Even van me afschrijven. Ik huil eigenlijk al wekenlang bijna elke dag en sommige dagen kan ik bijna niet meer stoppen. Ik ben moe en zie soms geen uitweg meer. Nu met het sombere weer wordt het erger. Ik ga sinds kort naar een psychologe en die heeft me aangeraden therapie te gaan volgen. Ik loop thuis de hele dag op eieren en mn werk is ontzettend stressvol. Ik weet niet zo goed wat te doen. Is er iemand die het kent? Iemand tips? Ik ben een enorme perfectionist en een doorzetter maar het lijkt nu maar niet te lukken allemaal
Ik denk dat het al heel goed is dat je naar de psycholoog/psuchotherapeut gaat. Daar kun je je hart luchten. Verder is het makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hoeft niet perfect te wezen. (In alles wat je doet) Je bent mooi/lief/leuk genoeg. Misschien 1x per week iets leuks te doen. Of juist helemaal niks doen! (Lekker Netflixen met een kop thee en lekkere koekjes/chocolade ofzo) of wat je lekker vind. Misschien zou het helpen als je een stapje terug doet qua werken. Stel je werkt 32 uur, wie weet is het mogelijk om 28 uur te gaan werken. (Als voorbeeld)
Ten eerste, zoals al gezegd, eerst op zoek gaan naar een goede psycholoog waarbij jij je goed voelt. Veel erover praten en je hart luchten bij de mensen die je vertrouwt. Is heel erg moeilijk spreek ik helaas uit eigen ervaring, maar het helpt echt. Ten tweede, probeer echt aan jezelf te denken, doe een stapje terug in de dingen die nu teveel zijn voor je, of waar jij je niet prettig bij voelt. En een ontspannen dagje plannen met een goede/beste vriendin ? Sterkte en succes.
Hier ook ervaring met burn out. Heb je op je werk al erover gepraat? Ik kan alleen maar adviseren open te zijn als het teveel dreigt te worden. Hulp vragen mag. Liever een stapje terug dan volledig uitvallen. Ook voor je baas is dat zo. En thuis. Zorg dat je je momenten voor jezelf hebt. Even niks moeten. Nog een gekke tip misschien... ga hardlopen. Sinds ik regelmatig hardloop (rondjes hobbel in mijn eigen trage tempo) kan ik heel veel meer stress aan. En de laatste! Jij bent goed zoals je bent! Zeg het af en toe tegen jezelf. Ook als je weer eens een potje zitvte janken "om niks". Je mag er zijn. Huil maar uit, maar geeft niet op! Knuffel en sterkte
Als ik dagen/weken alleen nog maar kan huilen en vreselijk moe en uitgeput ben.... dan ben ik heel ver en veel te lang over mijn grenzen gegaan. Overbelast. Overspannen. Hoe je het ook wilt noemen. Als je deze klachten al vele maanden hebt, dan spreken ze vaak over burnout. Perfectionisme en doorzetten maken de kans dat dit gebeurt (helaas) veel groter (been there ). Therapie is een erg belangrijke stap, maar eerst moet je lichaam weer een beetje herstellen en energie terug krijgen. Met heel veel rust en ontspanning. Ik zou (naast je psycholoog/psychotherapie) zo snel mogelijk het gesprek aan gaan op je werk, een afspraak bij een bedrijfsarts regelen en ook kijken hoe je thuis wat ademruimte kunt krijgen (hulp van anderen). Ik denk dat (volledig) ziek melden de meest verstandige optie is. Dit krijg je niet opgelost met 1-2 rustdagen. Ik heb hier dus helaas ervaring mee en eerste advies dat ik altijd kreeg van bedrijfsarts is: doe maar eens 4 weken even helemaal niets (geen werk), alleen dingen die je leuk vindt, maar probeer wel dagelijks even buiten de deur te gaan en te bewegen. En kom daarna maar eens terug, dan zien we wel hoe het dan met je gaat. En als je dan je (ernstige) klachten weer afnemen kun je samen met hulpverlening gaan kijken naar hoe je kunt opbouwen, hoe je je leven anders in moet richten, hoe je eventueel anders om moet gaan met zaken etc, etc, om volledige te kunnen herstellen en te voorkomen dat het ooit weer zo ver komt. Voor een gemiddelde 'overspannen' periode staat ongeveer 3-4 maanden hersteltijd. Mocht je al veel, veel langer overbelast zijn zonder dat je dit hebt aangepakt, dan kan het langer duren. Voor een 'echte' burnout is herstel van 1 jaar echt niet vreemd. (ik heb het afgelopen jaar nodig gehad om te herstellen van een burnout en heb hier gerichte therapie bij gehad, die ik via mijn werkgever heb geregeld, waarbij mijn werkgever dus ook een deel van kosten op zich heeft genomen. Ook is mijn baas op een prettige manier betrokken bij het hersteltraject en zijn er veranderingen in mijn taken doorgevoerd) Heel veel sterkte!
Bedankt voor jullie reacties! Het is enorm druk op mn werk. Ik en mijn collega's worden enorm gepusht om extra te werken en we kunnen amper vrij nemen. Ik heb het op mn werk extreem druk en thuis met 2 kleine kinderen ook. Ik heb continu een gehaast opgejaagd gevoel. Ik krijg nergens een moment rust. Ik ben aan het solliciteren maar vind daar bijna geen tijd voor. Op mn werk heb ik eerder gesprekken gehad met een bedrijfspsycholoog nadat ik in huilen uitbarstte nadat een klant had gebeld en ik niet meer kon stoppen met huilen. Dat is inmiddels een paar maanden geleden. Ik heb me destijds niet ziek gemeld.Ik vind mn werk vreselijk maar het voelt ook als een uitlaatklep om even weg van huis te zijn. Ik ben bang me rot te gaan voelen als ik thuis zit en niemand meer om me heen heb qua collega's en dergelijke. Dat ik geen afleiding genoeg meer heb. Daarnaast voel ik me schuldig ten opzichte van alles en iedereen. Ik krijg de knoop maar niet doorgehakt. Ik voel me ook steeds schuldiger naar mn kinderen toe omdat ik vaak boos ben en zeur en klaag en nul geduld meer heb. Mijn oudste is heel gevoelig en heeft enorme driftbuien. Ik ben soms bang dat ik ze veroorzaak. Morgen ga ik weer naar mn werk ik moet het wellicht voorzichtig aan gaan kaarten
Je klinkt als mijn verloren tweelingzus. Je bent alles behalve alleen met deze gevoelens en klachten, maar je voelt je er juist wel heel alleen door. Het perfectionisme kan je zo vreselijk dwars zitten. En verstandelijk weet je wel dat "goed genoeg" prima is, maar je gevoel blijft je maar opjutten.
Ik zou er dan toch voor 'kiezen' om me ziek te melden voordat je er helemaal aan onderdoor gaat. Wil je dat voor je kinderen? Wat hebben ze aan een compleet ingestorte mama? Neem aan dat je gezin en jezelf toch hoger staan dan je werk? Heb ook een burn out gehad een paar jaar geleden. Ik werk om te leven en leef niet om te werken! Mijn gezin is belangrijker dan mijn werk. Kies voor jezelf en je gezondheid. Denk nu even niet aan je collega's, want zeker weten dat als zij in zo'n situatie zouden zitten, ze ook niet aan jou zouden denken en daarom maar aan het werk zouden blijven. Zij zouden voor zichzelf kiezen. En dat zou jij nu ook moeten doen.
Hoi Auroraa, Wat moet jij je vreselijk voelen. Ik begeleid mensen met een burn-out en ik denk dat het goed zou zijn als je inderdaad hulp zoekt. Maar (in mijn ervaring) nog belangrijker: hulp in de vorm van vrienden en familie. Ik zou je graag een pb doen, maar weet ook niet of je daarop zit te wachten. Ik zou je graag helpen. Dikke knuffel voor jou
Het is vast heel goed bedoeld, maar ik zou dit echt niet adviseren. Het is echt volledig afhankelijk van de situatie om te besluiten wat slim is. Thuis gaan zitten van je werk kan je ook het randje overduwen naar een burn-out toe. Ik zou professionele hulp zoeken en zoveel mogelijk achterban inschakelen tot professionele hulp is gevonden.
Er zal wel iets moeten veranderen, want wanneer de situatie en/of jou denkwijze hetzelfde blijven zal je alleen naar verder afglijden. Als ik het zo lees ligt de belangrijkste oorzaak wel in de werksfeer; werkstress, geen vrij kunnen krijgen, gepusht worden en met flinke tegenzin naar je werk gaan. Voor ons lastig om in te schatten wat het beste is.... je zou het kunnen aankaarten en kijken of je tijdelijk halve dagen kan gaan werken om wat tot rust te komen... Wellicht is er ook totaal geen begrip en kan je je toch beter ziekmelden. Advies wat mij tijdens mijn burn-out, maar eigenlijk nu nog steeds, heel goed geholpen heeft of als volgt: Waaróm moet je altijd een 10 afleveren, wanneer een 8 toch ook een mooie voldoende is? Ik probeer dit altijd in mijn achterhoofd te houden... mijn huis is toch al netjes en schoon, mijn werk is zo toch ook prima. Ik probeer geen tienen meer na te streven. Sterkte!
Wat een lief bericht mimosa! Je mag me een pb sturen als Wat een lief bericht Mimosa! Je mag me zeker een pb sturen als je wil. Liefs Aurora