Ik vind het best wel moeilijk om dit op te schrijven want ik ben bang dat jullie me gek gaan vinden of zo.. maar ik heb het al sinds de geboorte van Eef en soms ben ik bang dat het me belet om echt van haar te genieten.. ik droomde altijd dat ons eerste kindje een jongetje zou zijn, groot was ook onze verbazing toen ze een meisje bleek.. als gevolg daarvan ben ik de hele zwangerschap bang geweest dat het niet goed zou gaan, zo zeker was ik er van dat het een jongetje moest zijn.. maar daar was ze dan.. en ik ben zo bang dat ze dood gaat.. het spookt me niet (meer) continu door mijn hoofd heen, maar die angst heb ik wel vaak.. nu heb ik een koortslip gehad en ben ik zo bang dat ik haar besmet heb en dat ze dood gaat.. ik heb haar wel niet gekust en ik had vrij snel een korst erop, maar ik had gewoon helemaal niet moeten knuffelen en zo.. waarom ben ik niet voorzichtiger geweest?? of dat ze ziek wordt, mexicaanse griep, inentingen.. overal zie ik beren op de weg.. ze is zo kwetsbaar ik kan zo veel fout doen.. ik wil van haar genieten, maar ben zo bang.. ergens weet ik wel waar het vandaan komt, mijn ouders hebben een dochtertje verloren van een jaar door een auto ongeluk.. dit heeft een gigantische impact gehad op ons gezin, ik heb daar ook therapie voor gehad.. mijn therapeute vond het verstandig dat ik contact op nam als ik ooit een kind zou krijgen, ik snap nu wel waarom, maar ik wil gewoon geen therapie (meer). ik had er op een gegeven moment niets meer aan.. daarnaast.. het lijkt wel alsof ik geboren ben voor het ongeluk, ik heb altijd pech.. twee jaar terug kregen mijn beide ouders achter elkaar kanker en zo is er altijd wat.. net alsof ik niet gelukkig mag zijn.. waarom voelt het zo alsof ze niet lang bij ons blijft, of beter gezegd, waarom praat ik mezelf dat aan, ik wordt er gek van en vaak ook zo verdrietig.. x
Meis, wil je allereerst een dikke knuf geven. En misschien is het toch goed om de raad van je therapeute op te volgen en weer contact op te nemen? Je merkt zelf ook dat je er last van hebt. Zou fijn zijn als zij je toch kan helpen!
het erge is, ze lijkt ook op mijn zusje.. toen mijn nichtje geboren werd was mijn zus best blij dat ze blond was.. en hier is eef die al net die donkerrode krulletjes begint te krijgen.. en mijn zusje was ook heel parmantig, nou zo noemde onze buurvrouw haar deze week ook al.. mijn moeder zegt er niet veel van, maar die wil er sowieso niet over praten...
Leef je leven en geniet er van,wat heeft je dochtertje eraan als haar mama niet gelukkig is. Als de tijd rijp is om heen te gaan,kan jij er weinig aan doen. Jou taak hier op aarde is voor haar gelukkig liefdevol en er super veel van genieten en zo haar groot te brengen. Iedere moeder moet er niet aan denken om haar kind te verliezen,maar je hebt het niet in de hand en we moeten er gewoon wat moois van maken. Sterkte en kom op ga ervoor
Ik merk dat vanaf het moment dat je moeder word je anders tegen dingen aan gaat kijken omdat je toch een kindje hebt die volledig afhankelijk van je is, maar het is wel iets om trots op te zijn. het lijkt mij hartstikke fijn voor je ouders om iets van je overleden zusje in de kleine te zien
Vanaf hier ook een dikke knuffel, wat zal dat moeilijk zijn geweest. En is het nog steeds. Probeer toch te genieten van je kleine meisje en misschien is het wel verstandig om toch even contact op te nemen met die therapeut. Al zou je er maar 1x heen gaan, misschien heb je er wat aan. Maar als je continue zo in angst leeft is ook niet goed. Kun je er met je zus over praten??? Wat heeft zij gedaan toen haar dochtertje geboren werd??? Bah, wat moeilijk zeg. Ik hoop dat je toch steun kan vinden en probeert te genieten van deze tijd... Liefs...
misschien toch een stukje oudzeer en herkenning die je dochter heeft omhoog gebracht.. juist omdat het ook een meisje is... zou dat kunnen? ook omdat je zelf daarover hebt, zie ik de link waardoor je dit gevoel kan hebben. ik zou toch weer contact met je therapeut opnemen . ik denk wel dat alle mamas een zkere angst hebben ,maar ik vermoed dat die van jou wel erg sterk is. zou ik niet zomaar laten. je doet jezelf en je dochtertje niet goed mee als je hiermee blijf rondlopen. je wil haar natuurlijk het beste geven en een beangstigend mama is zeker niet het waard. denk dat je je dochter ook de ruimte wil kunnen geven om te onderzoeken enz en dat neemt enigzins loslating en vertrouwen dat het goed zal gaan.
Ik denk dat je zo met een jongetje bezig was omdat je misschien onbewust wist dat je een meisje niet zo goed een plaats zou kunnen geven en ze je sterk aan je overleden zusje doet denken maar ga asjeblieft naar de huisarts! en doe wat nodig is om hier doorheen te komen!! en nu merkt je dochterje hier nog niks van maar dat komt natuurlijk je hoort te genieten van deze tijd met je dochterje je angst is buiten proportie iedere moeder heeft angst maar dit kan echt niet heeeeeeeeeeel veel sterkte met je keuze en een dikke knuffel
Afgaand op wat je schrijft is het tijd dat je weer naar de psycholoog gaat. Er is een verschil tussen de 'gangbare' moeder-angsten en de negatieve spiraal waarin jij lijkt te zitten. Bekijk het zo: als het je niet helpt kan je altijd stoppen, en nu mis je misschien hulp waardoor je de babytijd wél leuk zou vinden.
meid ik herken heel veel in je verhaal ik heb ook angsten die verder gaan dan de normale angsten ik heb hier hulp bij gevraagd en raad je aan om dat ook te doen ik wil zo graag van mijn mannetje genieten, en doe dit ook zeker, maar toch door die spiraal waar je inzit en dat continu overal bij nadenken mis je onbewust zo veel wens je heel veel sterkte en als je je ei kwijt wil mag je me altijd mailen liefs kim
Ik denk dat alle moeders wel bepaalde agsten hebben maar ik vind jou angsten erg ver gaan ... ik zou hulp zoekek! Sterkte meis
Ik snap heel goed je angst meid... Ik zou het ook hebben denk ik... Alleen denk ik ook dat hier geen of weinig mensen zijn die je hier daadwerkelijk mee kunnen helpen. Ik snap dat je niet op therapie zit te wachten en het kan heel goed dat je er destijds niet zo heel veel meer aan had of helemaal niets meer... Maar je zit nu weer in een andere situatie... Je bent moeder van een kindje... en door alles wat je hebt meegemaakt ben je bang je kindje te verliezen waardoor je zelfs niet optimaal van je kindje kan genieten... De therapeute heeft destijds niet voor niets gezegd dat je maar weer contact op moest nemen met haar als je een kindje zou krijgen.. Het blijkt nu wel dat ze dat goed voorzien heeft... Ik zou weer contact opnemen... Als is het maar een paar gesprekken... Al krijg je maar wat tips hoe je hier verder mee om kunt gaan... Toch? En wat ik me ook afvraag... zou je kleine meid het aanvoelen dat je niet echt van haar kunt genieten? Ik wil je nu niet bang maken hoor... maar stel dat ze het aanvoelt... wat zou dat kunnen betekenen voor nu.. voor later? Voor jullie band samen... voor haar eigen leven??? Dat zijn dingen die ik zou willen weten... Heel veel sterkte en succes! Ik hoop dat je snel hier overheen bent en dat je het een plekje kunt geven allemaal!
Dit zeg ik ook altijd tegen mijzelf, maar soms komt bij mij ook weer die angst opzetten.. Ik vroeger ooit eens een verhaal van mijn moeder ghoord, over een overleden meisje En ik zie in mijn oudste dochter heel veel van dat meisje(overigens geen familie) En toe onze dochter klein was , ging in mijn ogen alles te goed!! En dacht ik ook , ze wordt ons afgenomen...kan nooit zo goed blijven gaan... Inmiddels is ze bijna 7 en heb ik mijzelf toch geleerd om die angsten los te laten... Want inderdaad heb je leven en dood niet in de hand! Maar ik kan het gevoel van TS wel begrijpen. Maar in haar geval zou ik ook hulp gaan zoeken, want er is niets mooiers dan lekker te kunnen genieten van je kids!!
Hoihoi, tja... ik snap je gevoelens helemaal! Ik heb het al, en in onze omgeving zijn er geen mensen die hun kindjes verloren hebben, (wel een aantal miskramen, maar da's toch anders). Alleen, wat je beschrijft, lijkt mij wel zo groot geworden dat het je leven beheerst. En dan denk ik eerlijk gezegd toch dat het tijd is om weer eens even een paar gesprekken te gaan doen met je therapeute. Je zegt dat je op een gegeven moment niet meer verder kwam door de therapie, en als ik je verhaal zo lees, denk ik dat dat door iig twee dingen komt: Je moeder wil er niet over praten en dit soort dingen worden pas echt concreet als je zelf kids krijgt... Aangezien je therapeute al heeft aangegeven dat therapie ws weer nodig zou zijn als je zelf kids zou krijgen, denk ik niet dat het aan haar kwaliteiten ligt dat je niet meer verder kwam Dus toch verstandig om weer even een paar gesprekken te gaan doen. Ik schat in (als ook hulpverlener en therapeut zijnde) dat je met een paar gesprekken klaar zou kunnen zijn, dat hoeft echt niet weer de hele complete ronde te zijn die je er al op hebt zitten. En zie het ook als een geschenk aan je dochtertje! Nu word jij beheerst door angst en dat gaat hoe dan ook effect hebben op haar. Zij zal -hoe groter ze wordt- die angst gaan oppikken en daarop reageren. ofwel door zelf heel angstig te worden, ofwel door zich er vreselijk tegen te verzetten, ertegenaan te schoppen en juist het gevaar op te gaan zoeken... Dat wil je echt niet, je wilt dat je kind evenwichtig op kan groeien en met hoe jouw angst nu is, kan dat niet. Echt niet! (Ook niet als je heel hard je best doet er niets van te laten merken: kids hebben daar voelsprieten voor). Verder denk ik, zoals San al zegt, dat jij droomde van een jongetje omdat dat 'veiliger' was. Een dochter is hetzelfde als het kindje dat jouw ouders verloren hebben, dat ligt dichter bij hun verhaal en is dus onveiliger... Jouw dromen zeggen niets over de toekomst van je dochtertje! Je hebt onbewust gehoopt op een zoontje, omdat dan de angst om hem te verliezen veel minder groot zou zijn geweest. En... probeer toch gewoon te genieten van elke dag. Je hebt absoluut geen invloed op leven of dood van je kids, daar verander je helemaal niets aan. Iedereen komt ooit te overlijden en dat gebeurt nu eenmaal vroeger of later. Het enige wat je bereikt met je gepieker en je angst, is dat je niet geniet van de tijd met je dochtertje. En ALS het ongelukkigerwijs zou gebeuren dat zij op kinderleeftijd zou komen te overlijden, dan sla je jezelf echt voor je kop dat je je daar nou de hele tijd druk over hebt lopen maken! Dan had je gewild dat je genoten had van haar, zodat je de wereld aan geweldige herinneringen zou hebben. Trouwens, ook als ze 120 wordt... dan sla je jezelf straks ook voor je hoofd dat je niet meer van die geweldige kindertijd genoten hebt! Maar sterkte ermee, een overlijden van een broertje of zusje is niet niks! En juist daarom nog maar een keer: bel alsjeblieft je therapeute nog eens en maak een afspraak