Ik zou hier graag willen kletsen met mensen die ook een fobie hebben... Het maakt niet uit waarvoor je een fobie hebt... (of hebt gehad)... Het lijkt me heerlijk om er samen over te kunnen kletsen... elkaar tips te geven... Erover praten lucht vaak al heel erg op... maar ik merk in mijn omgeving dat mensen mij gewoon niet begrijpen.. Ik heb nl. een fobie voor dode mensen en alles wat hiermee te maken heeft en ermee in verband kan worden gebracht (en dat is veel kan ik je vertellen).. Maar er wordt standaard tegen me gezegd: "Iedereen is wel bang voor dode mensen... Ik ook!" of "Je moet er gewoon heen gaan... het wordt vanzelf beter. Je bent gewoon bang omdat je het niet hebt meegemaakt!" Ik snap dat de meeste mensen zich er ongemakkelijk bij voelen of idd zelfs angstig zijn wanneer er iemand is overleden... Maar wat ik heb gaat toch echt veel verder! En ja... ik heb het ook al wel meegemaakt... Ook van heeeeeel dichtbij helaas... Maar goed.. Wie kletst er mee?
Vervelend he een fobie! En zeker als mensen t idd weg willen praten. Ja duhhh...jij weet ook wel dat NIEMAND een dood mens leuk vind om te zien. Maar er is verschil tussen niet leuk vinden en accuut paniekaanvallen ervan krijgen toch? Zou je er geen behoefte aan hebben om er iets aan te laten doen? Ik heb/had een spinnenfobie. Maar sinds ik 2 jaar terug een vogelspin heb vastgehouden, wordt het langzaam aan beter. Het is dus echt niet ineens weg, maar t is niet meer zo dat ik accuut misselijk wordt bij het aanschouwen van zon griezel. En ik durf ze nu eindelijk dood te slaan! T was bij mij zo erg, dat ik ooit de afzuigkap schoon ging maken en in t randje lag een dode spin, nou heb dus echt waar de hele dag die afzuigkap open laten liggen totdat manlief thuis kwam. Het idee dat ik met mijn hand in de buurt van die griezel moest komen.......bbrrrr
hoi hoi ik heb al jaren (sinds ik 12 ben) een fobie voor naalden ! en ik krijg ook vaak reacties dat anderen het ook "niet leuk" vinden, maar uiteindelijk geven ze wel hun arm om bloed te prikken of om een spuitje te krijgen ik niet ! ik heb tot mijn 18e (erg I know !!!) altijd zo'n drama gemaakt van spuitjes krijgen, zo erg zelfs dat ze me meestal met 6 man moesten vasthouden, zodat er toch één dokter de kans kreeg om te spuiten ! het is iets gebeterd sinds mijn man en ik probeerden zwanger te worden omdat het niet lukte en omdat ik na lange tijd pilstop mijn regels niet doorkreeg, werd ik doorverwezen (via HA) naar een gespecialiseerd ziekenhuis in dat ziekenhuis moesten een aantal onderzoeken (echo's ed) gedaan worden MAAR er moest ook bloed genomen worden om mijn hormoonwaarde te kunnen bekijken ... ik denk dat als ze toen niet zeiden dat het was om een kindje te kunnen krijgen, dat ik daar gewoon naar buiten zou gelopen zijn. en nu na al die tijd, ik ben ondertussen zwanger en heb al ettelijke keren bloed moeten laten nemen, ben ik nog steeds niet helemaal van mijn fobie af ! wat anderen ook niet snappen, is dat ik nog steeds een mega fobie heb voor "gewone" spuiten... ik bekijk bloedtrekken namelijk als één ding, en spuitje krijgen als iets helemaal anders ! oh ja en nog iets : ik weet namelijk ook wel dat een spuitje geen pijn doet; die opmerking krijg ik ook heel vaak ! maar ik weet dat het slechts een stom prikje is, maar toch kan ik me er niet overzetten. ik weet één ding : een fobie uitleggen aan anderen is vaak verloren moeite, gewoon omdat ze het niet kunnen snappen... een vriendin van me heeft een fobie voor duiven (alle andere vogels mogen bij haar in de buurt komen!), en ik heb er begrip voor, maar is soms wel raar dat ze enkel freeky begint te roepen en tieren als ze een duif ziet groetjes Evita (en sorry voor het lange verhaal)
Lastig, een fobie... en inderdaad, maar weinig mensen begrijpen je echt! Ik heb zelf een fobie voor overgeven en dat begrijpt ook niemand. "Niemand vindt overgeven leuk", wordt er dan gezegd. Ja hèhè, dat snap ik ook wel! Maar ik ken niet veel mensen die accuut in de paniek schieten als ze alleen maar denken dat ze misselijk zijn, of die een paniekaanval krijgen als iemand anders overgeeft of als het alleen maar ergens op de grond ligt... Ik ben ook een enorme zeikerd met eten... ik eet mijn vlees niet voordat ik elk hapje geïnspecteerd heb, ik eet geen restjes uit de koelkast, ik eet niets wat tegen de datum zit, etc, want stel je toch eens voor dat ik er ziek van word! Ik drink ook niet, omdat ik bang ben dat ik ziek word en ik ga liever ook niet stappen, omdat ik dat ergens associeer met overmatig drankgebruik en overgeven (niet zozeer door mijzelf, maar door anderen). Tja, ik word er zelf moe van... Ik heb altijd geroepen dat ik niet zwanger wilde worden, omdat ik bang was voor de ochtendmisselijkheid. Gelukkig ben ik daarvan teruggekomen. Heb trouwens nergens last van gehad! Nu zie ik alleen op tegen de bevalling, omdat ik heb gehoord dat je dan ook gaat overgeven... Ik probeer er wel iets aan te doen, maar dat is lastig. Sinds we een hond hebben ben ik degene die de diarree en kots opruimt, om het te 'leren'. Ik ben alleen zo bang dat wanneer mijn kindje straks ziek is, dat ik dan in de paniek schiet terwijl ik haar dan echt heel graag wil helpen. Goh, nou heb ik alleen een heel lang verhaal opgeschreven, maar een oplossing heb ik niet voor je en tips eigenlijk ook niet echt. Ja: er hier over praten inderdaad!
Hoi, Ik heb net als wendelaa een ongeloooooooflijke doodsangst voor spinnen... Sinds we vorig jaar ons huis kochten leef ik in een nachtmerrie, vooral in de lente en herfst (dan verhuizen ze precies). Ik hou superveel van ons huisje maar soms durf ik zelfs niet naar het toilet als mijn man er niet is... en het ergste van alles is dat de griezels die mijn huis terroriseren WETEN wanneer ik alleen ben. Mijn man werkt namelijk vroege en late shift en ze zijn er bijna altijd als manlief werken is... Ik voel ze gewoon! En ik controleer altijd de kamers waar ik kom op spinnen... En het zijn dan geen gewone spinnetjes hoor, nee echt megadikke, lelijke, behaarde wezens... Op een ochtend nam ik mijn schooltas (ik geef les) van de pcstoel en daar zat ze, midden in mijn living... Ik verstijfde helemaal en kon niet geloven wat er gebeurde, ze siste als het ware! Toen ik na enkele minuten wou meppen met mijn schoen, sprong ze doorleuk aan de kant... dan maar de stofzuiger genomen en een kwartier laten draaien. Achteraf een propje erin gedaan (anders lopen ze er weer uit) en mijn man heeft s avonds de zak buiten gelegd... Brrrrr! Weet er iemand of hier iets aan te doen is??? @ evitaaa1983 => Ik heb ook een fobie van naalden!!! Bij mijn operatie aan mijn amandelen en de testen had ik echt mijn moeder nodig om me bij te staan en 2 verpleegsters... Vreselijk gewoon, die naalden! En dan heb ik nog eens 'rollende' aders waardoor ze meestal 4 à 5 keer moeten prikker eer er bloed komt, of tussen je handkootjes ed... Het ergste is dat ik als ik eenmaal zwanger ben een punctie zal moeten doen, omdat er langs mijn man zijn kant erfelijke handicaps zijn... Ik ben nu al bang en ben zelfs nog niet zwanger!!!!!! Voila, dat was het voor mij! Het doet wel deugd om te horen dat ik niet de enige ben die deze fobieën op zulk een niveau heb Groetjes
@ Ellen27 => Mijn collega's had net als jij iets met overgeven! Een kindje in de klas dat ziekjes was, stuurde ze keer op keer naar mij toen, maar sinds ze bevallen is en zelf moeder is, gaat het echt al stukken beter! Ze zegt zelf dat je moederinstinct de angst voor kots gewoon neutraliseert!!! Er is hoop Groetjes
mijn schoonvader is als de doods voor naalden, hij heeft er therapie bij gehad (divers psychologen) hij is nu op het punt dat hij blijft zitten als ze gaan prikken, maar ze mogen alleen prikken als hij het zegt. gelukkig kennen ze hem in het ziekenhuis goed en helpen ze hem ermee. ik heb geen fobie voor naalden, maar eng vind ik het wel, al moet ik zeggen na 1,5 week ziekenhuis waarvan minstens 1 a 2 keer per dag geprikt zijn het wel minder is geworden, maar ik wil het niet weten of zien dat ze hem erin zetten, gewoon doen. ik had een fobie voor ballonnen(geknal dan) maar ben aan het trainen geweest met behulp van mijn vriend, en de angst is all veel minder, ik vind het wel eng als hij elke keer tegen het knappen aan zit (dus kids die erop zitten of er flink in knijpen) als hij dan eenmaal stuk is denk ik was dit nu alles. dus dat gaat gelukkig heel goed (moet ook wel heb wel een kleine die ik het niet wil ontnemen) alleen vuurwerk blijft een ramp(hopelijk wordt dat ook beter)
Ja, bij mij op nummer 1 staan ook spinnen. Walgelijk. En inderdaad...ik weet ook wel dat ze niets doen. Nu word ik ook helemaal gek van hooiwagens, die zakken zo raar door hun poten, maar van die grondspinnen (kelderspinnen, rioolspinnen, ze hebben verschillende namen) vind ik het goorst. We zitten in een verhuizing en in het nieuwe huis zitten veel spinnen, vorige week heeft mijn man zo'n grondspin van het gordijn gehaald, brrr! Het schuurtje durf ik niet in en vanavond gaat mijn man met insectenspray sprayen, zaterdag verhuizen we. Het gaat nu wel iets beter dan een paar jaar geleden. Ik durf ze dood te slaan, op te zuigen en laatst heb ik voor het eerst eentje met w.c. papier gepakt. Als er een spin op me zit, word ik hysterisch en vaak barst ik zelfs in janken uit. Ik weet wel dat er cursussen voor zijn, maar ik durf niet ! Dan heb ik nog een andere fobie, ik durf niet te zwemmen als ik de bodem niet kan zien. Ik vind het ook vreselijk als je op een boot een metertje ziet met hoe diep het is. Tja, ik kan prima zwemmen hoor, maar dat idee gewoon, brrr. Naalden en spuiten vind ik niet eng, mijn moeder weer wel. Ze moest bloed laten prikken voor vanalles en nog wat. Na 1 buisje heeft ze gezegd dat ze niet meer ging geven en dat ze dan maar wat effectiever met dat beetje bloed om moesten gaan om alles te onderzoeken. Zowaar hebben ze dat gedaan.
Oooh er wordt hier al lekker gekletst zie ik! Het is ook echt de bedoeling om het bespreekbaar te maken en gaandeweg hebben we misschien tips voor elkaar! En wie weet komt er voor een aantal zelfs DE oplossing voorbij.. maar ik denk niet dat we daar vanuit moeten gaan Ik zal ook even wat meer over mijn fobie vertellen en het zal wel een lang verhaal worden vrees is Ik ben dus bang voor dode mensen. Een fobie die, naar ik denk, niet veel voorkomt. Het is niet de meest gebruikelijke in ieder geval... Ik heb tenminste nog niemand gehoord die het ook heeft...Ik weet ook de latijnse naam (als die al bestaat) er niet van... Het is bij mij begonnen toen ik een jaar of 7 was en een buurman overleed in zijn huis. Ze legden hem op de bank met de gordijnen dicht en ik mocht er niet naar toe... Het was zoo eng... Pas jaaaaren later ben ik er weer met een kloppend hart, uitbreken van zweet, trillen, ademhalingsmoeilijkheden naar toe geweest.. Bang dat ik de buurman tegen het lijf zou lopen... of als ik er naar toe zou bellen dat hij zou opnemen... Als er een lijkwagen staat... ga ik er niet langs... Kom ik em tegen. Durf ik niet meer over die weg te rijden... Langs een begraafplaats rijden in het donker: Nooooo Way! Naar een begraafplaats toe.. hahah echt niet! Dus ook niet naar een aula, begrafenis, crematorium etc. Ik durf niet naar een foto te kijken van iemand die overleden is of naar de stem te luisteren.. ik durf ook geen spullen in huis te hebben van een overleden iemand of aan te raken... Ik durf niet meer naar de kerk te gaan... ben onder andere door mijn fobie niet meer aan het werk omdat er vast ooit wel eens iemand gewerkt heeft die nu overleden is... Ik ben mijn roeping misgelopen door mijn fobie... Ik had nl. graag een beroep gehad in de zorg. Heb een tijdje in de fertiliteit gewerkt, maar kon dit niet langer doen door onder andere mijn fobie. Ik wil dit werk wel weer graag doen, want het interesseert me enorm... maar ik durf niet. Verloskundige, gynaecoloog of fertiliteitsarts lijken me fantastisch.. maar helaas... Ook hierbij ontkom je niet aan de dood. Ik heb het idee dat ik een compleet mislukkeling ben door mijn fobie. Ik heb er enorme nachtmerries van... Moet met de lamp aan slapen. Kan niet in het donker lopen! Als vrienden van me steun nodig zijn omdat ze een dierbare zijn verloren kan ik er niet bij zijn. Ik durf het niet... Ik kan er niet voor ze zijn! Ik durf geen relatie aan te gaan omdat ik bang ben dat die persoon zal overlijden... Ik durfde niet zwanger te worden omdat het kindje in me zou kunnen overlijden.. Gelukkig heb ik het wel aangedurfd uiteindelijk om 2 kinderen te krijgen... maar dit was een enorme opgave voor me! Bij de 2e moest ik in het ziekenhuis blijven liggen.. Ik heb geen oog dicht gedaan en was heeeel snel weer thuis... In het bed waarin ik lag kon iemand overleden zijn... of in de kamer... Of op de operatietafel.... En in het morturarium liggen overleden mensen.... Op de afdelingen kan er iemand liggen.. die worden snachts vervoerd... Ik weet ook precies waar het morturarium is in het ziekenhuis... Aan de ene kant vind ik het dus doodeng.. maar het fascineert me aan de andere kant... Zoals met Pim Fortuin destijds of André Hazes... Ik moet het zien... kan mijn ogen er niet vanaf houden.. En een last dat ik er vervolgens van heb... Ik voel nl. heeeeel sterk dat de geest van die persoon dan bij me is... Ik heb allerlei therapieën gehad... verschillende medicaties.. Helaas allemaal zonder resultaat...
Ik heb ook erg een fobie voor spinnen.. Ik durf ook echt niet de kelder (bij mijn schoonouders) in om drinken te pakken. Bang dat er een spin zit. zodra ik een spin zie, dan roep ik meteen mijn vriend dat hij het moet pakken eerder kan ik niet lekker zitten. Ik durf ze niet met een papiertje te pakken bah! Ik zuig ze altijd op ik mep ze dood..maar dan sta ik er wel een kwartier voor van zal ik het wel doen of niet. wat nou als ze wegspringen. echt erg!
Fobie voor overgeven heet emetofobie. Het is geloof ik nr 4 angst in NL, dus heel veel mensen hebben het. Ik ken er een heleboel en heb het zelf ook extreem gehad. Maar mensen die zelf geen fobie hebben zullen niet snappen wat het is. En zelfs mensen die wel een fobie hebben hoeven niet te snappen wat het is om een fobie voor iets anders te hebben. Sterker nog... ik snap zelf niet eens waarom ik als de dood ben voor sommige dingen! Als je nadenkt is het niet logisch, maar ja, dat is het nu net he... Sterkte aan iedereen met een fobie!
ik ben tot mijn 18e bij mijn kinderarts blijven gaan, omdat ik enkel en alleen aan hem nog een beetje kon vertrouwen ! hij zei ook wanneer hij ging prikken en als ik dan vroeg van nog even te wachten, dan deed hij dat ook... ik weet dat hij voor mij speciaal afspraak maakte van 2u ipv 30min ofzo wat ik eigenlijk het ergste vind, is de reacties van (sommige) dokters/verpleegsters ! 3 jaar geleden moest ik mijn wijsheidstanden laten trekken, ik heb 1,5 jaar rondgelopen met de meest vreselijke hoofdpijnen maar toch durfde ik ze niet laten trekken omwille van spuitjes en verdoving... maar na 1,5 jaar kon ik gewoon niet meer van de pijn, dus afspraak gemaakt in het ziekenhuis om alle 4 de wijsheidstanden in één keer te laten weghalen (eigenlijk zaten enkel de 2 onderste in de weg, maar ik wou geen 2e keer onder het mes moeten gaan in de toekomst!) ik heb tijdens die afspraak in het ziekenhuis speciaal gevraagd om met de anestisist te mogen praten omdat ik dus fobie heb voor spuiten... die vrouw had toen heel veel begrip en ze heeft me toen gegarandeerd dat ik een kalmeermiddel zou krijgen vooraleer ik een infuus zou krijgen en me dus geen zorgen moest maken de dag van de operatie kom ik ruim op tijd aan samen met mijn zusje en ik zie nogmaals in mijn dossier staan : fobie voor spuiten/infuus, dus ik denk wow leuk ze gaan er echt rekening mee houden wat blijkt : er komt een verpleegster om m'n kalmeringsmiddel te geven : 2 dikke spuiten voor in mijn poep !!!!! zooo kwaad dat ik werd ! ze hebben die 2 spuiten niet kunnen zetten, ik was helemaal over mijn toeren en ben pas na 2u 'moeilijk' doen geopereerd kunnen worden !! nu dat ik bijna op bevallen sta, heb ik al paar keer uitgebreid met mijn gyn en met de vroedvrouwen in het ziekenhuis gaan praten om mijn situatie uit te leggen normaal zetten ze standaard in het ziekenhuis waar ik ga bevallen een infuus, moesten de weeën niet goed op gang komen dan kunnen ze weeën opwekkers in het infuus spuiten... maar er staat zwart op wit dat ik geen infuus krijg (met handtekening van hoofdgyn enzo erop ) totdat het eventueel echt echt nodig zou zijn ! nou ja... leven met een fobie het is niet altijd makkelijk he !
Dat is het idd Dreamer... Je weet dat het niet realistisch is... Tenminste... ik wel... Maar toch is de angst groter! Veel groter.... Weet je toevallig ook of mijn fobie een naam heeft? (ben daar heeeel benieuwd naar)
@Wishgirl: ik kan zo alleen Necrofobie bedenken. Als de daarop zoekt zullen er misschien nog specifieke aftakkingen zijn waarin jij jezelf het beste herkent. Zoek niet teveel in 1 keer he, dat kan een verergering veroorzaken namelijk.
@ Ineke1983: dat zou een actie van mij kunnen zijn, een ziek kind naar een ander sturen. Ik ben muziekdocent, dus sta steeds maar maximaal 45 minuten per week in dezelfde klas en heb het gelukkig nog niet meegemaakt dat een kind ziek werd in die tijd. Wel dat er één over zijn nek ging toen ik net de deur uitliep, maar toen was de groepsleerkracht weer binnen (gelukkig...). Ik hoop dat mijn moederinstinct net zo goed ontwikkelt als dat van je collega. @ Dreamer83: emetofobie... het heeft zelfs een naam ja... En angst nummer 4 in Nederland? Dat wist ik helemaal niet! Jeetje, dan zijn er veel lotgenoten... Toch voelt het goed om te weten dat je niet de enige bent, dat het echt een serieus probleem is.
Wishgirl! Ik was zooooo 'blij' om te lezen dat er nog iemand een fobie heeft voor dode mensen! Ik heb het namelijk ook. Maar ik heb het (gelukkig) lang niet zo erg als jij. Dan zou ik m'n job ook niet meer kunnen uitoefenen, ik werk namelijk als geriatrisch (!) verpleegkundige. Ik heb véél stages gedaan en vakantiewerk en werk nu sinds 2 jaar op een gerontopsychiatrische afdeling en heb nog nooit een lijk aangeraakt in m'n hele leven! Ik durf het gewoon niet! Op stage hadden ze er begrip voor en zeiden ze dat ik dat wel gewoon zou worden. Ik begon te huilen en te zweten en werd soms gewoon hysterisch. Er is 1x iemand in m'n armen gestorven toen ik hem een andere houding ging geven en zijn familie was erbij. Ik was letterlijk in shock! Heb er maanden nachtmerries van gehad en ben toen hulp gaan zoeken. Die heeft echter niet veel geholpen. Heb nu alleen inzicht in de mogelijke reden van m'n angst. Ik ben als kind écht té erg afgeschermd van al wat met 'dood' te maken heeft. M'n tante en nonkel zijn binnen het jaar allebei gestorven en ik wist pas dat ze overleden waren toen ze al weken begraven waren! M'n moeder vond dat ik me daar als kind niet mee bezig moest houden. Toen ik 14 was en m'n overgrootmoeder stierf (waar ik een héle hechte band mee had), wilde ik haar gaan groeten maar ik mocht eigenlijk niet. "Doe dat toch niet, herinner haar zoals ze is, je gaat het eng vinden,......." Ik ging dus wél kijken en ben huilend weggelopen, toen kreeg ik te horen: "we hebben je gewaarschuwd" hè. (niet omdat ze er zo slecht uitzag ofzo zenne) Ik heb dus nooit leren omgaan op een goede manier met dood, afscheid nemen,... Er is me eigenlijk 'aangeleerd' om niet in confrontatie te gaan met de dood, om ervan weg te vluchten,... Vind het wel enorm vervelend. Vooral wanneer ik familie van een overledene te woord moet staan... Wil dit dan écht wel goed doen en een steun zijn voor die mensen terwijl ik dan meer hun steun nodig heb. Gelukkig sterven er héél weinig mensen op mijn afdeling. Das ook de voornaamste reden geweest waarom ik voor die afdeling gekozen heb!
Ik ben al zeker 20 jaar een emetofoob (angst voor overgeven) De angst om zelf te moeten overgeven zit bij mij zo ontzettend diep, dat ik er altijd alles aan doe om het te voorkomen.. Vroeger was ik ook panisch als iemand anders moest overgeven, maar over die angst ben ik helemaal heen!
Ik ben heel erg bang voor paarden. Het beivloed ook mijn leven, nooit leuk sinterklaas kijken met de kids, met wandelen moet rekening worden gehouden dat we niet langs paarden komen. Maar vaak zie je mensen op een paard rijden in het bos of op zon pad, vreselijk. Ik raak helemaal in paniek. Ook heel erg bang voor spinnen, ook hooiwagens. Mensen weten ook dat ze geen geintje mee moeten maken dan draai ik echt door
ik heb ook echt een fobie voor spinnen. Vooral sinds we in het huis zijn gaan wonen waar ik nu woon. Heb hier rioolspinnen in huis, vorig jaar in totaal denk 12 en dit jaar al 6. Zodra ik er 1 zit ga ik gillen huilen en word ik helemaal gek en ren ik letterlijk de woonkamer uit tot me vriend hem sorry maar vermoord heeft. En het ergste nog dan moet ik ook echt zien op een grote afstand dat die dood is. Ik ben gelukkig nog nooit alleen thuis geweest als zo grote joekel op me muur liep maar weet wel als ik er 1 ziet dat ik echt me woonkamer niet meer in kom. Elke avond als we naar boven gaan dan inspecteer ik ook eerst me hele slaapkamer. Al zit er maar een kleine spin dan slaap ik al slecht ondaks dat die dan al dood en weg is. Kortom spinnen uit me buurt want vroeger werd ik ermee gepest, dan pakte iemand een spin en rende achter me aan nou ik kan dan de hele maraton uitrennen en hard ook want niet met een spin in me buurt komen... Waar ik ook klein beetje dan fobie voor heb is voor lichtknopjes of openbare duren de handsvaten en de openbare wc's. Als we naar een pretpark gaan ik plas letterlijk de hele dag niet. Hoef zelfs niet. Liftknopjes raak ik niet aan doe k dan met me voet of met een doekje. Handsvaten van roltrappen vind ik zo goor, dat ik leiver waggel om me evenwicht te bewaren dan het vastpak. En zodra ik dan thuis ben eerst me handen super goed wassen, dan desinfectie op want liftknopjes enz neeee BAH en nog eens bah.
ik ben dus totaal niet bang voopr paarden, ik was vroeger als de doods voor honden, en nu ben ik hondentrimster hahah rare wereld. bij honden en bij paarden is het wel zo als ze voelen dat je bang bent, gaan ze vaak rare dingen doen, je plagen. dus mocht je ooit van je angst af willen komen, zou ik opzoek gaan naar een oude sul,(geen shet dat zijn vaak etters) mijn vriend is ook geen held met paarden, maar hij stapte wel met mij de wie in wara een jaarling en een 2jarige liepen, vond dat wel erg dapper(en ja ze hebben hem ook geplaagd) angst voor paarden is best normaal vind ik,