Misschien een luxe probleem. Maar mijn kleuter is te lief. Ze luisterd altijd. Zal nooit iets doen wat niet mag. In haar hele leven kan ik 1x bedenken dat ze "stout" was door bewust iets te doen wat niet mag. Ze is nooit brutaal. Doet alles wat we van haar vragen ook als ze iets niet leuk vind. Dat laat ze dan blijken door erbij te zeggen ik vind dat niet zo leuk, maar het is niet erg hoor of maar het geeft niet hoor. Thuis is ze zo, op school is ze zo tegen de juf. Met nichtjes en kinderen van vrienden is ze ook in 99% van de gevallen zo. Wil een kind iets waar dochter mee speelt dan geeft ze het meteen en zegt ze dan gaan we delen jij mag wel eerst en daarna speel ik er wel mee. Wil dochter spel a. Doen en het kind waarmee ze speelt spel b. Dan zal ze onderhandelen of ze dan eerst spel a (wat de ander Wil) doen en daarna wat zij wil. Maar wil zo een kind dat niet of zegt het na spel a. Dat ze b. Toch niet willen doen dan vind ze dat niet leuk maar zal dat nooit laten blijken en zal ze er nooit ruzie over maken. Ze is ook heel gevoelig. Zet een emotioneel liedje op (Spaans Engels of andere taal die ze niet verstaat) gaat ze huilen. Is iemand boos op haar gaat ze huilen. Soms hoor ik haar in de avond in haar bedje huilen en als ik dan vraag waarom ze verdrietig is dan komen daar vage (ik denk verzonnen verhalen uit) zoals ik dacht eraan dat ik trouwen zo leuk vind en dat wil ik wel maar ik wil voor altijd bij jou blijven dus ik kan nooit trouwen. Maar toegeven dat ze huilt doet ze vaak ook niet, ze zegt dan dat ze niet huilt maar traanoogjes heeft. Ze is er gelukkig niet gevoelig voor als een ander kind haar niet leuk vind of niet met haar wil spelen (of ze laat het niet blijken) dan speelt ze net zo fijn alleen verder of zoekt ze het volgende kind om mee te spelen. Ze is ook heel sociaal. Volgens de kleuterjuf kan ze met elk kind samen. Jongens, meisjes de oudere kleuters en de jongste kleuters. Ze heeft totaal geen voorkeur. Ga ik met haar naar een speeltuin met alleen maar vreemde kinderen heeft ze binnen 5 minuten meerdere kinderen gevonden om samen mee te spelen. Ook als ik met vriendinnen en hun kinderen ga dan vind ze vaak ook nog andere vreemde kinderen om ook samen mee te spelen. De enige manier om haar kwaad te maken is door haar uit te lachen. Dan word ze heel boos en dat blijft ze dan een tijdje. Ze is ook heel zorgzaam door mijn nekklachten kan ik op het moment heel weinig het liefst wil ze nu de hele dag voor me zorgen en maakt ze zich ook druk om me. Als ik in de keuken sta vraagt ze of ze een stoel erbij moet pakken. Ze knutselt de hele dag werkjes voor me om haar woorden "mij op te vrolijken" en krijg wel 100 kusjes en knuffels op een dag om "me wat beter te voelen". En zo kan ik nog uren door schrijven met karaktereigenschappen van haar en voorbeelden waaruit blijkt dat ze altijd TE lief is. Ik kom met dit topic omdat ik gisteren, door mijn eigen pijn en frustratie heel erg tegen haar ben uitgevallen. Ik heb heel hard geschreeuwd omdat ze "zeurde" dat ik het verkeerde dekbed op haar bedje had gedaan (en ik mag het niet eens zeuren noemen, ze vroeg 3x op een normale toon/manier wat. 1. Waarom ik prinsessen ipv zeemeerminnen had gedaan 2. Waarom ik in de ochtend had gezegt dat ik zeemeerminnen erop zou doen en 3. Waarom ik me vergist had) . Ze moest daarvan zo hard huilen en tijdens het huilen riep ze nog steeds mama het geeft niet dat je boos werd, het maakt niet uit welk dekentje ik heb, je bent echt nog mijn beste vriendin, ik vind het niet erg dat je schreeuwde want ik vind je echt nog de liefste mama van de wereld. Mijn man is haar komen troosten maar ze is alsnog snikkend van verdriet in slaap gevallen en ik voel me zo een ongelofelijk slechte moeder dat ik zo ben uitgevallen juist tegen haar dan lieve meisje die nooit eens dwars is. Het klinkt als heerlijk en ideaal een kind wat altijd lief is maar het hoort niet in mijn ogen. Een kleuter die nooit dwars is, nooit stout is en nooit ruzie maakt. Iemand hier ervaring mee? Moet ik hier iets mee doen? En zo ja hoe pak ik dat aan?
Als eerste zou ik even naar haar toe gaan, haar de dikste knuffel aller tijden geven, en zeggen dat het je spijt, en dat het zeker niet haar schuld was, maar dat mama's soms ook foutjes maken. (jou kennende, heb je dat waarschijnlijk allang gedaan.) Dit komt me echt heel, heel bekend voor. Mijn dochter is 8, deed, en doet nog steeds net zo. Ze heeft op de basisschool wel een verandering daarin doorgemaakt. Ik zou willen dat ik meer tips voor je had. Het valt voor een gevoelig kindje echt niet mee om zichzelf staande te houden in een steeds hardere maatschappij.
Je hebt met regelmeet veel pijn toch? Het kan dat ze deze signalen oppikt van jou en daarom zo zorgzaam is. Wat hierboven ook wordt genoemd: geef haar een dikke knuffel, spreek uit waar je mee zit en maak het goed. Ik snap dat je je een slechte moeder voelt hierdoor, maar je bent ook mens, hebt emoties en soms loopt dat op en val je tegen de verkeerde uit. <3
Dat heb ik ook zeker gedaan! Haar antwoord was dat geeft niets mama. Ik heb toen gezegt dat het wel uitmaakt en dat mama echt even heel stout was en dat dat niet eerlijk is omdat zij juist een heel lief meisje is. En dat laatste is mijn angst, het is zo een harde wereld, ik ben bang dat ze hier te lief, gevoelig en zacht voor is.
Ik ben bang dat dat inderdaad de oorzaak van haar zorgzaamheid is. Vooral de momenten dat het heel slecht met mij gaat wil ze bijvoorbeeld ook niet bij mijn zus of vriendinnetjes spelen. Dan wil ze thuis bij mij zijn terwijl ik op die momenten juist voor haar geen gezellige moeder ben omdat ik dan weinig met haar kan doen. Op zulke momenten heeft ze bij anderen een veel leukere tijd als bij mij thuis. Vandaag bijvoorbeeld wilde zus haar ophalen om te spelen en toen wilde ze niet. Toen ik zij dat ik het wel een goed idee vond omdat ik dan even op bed kon liggen en als ze dan terug kwam ik weer een beetje fit was om samen een spelletje te spelen zei ze dat dat niet hoefde en ik gewoon op bed kon liggen en dat zij dan lief met haar barbies op haar kamer ging spelen. Uiteindelijk is ze wel met zus mee gegaan na wat omkoperij dat ze met mijn nichtjes mocht make-uppen en met de belofte dat als ze me miste dat zus haar dan meteen terug zou brengen.
Ik heb ook een heerlijk, lief en gevoelig kindje. Hij is niet altijd zo lief als jij beschrijft, maar over het algemeen een makkelijk en tevreden kind. Ik denk dat hij zich wel veilig voelt om dwars en bozig te doen en hij zoekt ook grenzen op. Dat vind ik wel belangrijk, dat hij niet om mij te "sparen" zichzelf wegcijfert. Als er bij jullie genoeg ruimte is om zichzelf te zijn en dit haar ware "ik" is, is het niets om je zorgen over te maken of waar je iets mee moet, vind ik. Ik zie het gevoelige van mijn zoontje echt als een deel van zijn kracht en hij is net als wat jij beschrijft heel vrij in de omgang met andere kinderen die hij niet zo goed kent en nieuwe mensen. Ik maak me ook wel eens zorgen dat hij door het super lieve een makkelijk slachtoffer is, maar tot nu toe doet hij het geweldig. Hij is volgens de juf erg populair op school (zij beschrijft hem ook als heel lief) en er zijn vaak meerdere kindjes die met hem willen spelen, dat hij niet echt kan kiezen met wie en wat eerst. Wat je al hebt gedaan, voor je uitval van gisteren je excuses aanbieden en jezelf vergeven!! Je bent geen machine, dat gebeurt (bijna) alle mamas toch weleens. Mij in ieder geval wel.
Dank je voor je woorden. Ik vermoed trouwens niet dat ze niet stout of brutaal of dwars durft te zijn als in dat ze zichzelf niet durft te zijn thuis of elders. Ik denk dat dit echt haar karakter is. Ze is bijvoorbeeld ook heel dankbaar voor de kleinste dingen. Juf gaf als voorbeeld wat ze haast nooit meemaakt met een kleuter dat als de juf bijv. Een papier aangeeft dochter altijd zal zeggen "dank je wel juf voor het papier". Ze zal bij hulp of een compliment of andersom nooit vergeten dank je wel of alsjeblieft te zeggen en altijd met 2 woorden dus juf of de naam van die persoon erachter. Poets ik haar tanden of vlecht haar haar krijg ik altijd dank je wel mama voor het tandenpoetsen / haren vlechten. En zo reageert ze op iedereen. Krijgt ze van haar jongere nichtje een kleurplaat die gekrast is dan is het eerst dank je wel... voor de, dan prijst ze het de hemel in dat het de mooiste is die ze ooit gezien heeft om haar nichtje blij te maken. En soms zegt ze daarna tegen mij, ik vond het niet zo heel mooi maar vond het zielig dat te zeggen ze is nog klein en heeft haar best gedaan voor mij als ze groter is zal ze het wel beter kunnen. En zo voeden wij haar helemaal niet op. Beleefd is fijn maar dit is extreem beleefd.
Ik denk dat je het al heel goed doet. Het is gewoon haar temperament. Wat je misschien nog kan doen, is haar laten weten dat ze niet voor mama hoeft te zorgen omdat mama voor zichzelf kan zorgen en dat papa ook helpt.
Ik heb zo'n zoon. Al vanaf kleins af aan is hij lief en verzorgend en nu als puber is het echt wel eens anders, maar dat komt vooral omdat hij heel gevoelig is en daar dan niet zo goed mee om kan gaan. Mijn moeder noemt hem ook altijd te lief voor deze wereld, maar ik heb wat moeite met die term, volgens mij is er niet zoiets als te lief, zolang ze daarbij maar leren om voor zichzelf op te komen zodat mensen niet over hun heen lopen.
Mijn oudste dochter heeft dit ook. Ik denk dat het getriggerd wordt door haar zorg om jou en dat dat moeilijk weg te nemen is. Jouw pijn verdwijnt denk ik niet zomaar helaas. Maar, op een vrolijker pad, ik merk dat mijn dochter wel langzaam voor zichzelf opkomt. Niet dat ze de baas gaat spelen want dat zit er gewoon niet in. Wel dat ze haar wensen duidelijker zegt, grenzen aangeeft, nee zegt tegen kinderen. Ik denk dat dat gewoon leeftijd / ontwikkeling is.. het begon vaanf 6 jaar en eigenlijk vanzelf. Dus ik denk dat je wel verandering zult zien als ze ouder wordt. En als niet.. weet je, soms kan de wereld wel wat aardigheid gebruiken, we houden ook allemaal van mensen die "gewoon aardig" zijn en dan komt het ook wel goed
Mijn oudste is ook zo! 5 jaar, gaat mee met groep 2. Waardoor ze heel jong is. Zeker niet in haar doen en al helemaal niet in haar woordenschat, maar ze laat zich heel makkelijk onder tafel lullen door een ouder kindje. Haar beste vriendinnetje en zij levelen, maar op het moment van spelletjes en dergelijke is het ook onderhandelen en toegeven. Vooral geven en geven. Ik vind het zo moeilijk en alle vezels in mijn lichaam willen voor haar opkomen, maar ik laat het voor wat het is. Ook herkenbaar wat betreft het dekbed, als ik zeg dat ik iets zou doen. Dan moet ik het ook zo doen, anders wordt ze ook verdrietig. Sowieso kan ze niet goed tegen onrecht, hoe groot of klein ook. Vaak komt het er ook pas 's avonds uit. Dan ligt ze in bed en heeft ze even aandacht nodig. Dan kruip ik lekker bij haar in bed en laat ik haar even praten. Komen er ook heel veel gekke verhalen uit en uiteindelijk komt het hoge woord eruit. Wat ik ook vervelend vindt, zeker voor haar is dat ze ook nog eens kleiner is dan haar klasgenoten. Zo hebben de scholen allemaal een bepaalde kleur om de grootte aan te geven. Alle groep 2 kinderen zitten daar op, behalve mijn kleine meisje. Dan komt er een nieuw kindje in de klas en krijgen die ook al een grotere stoel. De juf en ik vertellen allebei hetzelfde verhaal, ze snapt het, maar wilt ook zo graag. Wij hebben besloten altijd eerlijk te zijn tegen haar. Onze fouten toe te geven, de dag door te bespreken. Zeggen dat als er dingen gebeuren die zij niet leuk vind of eerlijk zijn gegaan zij voor zichzelf op te komen. Soms dagen we haar hier thuis ook in uit. We zullen ook nooit over haar grenzen heen gaan, maar zoeken ze ook op. Verder hebben we besloten dat wanneer zij 8 is, op judo zal gaan. De vriend van mijn moeder heeft jarenlang verschillende vechtsporten gedaan en zegt dat het veel zelfvertrouwen zal geven, maar voor nu misschien te jong is. Ze zou nu ook al genoeg hoor, maar de normen en waarden die daar ook nog meegegeven worden, zullen meer blijven hangen als ze wat ouder zijn.
Onze jongste van 8 jaar is ook een doetje ( zo noem ik het maar). Altijd netjes en beleefd, voorbeeldig kind maar ze wordt inmiddels echt wel wat pittiger. Thuis kan ze soms aardig uit de hoek komen. Ik maak me er verder niet zo’n zorgen over, Het is haar karakter. De oudste is brutaal en gevat, de middelste is een drammer en de jongste is bescheiden Ze komen er uiteindelijk echt wel.
Mijn middelste is ook zo. Aard van beestje, soms een beetje versterkt door de zorgintensieve situatie thuis. Juist door haar gevoeligheid ziet ze veel en heeft dan ook snel compassie en wil niet tot last zijn, helpen etc. Assertiviteit is wel een issue door de jaren heen, maar nu ze ouder worden is ze ook beter geworden in nee zeggen en ik merk dat ze heel zelfstandig geworden is en trouw aan zichzelf. Ze laat niet over zich heen lopen en zal ook niet met de groep meelopen. Ze heeft duidelijke ideeën, veel discipline en motivatie om eigen doelen te bereiken. Ik vind haar zo'n mooi mens ...