Al heel lang ben ik moe en heb ik veel vage klachten. De huisarts gooide het op stress en ik heb verschillende gesprekken gehad met de poh. Dat heeft best goed geholpen. Vanaf de feestdagen ben ik 4kilo af gevallen. Dat lijkt misschien niet veel, maar op mn zwaarst woog ik 52kilo en nu dus nog maar 48. Zelfs toen we op vakantie waren heb ik veel gegeten en was ik toch weer afgevallen. (Ik eet al een gele tijd veel om maar aan te komen) Vorige week donderdag naar de huisarts geweest. Nadat ik hem toch wel moest overtuigen dat dit een andere oorzaak heeft dan stress en drukte ging hij me onderzoeken. Hij voelde dat mn schildklier wat vergroot was en ik kreeg een bloedprik formulier mee. Ik kon gelijk prikken en zou de volgende dag de uitslag krijgen. Helaas vrijdag maar een paar dingen binnen. Maandag weer gebeld maar nog steeds niet de uitslag van mn lever, nieren en schildklier binnen. Dinsdagochtend was de uitslag binnen. Alles was goed behalve mn schildklier, die werkt te snel. Moest smiddags mn medicijnen ophalen en een afspraak maken bij de internist . 11juni heb ik een dubbele afspraak. Eerst bij een co assistent en daarna bij de internist. Kan iemand mij vertellen wat ik een beetje kan verwachten. Ik zie er best een beetje tegen op.
Waarschijnlijk nogmaals uitgebreid bloedprikken, vraaggesprek over je klachten en familiegeschiedenis etc, wegen en hij/ zij zal je schildklier nog bevoelen. In ieder geval dat gebeurde hier tijdens de eerste afspraak. Het zal vooral ook diagnostiek zijn om te onderzoeken wat er aan de hand is met je schildklier, zodat het verdere behandelbeleid bepaald kan worden. Het was hier in ieder geval allemaal niet heel erg spannend de eerste keer. Alvast succes!
Sorry, zit met mn telefoon op zp werkt net ff anders dan ik gewend ben . Hoe is het verder gegaan met je? Ik ben aan de ene kant "blij" dat er wat uit gekomen is, maar het maakt me ook (opnieuw) onzeker.
Ik kwam erachter toen ik 43kg woog! Altijd weinig gewogen, rond de 48kg maar heel langzaam viel ik af tot 43kg. Nou ik woog me pas na de diagnose, schrok er wel van. Ik zag wazig en hiervoor naar de oogarts gegaan. Nog voor de oogarts me onderzocht zei ze al dat ik m'n schildklier moest laten nakijken omdat mijn ogen uitpuilden. Medicatie gekregen en om de zoveel tijd bloed laten trekken. Na 2 of jaar 3 jaar afgebouwd en was ik van de medicatie af maar denk dat ik moet teruggaan. Ik merk bij mezelf op het moment dat als ik de pil pak m'n gewicht stabiel blijft en ik richting de 50kg ga. Neem ik de pil niet zak ik tot 47kg. Denk dus dat het aan hormonen ligt. Snelle schildklier is gewoon echt niks bah. Als je het hebt weet je pas wat een schildklier allemaal regelt in je lichaam. Ook heb ik nu vitiligo. Een huidziekte. Ik heb dus vlekken op mn lichaam zonder pigment. Dit komt niet door de schildklier maar wel door hetgeen wat ervoor zorgt dat m'n schildklier te snel werkt.
Ik was al bekend met een trage schildklier en slikte daar medicijnen daarvoor. Na mijn zwangerschap kreeg ik plotseling heel veel klachten passend bij een snelle schildklier en bleek de waarde van mijn schildklierhormoon zo laag te zijn dat het niet eens meer meetbaar was. Bij mij was de oorzaak van een te snelle schildklier een schildklierontsteking. Na een jaar was mijn schildklier weer de oude (oftewel te traag ). Je kan beter een trage schildklier hebben dan een snelle vind ik. Wat een rotgevoel vond ik dat. Ik voelde mij continue alsof ik net tien blikjes redbull ophad, hartslag in rust van 120 en slapen deed ik nauwelijks meer. Plus ik bleef maar afvallen, terwijl ik alles at wat los vast zat. Ik werd vrij snel behandeld en toen voelde ik mij al wat beter en rustiger. De onzekerheid voor jou is natuurlijk ook omdat je nog geen oorzaak weet. Geruststelling is sowieso dat schildklierproblemen vaak goed te behandelen zijn.
Dat lijkt me ook niet fijn. Voor mij vallen er nu een hoop puzzelstukjes op zn plaats. Ik hoop dat het snel beter gaat want nu voelt het niet bepaald prettig. Had he in het begin bijwerkingen van de medicijnen? Ik heb nu strumazol en propanolol en ik voel me vandaag weer behoorlijk moe. (Nog meer dan anders)
Geen bijwerkingen zover ik mij kan herinneren. Het is bijna acht jaar geleden en ik weet ook niet meer welke medicijnen ik had. Het werkt in ieder geval snel en kon ook vrij snel weer redelijk normaal slapen, zodat ik mij wat uigeruster voelde.
@dorisn onderschat niet wat dat kleine rottige kliertje voor overlast kon zorgen. Ik weet nog dat ik mij juist enorm gestresst en soort van angstig voelde. Ik dacht dat ik een burn-out had, maar zoals het mij werd uitgelegd staat je lichaam bij een te snelle schildklier continue in de hoogste versnelling. Je raakt totaal uitgeput.
Ik kan me geen bijwerkingen meer herinneren van de strumazol. Wel duurde het even voordat de dosering juist is. Je begint laag dacht ik. Propanolol is voor je hartslag zeker hè? Kan zijn dat je ook bijwerkingen denkt te voelen omdat je nu let op alle symptomen. Aan mij zag je wel snel dat het iets deed maar dat is niet moeilijk als 43kg het startgewicht is. Elke 500 gram zie je dan Wel heel veel dingen die ineens verklaarbaar waren zoals uithoudingsvermogen, lui, wazig zien, zenuwachtig,... Vervelendste van alles vond ik de opmerkingen achteraf zoals m'n nicht zei 'ik dacht even dat je aan de drugs zat' Helemaal niet leuk maar wel blij dat ze het heeft gezegd. Zij zei het tenminste dus wat anderen dachten? En achteraf gezien, ja ik zag er ook uit als een drugsverslaafde met m'n uitpuilende ogen. Ook opmerkingen gekregen over dat m'n dacht dat ik boulimia had. Die hoorde ik al voor m'n uitslag.
@sydneys ik kreeg juist complimenten. De extra 35 kilo van mijn eerste zwangerschap was ik in negen weken kwijt. Iedereen wilden mijn geheim weten . Naar dat mensen zo snel hun oordeel bij je klaar hebben. Lekker makkelijk oordelen. Achteraf heb ik gehoord dat er ook over mij geroddeld werd. Ik zou mijzelf uithongeren etc., en het was belachelijk dat ik zwaar op dieet was met een baby. Ik was niet eens op dieet!
Oooh vreselijk hè! Hier ben ik zo onzeker geworden dat ik pas dit jaar voor het eerst ben gaan zwemmen met zoontje in een openbaar zwembad. Ik durfde echt niet en acocieer mezelf nog steeds met een anorexia lichaam. Ben nog te mager. Altijd geweest. BMI van 17/18 maar ook voor m'n schildklier te snel werkte had ik dit BMI. Op m'n 18e al eens schildklier laten testen en die was toen goed. Is gewoon mijn bouw. Maar ik voel me goed en energie genoeg. Buiten m'n gewicht nergens klachten over. Ik weet dat als ik wazig zie m'n schildklier te snel werkt.
Ik heb ruim 2jr geleden al een keer mn schildklierwaardes laten testen en dat was toen nog net goed. Heb sinds die tijd het gevoel dat ik altijd aan sta. Mijn poh voelde zich een beetje schuldig omdat ze vind dat ze het had moeten herkennen. Ik heb ook nu pas het idee dat het ongeveer rond de feestdagen erger is geworden. Daarvoor voelde ik me weer een beetje mezelf na onze verhuizing, verbouwing en verhuizing van mn schoonzus en later mn schoonouders . Ik heb helaas veel psychische klachten, moeheid en een snelle hartslag. Door die psychische klachten is het voor mij best lastig om te relativeren. Daarom vind het fijn om jullie ervaringen te lezen.
Ik krijg ook veel opmerkingen. Mijn schoonfamilie is best stevig en daar komt afvallen regelmatig ter sprake. Op mn werk is een bewoner die vind dat ze te dik is (is ze ook een beetje maar ongeveer 85 dus maf ze best genieten) Zij zegt dus ook meerdere keren per dienst dat ik zo dun ben. Op het schoolplein wordt ik ook aangestaard als ik mn kinderen af en toe ophaal.
Ik heb in de mei vakantie gezwommen toen we op vakantie waren bij center parcs. Was blij dat de jongste constant aan me wilde hangen, dan zag je alleen van de achterkant dat ik dun ben en dan zag je niet dat er van mn borsten niet zoveel meer over is.
@dorisn Ik had ook heel veel psychische klachten en deze werden achteraf gezien volledig verklaard door de schildklier. Klinkt raar, maar dat voelde voor mij echt als een opluchting. Ik had daarvoor echt het gevoel dat ik doordraaide en dat ik manisch was geworden of zo iets. Doodeng. Kans dat jij je ook snel beter gaat voelen met de medicijnen . @sydneys wat goed dat je het toch hebt aangedurfd om te gaan zwemmen. Sommigen mensen hebben altijd wat te zeuren over een ander. Het maakt niet uit of je dik of dun bent, want voor sommigen doe je het toch nooit goed. Als je het nodig hebt om te roddelen over een ander, ben je eigenlijk zelf erg sneu. Wees trots op je lijf dat een prachtig kind heeft voortgebracht