Hallo dames, Ik denk de laatste tijd wat vaker aan vroeger en aan alles wat er gebeurd is. Ik zal het even kort proberen uit te leggen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was, mijn vader was veel aan het werk en aan het voetballen en mijn moeder had een toen nog vrij mild alcohol probleem. Het werkte niet meer tussen hen en ze besloten uit elkaar te gaan. Ik ben bij mijn moeder blijven wonen, en zag mijn vader 1 keer in de 2 weken. Ik kan me van die tijd weinig herinneren. Wel kan ik me nog aardig wat herinneren van de tijd toen ik alleen bij mijn moeder woonde. Ze kreeg vrij snel een nieuwe man waarmee ze trouwde, en waarmee ik goed kon opschieten. Met mijn moeder ging het ondanks dat eigenlijk alleen maar slechter. Ze dronk erg veel, lag vaak in de middag laveloos op de bank, en beloftes om met me naar de film te gaan o.i.d. kwam ze nooit na. Ik kan me ook nog erg goed herinneren dat wanneer ze smiddags dronken op de bank lag te slapen, ik haar probeerde wakker te maken door met pannen deksels tegen elkaar aan te slaan, maar vaak wertke dit niet. Ook herinner ik me nog precies hoe ze altijd praatte wanneer ze had gedronken, ik kan tot op de dag van vandaag dus ook meteen horen wanneer ze heeft gedronken en voel dan meteen een soort van afschuw over me heen glijden. Op een dag kwam ik thuis samen met de man van mijn moeder, de me had opgehaald van een vriendinnetje, en mijn moeder was weg. Ze had een briefje achter gelaten, waarvan ik niet weet wat daarop stond. Vervolgens heeft haar man me naar mijn vader gebracht, en sinds dat moment ben ik bij mijn vader blijven wonen. Hij heeft de rechtzaak gewonnen en heeft voogdij gekregen. Mijn moeder belde de volgende dag nadat ze was weggegaan doodleuk vanaf haar werk op, en zei dat ze weer terug was. Ik was toen der tijd een jaar of 7 maar wist heel goed dat ik haar niet meer wilde zien. Ik was boos, en waarschijnlijk ook teleurgesteld en verdrietig. Mijn moeder bleef de jaren daarna contact zoeken, en ik bleef haar afwijzen. Mijn vader heeft altijd gezegd, als je je moeder wil zien dan mag dat en dan hoef je het alleen maar te zeggen. Hij vroeg het me regelmatig, maar ik bleef voet bij stuk houden en wilde haar niet zien. Toen ik 14 werd, stapelden de vragen over hoe en wat zich op en besloot ik na 7 jaar toch contact te zoeken. Het contact is nu helemaal hersteld, en we zien elkaar regelmatig. Ik weet dat ze ontzettend veel spijt heeft van alles wat er is gebeurd, maar ze weet ook dat ik het haar heb vergeven. Maar waar ik de laatste tijd mee zit, en wat ik niet kan snappen, is dat ik haar in die 7 jaar voor zo ver ik me kan herinneren geen moment heb gemist. Ik heb geen 1 keer tegen mijn vader gezegd: papa ik wil mama zien oid. En ook heb ik geen 1 keer om haar moeten huilen. Ze heeft me veel pijn gedaan vroeger, en waarschijnlijk heeft dat ook invloed gehad op de manier hoe ik toendertijd tegen haar aan keek. Maar ik vind het echt bizar dat als je zo jong bent je je eigen moeder niet mist, ookal heeft ze je pijn gedaan. En ik vraag me af of dat eigenlijk wel normaal is. Ik weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil bereiken, waarschijnlijk gewoon mijn gedachten van me afschrijven of misschien een verklaring vinden voor waarom ik zo makkelijk zonder mijn moeder kon in die 7 belangrijke jaren.
Ze is je moeder, maar ze was GEEN moeder. Het theorie en praktijk idee? Misschien was je gewoon te boos en teleurgesteld, en vervulde je vader de rol van vader en moeder? Gewoon wat losse ideeen, misschien kun je er iets mee?
Sja, misschien is dat het wel. Maar als ik zo even om me heen kijk kan ik me niet voorstellen dat kindjes van die leeftijd zo makkelijk en zo lang zonder hun moeder kunnen zonder er ook maar een woord over te reppen. Ik moet wel zeggen dat ik erg goed ben in weg stoppen van dingen. Als ik me ergens zorgen over maak, of als ik ergens mee zit kan ik dat op zo'n manier weg stoppen zodat ik er haast of helemaal niet meer aan hoef te denken. Misschien kon ik dit vroeger ook al, maar toch lijkt me dat niet normaal voor een jong kind.
Ik heb als tiener een aantal jaren geen contact gehad met mijn vader, ook na behoorlijke pijnlijke dingen. In die tijd van geen contact heb ik hem nooit gemist. Wel heb ik een ontzettend diep verlangen gehad naar een 'echte vader'. Zo eentje die er gewoon is. Waarvan je weet dat je hem altijd mag bellen. Die geintjes met je maakt. Alles wat mijn opa's bijv. wel deden... Pas later, toen ik al volwassen was, ben ik mijn eigen vader gaan missen en daarna is het contact ook weer hersteld. Ik kan me voorstellen dat zoiets bij jou ook het geval was...?
Maar die hele situatie was natuurlijk niet normaal. En jonge kinderen worde daar juist door gevormd. Vind het echt erg wat je mee hebt moeten maken.
Misschien komt het omdat je toen alleen maar nare dingen herinnerde van haar, en ja dat mist geen enkel kind. Je miste een stuk genegenheid van haar uit en daar door is het makkelijker om haar niet te missen, de band was er toen gewoon niet. Helaas ken ik het "dronken moeder verhaal" die van mij lag ook geregeld laveloos op de bank en ik kon haar dan verzorgen (en toen was ik 6) en dat herkennen aan haar manier van praten wanneer ze dronken was, ook dat ken ik. Pap vroeg me geregeld 'is ze nu echt ziek of dronken?' Ik heb dus in die tijd ook een stukje genegenheid gemist en pas na mijn pubertijd was er een band met haar. Waarschijnlijk omdat ik dingen begon te snappen, en misschien was het bij jou ook zo?
Dat zou best kunnen inderdaad. Maar het gekke is dat ik me vrij weinig van die tijd kan herinneren, maar ik heb ondanks dat elke dag dronken was wel goede herinneringen aan haar. Ze had geen kwade dronk, en was wel altijd lief voor me geloof ik. Misschien miste ik inderdaad die genegenheid wel. Ik vind het nu bijvoorbeeld ook moeilijk om mijn moeder een knuffel te geven, en doe dit dus eigenlijk ook nooit uit mezelf. Dit heb ik ook bij mijn vader, terwijl hij er altijd voor mij is geweest en de beste vader ter wereld is. Ik heb dan weer geen moeite om mijn zoontje of vriend genegenheid te tonen. @jessy 77: Dankje! Als ik het zo terug lees of als ik eraan denk is het inderdaad erg dat een kind zoiets moet mee maken, maar ik zelf heb er geen last van gelukkig. Het is ook niet zo dat er nog oud zeer zit o.i.d. maar meer dat ik 'het waarom' erachter graag wil weten, heeft misschien ook wel met mijn studie psychologie te maken dat ik daar de laatste tijd meer interesse voor heb.
Ik denk omdat kinderen een andere manier van denken hebben en in een andere realiteit leven. Vroeger leek het wel dat de zomervakantie wel 6 maanden duurde. Zoiets denk ik.
Mijn moeder was psychisch in de war en kwam van de ene op de andere dag niet meer thuis, omdat ze werd opgenomen in een inrichting. Ik kan mij het moment dat ik dit hoorde (van mijn zus van twee jaar ouder, ik 7 en zij 9.) nog voor me halen als de dag van gisteren: 'Mama komt niet meer thuis', 'oh, wanneer komt ze dan weer?' 'Ze komt nooit meer thuis wonen' 'Oh'. En verder voelde ik niets, heel vreemd. Ik voelde door de zielige praatjes van mijn vader alleen maar medelijden met hem en koos dus partij voor hem, heb mijn moeder nooit echt gemist... Nu ik mijn eigen kinderen zie opgroeien herinner ik me zóveel mooie momenten met mijn moeder, hoe lief ze voor me was en hoe ze haar best deed. Hoe erg ik haar mis, nu ze is overleden en begrijp ik echt niet hoe makkelijk ik er in die tijd in stond, hoe makkelijk ik haar vergeten ben. Om die reden eigenlijk ben ik sinds mijn zoontje vier is elke avond een dagboek aan het bijhouden, waarvoor hij elke avond vijf positieve punten van bijvoorbeeld die dag mag opnoemen, zodat hij dit later terug kan lezen en kan zien hoe goed we het nu als gezin met elkaar hebben. Hij vind het leuk hoor, het is geen moeten en het is voor mij een troost dat, mocht ik ooit zelf ziek worden, hij me niet zo makkelijk vergeet
Waar ik wel eens van gehoord heb is verwijderings gedrag. Kinderen die hun ouder gaan verliezen sluiten zich vaak af voor die ouder of ontwijken ze. Misschien heb jij dit ook onbewust gedaan om jezelf te beschermen. Verder ben ik blij voor je dat het contact met je moeder weer goed is,is ze ook gestopt met drinken?
Oh jeetje wat een verhaal! En wat erg voor je dat je zoiets hebt moeten mee maken. Ik heb mijn moeder gelukkig nog, en de band tussen ons is nu goed. Ik vind het wel jammer dat we zo lang geen contact hebben gehad, want dat echte moeder gevoel wat ik bijvoorbeeld bij anderen zie is er niet tussen ons. We zijn eigenlijk, hoe gek het ook klinkt, meer vriendinnen. Ik kan haar ook geen mama noemen, dat voelt gewoon heel raar, ondanks dat ik veel van haar hou. Maar toch denk ik dat het goed is geweest voor haar en een soort van eye opener om zo lang geen contact met mij te hebben. Ze drinkt nog wel, maar zoals vroeger geloof ik niet meer. Ik vind het idee van een dagboek bij houden erg mooi van je!
Klinkt allemaal erg herkenbaar... Mijn moeder is toen ik 4 was gescheiden van mijn vader die alcoholist was. Tot mijn 8ste was ze alleenstaande moeder en kan ik me alleen nog wat ruzies en dreigtelefoontjes herinneren... en op me 6de verjaardag in de speelgoed winkel staan met je dronken vader en alles krijgen wat je maar aanwees.... dat was dan wel leuk,,, teminste zo denk je dan,, nu denk ik daar natuulijk anders over Op me 8ste is me moeder hertrouwd en zijn we verhuisd. Al heel snel zag ik hem als mijn vader omdat ik eigenlijk niets anders kende. Ik kende alleen maar de nare dingen. In 89 kreeg ik te horen datme vader was overleden(hij was toen 46 jaar ) en het klinkt heel hard maar ik sprong op dat moment echt een gat in de lucht.... Geen ruzies meer, geen borden meer door de kamer of een moeder bang in de kast.... maar rust. Vanaf me 14de begonnen bij mij ook de vragen maar er over praten lukte niet.... Had het er heel moeilijk mee toen me dochter was geboren, maar weer kon er eigenlijk niet over gepraat worden... Tot 4 jaar geleden ineens de familie van me vader op de stoep stond. Nichten, tantes..... ik had geen idee dat ik ze had en had dat besef eigenlijk ook niet.... Mijn tante heeft toen me vaders verhaal verteld, met alle goede kanten maar ook met de slechte kanten. Niets heeft ze achterwege gelaten. Na zijn verhaal gelezen te hebben had ik het gevoel alsof hij pas net was overleden ondanks dat hij toen al 18 jaar dood was. Heb echt een rouwproces doorgemaakt toen Nu kan er gelukkig steeds beter over gepraat worden en beetje bij beetje begin ik dat nare schuldgevoel kwijt te raken wat plaats maakt voor liefde en hou ik me vast aan de goede herinneringen aan hem.. Het is gebeurd, mijn moeder heeft toendertijd de keuze gemaakt die het beste voor haar en haar kinderen was en daar ben ik haar dankbaar voor. Wat betreft mijn vader.... hij kon niet anders en nu zijn verhaal een beetje bekend is,,,, snap ik zijn kant wel een beetje, begrijpen is een ander verhaal. Het doet alleen soms zo verdomde pijn
ja dat denk ik ook. mijn vader werktte vroeger echt veel en in ploegendiensten. In het weekend was hij meestal naar de jachtwerf om zijn boot te bouwen. Echt leuke dingen hebben wij als gezin nooit gedaan, alleen in de vakantie. Het "missen" heb ik nooit echt gehad als kind, ik dacht dat het zo hoorde juist omdat je nu een heel andere manier van denken hebt, meer inlevingsvermogen en meer emotie voelt als volwassene kun je nu echt voelen/missen wat je toen niet kon.
Wat een verhalen zeg uit jullie jeugd. Maar ik denk wel dat je als kind vaak dingen neemt zoals het is. Zoals mn neefje (toen 6) bijv zei: Ik vind het jammer dat oma dood is, maar ik vind het ook jammer dat we nu niet naar de Ikea gaan.. Terwijl je als volwassene dan daar heel anders mee omgaat/op terugkijkt. Zou het daarmee te maken kunnen hebben?
sorry maar moest er een beetje om lachen. ja ik denk dat een kind van 6 de dood heel anders beleeft dan een volwassene. het kind snapt wel dat iemand die dood is niet meer terugkomt, maar het gevoel wat daarbij hoort er nog niet (goed) mee kan linken (uitzonderingen daargelaten) Het niet naar de ikea gaan wat hij zo graag wilde is een emotie (in dit geval teleurstelling) die veel makkelijker te begrijpen is voor hem
Ze drinkt nog wel maar heeft geen alcohol probleem meer zegt ze. In mijn ogen is dat spelen met vuur, want ik denk dat als je eenmaal een alcoholist bent geweest de verslaving altijd op de loer ligt. Maar goed, het is haar leven en ik kan haar toch niet helpen. Als ze echt geen druppel alcohol meer wil drinken moet dat toch echt uit haar zelf komen. Wel heb ik met haar de afspraak dat wanneer ze bij mij is dat ze niet drinkt. Hier heeft ze zich overigens ook niet altijd aan gehouden, maar de keren dat ze zich er niet aan heeft gehouden heeft ze het wel weten te doseren. Soms belt ze me nog wel eens op als ze gedronken heeft (teveel), en dat hoor ik meteen aan de manier hoe ze praat. Verschrikkelijk vind ik dat, en ik probeer dan ook altijd het gesprek zo snel mogelijk af te kappen. Maar ondanks dat ben ik blij dat onze band weer is hersteld.