Toen ik de eerste keer zwanger werd, kreeg ik met 6 weken een vroege miskraam. De tweede keer dat ik zwanger werd was ik daardoor iets voorzichtiger en onzekerder. Ik heb altijd rekening gehouden met dat een zwangerschap ook verkeerd kan gaan. Pas na een goede 20 weken echo heb ik alle zorgen laten varen. Natuurlijk was ik nog voorzichtig, maar iets zekerder dan de eerste twintig weken. Niemand heeft mij ooit verteld over het grijze gebied onder de 24 weken. Nergens heb ik gelezen dat er helaas kindjes geboren worden tussen de 20 en 30 weken, door een zwakke baarmoedermond of door weeën die uit zichzelf ontstaan. Sommige kindjes overleven het, andere kindjes niet. Zeker de kindjes onder de 24 weken krijgen weinig kans, maar als je je kindje en jezelf een kans wilt geven onder de 24 weken, maar ook zeker onder de 30 weken, dan heb ik bij deze een advies: Zorg dat je in een academisch ziekenhuis komt. Hoe dan ook. Merk je dat er iets mis is, bloedverlies of rare krampen die wel eens weeën zouden zijn, ga dan met je twijfel en onzekerheid niet naar een regionaal ziekenhuis, maar rij door naar een academisch ZH. Wij kwamen wel in een regio ZH. Bij ons werd niet naar de maten gekeken, al was ze groot genoeg om een kans te krijgen. Er werd alleen naar het getal 23 weken gekeken. Te jong om daar behandeld te worden, maar ook te jong om door gestuurd te worden naar een academisch ZH. Had ik dit geweten vooraf, dan was ik nooit naar dat regio ZH gegaan, maar direct naar een academisch ZH. Want als je er eenmaal bent is wegsturen iets wat ze niet mogen en/of kunnen doen. Tien dagen na de geboorte en het overlijden van mijn dochter is wat ik hierboven schrijf heel subjectief. Toch had ik dit graag zelf willen weten voor mijn bevalling en had ik heel misschien mijn meisje kunnen redden. Ben je zwanger en wil je bewust zijn van eventuele risico's en gevaren, dan hoop ik oprecht dat dit advies je helpt en niet bang maakt. Het gaat vaker goed dan niet goed. Maar wat zou het goed zijn als we allemaal iets meer bewust zouden worden wat te doen onder de 30 weken in nood.
Verschrikkelijk!! De nachtmerrie van iedere zwangere vrouw. Wat erg dat jij dit hebt moeten meemaken. Vind het ook naar te lezen dat je het gevoel hebt dit misschien hebt kunnen voorkomen als je in een ander zkh was geweest. Begrijp me niet verkeerd ik kijk er zelf ook zo naar maar hoop niet dat je het jezelf verwijt. Heel verdrietig allemaal! (Zacht uitgedrukt). Wil je heeeeeel veel kracht en sterkte toewensen in deze helse tijd. Dikke knuffel.😘
Hier in mijn streekziekenhuis kijken ze niet naar de duur, maar juist naar de groei/maten van het kind. Helaas was mijn dochter 12 jaar geleden te klein en licht om gered te worden (360 gram bij 27 wkn) en zou zij het buiten de baarmoeder nooit gaan redden. Dat is namelijk ook een groot issue...... wat als het kindje geboren wordt (gered door een academisch ziekenhuis), maar het kindje het buiten de baarmoeder niet zou kunnen redden (toch te klein/fragile). En dus vlak daarna doodgaat. De ouders hebben het kindje dan al levend gezien, kindje leefde dus gewoon al na de geboorte. Dit lijkt mij persoonlijk heftiger om mee te maken dan wanneer het kindje overlijd in mijn buik. Nu kon ik er sneller vrede mee hebben. In tegenstelling tot het overlijden van mijn zoon 14 jaar geleden, maarja... hij was levensvatbaar en zou die dag geboren gaan worden (uur voor de keizersnede overleed hij).
Evia, wat knap dat je dit verhaald met ons wilt delen. Bedankt hiervoor. Ik wens je heel veel sterkte voor de komende moeilijke periode. Liefs
Ergens verwijt ik het mijn lichaam, maar dat zal onderdeel zijn van het verdriet en uiteindelijk wel wegtrekken. Ik verwijt het vooral het ziekenhuis, de artsen en verpleging en de natuur. Ook die boosheid zal er bij horen. Morgen zie ik wel hoe ik er dan weer in sta. Mocht ik ooit er klaar voor zijn om een volgende zwangerschap aan te durven, dan ben ik dankbaar dat ik nu weet wat ik wel en niet kan doen en wat ik mij wel en niet laat vertellen door de alwetende medici. Zeker als je voor het eerst zwanger bent en nog niet alles weet of een keer gevoeld heb, dan ga je snel af op wat de medici je vertelt. Handig, maar niet altijd even behulpzaam. Ik hoop dat alle moeders durven op te staan voor zichzelf, voor hun kindje en voor wat ze voelen. Ben je ergens niet gerust onder, doe er dan wat aan en laat je niet tot tien keer toe geruststellen door wie dan ook. Als iets niet goed voelt, voelt het niet goed. Ik wens jullie een stralende zwangerschap verder met straks een prachtkindje in jullie armen. Kom voor jullie zelf op wanneer dat nodig mocht zijn en geniet!
Rogijuli, wat verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt, wat een verdriet! Ik heb met heel mijn hart gehoopt dat ze naar de maten wilden kijken. Of dat ze meer hun best zouden doen om mijn weeen te remmen en de groei van het kindje te bevorderen. Maar niets van dat alles is gedaan vanwege de 23 weken. Dat terwijl er kindjes zijn met dezelfde maten 31 cm en 550 gram die het wel hebben mogen overleven. Niet veel I know, en ik krijg met dit soort denken mijn meisje niet terug, maar de 'what ifs' zijn er nu eenmaal en daar kan ik niet omheen met mijn gedachten..
Wat een vreselijk verlies. Gecondoleerd met toch ook gefeliciteerd met de geboorte van een prachtige dochter. Ik snap dat je dit verhaal schrijft vanuit emotie en verlies, maar wil toch even een opmerking erbij zetten. Het is namelijk niet perse waar dat een academisch centrum wel je kindje had kunnen redden. Ook in een academisch zh doen ze in principe niks onder de 24 wk omdat het kindje dan simpelweg geen overlevingskans heeft. De kans dat een kindje het redt bij 24 is ook al heel klein... Daarbij loop ik in een streekziekenhuis waar ik juist heel tevreden over ben. Vanaf 24 weken zit ik aan de weeen remmers ivm vroege weeen. Mocht dit niet meer werken of ik ontsluiting krijgen word ik gelijk doorgestuurd naar een centrum met een nicu ( academisch dus). Dit is ook het protocol. Voor de 24 weken heb ik idd niks gekregen voor de weeen, omdat dit gewoon niet zinnig geacht wordt. Jij had niets anders kunnen doen dan je gedaan hebt, en de artsen ook niet. Hoe hard het ook is, dit kindje had waarschijnlijk geen kansen . Wordt er nog verder onderzoek naar een oorzaak gedaan? Ik snap heel goed dat dit in je hoofd niet met elkaar rijmt. Ik weet hoe het is om een kindje te verliezen helaas. Maar ik wilde toch even de rationele kant benaderen, ook voor anderen die dit lezen.
Heel veel sterkte lieverd. Ik lees de pijn uit je verhaal en zit met grote moeite mn tranen in te houden. Helaas begrijp ik precies wat je bedoelt ik ben op dit moment in gevecht met een streek ziekenhuis hierzo. Ik heb 2 extreem prematuren gehad en nu zwanger van de 3de. Ze weten dondersgoed waar het aan ligt maar houden zich strikt aan het protocol. Ik ben bezig om volgende week een verwijzing naar academisch ziekenhuis te kunnen krijgen als ze nog steeds niet willen luisteren. En nu ik je verhaal lees maakt het me helemaal bang Maar toch alsnog heel veel sterkte in deze vreselijke tijd!. Dikke knuffel
Madelein, je hebt gelijk, veel kans zou ze niet gehad hebben. Maar in het ZH waar we waren hadden we nul kans en mijn gevoel zegt dat we in een academisch ZH beter waren behandeld en meer kans hadden gehad. Ook al was die kans klein dat ze daar wel de bevalling hadden kunnen tegen houden of haar leventje hadden kunnen redden. Veel succes en sterkte Wiskagirl. Niet bang zijn. Haal je kracht maar juist uit de dingen die je bang willen maken en ga staan in hetgeen waar je recht op hebt. En waar je kindje recht op heeft. Jij weet als eigenaar van je lichaam en als moeder van je kindje wat het beste is. Knuffel terug!
@evia; ik zou dit gevoel zeker ook bespreken met je gyn. Neem aan dat je nog nagesprekken hebt? Wij hebben in zon beetje dezelfde situatie gezeten. Ik kreeg bij 18 wk ineens weeen en heb toen een aantal dagen achter elkaar de vk gebeld maar werd steeds gerust gesteld. Tot ik ineens iets voelde en ik 4 cm ontsluiting had... Er is dus niet goed geluisterd toen. Achteraf bleek ik een infectie gehad te hebben en alle symptomen die daarop zouden kunnen wijzen waren afwezig. Wij hebben toen heel veel gesprekken gehad met vk en gyn omdat wij ook het idee hadden dat dit voorkomen had kunnen worden. Dit heeft voor ons verhelderend gewerkt en ook een geholpen bij de verwerking. Je gevoelens en angsten uiten ( ook voor een volgende zw) is zo belangrijk nu. Niemand zal dat raar vinden, maar ze zullen je ook willen helpen hiermee om te kunnen leren gaan. Het zal een lange weg worden meis, met veel hobbels en dalen. Ik hoop alleen dat je op een gegeven moment op het punt kan komen dat de liefde voor je meisje de overhand gaat nemen, en je hiervanuit verder kunt. De tijd na het verlies van ons zoontje is de zwartste uit mijn leven, en tegelijk de meest waardevolle. Hij heeft ons wat gegeven wat niemand anders kan, hij heeft ons namelijk papa en mama gemaakt. Dit in combinatie met mijn ( en die van mijn man) liefde die ik gelijk voor hem voelde is nu enorm waardevol voor me. Ik had hem voor geen goud willen missen. Mocht je willen praten of iets willen weten of zo, m'n pb staat altijd open voor je.
Wat vreselijk Evia, heel veel sterkte gewenst. Ik hoop dat je ook -als je daar zelf behoefte aan hebt- professionele begeleiding en steun krijgt vanuit ziekenhuis/gyn/verloskundige..
Dankje Madelein. Ik heb geen nagesprekken in het ziekenhuis waar ik bevallen ben. Is anderhalf uur rijden vanaf huis en ik ga niet graag terug daarheen. Vandaag bij de huisarts geweest en hij raadde me aan toch (op een dag) terug te gaan om met hun zelf te bespreken wat er goed en wat er niet goed is gegaan. Geef ik hem wel gelijk in, al zal ik er verschrikkelijk tegen op gaan zien. In de tussentijd ga ik afspreken met een gynaecoloog uit het ziekenhuis bij mij in de buurt en daarmee alles doorspreken wat er gebeurd is en hoe nu verder en risico's voor een eventuele volgende zwangerschap (ooit). Dus er rollen gelukkig wat balletjes. Ik zal het iig niet zomaar voorbij laten gaan hoe alles is gegaan, maar wil me ook niet blind uit boosheid op dat ZH storten. En ik heb trouwens ook een afspraak volgende maand met een maatschappelijk werkster. Kan ik ook nog niet naar uit kijken, maar dan staat ie iig wel vast.. Stap voor stap..
@evia: is je ziekenhuis zo ver weg omdat je zo afgelegen woont of ben je daar 'per ongeluk' terecht gekomen. Het is idd wel goed om het gesprek aan te gaan als jij er aan toe bent. Je vragen en opmerkingen opschrijven wil hierin ook helpen. Ik heb helaas ervaring met medische fouten en een kindje verliezen dus als ik je ergens mee kan helpen hoor ik het graag. Sterkte meis.. Edit: vind het wel bizar dat je geen nagesprekken hebt. Is er geen pa uitslag die je nog moet krijgen? Wordt er geen verder onderzoek gedaan? Daarbij moet jij ook een aantal weken na de bevalling gecontroleerd worden, zo hoort het. Dit wordt dus allemaal niet gedaan?
Wat treurig. Gecondoleerd en heel veel sterkte. Wat een hel. Ik denk alleen dat het minder zwart wit is. Het is niet of de leeftijd of de maten. Het is niet of streek of academisch. En het is niet of dood of leven in goede gezondheid. Bij zulke jonge baby's is het een loterij. En is het wenselijk om alles uit de kast te trekken als dat in 99 van de 100 gevallen niets oplevert? Moet je dat alleen doen als je daarmee een aanmerkelijke kans hebt op een gezond kind, of ldoe je dat ook als je vrijwel zeker een licht of meervoudig gehandicapt kind krijgt? En hoe zit het met de kosten? Willen we die als maatschappij dragen. Kunnen we dat? Ik vind het moeilijk.