Zijn er hier ook dames die het soms lastig of moeilijk vinden om enig kind te zijn? Wel hier om de volgende reden; mijn ouders zijn al 18 jaar gescheiden. Vader heeft ook 18 jaar een nieuwe vrouw en zij drie kinderen uit haar vorige huwelijk. Tussen ons gaat alles prima. Mijn vader is echt verder gegaan met zijn leven. Mijn moeder heeft geen partner en is eigenlijk op heel veel vlakken verbitterd. Qua mannen maar ook qua werk. Door een reorganisatie zo'n 10 jaar geleden is ze nooit meer aan t werk gegaan. Al met al enorm vervelend en is ze er super onzeker van geworden. Ze durft bijv niet buiten te pinnen en heeft geen mobiel. Mijn band met haar is okee. Ze komt elke week langs naar mijn dochtertje kijken is super lief voor haar. Af en toe lekker bemoeierig maar goed zo is ze. Heb meer moeite met hoe ze is als mens. Het type mens. En nu word ze binnenkort geopereerd. 4 a 6 cm darm word verwijderd. En dan denk ik; het is mijn moeder dus ik moet voor haar zorgen. Maar dan voel ik me ook best alleen! Zij is alleen en ik ben haar enige kind. Dan denk ik: shit wat als ze 80 is! En hulpbehoevend. Ik heb geen broers/ zussen om de zorg te delen. Voor deze operatie moet ik dus ook vrij nemen om haar te brengen en te halen etc. Contact gaat lastig want ze heeft geen mobiel. Ze leunt ook best op me; ze doet niet aan internet bankieren. Alles per acceptgiro. Ja als er dan lange cijfers in het betalingskenmerk voor komt belt ze me gerust of ik even kan langs komen om mee te kijken. Soms benauwd deze gedachte me zo erg! Geen idee wat ik hier mee wil zit er best mee om soms geen broers of zussen te hebben!
Ik snap het wel hoor... ik heb ook geen broers of zussen en kijk inderdaad ook tegen het 'oud' worden van mijn moeder op. Ik troost me maar met de gedachte dat ik nog een man heb en straks 3 kinderen... die kunnen ook best hun steentje bijdragen
Heeey! (wat leuk een tweede kindje spontaan ) wat vervelend voor je! ik ben ook alleen, mijn ouders zijn al 25 (?) jaar uitelkaar, en mijn vader is ook hertrouwd, en mijn moeder is momenteel alleen, heeft ook geen werk meer (jaar of 5?). Komt als het even kan iedere week een hele dag (ze woont verder weg) om met mijn zoontje te spelen. Heeft verder weinig mensen om mee te praten dus als ze er dan is, zit ze de hele dag te tetteren. Is een hele goede lieve oma, maar als mens ben ik haar anders gaan bekijken. Ze hangt idd best wel aan me, niet zo erg als jouw moeder doet overigens. Zou je moeder angst hebben om te pinnen en voor mobieltjes enzo? is het een idee dat ze daarvoor in therapie gaat? Mijn moeder heeft pleinvrees gehad, ik heb eerst een jaar meegewerkt, overal moest ik mee heen, maar daarna zijn we naar de psych gegaan om eroverheen te komen. Ik zou beginnen met als ze een acceptgiro heeft dat ze naar jou toekomt ipv andersom. Verder kan JIJ haar niet veranderen, maar alleen haar eigen gedrag. Je kan bijvoorbeeld niet zeggen dat ze maar buiten moet gaan pinnen, maar je kan wel vertellen dat jij niet meer mee gaat. Dat zij ervoor kiest om niet te internetbankeren is prima, maar jij kan niet op stel en sprong daarheen.... Mijn moeder is wel iets zelfstandiger, ik zou haar niet brengen naar het zkh als het niet uitkomt. Ik heb haar wel opgehaald, ze is langer gebleven omdat ik eerst gewoon moest werken. sterkte iig!
Hier ook enig kind ouders zijn wel bijelkaar maar ook mijn moeder hangt erg aan mij. Moet met veel dingen helpen enzo. Snap het benauwde gevoel wel en hou ook mijn hart vat voor later
Hey, Ik heb geen broers en zussen en mijn moeder ook niet en haar moeder heeft Alzheimer. Het was zeker zwaar toen mijn oma nog alleen woonde (opa lang geleden overleden), maar ze kreeg wel snel een hogere zorgindicatie omdat er weinig mantelzorg was. Als mijn moeder zoiets zou krijgen zou ik ook proberen hulp in te schakelen. Qua acceptgiro's enzo, mijn moeder heeft een en/of rekening met mijn oma genomen toen mijn opa overleed en alles op automatisch incasseren gezet. Dat was toen makkelijk en nu fijn omdat ze alles kan regelen zonder mijn oma wilsonbekwaam te laten verklaren. Ik zie soms in het tehuis van mijn oma mensen wekenlang alleen zitten die meerdere kinderen hebben dus op broers of zussen kan je ook niet altijd rekenen. Maar ik snap wel dat het soms zwaarder alleen kan zijn.
Je gevoel is heel herkenbaar. Het werd mij pijnlijk duidelijk toen mijn moeder in het buitenland een hersenbloeding kreeg. Opeens zou ik (hele grote kans) wees worden. Het beangstigde mij enorm en wist niet wat ik er mee moest. Ik zag aan mijn moeder dat ze het niet kon verteren dat dit met haar gebeurde en dat ze zou kunnen te komen overlijden vlak voordat ze een open hersen operatie kreeg zei ze zelfs tegen mij " ik laat je geen wees worden maar word je dat wel weet dan dat je sterk genoeg bent om je leven weer op een gegeven moment op te pakken." Ik heb mij in die 12 uur durende operatie nog nooit zo alleen gevoelt. Ik miste een zus(je) of een broer (tje) en een vader. Mijn wereld stortte in. (Was toen 25 jaar) En nu lees ik jou verhaal en besef ik mij dat ik niet de enige ben. De gedachten die jij daar over hebt zijn niet raar maar juist heel normaal. Feitelijk gezien sta je er ook gewoon alleen voor. Maar dat betekent niet dat je het niet zou kunnen! Je hebt je hele leven als enigskind altijd alles op een bepaalde manier alleen "moeten" doen. Denk aan de scheiding van je ouders en er zullen vast nog meer dingen zijn waarbij je dat veel liever had gedeelt met een zus of broer. Je kan haar angsten die ze heeft niet weg nemen of minder laten worden door bepaalde dingen voor haar te moeten doen. Ze zal zelf moeten en willen veranderen dan pas is er ruimte voor jou om haar te helpen. (als je dat zou willen) Ik heb zelf last van ptss en mensen kunnen op hun kop staan alles voor mij willen doen het helpt mij alleen niet. Ik moet dingen zelf doen om het te overwinnen. Zo zal dat waarschijnlijk ook met je moeder zijn. Ze moet zelf beslissen tot hier en niet verder. En dat zal juist extra frustrerend voor jou zijn omdat jij alles ziet gebeuren. Ik wil je heel veel sterkte wensen, dit is niet alleen moeilijk voor jou moeder maar ook zeker net zo moeilijk voor jou zelf.
Hier ook enigkind, maar vind dat vooral jammer omdat het me leuk had geleken om broers en zussen te hebben en niet om het hulp behoevende. Moet er wel bij zeggen dat mijn moeder dan wel gescheiden is, maar een nieuwe vriend heeft, gewoon werkt, veel vriendinnen heeft, met de tijd mee gaat en ze nog relatief jong is (ze is vorige maand 43 jaar geworden).
Ik kan me voorstellen dat het lastig is! Alleen ook met een broer of zus heb je geen garanties. Mijn moeder had 1 broer maar die is helaas overleden rond zijn 50e. Nu is ze alsnog de enige die voor haar inmiddels hulpbehoevende ouders moet zorgen. Wij wonen ook niet dichtbij en hebben ook zelf een gezin / werk. Blijft dus altijd lastig !
Ik kan me voorstellen dat het lastig is, maar je moeder is nooit oud om dingen te leren. Het klinkt ook alsof ze een beetje gemakzuchtig is en het wel prima vindt dat jij zaken regelt, zoals internetbankieren. Mijn man is ook enig kind (vaderskant) en die hangt veel in het "kan het niet" en dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Alles kan je leren door te blijven herhalen en met bepaalde dingen vertikken we ook om nog te helpen omdat hij het allemaal wel makkelijk vindt en het sneller gaat als wij het doen. Stel dat ons iets gebeurt en wij vallen weg dan moet hij het ook zelf doen.
Wat betreft het enigskind zijn, dat ben ik niet, maar een onzekere enigzins hulpbehoevende moeder. Die hebben wij ook. We hebben haar wel 'gedwongen' aan een mobiel. Internet en ook internetbankieren! Natuurlijk helpen we, maar ernaast, ze moet het zelf doen. Kom op, zou ik zeggen! Hop met je tijd mee! Pinnen doet mijn moeder ook niet buiten, maar sltijd binnen bij de AH en als ze hulp nodig heeft (en ze wil dat ook altijd gelijk dan ) dan is ze welkom om te komen. Natuurlijk moet je je moedertje helpen, maar zij moet zichzelf ook helpen! Ze is nog geen 80! (Mijn moeder is 72)
Wel herkenbaar al ben ik geen enig kind. Mijn jongere zusje heeft 7 jaar geleden het contact met ons verbroken en mijn ouders zijn gescheiden. Hierdoor voel ik me wel enigst kind. Op het moment gaat het op psychisch gebied niet zo goed met mijn moeder en ik voel me hier best alleen in. Ik mis soms dan wel het contact met mijn zusje om de zorgen te delen. Tegelijkertijd werk ik in de ouderenzorg en zie ik regelmatig dat de kinderen met elkaar overhoop liggen over van alles en nog wat. Broers of zussen zijn dus nog geen garantie.
Thnx voor de reacties! Blij dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens. Maakt t moeilijker dat ik eigenlijk een kopie van m'n vader ben. Trek meer naar hem toe maar zal m'n moeder absoluut niet laten vallen. Tis alleen zooooooo vermoeiend soms. Als ze hier een middag is inclusief avond eten ben ik kapot! Iedereeen heeft t goed behalve zij. Iedereen heeft geluk behalve... juist. Ze is 57 dus niet super oud en soms wil ik haar zo'n ongelofelijk schop onder haar kont geven! Ze zit in therapie. Voor paniek aanvallen etc. Maar geen idee of t helpt. Hoop dat die mensen door haar heen prikken en dat ze zien dat ze niet zielig is maar t wel zwaar heeft gehad. Ze is nu nog bezig met het verwerken van haar reorganisatie ruim 10 jaar geleden! Nog niet te spreken over haar scheiding. Heb wel eens op t punt gestaan haar behandelaar te bellen. En ja ik hou echt m'n hart vast voor bijvoorbeeld over 15 jaar. Als ze misschien minder mobiel word etc. Maar inderdaad broers en zussen hebben is ook geen garantie.
Ik ben enigskind en mijn moeder was ook enigskind. Na de geboorte van mijn jongste zoontje zijn mijn ouders allebei in rap tempo hulpbehoevend geworden. Mijn moeder is, toch nog onverwacht, deze herfst overleden. Ze waren zo vreselijk afhankelijk van mij, echt om helemaal stapelgek van te worden soms. Alles buiten de deur, ieder ziekenhuisbezoek moesten we mee. Gelukkig heeft mijn man enorm meegeholpen, hebben onze werkgevers ons ruimte gegeven. Daarnaast zijn er ook nog hele lieve buren en vriendinnen geweest die hun steentje bijdroegen. Nog steeds is het soms moeilijk om de zorg voor mijn vader te combineren met mijn werk en mijn eigen gezin. Het heeft voor en nadelen om alleen te zijn... je hoeft met niemand te overleggen, niemand te vriend te houden. Als het echt niet gaat ga je naar de huisarts of naar het wijkteam. Dan komt er misschien thuiszorg of poetshulp ofzo. Wij hebben een particuliere hulp gezocht die ook helpt met boodschappen doen. Het kan een zware verantwoordelijkheid zijn, maar ik ben ook blij dat het zo gegaan is en dat ik heb kunnen helpen. Mijn moeder is thuis gestorven en dat was ook haar wens. Ik kan er goed op terugkijken.
57?! Ik dacht dat ze veel ouder was! Het probleem is niet zozeer dat je enig kind bent, maar vooral dat je moeder zich zo opstelt. Zolang jij haar zo intensief blijft ondersteunen en haar afhankelijkheid faciliteert, zal zij zich zo blijven gedragen. Stel dat ze nog dertig jaar leeft, wil ze (en jij) dat dertig jaar zo doorgaan? Dat kan toch niet? Misschien kun jijzelf hulp zoeken, iemand die je hierin begeleidt om de juiste keuzes te maken?
Nou dit inderdaad! 57 is echt nog hartstikke jong, echt te gek alle dingen die jij voor haar doet! Dan ligt het probleem niet bij het enige kind zijn maar bij de onwil van jouw moeder.
Mijn man is ook enig kind en het is lastig dat sommige dingen altijd op ons neer komen maar gelukkig zijn mijn schoonouders nu nog behoorlijk mobiel en zelfstandig. Ik hoop dat dat nog heel lang zo blijft want zou niet weten hoe ik dat erbij moet gaan doen
Hier ook herkenning en dan vooral met het oog op de toekomst. Nu zijn mijn ouders nog zelfstandig. Ik kan soms zelfs op hen terug vallen. Maar ze wonen niet om de hoek dus als ik straks meer moet helpen weet ik nog niet hoe ik dat allemaal moet doen. Mijn schoonfamilie woont niet in nl waardoor ik soms ook wel ooms/tantes en neefjes/nichtjes voor mijn kinderen mis. Met verjaardagen bijvoorbeeld.
Been there Done that :O Ik werd ook niet afgepoeierd door de assistente ofzo, werd direct doorverbonden met de psychiater. Maakt wel indruk als mensen uit de omgeving zich melden blijkbaar. Heb het haar wel verteld hoor achteraf. Het heeft geholpen iig
Ben zelf geen enig kind en heb twee hele fijne, lieve broers, waar ik heel dankbaar voor ben en met wie ik heel fijn contact heb. Juist daarom vind ik het zo erg dat bij ons de kans heel groot en reeel is dat ons dochtertje geen broertje of zusje zal krijgen. Dat gun ik haar zo, precies om de redenen die jullie beschrijven en omdat ik weet hoe het kan zijn met lieve broers. Heeft mijn vriend ook met zijn broers. En daarbij, dat ze er 'later', als wij echt oud zijn en onze gezondheid achteruit gaat, er alleen voor zal komen te staan.... Dus ik hoop zo dat onze laatste ICSI eind juni mag gaan slagen....