderhoud van jullie kind naar ratio verdeeld worden tussen jou en je (ex)vriend. Dus hij zal zeker het grootste deel voor zijn rekening moeten nemen, ongeacht waar het kind verblijft. En zoals jij hem beschrijft, zal hij dat waarschijnlijk uit zichzelf ook gewoon doen. Het moeilijkste is om de knoop door te hakken. Als dat eenmaal achter de rug is, zul je zien dat de rest vanzelf gaat. En een tip: hoe moeilijk ook, maak je studie af (als het lukt, voltijd...)!!! Dan ben je binnen een paar jaartjes (hoe lang nog?) van niemand meer afhankelijk! Want zo'n mooi papiertje opent meer deuren dan je denkt......
Heftig zeg MvLiam! Maar ik heb er alle vertrouwen in dat jij het wel gaat redden met je kleine man! Natuurlijk is het een enorme stap terug, maar he, je studeert zelf rechten. Er komen betere tijden voor je aan als je bent afgestudeerd Bovendien heeft je zoontje vooral liefde nodig en zo te horen krijgt ie dat van beide ouders. Je geeft zelf aan dat je gelukkig bent met jezelf en met Liam dus ik denk dat je je draai snel zult vinden Verder qua financiën. Je hebt in ieder geval recht op nog 1 jaar studiefinanciering met daarbij extra geld voor het feit dat je alleenstaande ouder bent. Bovendien zal je vriend natuurlijk alimentatie betalen. Dat bedrag zal niet weinig zijn als hij veel verdient en daar kun je denk ik wel een eind mee komen. Bovendien kun je inderdaad lenen bij de ib-groep. Daar zou ik zeker in jouw situatie niet moeilijk over doen. Je hoeft nog maar 2 jaar te studeren waarvan je 1 jaar in ieder geval nog studiefinanciering krijgt. Het uiteindelijk bedrag zal dan denk ik nog wel meevallen en het terugbetalen moet met jouw toekomstmogelijkheden zeker lukken. Vervelend zeg de hele situatie! Jammer dat het niet heeft gewerkt met je vriend. Ik ben benieuwd hoe hij reageert als je de plannen echt door gaat zetten. Co-ouderschap zou ik zoals iemand anders ook al zei inderdaad in overweging nemen. Het is fijn dat je vriend in ieder geval wel lief voor zijn zoontje is En een goede band met zijn vader is in dat geval ook heel wenselijk. Komt goed!
De maandelijkse eenoudertoelage van de ib-groep is 445,93 euro. Bovenop je basisbeurs en eventuele aanvullende beurs dus. In totaal kun je maximaal zo'n 900 euro lenen bij de ib-groep als je geen recht meer hebt op studiefinanciering. Dat is geloof ik exclusief de eenoudertoelage, dus dan kun je zo'n 1350 euro lenen. Dit is natuurlijk wel een uiterste, maar wellicht fijn om te weten dat deze mogelijkheid er is voor het geval het echt niet lukt. Alimentatie kun je hier uitrekenen: Behoefte kinderalimentatie berekenen, ofwel wat kosten de kinderen