Ik snap amberxx wel. Ik vind dat je als partner van een depressiepatiënt best mag eisen dat diegene zich inzet om beter te worden of stabiel te blijven. Het is ook jouw leven. Als iemand ontkent dat hij depressief is en/of behandeling weigert, wordt het wel heel moeilijk om samen te leven. Bovendien is er dan ook nauwelijks uitzicht op verbetering. Ik kamp zelf met depresies, en ik denk niet dat mijn man het zou accepteren als ik niks zou ondernemen om de situatie te verbeteren.
Zeker niet makkelijk! En ervaring vanuit meerdere kanten. Ik zeg ook, het is een levenslange ziekte. En die moet je blijven behandelen. De partner van TO wil dat niet. Dan zou ik dus voor mezelf en mijn kinderen kiezen. Iemand kan niet kiezen voor een ziekte. Maar wel of ze er iets aan proberen te doen!
Dat is ook heel erg. Voor iedereen. Ook voor de depressiepatiënt zelf. Er zijn alleen maar verliezers.
Tuurlijk moet je je best doen, maar soms lukt dat gewoon even niet.. Dat zou je toch moeten weten met ervaring vanuit meerdere kanten
Uiteraard Al snap ik best wat ze bedoelde, ik vind het ook heel naar om Mn man soms zo te zien en soms doet dat best pijn om te weten dat wij soms ‘niet goed genoeg’ zijn om plezier mee te beleven, althans op dat moment.
@ts: Ik zie dat jullie vier jonge kinderen hebben, waarvan zelfs een baby. Misschien helpt het jou een heel klein beetje als je begrijpt dat dat ook vreselijk druk is als je depressief bent. Ik heb een dochter van vijf en haar kan ik regelmatig al nauwelijks om me heen verdragen, zeker voor langere tijd. Het is nu herfstvakantie en ze logeert dan ook de hele week bij mijn schoonouders. Ik moet er niet aan denken om vier (!) kinderen om me heen te hebben. Ik kan me heel goed voorstellen dat je man zich terugtrekt in computerspelletjes. Dat gezegd hebbende is het natuurlijk niet goed dat hij behandeling (therapie en/of medicijnen) weigert. Het lijkt me echt ontzettend frustrerend als je partner zijn depressie ontkent. Hopelijk komt hij een beetje tot rust, nu hij even zonder kinderen is, en komt hij daardoor roch tot het besef dat hij ziek is. Heb je hem gisteren nog kunnen spreken?
Ik zeg altijd tegen mijn man dat het juist andersom is: Dat mijn man en dochter juist degenen zijn voor wie ik nog mijn best doe om het vol te houden en beter te worden. Misschien helpt dit jou ook.
Ik weet ook dat het zo werkt, zelf ook depressief geweest. Maar dat neemt niet weg dat het soms moeilijk is... Vind het altijd zo jammer dat het dan op een dag ia dat we iets gaan doen weet je wel dat ie weer met zon peen&uien hoofd rondloopt Ondanks dat weet ik wel dat hij van ons houdt en hij het uiteraard zelf ook niet makkelijk vind Heftig overigens dat je dochter de hele vakantie bij je schoonouders is...
Precies! Ik ben zelf opgegroeid met een depressieve moeder. Nu weet ik dat er heel veel verschillende gradaties bestaan en dat ieder persoon verschillend is maar wat heb ik altijd gehoopt dat mijn ouders zouden scheiden of dat mijn vader van haar zou scheiden. Het heeft een enorme stempel op mijn jeugd gedrukt waarbij wij als kinderen altijd op onze tenen moesten lopen en nooit een" normaal" gezin waren. Ik schaamde me dood voor mijn moeder! Mijn moeder zelf heeft zelden actie ondernomen, leunde altijd op ons en mijn vader wist er geen raad mee. Dat betekende dat als mijn moeder weer eens bewusteloos werd afgevoerd met de ambulance na de zoveelste zelfmoordpoging, ze na een aantal uren gewoon weer thuis was nadat haar maag was leeggepompt. Wij waakten 's nachts dan om de beurt. Doodsbang dat ze het weer zou doen en dat ze echt dood zou gaan! Had mijn vader destijds maar de beslissing genomen om voor ons te kiezen! Dat had ons als kinderen een hoop leed bespaard en mijn moeder had er misschien voor gekozen om zich te laten behandelen.
Denk eerder dat de pogingen dan gelukt waren, denk je niet? Als ze helemaal niemand meer had? Weet het verder niet natuurlijk, maar denk dat je vader gewoon voor iedereen goed wilde doen. Als ik naar mijn eigen vader keek, die zou mijn moeder nooit in de steek hebben gelaten (ook psychische problemen) en dat vind ik ook wel iets hebben.
Ik weet bij mijn moeder vrijwel zeker dat dat voor haar beter was geweest. Mijn vader pampert haar nog steeds veel teveel. Daarbij klinkt het misschien heel hard maar wij als kinderen hebben zo erg geleden dat we uiteindelijk hoopten dat een poging een keer zou lukken.
Wat erg en verdrietig dat jullie dat hebben moeten meemaken. Als je zoiets zegt staat buiten kijf dat het voor jullie heel erg moeilijk geweest moet zijn.
Ja, is het ook wel, al is het hier ondertussen zo normaal dat ik er nauwelijks meer bij nadenk. Ze is gistermiddag teruggebracht en het is wel fijn om haar weer thuis te hebben. We hebben haar gemist.
Kinderen horen door hun ouders te worden beschermd. Als een ouder dat niet kan moet de ander het overnemen. Daarbij kan dus ook horen de kinderen weg te halen bij de ander als die door zijn of haar stoornis schade veroorzaakt. Door als andere ouder weg te kijken of maar te accepteren dat iemand niets doet om zijn situatie te verbeteren of stabiel te krijgen hou je het daarmee in stand. Los daarvan begrijp ik niet waarom je met zo'n partner wilt leven. Het heeft namelijk ook negatieve invloed op de gezonde partner, zijn leven, werk en draagkracht. Ik zie helaas heel vaak dat opgroeien met een ouder die (bijvoorbeeld) een chronische depressie heeft invloed kan hebben op de jeugd en rest van iemands leven. Dat terwijl er genoeg aan te doen Is!
Hier ben ik het, vanuit mijn eigen ervaring, mee eens. Wanneer je er dan als 'gezonde' ouder onder gaat lijden en het je mogelijkheid beperkt om het best voor je kind te zorgen, dan moet je maken dat je weg komt. Of dit het geval is van TS, kunnen we denk ik niet beoordelen.
Nou, dat vind ik wel weer heel hard! Waarom je met iemand met een depressie wil samenleven? Omdat het je partner is, met wie je een leven hebt opgebouwd en van wie je houdt, die een ziekte krijgt. Diegene is zichzelf niet. Als je partner kanker krijgt laat je hem toch ook niet in de steek omdat jij en je kinderen er mogelijk onder lijden? En natuurlijk "wil" je niet samenlevene met iemand met een depressie, maar de depressie overkomt de partner net zo goed als hij de patiënt overkomt.
Dit is natuurlijk zo! ik zou mijn partner echt niet "zomaar" verlaten als hij een depressie krijgt (of kanker) en andersom ook niet, maar als mijn man er niets aan zou willen doen om beter te worden (zoals mijn moeder) en ik merk dat mijn kinderen er onder lijden, houdt het een keer op. Volwassenen zijn er om hun kinderen te beschermen. Ook als een kind er (blijvend) onder lijdt dat een ouder depressief is en niet goed voor zijn of haar kind kan zorgen. Mijn zussen en ik hebben, ondanks dat depressies in de familie van mijn moeder vaker voorkomen, gelukkig geen last van depressies. Toch heb ik tegen mijn man gezegd toen we kinderen kregen: als jij merkt dat het met mij niet goed gaat en ik begin hetzelfde gedrag te vertonen als mijn moeder, laat me alsjeblieft "opsluiten" en neem me pas weer terug als ik weer in staat ben om voor mijn kind(eren) te zorgen. Ik gun geen enkel kind wat wij mee hebben moeten maken.