Ik heb een goede band met mijn ouders, ik zie ze meerdere keren per week. Onze zoon gaat 2 dagen per week naar ze toe wanneer mijn man en ik werken. Ze helpen dus veel met de opvoeding en hoewel het er bij hun anders aan toe gaat dan bij ons, ben ik er erg blij mee. Van mij hoeft het ook niet overal hetzelfde. Ik denk dat het prima is als onze zoon leert dat het een wél mag van opa en oma en niet van ons, geen probleem. Mijn man is niet zo graag bij mijn ouders al ik. Ik denk dat als hij er 1x in de 3 weken is, dat het veel is. En onze zoon heeft daar zijn eigen kamertje, dus de verhouding is wat mij betreft wat scheef... maar goed. Net waren we daar met z'n allen omdat mijn broertje jarig is. De kleine was hangerig dus die legde ik op bed en we kletsten wat. Maar de kleine wilde de slaap niet vatten, dus die hoorden we een beetje jammeren vanuit zijn kamertje. Niet erg, dan gaan we toch gewoon naar huis? Hij is een beetje ziek, dus het is niet zo gek dat hij hier niet wil slapen. Hij slaapt bij mijn ouders toch niet zo goed als thuis. Mijn man ging zijn kamertje in om hem uit bed te halen en aan te kleden. Na een minuutje ging ik ook naar het kamertje, met mijn zusje en mijn moeder in mijn kielzog. Iedereen is zo gek op de kleine, we gaan meestal met de halve familie zijn kamer in om hem uit bed te halen. Dat vinden we gewoon gezellig en de kleine ook. Maar ik had er niet bij stil gestaan dat mijn man dat misschien niet gezellig zou vinden. Toen we binnen kwamen zag ik aan zijn gezicht dat hem dat irriteerde... shit. De kleine bleef een beetje huilen, ook toen hij al aankleed en wel de kamer in werd gebracht. Mijn vader kwam aangesneld met een stukje komkommer en mijn moeder strekte haar armen al uit om de hem uit de handen van mijn man te pakken. Mijn man werd er pissig van en zei: "We gaan naar huis." Dus ik ging een rondje langs de familie maken en iedereen gedag zoenen en mijn man ook. Toen pakte mijn moeder toch nog de kleine van hem af, want ze wilde hem nog een knuffel geven. Tandenknarsend gaf mijn man toe. Daarna pakte mijn vader hem over en toen was voor mijn man de maat vol. "Nee, we gaan NU naar huis!" en trok hem echt grof weg uit mijn vaders handen en liep de deur uit. Ik wist niet waar ik moest kijken, zo erg schaamde ik me. Iedereen schrok heel erg van zijn reactie. In de auto was mijn man kwaad en stak een tirade af. Ik probeerde hem uit te leggen dat mijn vader gewoon afscheid wilde nemen. Mijn man zei toen dat hij bij mijn ouders altijd het gevoel heeft dat hij niks te zeggen heeft over zijn eigen kind. Ik begrijp mijn man zó goed. Maar mijn ouders ook. We komen uit twee heel verschillende families die allebei heel anders met kinderen omgaan. Ik heb het gevoel dat ik beide families goed ken en begrijp (ik ga namelijk wel altijd mee naar zijn ouders, maar helaas is dat niet zo vaak), maar dat ze elkaar totaal niet snappen. En dan krijg je van die pijnlijke situaties zoals vanavond, waarbij niemand gelijk of ongelijk heeft, maar het toch tot een botsing komt. Ik word daar heel verdrietig van. Ik zou graag willen dat mijn ouders en mijn man wat dichter tot elkaar komen. Verder weet ik niet wat ik met dit verhaal wil. Ik moet het gewoon even kwijt denk ik. Misschien herkent iemand wel iets in mijn verhaal.
Dat is inderdaad een vervelende situatie. Ik heb geen tips voor je want ik begrijp het van beide kanten. Succes!
Ik heb in beide families van die trekkerige mensen, ze bedoelen het niet verkeerd maar soms is het gewoon TE veel. Of dat ze bemoeien met het straf geven (luister nou naar je mama/papa, of tegen ons ach laat toch) Ik vreet me van binnen op en probeer mij in te houden. Maar soms zeg ik er wel wat van, en anders stap ik op.
ik kan me eerlijk gezegd erg goed in je man verplaatsen. Laat hem toch gewoon z'n gang gaan, al dat getrek en langdradige gedoe....
Hij was zich natuurlijkst aan t opwinden toen de helft van de familie "kwam kijken" hoe hij zijn zoon aankleed.... Als vervolgens iedereen nog zoon wil knuffelen, eten wil geven... Kan ik me voorstellen dat bij hem t wel even genoeg was zo, zeker als hij t aangeeft en dat eigenlijk word genegeerd... Maar natuurlijk ook begrijpelijk dat je ouders even gedag willen zeggen.....
Klopt, ik heb hem ook gezegd dat ik hem wel begrijp. Hij heeft er natuurlijk helemaal niks aan als hij zich ook nog eens onbegrepen voelt door zijn vrouw, we zijn natuurlijk een team. Maar ik had zelf helemaal niet door dat er "vervelend" werd gedaan, zeg maar. Ik ben dat getut en geplak wel gewend. Ik denk dan alleen: "Wat is iedereen hier toch gek op mijn zoon, wat fijn!" en maak me er verder niet druk om. Ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat dat precies was waar hij problemen mee had. En ik weet ook niet zo goed wat ik er verder mee moet.
Goh, jou familie kon zo mijn schoonfamilie zijn. Ik begrijp je man heel goed. Aan de ene kant vind ik het heel fijn natuurlijk dat er mensen zijn die zoveel om mijn zoontje geven, en oppassen en kleding voor hem kopen etc etc. Maar ik krijg ook heel vaak het gevoel dat ik als ik bij hun ben niet de moeder van mijn kind ben. Voorbeeldjes: Ook precies het 'afpakken'. Ik hield zoontje vast toen we buiten liepen. Zegt schoonvader; 'geef hem maar'. Ik zeg; 'nee ik houd hem wel'. 3 tellen later trekt hij hem gewoon uit mijn armen met de woorden 'ik neem hem wel' :x Of als we daar zijn en we eten daar krijg ik dingen te horen als: 'Let op dat hij niet teveel drinkt hoor, dan eet hij niet goed' 'Je moet zijn vlees even in stukjes snijden hoor' Zulke dingen. Dan denk ik echt hallooo! ten eerste weet ik dat zelf wel. En ten tweede krijg ik dan een gevoel alsof ik een derde ben ofzo i.p.v. zijn moeder. En ook het extreem uitgebreid afscheid nemen irriteert mij ten zeerste. Kind is moe, maar dan moet iedereen in de woonkamer hem nog 10 kusjes geven en 10 keer over zijn bol aaien en kiekeboe spelen en weet ik veel wat. Terwijl ik gewoon wil dat mijn kind vroeg in bed ligt! (dit toen hij jonger was) Ik ben na heel vaak me ingehouden te hebben dus 2 keer behoorlijk uitgevallen . Sindsdien is het wat minder..
Ik begrijp je man ook wel, ik heb het dus met mijn s.ouders. Mijn s.moeder kan dus ook gewoon een kind uit m'n armen trekken en daar ben ik gewoon niet van gediend. Als hij pijn heeft of ziek is dan ben ik de ouder die het kind troost en steun biedt en dan moet opa of oma even afstand bewaren. Ze kan hem ook een afscheidskus en aai over z'n bol geven zonder hem over te pakken. Ik voel me op zo'n moment een beetje lullig, alsof ik niet capabel genoeg ben in hun ogen. Maar misschien is dat ook wel m'n eigen tekortkoming hoor, kan ook.
@Noushka; Goed om de andere kant van het verhaal ook even te horen. Dankjewel, hier kan ik echt wat mee. Ik had nooit zo stil gestaan bij hoe mijn man zich voelde totdat hij voor de eerste keer kwaad werd.
Dit herken ik wel een beetje... niet zo extreem natuurlijk, maar mijn moeder heeft ook altijd de neiging om de kleine uit onze armen te pakken. Ik vind dit niet zo erg, maar mijn vriend kan hier ook niet zo goed tegen... lastige situatie. Zou het gewoon even met je ouders bespreken, waarschijnlijk hebben ze het niet eens door.
Ik denk niet meer dan je nu doet.. Naar hem luisteren en zijn gevoel vooral serieus nemen. Het is jouw familie en dan ervaar je de dingen toch vaak ook anders.. Voor een volgende keer zou ik proberen hem de ruimte te geven (en wellicht daarmee ook meer vertrouwen) door bijv. Hem jullie zoontje alleen te laten halen en beneden te blijven tot ze samen terug komen... Ik kan t getrek aan me kind ook niet zo hebben en als mijn schoonmoeder komt kijken als ik verschoon en dan vraagt "lukt t" denk ik ook.. Uuhm... Nee? Doe t dag in dag uit maar t lukt niet
Hmm ik snap het dan weer echt niet. Zo gaat het er bij mijn ouders ook aan toe, ze zijn helemaal gek van de kindjes. Ik kan me niet voorstellen waarom iemand dat te plakkerig vind of 'claimen'. Ik vind het geweldig en geniet er zo erg van dat ze zó dol zijn op die kleintjes. Mijn vriend denkt er hetzelfde over en ook bij mijn schoonouders gaat het zo. Je vader wilde gewoon afscheid nemen en wordt dan zo afgesnauwd, ik vind dat echt sneu. Dat zou ik echt absoluut niet accepteren van mijn vriend, hij kan dan ook normaal reageren en zeggen dat hij nu toch echt graag naar huis wil
Nouja, zo beleefde ik dat dus ook. Maar ja, aan de andere kant, de kleine was wel flink aan het huilen en mijn man wilde gewoon zo snel mogelijk weg. Vind het ook wel sneu voor mijn vader ja, hij is echt idolaat van zijn eerste en enige kleinzoon.
Ik heb mijn man trouwens net dit topic laten lezen. Het eerste topic dat hij van mij leest, ever! En hij voelt zich nu enorm gesteund
Ik snap jou natuurlijk ook heel goed. Jij bent het gewend hoe je ouders doen. Mijn vriend ziet er ook geen kwaad in omdat hij weet dat ze het goed bedoelen. Heeft je man een andere afkomst dan jou trouwens? Dat is hier namelijk wel zo. Hun zijn veel meer familie gericht zeg maar. En ik snap dat ook wel. Maarja ik weet niet, de normen zijn gewoon anders. Wij hebben er hier nooit echt gezamenlijk over gepraat. Maar nadat ik ben uitgevallen hebben ze dus wel door dat ik er niet zo van gediend ben. Al schaam ik me daar natuurlijk wel weer voor, want netjes is het niet. Maar ik heb de dingen gewoon te lang opgekropt en mijn vriend wilde er nooit wat van zeggen. Misschien is het inderdaad goed om er gezamenlijk eens over te praten. Succes!
Ja, we hebben inderdaad een andere culturele én etnische afkomst. Dit is ook niet het enige verschil tussen onze families dat wel eens wrijving oplevert Ik denk dat ik gewoon weer even boodschapper moet spelen en mijn ouders moet uitleggen dat het bij mijn man een beetje anders werkt. Dat is meestal de beste oplossing, om het op die manier te doen.
Zooooo herkenbaar, exact mijn schoonmoeder. Ze bedoelen het goed, maar het is soms zoooo vervelend..zucht..