Ik denk dat het vooral gaat om de combinatie: depressie en er niet voor (willen) vechten. Als mijn partner kanker krijgt, zou het mij ook een stuk makkelijker maken als hij er in eerste instantie voor vecht om bij ons te blijven. Natuurlijk laat je je partner niet zomaar alleen. Maar als het hele gezin eronder lijdt en de patiënt niet geholpen wil worden.. dan heb ik er alle begrip voor dat je met de kinderen afstand neemt. Vaak worden de partners weggecijferd en draait alles om de ziekte, dat vind ik zeker niet terecht. Ik kan niet beoordelen hoe dit voor TS is, maar uit haar verhaal blijkt toch wel dat het hele gezin hieraan onderdoor gaat?
Het punt is dat het vaak niet een kwestie van "willen" is. Als je ver weg bent om het zomaar te zeggen, diep in je depressie zit is het soms ook een kwestie van niet kunnen.
En toch als haar man zou aangeven evt wel te willen praten bij een psycholoog of medicijnen te willen proberen zou het weer heel anders zijn denk ik. Ipv abrupt stoppen en geheel zijn eigen plan volgen. Eb daar leidt dan een heel gezin onder. Depressie is een ziekte dus zou echt niet zeggen ga bij hem weg. Maar op het moment dat het uitzichtloos is man wilt geen hulp accepteren wat moet je dan? Je hebt ook een gezin waar je aan moet denken. En ja ik weet waar ik het over heb met een vader die chronisch depressief is en het soms helemaal niet meer ziet zitten . Maar wel naar alle afspraken gaat( moeder moet wel mee) maar wel hulp aanneemt om zich maar iets beter te kunnen voelen en dat kost hem heeeel veel moeite.
Ik begrijp het zeker wel, maar heb ook een heel gezin zien lijden en kapot zien gaan omdat moeder depressief is en daar ook niks aan kan/ wil doen. Dat lijkt me ook niet de bedoeling. Natuurlijk zet je iemand bij de eerste de beste depressie buiten de deur, maar als iets al jarenlang sleept en degene met de depressie neemt iedereen in zijn/ haar depressie mee, denk ik dat het gerechtvaardigd is om te scheiden.
Ik denk daar toch anders over. Elke ziekte is van invloed op een gezin. Toen mijn moeder eierstokkanker had, was dat ook van invloed op ons gezin. En een man of vrouw met ms zal ook zwaar wegen, maar dan ga je ook niet scheiden.
Hmm ik vind het verschil hem wel zitten in of iemand eraan werkt of niet Bij een andere ziekte proberen mensen meestal ook beter te worden wanneer daar de optie voor is Voor iemand met depressie is dat een flinke uitdaging Maar als het gezin er onder lijdt wanneer behandeling geweigerd wordt ..
Ik oordeel ook niet, maar voor mij zou het geen optie en ik heb super veel respect voor mijn vader dat hij altijd achter mijn moeder is blijven staan. Dat jij daar anders over denkt is gezien jouw situstie denk ik logisch. Maar voor mij is in ziekte en gezondheid wel erg belangrijk en voor mij is een depressie dat. Een vreselijke ziekte.
Ik heb het niet over een behandeling weigeren, want dat is het niet altijd. Soms helpt het gewoon niet genoeg.
Dat is het ook! Jouw ervaring met een moeder met een depressie is duidelijk anders dan die van mij. Daarom denken we er ws ook anders over.
Maar voor mij is het een enorm verschil of iemand iig moeite doet om van die depressie af te komen of van tevoren al elke behandeling afwimpelt, omdat het toch wel niet zal helpen.
Maar is dat niet meer een houding omdat je dat op dat moment ook echt letterlijk zo voelt? Dat is geen onwil denk ik, maar er echt ervan overtuigd zijn dat het zo is.
Ik ben zelf nooit depressief geweest ( op een lichte pp depressie na dan), dus kan inderdaad echt niet snappen dat iemand nergens plezier aan kan beleven en er echt helemaal geen gat meer in ziet (gelukkig!) Dan nog blijft het voor de omgeving ook ontzettend zwaar om jarenlang met iemand te moeten leven die depressief is. Ik dacht net aan die televisieserie die pas op tv is geweest over mensen die al jong dementeren. Er was toen een heel jong stel met een klein dochtertje. Hij kon op een gegeven moment niet meer thuis wonen en zij heeft na verloop van tijd een andere relatie gekregen. Ze waren al lang geen gelijkwaardige partners meer. Ik kon me dat zo goed voorstellen! Nu kan ik de situatie van ts vanachter mijn beeldscherm niet inschatten, maar gezien mijn eigen ervaring ben ik geneigd te zeggen: denk in de eerste plaats aan je kinderen!
Hier een heel zware pp depressie gehad en dat heeft wel even mijn ogen geopend. Ik heb echt momenten gehad dat ik er echt van overtuigd was dat mijn gezin beter af was zonder mij. Ik heb mij nog nooit zo slecht en naar gevoeld, echt niet voor te stellen. Kinderen voorop, altijd. En ja loodzwaar is het voor een partner en onbegrijpelijk ook denk ik als je het zelf niet hebt meegemaakt.
Ik zeg altijd maar dat wanneer een ander niet kan begrijpen hoe een ernstige depressie voelt dat ik daar blij om ben. Het is iets wat ik mijn ergste vijand niet gun. Ik raakte op een moment tijdens een opname helemaal in paniek over een corvee taak die ik twee dagen later had. Het meest klote is dat je niet meer rationeel kan denken. Niets heeft zin want het komt echt nooit meer goed.( En dat dan 50 keer per dag denken totdat ik zo vol pillen werd gestopt dat ik bijna niets meer dacht....) Als iets zoals een depressie zo hardnekkig is , is er meer aan de hand. Bij mij ook en hier volg ik intensief therapie voor. In betere periodes maak ik echt stappen hierin Ondanks dat en medicatie kan het zo maar opeens echt slechter gaan. We hebben nu een crisisplan om een echte crisis ( concrete suïcidale gedachten en plannen) en dat werkt aardig. Ik voel me heel schuldig als ik m'n dochter moet uitleggen dat ik weer een paar dagen wordt opgenomen maar ik krijg van de professionele ondersteuning te horen dat onze band ok is. M'n grootste angst is dat m'n kinderen er later last van krijgen. Elke situatie is anders en daarom moeten we met elkaar voorzichtig zijn met stevige uitspraken hierover denk ik. Lies ik vind het zo verdrietig voor je om te lezen....
Ja dat denk ik hier ook. Mijn vader zal nooit genezen maar het wel iets meer onder controle kunnen krijgen hopen we. Dat is het streven en daar doet die op zijn manier zijn best voor. Op het moment dat iemand dat dus niet zou doen en dat dus betekend dat je allebei een heel zwaar leven zal krijgen dan snap ik dat ts voor haar gezin zal kiezen.