Hallo dames, Even van me afschrijven hoor. Mijn moeder zit sinds een paar maanden in een psychiatrische kliniek op een gesloten afdeling omdat zij meerdere keren zelfmoord heeft proberen te plegen. Mijn moeder heeft vanaf mijn 13e psychische problemen die in de loop er jaren steeds erger zijn geworden. Als mijn moeder zich goed voelde dan had ik een hele goede band met haar, maar had ze een slechte periode dan werd ik serieus bang van haar en had ik geen band met haar. Momenteel gaat het heel slecht met mijn moeder. Ik heb ook het idee dat ze niet meer beter wilt worden en voor de makkelijke weg wilt kiezen. Alleen kan dat niet. Ik heb het gevoel alsof ik geen contact heb met mijn moeder, alsof ik niet tot haar door dring. Ik weet niet zo goed waarom ik dit schrijf, maar moest het even kwijt, sorry als ik jullie hiermee lastig val.
Hoi meis, Hier zelfde soort verhaal. Mijn moeder is heel lang erg labiel geweest. Ook manisch depressief. Ze is beter verklaard maar heeft nog steeds hele wisselende periodes. Ik heb paar jaar geleden ook 2 jaar geen contact gehad. Erna ging het weer veel beter. Ze kan van poeslief de ene keer, omslaan naar een heks de andere keer. Als ik daar over begin doet ze alsof ze niet begrijpt waar ik het over heb. Ik denk dat je ondanks dat het je moeder is toch het beste voor jezelf kunt kiezen. Ik zie in dat ik nooit de band met haar zal hebben die " normale " moeders en hun dochter hebben. Verder probeer ik het beste eruit te halen. Als het even niet goed voelt voor mijzelf, dan laat ik even niks horen tot ik er weer tegen aan kan. Heel veel sterkte!
O meid wat heftig Voor een deel snap ik je moeder heel goed. Ik heb een angst en paniek stoornis en op mijn hele slechte dagen ben ik ook heel erg afwezig en volgens mij voelen en merken mijn kinderen dat ook. Ik voel me dan ook altijd extra schuldig. Ik ga ook binnenkort weer in therapie omdat ik mijn kinderen hier niet aan bloot wil stellen. Wat jou moeder heeft is waarschijnlijk wel heftiger dan wat ik heb maar ik snap haar "denken" wel heel erg. Als je je zo verschrikkelijk voelt is het ook heel moeilijk om met iemand contact te hebben. Dan heb je het al heel moeilijk met jezelf. heel veel sterkte...voor jou en ook je moeder. Ik hoop dat er betere tijden voor jullie aankomen
Schrijf maar gerust hoor! Het is ook niet niks, heb hetzelfde met mijn moeder gehad. Met haar kun je het niet bespreken dus kun je inderdaad het beter van je afschrijven en je gevoelens delen, het dus niet opkroppen. Dat je niet doordringt tot haar zal waarschijnlijk komen omdat ze nu in haar wereld en in haar gedachten zit. Je kunt niet meer doen dan er voor haar zijn en luisteren. En haar duidelijk maken dat je ongeacht wat van haar houd. Heel veel sterkte.
Voor ons klinkt het misschien als de makkelijkste weg. Maar dat is het voor hun ook zeker niet. Ze weten ook donders goed wat ze hier achter laten. en dat ze mensen er veel pijn mee doen. Heb er zelf helaas ook mee te maken met mij moeder. Ze is gelukkig nu wel thuis. Maar gaat ook berg op berg af.... Sterkte. Probeer het een beetje los te laten. Probeer te accepteren dat ze eventueel binnen kort er niet meer is. Dit heeft mij wel geholpen. Je er bij neer leggen dat je er niks aan kunt doen. Genieten van de fijne momenten.
He meid, wat een rot verhaal zeg.. Fijn he om even van je af te kunnen schrijven? Hier ook zoiets meegemaakt, of nouja, het is nog steeds bezig allemaal. Momenteel heeft ze ook weer een flinke dip.. Mocht je eens je verhaal kwijt willen of ervaringen willen delen mag je me gerust een pbtje sturen.. Sterkte ermee..!
Heftig joh! Mocht je daarvoor eens hulp willen en lotgenoten zoeken: steeds meer GGZ-instellingen hebben zogenaamde kopp-groepen: groepen voor kinderen van ouders met psychische problemen. Voor allerlei leeftijden kinderen, dus ook kinderen die inmiddels volwassen zijn. Sterkte!
Moeilijke situatie voor je, erg verdrietig altijd voor alle betrokkenen. Geen idee of je op herkenning zit te wachten maar voor mij is het ook een herkenbare situatie. Mijn moeder had ook ernstige psychische problematiek wat helaas ook veel weerslag op mij heeft gehad. Meerdere (zeer ernstige, met grote gevolgen) suicidepogingen en de constante dreiging daarvan. Inmiddels leeft ze helaas ook niet meer. Ben daar nog steeds verdrietig om, zeker ook omdat ze nooit mijn kinderen heeft kunnen zien etc. Tegelijk voelt het voor mij ook goed zo. De kwaliteit van leven was zo slecht dat ik blij ben dat ze nu haar rust heeft. En ook wij, de rest van het gezin hebben een stuk kunnen afsluiten en weer opnieuw een leven kunnen opbouwen. Ik weet niet of ik er zo goed bijgezeten zou hebben al ze nog zou leven... Maar het blijft je moeder en dat gemis is er altijd. Veel sterkte met de situatie en zoek steun om je heen waar mogelijk/nodig!
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je dit van je af wilt schrijven! Het is ook iets wat heel moeilijk is! Mocht je steun zoeken, kan ik je stichting Ypsilon aanraden. Ypsilon :: home misschien kan je er iets mee? Sterkte!
Hee meid wat ontzettend moeilijk! Mijn vriendin haar moeder heeft het net zo. Ook zij is nu weer opgenomen en bij haar lijkt het ook alsof ze eigenlijk ook niet meer wil dat het verandert. Niet dat het onwil is, maar ze is moegestreden. Heel erg naar . Ik wil je in ieder geval heel erg veel sterkte wensen...
Vanuit hier ook veel herkenning! Mijn moeder heeft meerder pogingen ondernomen en meerdere opnames achter de rug. Indien je erover wilt praten of je hart wilt luchten mag je mij een privé bericht sturen.
Dankjewel voor alle lieve berichten. Het doet me erg goed dat ik niet de enige ben. Jullie zijn allemaal zo lief.