leveren mij al een week enorme frustraties op. Let op; hier gaan wat dingen staan die dierenliefhebbers niet zo tof vinden denk ik. Ik zeg dat niet omdat ik een hekel heb aan honden, compleet het tegenovergestelde zelfs. Ik ben pissig, geschrokken en rebels. Vandaar dat het misschien wat minder lief overkomt... (ik zeg t ff van tevoren ) Onze buurman had een probleem. Al heel erg lang. Wij weten dat, de hele straat weet het en zo langzamerhand weet zo'n beetje de hele provincie het omdat hij het overal loopt te verkondigen zonder er verder iets aan te doen. Hij is verslaafd aan wiet. Hij kan niet functioneren zonder dat spul. Nu is het dus óók nog eens zo dat die vent 35 jaar is, psychisch niet helemaal in orde en van een uitkering leeft. Het "toeval" wil dat zijn moeder bij de sociale dienst werkt en het voor elkaar heeft gekregen dat die mafketel (sorry, kwaad..) in een HUIS woont en niet onder toezicht. Hij KAN niet voor zichzelf zorgen want al het geld gaat op aan wiet. Hij heeft nooit iets in de koelkast, geen eten en geen drinken. Daar bovenop heeft hij twee honden. Overigens is daar ALTIJD voer voor in huis en komen die dieren niks tekort. Behalve dan de opvoeding..... Buurman zijn moeder is het zat en heeft hem naar een project gestuurd in Afrika. Het is een afkick project. Je voelt hem al aankomen; de honden konden niet mee. Een van de honden is naar zijn zus de andere is inmiddels bij ons. Het is een schat van een beest, kan heel goed met kinderen omgaan en is een knuffelkont. Tot zover het positieve. De rest is negatief en ik ben er na maar liefst 5 dagen eigenlijk al he-le-maal klaar mee. Ik kom dagelijks pas om 17:30 thuis van werk, middenin jengelfase van Tygo en die hond moet dan natuurlijk ook uit. Tygo besluit al 5 dagen achter elkaar dat hij linksaf wil terwijl we toch écht rechtsaf moeten en zoals een dwarse-dreumes dan betaamt gooit hij zichzelf rustig ten aarde om alsnog zijn zin te krijgen. Keer op keer eindig ik met stoom uit mijn oren en een kind letterlijk onder mijn arm. Hem weer op zijn voeten zetten is geen optie want meneer heeft dan spontaan last van chronische Spaghetti-benen en "kan niet staan". Hem laten liggen (overigens in een park waar nog niet eens fietsen rijden, laat staan auto's of scooters) is ook geen optie. De meeste kindjes lopen uiteindelijk heus nog wel achter je aan maar Tygo: nee Tygo niet. ECHT niet. En dus gaat hij dan letterlijk onder de arm. Echt, hoeveel moeders mij inmiddels al zo over straat hebben zien lopen.... fijn is wel dat ik er nog nooit iets negatiefs over gehoord heb, kreeg alleen maar een bemoedigende glimlach of een knikje in de trant van 'heel goed!'. En dan de hond.... echt, de opvoeding IS er gewoon niet. Behalve dat springt ze non-stop op de bank, komen we erachter dat ze vlooien heeft (en niet zo'n beetje ook!!) word ik KNETTERGEK van dat gekrab en al die haren, bleek dit bij buurman ook allang bekend te zijn en is hij dit even "vergeten" te melden, is Tygo lichtelijk bang voor de hond, durft niet zo goed van de bank , hond kan niet langer dan twee uurtjes alleen zijn omdat ze daarna al vanalles gaat slopen en zit dus opgesloten in de bench, bench is een enorm lomp klereding en staat midden in de woonkamer omdat hij nergens anders kan, baal ik er van omdat ik het sneu vind voor dat beessie en als klap op de vuurpijl hapt ze net zonder pardon Tygo zijn liga zó uit zijn hand. gevolg was een hysterische gil van de schrik, driftbui omdat hij perse dát koekje terug wilde en geen nieuwe enzovoorts enzovoorts enzovoorts........ Ik sta op het punt om de vader van buurman te bellen (het nummer gekregen in geval van nood) en te zeggen dat er een andere oplossing gevonden moet worden omdat ik dit niet een hele maand zie zitten. Ik ben er NU al klaar mee. Omdat HIJ aan die klerebende verslaafd is en er geen andere oplossing was zitten WIJ nu met de gebakken peren... En gaat het nou daadwerkelijk werken om af te kicken? Hoogstwaarschijnlijk dus niet. Want hij gaat twee maandjes weg, komt straks weer terug. Zit dan weer in exact dezelfde situatie; hele dag thuis, geen werk, niets te doen, vrienden die allemaal ook de halve dag blowen... nee, zolang die situatie niet veranderd gaat dat hem dus écht niet worden. Wij vangen een hond een maand lang op en uiteindelijk is het compleet voor jan met de korte achternaam. (edit; vergeet ik helemaal te schrijven waarom ik geschrokken was. Hond kan dus ook niet fatsoenlijk aan de lijn lopen. Ze rukt je van de ene naar de andere kant, trekt je arm practisch uit de kom. Loslopen kan ook niet want ze peert hem gewoon...daarstraks rende ze in keihard tempo richting de busbaan en dan sta je daar. Dreumes achter je en hond die keihard wegrent! Verdomme ik moest nog NET niet kiezen tussen mijn kind of de hond die aangereden werd... Hart zat ik mijn keel en ik ben toch uitgevallen tegen de hond! en dat moet je dan zien uit te laten in combinatie met een dreumes.. echt, ik wordt knettergek) BAHBAHBAHBAHBAHBAHBAAAAAHHHH!!!! Zo, dat lucht op... Vriendlief denkt er overigens hetzelfde over, goddank.. Hond had nog wel eens een oorzaak kunnen worden van een enorme ruzie als hij er heel anders over had gedacht...
Heb je geen buggy? Dat is toch veel makkelijker... En zit die hond de hele dag alleen? Dan is het wel logisch dat hij zo dol is.. Wat voor hond is het? Die projecten in Afrika zijn trouwens wel redelijk succesvol gelukkig
Heel gemakkelijk, hond plus toebehoren in de auto. Naar zijn moeder rijden, alsjeblieft, hond afleveren en terug naar huis. Ik wil best op een hond passen. Zodra dit niet gaat ivm de kinderen, is het bij mij snel klaar. Kind voor hond.
Serieus ik vraag me af waarom je de hond in huis hebt genomen. Wat ik allemaal lees, tsja het hoort bijna allemaal bij een hond. Niet aan de riem lopen kun je corrigeren. Dat je zoon de andere kant uit loopt, ja daar kan de hond niets aan doen natuurlijk. Ik kan echt uit het hele verhaal niets positiefs ontdekken. Ik vind het eigenlijk ook een beetje sneu voor de hond.. Tegelijkertijd vraag ik me af wat voor verwachtingen je van de hond had en hoe het zou gaan in combinatie met je zoontje? Ik lees niet dat de hond echt rare dingen doet behalve gewoon lekker hond zijn
Ik moet stiekem wel een beetje lachen om je verhaal.. Sorry.. Ik zie gewoon helemaal voor me hoe je daar loopt met een schreeuwende dreumes onder je arm en een hond die alle kanten op wil gaan Maar even serieus... Breng die hond fijn naar iemand anders. Heel lief en goed van je dat je het uberhaupt wilde proberen, maar wat niet gaat dat gaat niet..
als je hem nog wilt verzorgen zou ik tygo in een kinderwagen doen en anders die hond lozen bij andere familieleden van buurman.
Ik begrijp je helemaal!! Ik zou gewoon proberen om die vader of moeder te bereiken en te zeggen dat het niet gaat. Van te voren lijken dingen vaak makkelijk maar een hond is gewoon echt een grote toevoeging en heeft echt veel tijd nodig. Ik vind het super van je dat hebt willen helpen, maar dit is niks zo.
Wilde ik ook al zeggen Het is heel erg vervelend voor jou maar je hebt zelf aangeboden om op die hond te passen blijkbaar, dat die hond geen of weinig opvoeding heeft gekregen dat wist je al doordat je de situatie van je buurman wist, daar kan die hond ook niks aan doen natuurlijk. Als het je zo hoog zit dan moet je gewoon contact opnemen met de vader van de buurman, de situatie uitleggen en kijken of er een oplossing voor is.
Ik zou gewoon eerlijk aangeven dat het je is tegengevallen, wat ik helemaal begrijp uit je verhaal, en de hond naar zijn moeder brengen. Bovendien heeft hij vlooien. Voor je het weet heb je een plaag in huis. Deze oplossing lijkt me voor de hond en jou beter.
Ook lekker dat hij zelfs vlooien blijkt te hebben! Kun je dadelijk heel je woning ontvlooien en misschien wel vloerkleden, matrassen etc weggooien als je een serieuze vlooienplaag krijgt! Lief dat je voor de hond wil zorgen, maar het levert je alleen maat stress op en had dus de vader gebeld. Moet hij maar iemand anders regelen of een pension ofzo. Jij hebt in ieder geval je best gedaan.
tsja.. ik begrijp ook heel erg goed dat die hond gewoon lekker hond wil zijn hoor. Er was geen andere optie voor een oppas voor de hond. Echt "ja" zeggen hebben we ook niet gedaan, het was min of meer zo'n beetje verplicht omdat het écht niet anders kan. Daarom hebben we haar ook maar 1 maand in plaats van de 2 maanden die hij weg is, de 2e maand gaat hond namelijk naar zijn moeder. Die is alleen nu zelf op vakantie.. We zaten er allebei niet echt op te wachten, absoluut niet zelfs. En toch hebben we dan allebei zoiets van 'als hij daardoor kan afkicken en anders écht niet weg kan; breng die hond dan maar!' Hond is overigens niet de hele dag alleen, hoor. Vriendlief begint op zijn vroegst pas om 12:00 met werken (tot 21:00) en anders om 15:00 of 17:00. Hond zit dus op zijn aller langst 6 uurtjes alleen. Hond is dat natuurlijk niet gewend want buurman heeft geen werk en dus non-stop thuis. Dan nog vind ik het dus wel gek dat hond na twee uurtjes alleen al dingen gaat slopen. Ik snap dat niet, heb dan ook zelf nooit honden gehad. Vriendlief wel, maar ook die heeft dat met zijn honden nooit gehad. Tygo in de buggy zetten tijdens het wandelen durf ik eigenlijk ook niet helemaal aan. Buggy is lastig met een hand te manouvreren en de hond trekt dermate hard aan de riem als ze ineens besluit ergens achteraan te rennen dat die buggy gewoon zou kantelen. Even voor de extra duidelijkheid; hond is ECHT top met kids. Laat ze met rust verder, kijkt ook bijna nergens van op of om. Ik baal er alleen zelf van dat Tygo haar een beetje eng vind. het is wel interessant allemaal maar zodra ze twee stappen richting Tygo zet dan zet meneerke het op een gillen. Zonde, want een angst voor honden zou ik ook jammer vinden. Heb ik zelf vroeger heel erg gehad. Inmiddels al lang niet meer maar toch kan die angst je best wel een stempel geven op herinneringen. Ik weet nog steeds in welke boom ik ooit letterlijk ben geklommen vanwege een keffende puppy.
ja dat had je natuurlijk wel kunnen verwachten... Van het kind, dat het bang is voor de hond, en ook het gedrag van de hond. De hond wordt uit zijn vertrouwde omgeving gehaald, weg bij zijn maatje, weg bij zijn baasje en moet zich van jou in een paar dagen een heel nieuwe structuur aanwennen. Niet echt reeël he?! Van jouw zoontje is het ook heel goed voor te stellen dat hij bang is van de hond, dat heeft nu eenmaal ook meer tijd nodig dan een paar dagen. Hier duurde het zo'n 3 weken voor onze dochter aan de nieuwe hond was gewend. Je zou een pension kunnen overwegen? weet niet of je zijn moeder telefonisch kunt bereiken om over de kosten te spreken? of andere buurtbewonders? Ik vind het wel top dat je dit doet voor je buurman, zodat hij kan afkicken!!
Dat het niet reeel is begrijp ik helemaal! Zoals ik al aangaf begrijp ik heel goed dat een hond lekker hond moet kunnen zijn. Ik vind het bijvoorbeeld juist WEL heel erg fijn om met haar te wandelen zodra vriendlief rond een uur of 21:30 weer thuis is. Dan loop ik graag een lekker lang rondje met haar, is voor mij ook wel lekker nog even in mijn uppie buiten te zijn. Dán kan ik haar corrigeren en dan gaat het ook duidelijk beter. Maar met kind erbij gaat het gewoon echt niet, merk ik.. Vriend komt vanavond laat pas thuis. Ik ben vanmiddag zo geschrokken van dat hele bus-gedoe... Denk dat dat ook een beetje effect heeft op hoe ik er over denk. Het zit me heel hoog! Van Tygo die bangig is van de hond begrijp ik niet helemaal. Beste vriendin heeft ook een hond (en groter nog dan deze, zelfs) en neemt die regelmatig mee op bezoek. Kan dus makkelijk drie keer in een week zijn maar daar heeft Tygo dus helemaal niks van. Die vind hij prachtig! Andere hondjes in het park vind hij ook helemaal geweldig, als er toestemming is voor aaien dan twijfelt hij echt niet. Daarom vind ik het zo gek dat hij nu bang reageert, ergens ben ik bang dat die angst doorzet of groeit en ik straks dus inderdaad een kopie van mijzelf zie. Het is zo zonde, die angst! Ben ook ZO blij dat ik daar compleet overheen gegroeid ben. (ik durfde dus ook nooit tijdens een wandeling met mijn ouders in een speeltuintje als er een hond was. Dan zat ik op een bankje, helemaal tegen vaders aangekropen.. staat nog op mijn netvlies..)
Als de hond goed opgevoed was, dan was er weinig aan de hand denk ik. En had je veel plezier gehad aan die hond, wat eigenlijk nu niet zo is helaas. Ik vind het geen typisch honden gedrag wat die hond nu vertoont. Ja honden slopen soms dingen en ja honden trekken soms aan de lijn,maar als jij aan de lijn terug trekt en zegt, hier, dan hoort de hond ook gewoon naast je te blijven lopen. Ookwat betreft het slopen, meestal is dit omdat de hond teveel energie heeft. (Gezien bij de dogwisper ) Goede opvoeding en regelmaat/structuur is hiervan groot belang en jij hebt er eigenlijk geen tijd voor om die hond nu op te op te voeden. Ik zou zeggen bel die moeder en leg de situatie uit, en stel voor dat hun die hond weer terug nemen, en anders breng je hem naar een asiel of pension. Vind het wel erg moedig en lief van je dat je het aangeboden hebt en het probeerd
Vind het heel knap dat je eraan begonnen bent! Maar denk dat hond en kind heel er moeten wennen. Wat al eerder is gezegd: hond is niet gewend zonder zijn maatje te zijn. je geeft aan zelf geen ervaring te hebben met het opvoeden van honden? Bijna het zelfde als met kinderen. haha Regelmaat. de meeste honden zijn geen dommertjes. Dus als je bij bepaalde dingen zeer consequent bent zal dat snel zijn vruchten afwerpen. Succes! zou je adviseren om informatie in te winnen op hondenforum.nl Daar zitten mensen die er echt verstand van hebben.
Zo te lezen een heerlijke enthousiaste hond . Waarom ben je er aan begonnen? Een aantal tips, kindin wagen, of draagdoek, of direct op de fiets en de hond een eind naast de fiets laten rennen. Verder zou ik anti vlooienspul halen en de hond behandelen. Soms kan een vlooienplaag ineens opkomen, dus het hoeft niet zo te zijn dat hij dit al in deze mate had. Ook kun je ze er met een vlooienkam zo uitkammen. Zie je het nog zitten?
hey dames; hier even een update. Inmiddels is de hond (en het huis, want ja... je weet maar nooit ) ontvlooid. Althans, behandeld dan. Hond krijgt van die druppies in zijn nek en we kammen ons rot. Niet eens zozeer vanwege die vlooien maar voornamelijk vanwege de rui. Krijgen we er natuurlijk gratis bij want het was nog geen rommel genoeg hier in huis Hond is nog steeds hier. Vriendlief heeft de laatste tijd vaak late diensten en heeft dus 's middags de tijd de hond lekker lang te lopen zodat ze niet zo ontzettend druk is wanneer ik thuis kom met Tygo. Zodra vriendlief thuiskomt van werk trek ik mijn skates aan. Hond en ik hebben een gemeenschappelijke hobby, zo blijkt. Beest vind het he-le-maal geweldig en dus gaan we 's avonds braaf élke avond een rondje skaten. Lekker rennen, ze vind het geweldig. Hond weer naar huis en ik rechtsomkeert om vervolgens nog twee rondjes (totaal 6km) door het park te skaten. Joh, ik krijg een strakke kont! En dat dankzij de hond Het gaat inmiddels dus beter. Echt blij zijn we er nog steeds niet mee maar het is te doen. Inmiddels hebben we ook de moeder van de buurman over de vloer gehad. Wij waren nogal verbaasd omdat ze op vakantie zou zijn. Nu blijkt dat ze eerder terug is gekomen omdat er op het werk (sociale dienst) vanalles fout is gegaan en er een enorme ontploffing binnen het personeel is geweest. Nu hebben we dus ook het gehele verhaal gehoord over de buurman en damn.... wat zijn wij geschrokken... We hebben enorm veel dankwoorden gekregen van zijn hele familie. Wij waren écht de allerlaatste optie voor de hond en als wij nee hadden gezegd had hij niet af kunnen kicken. Moeder vertelde dat hij niet alleen af hoefde te kicken van de wiet.... Het vermoeden hadden we al, maar ja, ernaar vragen vonden we ook weer een stapje te ver gaan. Maar goed, de 21e word hond weer opgehaald. Eerder dan was afgesproken omdat moeder al door had dat het voor ons écht wel lastig is allemaal, ondanks dat het beter gaat. En de hond en ik? Ach, dikke vriendinnen zullen we niet worden. Hoeft ook niet. Maar zolang ze zoals gisteren heel knus tegen me aankruipt als ik me een beetje rot voel, verovert ze langzaam maar zeker een plekje in mijn hart