mn hele leven was mijn wens 2 kindjes, deze wens is gelukkig uitgekomen. we hebben samen het geluk gehad dat we 2 mooie dochters hebben gekregen. de laatste 3 jaren zijn behoorlijk heftig en vermoeiend geweest, mijn oudste (juni 3 jaar) is vanaf de geboorte al ziek, paar keer in het ziekenhuis gelegen en nu nog steeds mankeert ze van alles. ondanks haar ziek zijn, waren we na een jaar zwanger van de 2de, toen dacht ik echt bij me zelf, DIT is de laatste keer dat ik zwanger zou zijn. en dit gevoel was na de (2de) keizersnede ook zeer heftig aanwezig doordat de keizersnede niet goed is verlopen. ik kon niet wachten totdat mn dochtertje uit de kleding maat was gegroeid zodat ik meteen alles weg kon doen. zo ook mn positiekleding meteen weggedaan. de eerste 6 maanden zijn niet zo leuk geweest doodat ik een post traumatische stresstoornis heb opgelopen door de keizersnede. in de tussen tijd werd mijn jongste nog opgenomen met het RS virus, en tegelijk werd mn oudste ook nog eens vreselijk ziek. toen dacht ik bij mezelf echt wel eens: Waar ben ik aan begonnen! ik snapte toen echt niet dat ik ooit een 2de gewild zou hebben. maar nu het met mij door therapie weer een beetje beter gaat, komt ineens die kriebbel weer om de hoek kijken! ik vraag me eigen echt af, of iedereen dat heeft? mijn vraag is eigenlijk: ook al ben je 'klaar' met kinderen, voor je gevoel...blijven de kriebels en of verlangen naar nog een kindje? en wat heb jij met dit gevoel gedaan? voorbij laten gaan, of toch er weer voor geggaan? ohhh zucht...ik weet het soms niet meer!
Ik denk dat de kriebels altijd wel zullen blijven. Ik ben blij met mn 2 kids en wil er echt geen meer bij. Maar toch gaat het alweer kriebelen. Maar we gaan er echt niet aan toegeven.
Ik denk dat de kriebels soms wel blijven, ik bedoel baby's zijn gewoon lief maar op een gegeven moment zal je een compleet gevoel hebben denk ik
fijn om te lezen dat de kriebel toch zal blijven.. ik hoop dat ik snel het gevoel van compleet zal krijgen
Mijn ouders hebben 3 kinderen dicht op elkaar gekregen en een 4e kwam 3,5 jaar later 'pas'. Heb mijn moeder wel eens gevraagd waarom er tussen de jongste twee zoveel meer tijd zit dan bij de andere 3. Ze gaf als antwoord dat ze dacht met 3 kinderen klaar te zijn maar toen begon het weer enorm te kriebelen, ze zei dat ze nog niet 'klaar' was. Na de geboorte van mijn jongste zusje had ze direct het gevoel helemaal compleet te zijn en is de kriebel ook niet meer terug gekomen... Zij heeft er dus wel aan toegegeven en daarna was het ook over... Succes met je keuze.
ik ben na 10 jaar ook weer gezegend met nog een kindje, ik verlangde zooo erg naar nog een kindje. ik voel me nu voldaan, al fantaseer ik wel af en toe hoe nog een zwangerschap en alles zou zijn...ik had graag een groot gezin gehad, maar lichamelijk etc is dit niet op te brengen.. misschien dat mijn wens toch ooit in vervulling gaat maar dan in de vorm van pleeggezin, zoveel kinderen die een warm plekje zoeken.. dus ik ga niet bewust aan het gevoel toegeven, en zie wel wat de toekomst me brengt..
Tsja, ik denk dat het idd een gevoel is. Ik wist meteen na de bevalling van de jongste (2,5 maand geleden pas) dat het zo goed was. Heb afgelopen week mijn kledingkast uitgeruimd en alle positiekleding weggegeven en ook de meidenkleding op zolder gaat binnenkort weg en alle kleding waar mijn zoontje niet meer in past gaat ook zodra er een doos vol is weg. Heb echt het gevoel "compleet" te zijn. Kan me ook echt niet voorstellen dat het bij mij over een aantal jaar weer zou gaan kriebelen voor een 3e. We hebben het zelfs gehad over sterilisatie, maar helaas wordt dat voor mijn man niet vergoed en is dat nogal prijzig. Ik heb dus 2 weken geleden een spiraaltje laten plaatsen en hoop dat dat voor ons "DE" oplossing is.
Je kunt recht het drie hoekje aan klikken en vragen aan de modjes of ie naar het goede deel geplaatst kan worden ik denk dat ie in het deel zwanger worden hoort. of je nu een wens hebt voor je eerste kindje of tweede , derde maakt niet uit . Meis wat heb je wat door gemaakt pff . succes met zwanger worden.
Ja ik heb het ook heel erg, en het wordt nu gewoon steeds erger, met alle mijlpalen (mijn dochter al geen babytje meer , maxicosi weg, etc) Terwijl het verstand (en mijn vriend) zegt: neee!!! zou ik graag nog 1 keer...maar waarschijnlijk zit het er niet in..zucht..
Wat een goed topic! Ik vraag het me namelijk ook wel eens af. Het ene moment voel ik me zo compleet met ons gezin hoe het nu is. Maar ik fantaseer ook vaak genoeg om over 1,5 jaar weer zwanger te zijn.. Mn vriend twijfelt ook enorm. Dus ja, ik vraag me ook af, of die kriebel blijft, of dat je echt een 100% compleet gevoel kan hebben.
Hier kriebelt het al maanden voor een 3e, eigenlijk wouden we er alweer voor gaan wanneer onze dochter 3 maanden was, helaas bleek mijn ziekte zo op te spelen, en de zwangerschappen van de eerste 2 zo gevaarlijk..... dat een 3e tot nu toe niet mogelijk zal zijn...... er is 80 % kans op doodgeboorte... of dat ik kom te overlijden, Wij mogen dus absoluut (nog) niet toegeven aan ons gevoel
@ mejajahh wat erg! kan je dan ooit wel een compleet gevoel krijgen? echt heel erg voor je/jullie! mijn man weet nu niet eens dat ik erover na denk! die ziet mij al aan komen..haha die zal meteen denken: moet jij niet nog een paar gesprekjes krijgen bij de psycholoog? ik vraag me echt af of je het gevoel van compleet ooit krijgt?
Ik heb altijd gezegt dat ik graag 4 kinderen zou willen als me dat gegeven zou zijn. Inmiddels heb ik er 4, maar ook hier kriebelt het heel erg. We hebben nu besloten om geen voorbehoedsmiddelen meer te gebruiken en dan zien we wel of het nog een keertje lukt. In elk geval willen we ons niet in allerlei bochten gaan wringen om de kans te verhogen om het te laten lukken. Bodhi is echt onze kers op de taart en de lieveling van ons allemaal. Dus mocht het niet meer lukken, dan kan ik er ook wel vrede mee hebben, ondanks dat het (nu)nog niet helemaal af voelt.
hier hadden we afgesproken om het bij 2 te laten.... 2 jaar later had ik heel erg twijffel... bedacht steeds babynamen etc... het liet me niet los..... uiteindelijk besloten om voor een derde te gaan, ben zo blij dat we dat gedaan hebben..... ik had ook het gevoel van als je 2 kinderen hebt en er overkomt er 1 wat dan heeft de ander geen broer of zus meer.... is geen reden om nog een kind te wensen maar had wel de gedachte....na 3 meiden bleef het kriebelen, maar nu is onze jongste bijna 3 en vind ik het prima zo....
Hier ook kriebels voor een derde.. nahja zeg maar jeuk Bij mij overheerst het gevoel dat mijn gezin nog niet compleet is. Er is nog zoveel ruimte in mijn hart voor nog zo'n mooi wondertje van ons. Manlief twijfelt nog erg. Hij heeft altijd gezegd 2 is genoeg voor mij. Bij mij is het mijn klok die hard aan het wegtikken is en ons zal dwingen de knoop door te gaan hakken voor een derde of geen derde kindje.
Wij waren ook ervan overtuigd te zijn het bij 2 kindjes te laten. Maar idd ineens was die kriebel er weer en voelde het nog niet compleet. Dus nu is ons 3e wondertje onderweg. Dit is wel ons laatste kindje, mijn man laat zich hierna steriliseren
het ene moment zeg ik het het is goed zo maar andere moment zou ik misschien ooit nog wel een 3de willen. ik weet het niet... op dit moment en de komende 5 jaar denk ik niet maar wie weet daarna? in elk geval zijn het nu de praktische dingen die het tegen houdt.. de baby zal geen eigen kamer hebben en moeten grotere auto enz. wie weet als we een extra slaapkamer hebben dat we over een paar jaar toch besluiten voor nog een kleintje Daarnaast geef ik ook eerlijk toe dat ik het best pittig vind als de kinderen jengelig zijn (denk aan etenstijd) of als je even weg wilt dan is dat met een derde nog weer "lastiger"
ik had indertijd 2 kinderen, maar ik had van kinds af aan een wens voor een groot gezin. echter werd ik alleenstaand door omstandigheden. ik ben ruim 12 jaar alleen gebleven en toen ging ik samenwonen met mijn huidige vriend. de wens is nooit weggegaan maar altijd sluimerend op de achtergrond blijven knagen, als een soort van gemiste kans ofzo ik kan het niet precies benoemen. mijn vriend gooide echter olie op het vuur, hij wilde toch wel graag een kind ik was inmiddels 38 en ik had zoiets van "je bent gek" dat is een fase in mijn leven die voorbij is gegaan. het lot besliste anders. dat soort dingen. maar hoe meer we erover spraken,hoe realistischer het idee werd. na gesprekken met huisarts en gyn, stond er niks mee in de weg eigenlijk. 3 maanden later kreeg ik waar ik al 13 jaar naar verlangt had en wat ik nooit verwacht had nog mee te mogen maken. hij is inmiddels 2 en het is mijn kadootje. elke dag met hem is een feest, ik sta er ook heel anders in als met de andere de omstandigheden waren anders, hun waren gehandicapt en ik was heel anders en stond 24 of 24, 7 dagen per week overal alleen voor.. ik ben inmiddels veel ouder veel wijzer en weet inmiddels veel beter wat echt belangrijk is en de tijd dat ze klein zijn,wat zo snel voorbij gaat. dit is de laatste en het gevoel is niet weg. om het te accepteren dat het de laatste is, omdat ik inmiddels 41 ben en we de grens getrokken hebben, heb ik me laten steriliseren. dapper probeer ik me erbij neer te leggen. maar of het verlangen ooit helemaal weg zal gaan betwijfel ik...