Ik voel me de laatste week erg emo. Ik besef me dat het cliché zo waar is. Het gaat allemaal zo snel. Ik heb 2 kinderen. 1 van bijna 8 jaar en 1 van 2 jaar. Ik voel me vaak schuldig als moeder en vooral naar mijn oudste. Mijn oudste was 5,5 toen haar broertje kwam. Zij heeft dat zeer goed opgepakt en is ook stapelgek op hem. Ze vroeg ook al jaren om een broertje of zusje. Ik vind het natuurlijk ook geweldig maar heb moeite om mijn aandacht te verdelen over ze. Het voelt iedere x zo als een keuze als ik met de een of met de ander iets doe. Voordat mijn zoontje kwam, waren mijn dochter en ik 2 handen op 1 buik. Deden veel samen, als we uit eten gingen zat ze altijd naast mij en we lagen 's ochtends vaak samen op de bank tv te kijken. Haar vader is ook belangrijk voor haar maar de band met mij was/is sterker. Nu we met zn viertjes zijn is e.e.a. natuurlijk veranderd. En vooral door het leeftijdsverschil moet ik regelmatig kiezen met wie ik mee ga/iets ga doen. Bijv. zij wilt op vakantie naar het diepe bad, zoontje moet in het pierenbad. Ik ga dan met de een mee en mijn vriend met de ander. En zo is dat met meerdere dingen. Als we uit eten gaan, kan ze niet altijd meer naast me zitten. Dan moet ik tegen haar zeggen dat nu haar broertje naast me zit. Dat voelt pijnlijk. Ik heb iedere keer het gevoel als ik iets met mn zoontje doe of als mijn zoontje naast me zit in een restaurant ik mijn dochter opzij geschoven heb. Zij klaagt er niet echt over dus het is echt mijn gevoel. Natuurlijk is ze niet alleen en heeft ze dan haar vader die naast haar zit of meegaat maar gezien onze relatie voordat mijn zoontje er was, is dit toch een hele verandering. Ook zie ik nu opeens hoe ze gegroeid is. Prinsessen zijn niet meer leuk, dingen zijn kinderachtig enz. Ze heeft haar mama dagelijks minder nodig. Ik probeer het gevoel terug te halen van toen zij 3 en 4 jaar oud was. Lijkt al weer zo lang geleden en ik heb het gevoel dat ik dingen toen echt voor normaal heb aangenomen. Dus dingen niet echt van genoten of van gewaardeerd. Ik kreeg tot haar 7e wekelijks soms zelfs wel iedere dag tekeningen of briefjes van haar met hele lieve teksten. "Voor hele lieve mama". Nu maakt ze ook nog wel eens tekeningen maar niet meer speciaal voor mij. Waar ik toen iedere keer dacht, o daar is weer een tekening of briefje (ik was er wel echt blij mee hoor!) valt me nu op dat die fase al weer voorbij is. Ze maakt nu tekeningen voor ons hele gezin, want dat vindt ze eerlijker tegenover iedereen. Natuurlijk heel mooi en goed dat ze zo denkt maar ik mis eigenlijk wel erg mijn speciale plekje. Waar ze toen niet nadacht over hoe anderen zich zouden voelen en gewoon volop haar adoratie liet zien. Ik probeer af en toe weer het gevoel terug te halen van toen zijn kleuter was. Maar dat lukt niet. En daar word ik verdrietig van. Ik kan dat gevoel niet meer terug krijgen. Ik weet dat terug kijken naar het verleden niet helpt maar ik kan het niet helpen. Ik voel me verdrietig om wat is geweest en niet meer terug zal komen met mijn dochter en ik voel me schuldig om de keuze die ik iedere dag weer tussen hun moet maken. Ik voel me soms verscheurd. Omdat mijn zoontje de laatste zal zijn, wil ik ook zoveel mogelijk met hem meemaken maar mijn dochter gaat zo snel. Ik probeer het zo eerlijk mogelijk te verdelen. Doe met mijn dochter ook nog steeds dingen samen zonder papa en zoontje. Maar het blijft niet prettig voelen hoe eerlijk ik mijn aandacht ook verdeel. Herkent iemand dit?
Dat schuldig voelen herken ik wel een beetje. Probeer het af te wisselen. Verder niet echt tips behalve dat je gevoel waarschijnlijk onterecht is helemaal als blijkt dat je dochter nergens last van blijkt te hebben.
Ik heb maar een kind, maar ik herken dat schuldgevoel. En nu ik jouw post lees, denk ik meteen: ik moet meer genieten van ieder briefje en iedere tekening. Ik denk dat het gevoel er gewoon bij hoort: ze worden zo snel groot. Ik merk dat ik daar ook steeds moeite mee heb.
Ja die lieve briefjes en tekeningen ga je eigenlijk op een gegeven moment als normaal zien (for granted nemen). Pas als ze het niet meer doen, ga je er echt onder nadenken hoe bijzonder en mooi het eigenlijk is. Ik probeer zeker af te wisselen maar denk vaak bij de keuzes als ik die kies dan mis ik dat bij de ander. Mijn dochter gaat er redelijk goed mee om. Zoekt compensatie bij haar vader. Heb ik moeite mee want dan tel ik echt even niet meer mee. Dan is alles papa. Maar soms zie ik dat ze wel verdrietig is. Voorbeeld op vakantie gaan we uit eten. Ik ga naast haar broertje zitten. Zij heel verdrietig omdat ik voor hem altijd naast haar zat. Maar ik wil ook niet door blijven gaan als voor die tijds dat haar broertje er was. Ik wil van hem ook zoveel mogelijk meemaken. Ik heb er eigenlijk gewoon moeite mee dat ik niet alles van beiden mee kan maken. En ook het leeftijdsverschil maakt het niet makkelijker. We doen weinig dingen met zn 4-en samen. We delen ons meestal op.
misschien dat je minder uit je eigen gevoel moet denken maar meer naar je dochter als eigen persoon. Ze 'zoekt geen compensatie' bij haar vader, hij is net zo veel haar ouder als jij , ze 'hoort' net zo aan hem gehecht te zijn als aan jou. En door jouw eigen gevoel kun jij ook aan haar een schuldgevoel overbrengen [onbewust] dat ze moet kiezen tussen jou en papa of dat papa slechts vervanging is. Daarnaast hoeft zij niks in te leveren in het gezin, ze heeft een broertje gekregen, en krijgt nu niet alleen aandacht van mama, maar doet blijkbaar veel meer met papa, en ze krijgt ook veel aandacht en liefde van haar broer! Misschien dat jouw schuldgevoel meer een eigen gemis is naar de tijd dat je dochter meer afhankelijk was van jou, en dat je haar plek in het gezin nu ziet veranderen.
Ik begrijp wat je bedoelt amdaa. Ik vraag me ook af of ik de enige ben die dit zo ervaar. Ik bedoelde het niet rot over de compensatie bij haar vader. Tuurlijk is hij net zo goed haar ouder en is ze net zo gehecht aan hem. Ik wil haar zeker niet laten kiezen tussen hem en mij. Ze heeft een eigen band met mij en een eigen band met haar vader. Die zijn beiden prima. Ik voel me niet alleen schuldig naar mijn dochter maar ook naar mijn zoontje. Ik heb zelf echt het gevoel dat ik continu aan het kiezen ben. Ga ik nu met mn dochter naar schaatsles of blijf ik bij mijn zoontje of ga ik nu met mijn zoontje naar de speeltuin of blijf ik thuis omdat mijn dochter graag thuis wilt blijven. Mijn dochter is overigens echt verdrietig als ik kies om naast haar broertje te zitten. Het voelt dus echt alsof ik met mijn keuze haar afwijs. Ik vraag me af hoe anderen dit doen met meerdere kinderen en hoe ze zich erbij voelen.
wij hebben 3 kinderen en maken die keuzes voortdurend. Ik vind 1-op-1 tijd met elk kind van wezenlijk belang, en zie dat ook niet als tijd dat ik met ander kind 'verlies'. Misschien omdat wij het zelf niet zo voelen en niet zo uitdragen dat kinderen het ook niet zo ervaren? Uiteindelijk zijn we samen een gezin en kiezen we niet tussen de kinderen, maar leven samen met de kinderen. Hoe groter de kids worden hoe meer ze overigens voor elkaar kiezen als gezelschap ipv mama of papa.
Bij ons is het leeftijdsverschil nog veel groter, bijna 9 jaar! ) Dochter wordt in juli 10, zoontje is net een paar weken 1. Ik heb alle jaren volop genoten van het alleen zijn met haar, en geniet nu volop van allebei, ook als ik moet kiezen. Ik vond het juist prachtig om te zien hoe zij gegroeid is in zelfstandigheid en hoe goed dat haar doet! Ze zit nu in groep 7, doet het super op school, gaat over ruim een jaar naar het gymnasium (na een klas te hebben overgeslagen, dat speelde precies toen haar broertje werd geboren, ook nog een nieuw huis gekocht maar al die veranderingen waren juist heel natuurlijk voor haar en daar is ze enorm van gegroeid!) Nu gaat ze in haar eentje naar haar zwemtrainingen, ze snapt dat ik met een dreumes niet altijd uren op de tribune kan zitten, maar ze wil ook niet eens meer continu aan het handje meegenomen worden... Ik maak gewoon bewust tijd en aandacht vrij voor allebei apart, maar ze vinden het ook leuk om samen op de schommel of in de zandbak te zitten in de speeltuin, heerlijk!
Ik probeer dat zoveel mogelijk om en om te doen. En dan voel ik mij niet schuldig tov de ander want die is de volgende keer aan de beurt. Dat is de consequentie van brusjes hebben, dan moet je af en toe plaats maken voor de ander. Ze is lang enig kind geweest en ik denk dat zowel zij als jij moeten begrijpen dat je liefde voor haar niet gehalveerd is maar dat je liefde juist gegroeid is met nog een kind erbij en dat ze juist nu leert te delen in tijd en aandacht. Zie het niet als een nadeel juist maar als onderdeel van jullie leven.
ik heb ook in je andere (precies hetzelfde) topic, ik heb daar gereageerd maar zet het hier ook neer. mijn oudste is 7 jaar tweede is 6 jaar mijn derde is 2jaar en 8 maand en mijn vierde is 8 maand, tussen 1 en 4 zit dus 6,5 jaar.\ ik herken het de een te oud de ander te jong niet.... als wij naar de speeltuin gaan spelen ze allemaal samen, ze helpen elkaar met glijden,schommelen, ze voetballen samen, soms als er leeftijdsgenoten zijn wil hij alleen met hun voetballen en blijven de dames met elkaar over om te spelen, wij liggen heerlijk op een picknick kleed met de baby die om zich heen rolt en krolt en speelgoedjes pakt. in pretparken is het wel omwisselen natuurlijk omdat je met een baby niet overal kunt, maar bijv met die van 2,5 ..... gaan we ook gewoon in de bobslee van de efteling, ze zit met de handen in de lucht en schreeuwt woehooeeeeee samen met haar broer en zus en hun mogen blijven zitten en dan doen ze daarna een ronde met papa ( ideaal die babyswitch) verder blijft het bos altijd leuk.... stuk fietsen ( naar het bos speeltuin opa en oma) wij hebben een groot meer in de buurt waar in de zomer veel gezwommen word en waar je kunt kanoen en waterfietsen, met een speeltuin erbij, dat is echt een dag uitje en voor ieder wat wils. qua zwemmen nemen we de gele band mee waar de baby in kan, en de derde... die kan gewoon drijven met haar bandjes, tuurlijk zitten we er naast, en nee wij gaan niet in het diepe, maar onze zoon en dochter van 6 en 7 die willen dat ook echt niet ... die hebben hun vriendjes en vriendinnetjes gemaakt en dan moet je 2 ukkies hebben die heletijd hun naam schreeuwt omdat ze mee wil doen ... nee ik heb zicht op ze en dat is voldoende, ze hebben mama niet meer zo nodig als toen ze nog klein waren. wat wij wel elke avond doen is een vast ritueel.... kinderen gaan allemaal om 19.00 uur naar boven, ik of mijn man lezen onze vier kinderen een klein verhaaltje, dan mag de derde even 5 minuten op haar kamer spelen de tweede 10 minuten en de eerste 15 minuten terwijl wij de baby naar bed brengen... even knuffelen kroelen en een liedje, dan gaan we naar onze dochter van 2,5 lezen haar een boekje knuffelen en kroelen even en gaan dan naar de tweede, daar gebeurt het zelfde, boekje lezen en knuffelen en kroelen en dan naar de oudste ook hetzelfde, zo hebben ze allemaal even een paar minuten papa of mama time gehad. even tijd om de dag door te praten etc. in het weekend ... zoals vanavond... gebeurt het anders, voor de jongste twee blijft het ritueel hetzelfde.... voor de oudste twee niet, we gaan als de kleintjes in bed liggen gaan we of een filmpje kijken of een spelletje (mens erger je niet, potje memory, skibo, kwartet, bakje chips op tafel.) en het is geen quality time maar wat ze allemaal geweldig vinden is helpen, mijn dochter van ruim 2,5 bijvoorbeeld houd van vegen en stofzuigen... poetslap over de tafels en kasten... ze heeft grote schrik om te helpen schoonmaken ( zolang ze het leuk vind maak ik er mooi gebruik van ) en voor haar is dat echt mama dochter moment wanneer haar broertje in bed ligt. en de oudste twee vinden koken heel erg leuk, ik schil de aardappels, hun wassen het, doen het in de pan en voegen zout toe, ik zet het op het vuur, ze helpen met boontjes doppen, prei snijden en groente wassen, ze kruiden het vlees, roeren het saus zetten de borden op tafel, het bestek de onderzetters, zetten het drinken klaar ( mogen ze zelf inschenken ) en ook dat is voor hun weer een stukje "ons ding met mama " onze zoon gaat voetballen voor het huis met papa.... ik ga met de dames een lekker gezichtsmaskertje doen, haren vlechten, nagelslakken, lekker douchen ( kan prima als de baby in bed ligt ) op school hebben ze nu het thema familie, hoe zie je je familie, ( ouders opa oma broers en zussen) hoe ervaar je het in een groot gezin of klein gezin, had je meer gewild of minder, zie je ze vaak etc. de juf vertelde mij dat een kindje uit een gezin van 5 kinderen vroeg 'vind je dat wel leuk dat je 2 zusjes en een broertje hebt "ik helemaal niet want mama heeft geen tijd voor mij, mijn zoon zei juist het tegenovergestelde volgens de juf, hij vond het zo leuk dat hij graag nog een broertje of zusje erbij wou hebben want ook als papa en mama druk zijn dan word er tijd gemaakt, maar hoe doet jou mama dat dan als de baby huilt werd er gevraagd... mijn mama is dan alleen maar druk met de baby, mijn zoontje zei "mama heeft een draagzak dan hangt baby op de buik bij mama en dan is hij altijd stil en kunnen wij gewoon weer verder spelen " hij ervaart een groot gezin wat ik van de juf begrijp... en wat ik zelf ook zie aan al mijn kinderen juist heel fijn en zien ze zelf helemaal niet "hier ben ik te groot of te klein voor" mijn oudste twee van bijna 6 en van 7 jaar doen ook echt die baby dingen haha, ze liggen nu soms kruipend op de grond om hun broertje te "leren"kruipen ( hij tijgert maar hun willen hem leren kruipen ) echt zo grappig om te zien hoe hun op de grond zo lekker in de baby rol kruipen misschien iets van een vast momentje per dag proberen te krijgen dat echt "jullie"moment is, elke avond een spelletje of een boek lezen of 1 keer in de week meiden avondje als de jongste in bed ligt, dat zijn de kleine dingetjes die ze enorm gelukkig maken.... het hoeft niet continu 1 op 1 of continu afgestemd te worden op de 1 of de ander, als wij naar een indoor speeltuin gaan zoals ballorig is dat voor onze oudste van ruim 7 net zo leuk als voor onze jongste van 8 maanden die door het baby gedeelte rolt. het zijn de kleine dingen die het hem doen waarvan ze later zegt 'mama weet je nog dat we toen altijd......"
Vervelend dat je het zo voelt, ik herken dit zelf gelukkig niet. Ik vind het juist weleens leuk om apart met de dames alleen op pad te gaan. De andere heeft dan een middag met papa en eigenlijk vinden ze dag allebei gezellig dan. Meestal doen we gewoon alles samen als gezin maar ik heb er geen moeite mee om zo nu en dan de een wat meer aandacht te geven. Al wissel ik wel af zodat ze allebei aan de beurt komen en dat gelijk is zeg maar.