Hey meiden, Ik weet met mezelf geen raad niet meer. Begin vorig jaar zijn mijn vriend en ik beginnen proberen. Begin dit jaar hebben ze ontdekt dat ik een verminderde eicelreserve heb en ben ik na twee inseminaties mogen overschakelen op ivf. Ik heb inderdaad maar zeer weinig eicellen met de maximale stimulatie. De eerste poging was mislukt, er was maar een embryo. Bij de tweede poging waren er maar twee embryo's (waarvan eentje een twijfelgeval of ze die wel zouden terugzetten).tot onze grote verbazing teste ik midden vorige maand positief. Ons geluk kon niet meer op... Tot 4 dagen later tot mijn gynaecoloog zei dat het een miskraam ging worden. Pas drie weken later (toen ik dacht dat het miskraam al voorbij was) stond mijn hcg nog hoog en ontdekten ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb dan 8 dagen een kuur moeten doen met methotrexaat, een soort chemotherapie, om de cellen te verwijderen. Het is allemaal al heel moeilijk geweest. Ik mag nu ook drie maanden niet proberen omwille van die chemo en heb schrik Voor mijn eicelvoorraad. Een kennis die ik veel zie is na twee maanden proberen net zwanger terwijl ze eenhalf jaar geleden tegen me zei dat ze opgelucht was dat ik nog niet zwanger was omdat ze het er moeilijk mee zou hebben... Ja en nu heb ik het natuurlijk ook moeilijk met haar zwangerschap. Ik weet met mezelf geen raad meer, ben tegelijk zo triest, jaloers en heb zoveel schrik dat het niet zal lukken. Ik voel me stilletjes aan wegzakken... Hebben je bepaalde manieren van denken of raad voor mij? Alle hulp is heel welkom. Het is echt zwaar, ik probeer te denken dat het het allemaal waard is.
Meid wat een ellende.... Alles wat je zelf meemaakt en daarboven op nog een zwangerschap van je vriendin. Dat is zwaar. Ik ken het gevoel ook wel ( nou ja, ik sta aan het begin van de mmm) en om me heen iedereen blij zwanger. Dat is vreselijk. Dus voor jou een dikke digitale knuffel. Stort hier je hart uit en praat ervover met je vriendin. Die zit er vast ook heel erg mee.
Jeetje Dina, wat vreselijk verdrietig allemaal! Ik weet hoe je je voelt. Ook wij hebben een jaar in de MMM gezeten, ook wij hebben een bbz meegemaakt, in maart dit jaar. In de jaren dat wij bezig waren is werkelijk iedereen om ons heen zwanger geraakt of inmiddels al bevallen. Al onze vrienden, al onze broers & zussen. Bij iedere blijde boodschap voelde ik me hart ineen krimpen, angst, jaloezie, frustratie, het kwam er op een gegeven moment allemaal uit. Waarbij ik me eerste nog inhield totdat we met z'n tweetjes waren, heb ik op een gegeven moment besloten open kaart te spelen en eerlijk te zijn in hoe ik me voelde. Gelukkig kregen we van bijna iedereen begrip, goede vrienden huilde met ons mee, probeerde ons te steunen waar ze konden. Helaas zijn er altijd mensen met gebrek aan inlevingsvermogen en zal je op onbegrip stuiten. Maar voor je eigen gemoedsrust kun je beter eerlijk zijn en toegeven aan je vriendin dat jij het heel moeilijk vindt en gemengde gevoelens hebt wat betreft haar zwangerschap. Meis, ik wens je het allerbeste! Liefs Popje