Hoi, Ik moet even mijn verhaal kwijt. Een "vriendin"van mij en mijn zusje is nu 34 weken zwanger en ze hadden voor vandaag een babyshower georganiseerd. Ik was ook uitgenodigd, want ze was ook op die van mij. Ik had geen oppas voor mijn zoontje en moest hem dus meenemen, ik had al hele scenario's in mijn hoofd hoe dat zou gaan... Ik kom daar dus binnen, zit het stampes vol met mensen die ik totaal niet ken! Ik krijg het dan benauwd en heb dan spijt dat ik gegaan ben, ik wil dan zo snel mogelijk naar huis, daar waar het veilig is zeg maar...Ja alleen die "vriendin"dan, haar zus, moeder en een andere "vriendin"van ons maar daar heb ik geen contact mee verder (zet het tussen haakjes want echte vriendinnen zijn het niet). En dan...dan klap ik dicht. Uit fatsoen ben ik mij vergeten voor te stellen. Zit ik daar als enige met kind. Zij is nog erg jong dus al die mensen die er waren hadden zelf ook nog geen kinderen en als ze kinderen hadden dan waren die thuis bij manlief. Ik wist al van te voren hoe dat zou gaan natuurlijk. Huis is niet kindvriendelijk (maakt ook niet uit verder), je kan je dan wel een beetje voorstellen hoe dat dan gaat, ik loop dan continu achter mijn zoontje aan...die wil overal op aan over onder enz enz...(je kent het misschien wel?) Komt "vriendin niet zwanger"naar me toe, kom er gezellig bijzitten, ze gingen spelletjes spelen. Ik zei nee ik ga naar huis. Ik kan dan wel janken op dat moment. En nu ik dat gevoel weer heb, zit ik hier een potje te janken...Het is dan zo anders allemaal...je wordt dan zo met de feiten op de neus gedrukt. Ik heb dit ook vorig jaar gehad op een verjaardag van een "vriendin"die ik vorig jaar augustus weer tegenkwam na 18 jaar (heb met haar op de basisschool gezeten). Ik was vorig jaar oktober uitgenodigd voor haar dochtertje dr 2e verjaardag. Ik ging er naar toe ook uiteraard het huis vol met mensen die ik niet ken. Heb me toen wel netjes voorgesteld. Maar ik ben dan alleen maar met mijn zoontje in de weer, die moest mee want ik had geen oppas. Mijn moeder woont 60 km hier vandaan en mijn vader past niet op (vanwege prive redenen) en mijn zusje werkt of zit op school. Ik moet hem altijd overal mee naar toe nemen en ik vind het echt geen ramp hoor, maar met dit soort dingen voel je je daar op dat moment gewoon alleen in. Omdat er over het algemeen alleen maar mensen komen die samen zijn met of zonder kinderen (toen waren er wel stelletjes maar geen kinderen bij en haar kinderen lagen al op bed). Nou maakt dat ook verder niet uit, maar ik voel me dan gewoon onzeker, alleen of anders ofzo. Ken je dat? Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is. Je hebt je verhaal in je hoofd, maar zodra je het op papier wil zetten gaat alles door elkaar hahaha maar ja... En vroeger had ik hier helemaal geen last van, toen was ik heel spontaan, maar nu ben ik niet zo spontaan meer blijkbaar. Sinds ik met de vader van mijn zoontje ging, ging ik ook helemaal niet meer uit (en nu nog steeds niet, maar dat is omdat ook omdat ik geen oppas heb) we gingen gewoon met een klein groepje vrienden om die we al kenden zeg maar. Liefs
Enorm herkenbaar helaas, en ik kom daardoor ook bijna de deur niet meer uit. Ik vind het ook moeilijk om mensen van mijn leeftijd te zien, die nog geen kinderen hebben. En ook om stelletjes te zien, met of zonder kinderen. Soms heb ik het idee dat ik na anderhalf jaar nog niet 'gewend' ben aan het alleenstaand moeder zijn. Moeilijk...ik heb ook niet echt tips voor je, maar wel een dikke knuffel!