Zelf pestverleden, nu ligt dat gevoelig

Ik heb zelf nooit echt te maken gehad met pesten, maar toch kan ik me zorgen maken over hoe mijn zoon het redt op school en de bso. Dan vertelt hij over jongetjes die vervelend tegen hem doen, of iemand die met hem ging vechten en niet wilde stoppen. En dan denk ik: hij is nu pas 4, hoe wordt dit als hij groter is, en de ruzietjes en vechtpartijtjes wat serieuzer gaan worden....?
Op het kdv was hij een behoorlijk populair jochie, en nu zijn de kaarten toch een beetje anders geschud. Hij moet echt z'n plekje veroveren, lijkt het. De ene dag is iedereen zijn vriend, de dag erna is het allemaal weer over.

Het stelt allemaal niks voor, en toch maak ik me er wel eens zorgen om. Ik hoop vooral dat we hem weerbaar genoeg kunnen maken, dat hij niet over zich heen laat lopen en vooral dat hij zich niet te veel zal aantrekken van wat anderen tegen hem zeggen en doen.

Ik heb dus geen tips of zo, maar deel wel een beetje je zorgen. Het enige wat ik kan bedenken is om het af en toe met een juf/meester van school te bespreken. 'wat kan ik als ouder doen om ervoor te zorgen dat pesten nooit een probleem zal worden voor mijn kind'
Geen idee of ze dan Het antwoord hebben, maar misschien helpt het toch een beetje.

Sterkte in elk geval (ook een beetje voor mezelf )

 

moeilijk ja, zeker met je eigen pestverleden. Ik ben bang dat je gewoon weinig invloed op hebt.
Maar ondanks dat ik zelf nooit gepest ben herken ik jouw gevoel en dat van bri wel heel goed. Ik heb een heel pittig dochtertje waarvan ik eerder bang zou zijn dat ze bazig was op school, terwijl ik nu zie dat ze zich finaal de kaas van het brood laat eten door de andere kindjes. Ze zit nu een week of 6/7 op school, dus het is ook allemaal nog nieuw. Maar ook ik denk wel eens o jee...zeg daar dan wat van. Maar dat moet toch vanuit haarzelf komen.
Ik praat er wel eens over, ze vertelt bv wel eens dat kindjes straf krijgen omdat ze duwen en dan vraag ik: wat doe jij dan als een kindje duwt en zo kun je misschien toch tips geven aan hem???

 

dit speelt bij ons ook, nu heb ik 2 pittige/ zelfverzekerde kids tegenover andere kinderen en ik hoop ook dat dit zo blijft. Maar ook ik zal daarvoor moeten waken, dat ik niet te paniekerig ga denkne. Nu heb ik hier dus al met mijn man besproken dat als ik ergens over twijfel om te zeggen/bespreken/me druk over te maken noem maar op. Dat ik dan eerst hem bel, hij is ondanks een uitzonderingspositie (ziekte) nooit gepest en heeft er ook nooit voor open gestaan.

Ik weet wel dat het inderdaad het eerste en soms ook tweede jaar vaak is 1 dag vriendjes en volgende dag geen vriendjes meer, dat hoort er wel een beetje bij. AL lijkt me dat som erg lastig.

wat jezelf kan doen is af en toe overleggen met juf hoe het gaat, vaak gaat het anders als jij als ouder ook in de klas bent. En zorgen dat je kindje zo goed mogelijk in haar/zijn vel zit. Al is dit ook iets wat erg lastig kan zijn.

 

wat grappig, in bijna alle reacties kan ik me in plaatsen. eigenlijk hier hetzelfde..

kan me ook wel druk maken als ze thuis komt en zegt dat dr vriendinnetje niet meer haar vriendinnetje wil zijn etc..
of als ze geduwt is, en ik zeg ook, bijt van je af..

die van mij zit op de kinder variant van taekwon do.. ok of het echt helpt voor dr zelfverzekerdheid weet ik niet.
ze is ook pas 4 1/2. maar ikzelf ben een vechtsporter (ook taekwon do) en
weten wat je moet doen als je word aangevallen, is wel een gerustelling

 

het moeilijke is dat je er zo weinig invloed op hebt...je bent afhankelijk van wat de kindjes vertellen he? Mijn dochter is ook erg klein en in het begin werd er steeds gezegd: ooo jij bent nog een baby. Vond ik heel naar om te horen voor haar, maar toen zei ze, weet je wat ik dan zeg: maar ik kan heel hard gillen dus pas maar op

 

Maar kleuters zijn ook helemaal niet aardig voor elkaar.
Tenzij het ze op dat moment goed uitkomt.
In gedachten draait alles nog om de eigen ik... En niet om wat een ander vindt, denkt of doet.

Daardoor merken ze niet dat ze onaardig doen... Maar vaak ook niet dat een andere kleuter onaardig tegen ze doet.
En hebben ze het wel door.. Dan zijn ze het 10 minuten later weer vergeten.

Zo gek is het dus niet.

 

Maar vergeet niet dat het duwen/trekken/jij bent mijn vriendje niet meer/jij bent stom enz ook wel hoort bij de leeftijd. Het is aan ons als ouders om te zorgen dat je je kind de vaardigheden leert om anders en constructiever met je emoties om te gaan. En dat is lastig. Erg lastig.

Vooral als je, zoals Jelle, nu al in een kas van 35 kinderen zit, waardoor de juf ook niet alles in de gaten kan houden. (gelukkig word de klas kleiner na de kerstvakantie, dan start een deel van groep 1 in een nieuwe klas) Hij verteld soms dingen waarvan ik me niet kan voorstellen dat ze zo gebeurt zijn. En eerlijk is eerlijk, vaak is het dan ook anders gebeurt. Tenminste, dat was zo bij de keren dat ik aan de juf gevraagd heb hoe het nou zat. En dat is geen moedwillig liegen, maar gewoon zoals hij de situatie ziet. Oorzaak en gevolg is gewoon nog lastig in te schatten. Hij snapt soms gewoon echt niet dat sommige kindjes zijn gedrag niet leuk vinden en daarom dan een duw geven. Hij zegt zelf soms ook: "ik weet dat het niet mag, maar mijn hoofd vergeet dat dan"

Vanuit mijn eigen pestverleden ben ik er ook wel alert op, maar ik weet ook dat ik er eigenlijk weinig mee kan, op school dan. Maar aan de andere kant hoor ik steeds van de juf dat het zo'n gezelligheidsdier is, dat hij graag andere kindjes helpt en dat hij goed in de groep ligt. Wij zien/horen natuurlijk alleen wat ze zelf vertellen en dat is dan over 5 minuten van een hele dag. Wat er de rest van de dag gebeurt, daar hoor je niks over, want een pesterijtje of plagen maakt veel meer indruk bij die kinderen.

Bij ons op school zijn ze dit jaar met de "vreedzame school" methode begonnen. Wat ik er tot nu toe van gezien heb is dat het op zich wel goed werkt. Uitgangspunt is dat elk kind zichzelf mag en kan zijn en dat je samen moet werken om het leuk te maken. Het thema van de afgelopen tijd was "hoe lost je conflicten op" en ik merk dat Jelle heel goed kan verwoorden hoe hij dat geleerd heeft. De uitvoering is nog lastig, ook vanwege de leeftijd, al merk ik wel dat hij thuis soms met hele goede oplossingen komt.

Ik gebruik de thema's die ze op school krijgen dus ook thuis als houvast omdat ik het soms ook niet meer weet. Hoe leer je je kind weerbaar zijn? Door te zeggen: "sla er maar op?" Dat heeft mijn vader wel 1000 keer tegen mij gezegd, maar dat durfde ik niet. En eigenlijk wil ik mijn kinderen ook niet leren dat letterlijk van je afslaan een goed idee is. Hoe krijg je je kind zover dat hij wel van zich af leert bijten op een fatsoenlijke manier? Of dat hij zich niks aantrekt van bepaalde dingen?

Het blijft lastig...