Leven met een fobie!

Ik vind diepten ook eng, maar ik durf wel met een luchtbedje een klein stukje de zee op, maar niet te ver. Als ik er gewoon in zwem dan ga ik tot ik de bodem nog kan voelen en idd zien. Ik zal ook niet snel in een meer zwemmen waar ik de bodem niet kan zien. Het idee dat er dan een enge vis in mijn been bijt ofzo of langs mijn lijf zwemt geeft mij niet zo´n prettig gevoel.
Angst voor dieptes heet bathofobie las ik op internet.

Spinnen vind ik ook niks. Als er bij ons 1 in de kamer zit, moet mijn vriend ´m weghalen of ik maak ´m dood. Ik heb namelijk 2 keer gehad dat er een spin in mijn nek zat. Zo´n lekkere huisspin. En die zijn nog razendsnel ook nog.
Het is dan ook weer niet zo dat ik gillend wegloop, maar ik heb ze niet graag op me. Maar aangezien we in een huisje wonen naast bos en er nu regelmatig huisspinnen binnenkomen begin ik er een beetje aan gewend te raken. Maar ze moeten wel gelijk dood of ik zuig ze op met de stofzuiger. En dan laat ik de stofzuiger zowieso ff 5 minuten aan voordat ik ´m uit doe.

 

Thnx Alies,
Het verschil is alleen dat ik niet bang voor dieptes ben, aanegzien ik best in een diep zwambad zou durven..zolang ik maar kan zien wat er gebeurd..en Ik ben net zo goed bang in een sloot, waarvan ik dus weet dat t bijvoorbeeld een meter diep is..
Het gata gewoon echt om het troebele natuurwater waarin onverwachte dingen zitten
en op een luchtbedje ga ik ook echt niet hoor..Kat op t spek binden haha

 

sorry voor de tikfouten

 

Wat doen jullie om rustig te worden als je een paniekaanval hebt door je fobie? Misschien hebben we wel handige tips voor elkaar?

(overgeef fobie)
Als het gaat om zelf misselijk zijn dan probeer ik rustig en diep adem te halen en tegen mezelf te praten, bij voorkeur hardop. Ook moet ik bezig blijven, dus rondjes lopen enzo. Zitten gaat wel maar met iets op tv erbij ofzo en liggen gaat absoluut niet.

Als het gaat om iemand anders die misselijk is/lijkt te zijn dan is het puur vluchtgedrag. Dan moet ik weg bij die persoon. Als dat lukt dan zet de paniekaanval ook niet verder door.

 

@ cjpt: ik vertoon net als jij vluchtgedrag wanneer er iemand in mijn buurt overgeeft. Als ik niet weg kan rennen, omdat ik gewoon thuis ben en mijn man ziek wordt, ga ik met mijn vingers in mijn oren en mijn ogen dicht zitten wachten tot het voorbij is...
Als ik zelf misselijk ben -en dat is meestal 's avonds laat of 's nachts- dan zorg ik dat ik iets kan gaan doen. Meestal zet ik een kop thee (groene thee met munt helpt bij mij goed) en ga ik een puzzeltje maken. Dan ben ik zo druk met het denken aan andere dingen, dat het vanzelf zakt. Liggen is funest, dan wordt het alleen erger. Ik let wel erg op mijn ademhaling dan, die probeer ik zo laag mogelijk te houden.

 

Wat ik doe
Ik probeer zo min mogelijkt oe te geven aan mijn angsten. Heel moeilijk, en soms ook niet te doen!
Vroeger was ik nergens bang voor, deed alles! Het gevoel van angst kende ik niet, heerlijk!
Sinds een jaar of 3 ken ik het fenomeen angst en ik HAAT het!
Ben er 2 jaar lang in mee gegaan, maar hierdoor werd het alleen maar erger, en kwamen er steeds meer dingen waar ik bang voor werd!

Sinds kort probeer ik ze aan te gaan, heel moeilijk, stap voor stap.
Durf nu weer tot mijn middel de zee in, heerlijk(bang voor vissen/haaien) Ga in juni vliegen(bang om neer te storten) en de kartkloppingen savonds die puf ik weg en zeg tegen mijzelf, stel je niet aan, je leeft na 3 jaar nog steeds, dus na deze aanval ook!

Klingt allemaal heel stoer, maar dit lukt 9 van de 10 keer niet hoor!

kus miek

 

@ellen27: inderdaad is het meestal 's avonds of 's nachts, heel vervelend! Ik kreeg er op een gegeven moment ook overdag last van, van die paniekaanvallen dan, en toen werd het tijd om aan de bel te trekken, alleen was het al te laat!
Ook ik ga rondjes lopen want stil zitten lukt niet, ik tril als een gek, ik ga ook sudoku-puzzels doen, mijn mannetje die wrijft/aait/kriebelt soms over mijn rug wat erg rustgevend werkt, en meest van tijd wil ik gewoon alleen zijn, beneden waar koelkast, wasbak en wc in de buurt zijn. (koelkast voor koud drinken en icepacks).
Ik ben al een heel stuk beter als ik was en ik kreeg de tip als je in paniek gaat schieten, allerlei onzinnige dingen te benoemen want dan haal je je gedachten af van de paniek en misselijkheid. Gewoon opnoemen wat je ziet! En diepe buikademhaling helpt ook vaak de spanning van je buik af te halen. En ik heb rescue-druppels!

 

ik ben zelf voor alles wat dood is heel erg bang voor al heb ik een mier dood liggen die pak ik nog niet op. Als huisdieren van me overleden moest me moeder die altijd opruimen want ik raak gewoon echt niks aan wat dood is of ermee te maken heeft. Zelfs toen mijn man wou laten voelen hoe zwaar de urn van zijn vader was en dit toch op mijn been liet voelen omdat ik het niet wou aanraken kreeg ik het doodsbenauwd. Laatst lag er een dode bij op de vensterbank nou die heeft er even gelegen want ik ruim het echt niet op. dit heb ik van te voren nooit gehad. Toen mijn tante 5 jaar geleden overleed en we in het mortuarium gingen kijken was dit de eerste keer dat ik iemand opgebaard zag liggen sindsdien ben ik voor alles bang wat dood is. Ik hoop dat dit ooit weg gaat want ik heb er zelf alleen maar last van. Ik verwijt mezelf ook vaak dat ik toen ben gaan kijken dan had ik dit niet gehad. ik had niet verwacht dat dat toen zo'n impact op me zou hebben. sindsdien ga ik dus nooit meer naar het mortuarium als iemand is overleden. Ik heb me man ook meteen op de hoogte gebracht dat zal hij ooit komen te overlijden dat hij mij daar niet zal zien hij moest er wel om lachen

 

Weet je wat ook helpt? De tafels van 1 t/m 20 hardop opzeggen. Ik ben inmiddels een tafeltjeswonder...

 

Oke great, gisteren heel de dag ziek op bed gelegen. ´s avonds heel voorzichtig een bakje groentensoep proberen te eten. Moest ik halverwege overgeven! Leuk met mijn fobie! Dus ik heb het tegen staan houden en compleet in paniekaanval geschoten. Heel de nacht rechtop in bed gezeten/gelegen. Nu ben ik heel voorzichtig een witte boterham met hagelslag aan het proberen. Ik HAAAAAAT dit!!

Omdat ik me doodschaam ervoor tegenover mijn vriend (die is echt uber nuchter en nergens bang voor) heb ik hem gisteren niet laten weten dat het mis was. Pas nadat mijn aanval was gezakt gezegd wat er was gebeurd. Maarja, omdat ik hem al ruim 8 jaar niet roep tijdens zo´n aanval heeft hij er 0 begrip voor. Dus toen ik net zei dat ik heel voorzichtig een boterham wilde proberen, zei hij dat ik voor 2 eet en 1 dus niet genoeg is. Ik gelijk boos en gezegd dat hij toch weet wat er gisteren was?! Word hij boos dat hij het nu wel weet en ik erover op moet houden. Hij begrijpt er gewoon geen reet van!!!

Pfff die reactie is dus precies waarom ik het hem nooit laat merken als ik een paniekaanval heb. Ik bel meestal mijn beste vriendin. Die heeft ook paniekaanvallen, maar door iets heel anders. Maarja, ooit zal ik hem er toch eens in moeten betrekken... ik wil gewoon niet dat hij me zo ziet! En erger nog, als ik het een keer niet meer tegen kan houden dan ziet hij me overgeven! Dat zou ik helemaal verschrikkelijk vinden!

Hoe doen jullie dit met je partner?

 

O jee Cjpt, wat zul jij een k*tavond/-nacht gehad hebben... Ik hoop dat je boterham een beetje goed gevallen is! Wat jammer dat je vriend er geen begrip voor op kan brengen... Misschien je toch proberen hem er meer bij te betrekken, zodat hij met eigen ogen ziet wat het met je doet. En waarom zou je je er voor schamen? Er zijn zovel mensen met een fobie en ook voor onze fobie is blijkbaar een naam en het komt echt heel vaak voor! Niets om je voor te schamen lijkt me. (ik weet het...gemakkelijk gezegd. Ik vind het naar andere mensen dan mijn man ook genant hoor...).

Mijn partner weet van mijn fobie en hoewel hij het niet helemaal snapt, respecteert hij me wel. Hij maakt echt wel eens grapjes als ik de kip weer eens te gaar gebakken heb en vervolgens nog aan een grondige gaarheidinspectie onderwerp, maar hij probeert me ook gerust te stellen als hij merkt dat het niet goed gaat. Ik zal hem echter nooit wakker maken ofzo als het 's nachts niet gaat, maar als hij erbij is, dan is hij er ook echt voor me.

 

Ja het was ook erg lang geleden dat ik me zo voelde. Normaal heb ik vaker dat ik ´denk´ misselijk te zijn. Maar dan realiseer ik me wel dat het angst is en kan ik het makkelijker wegzuchten. Maar nu was het puur lichamelijk ziek zijn en dan is het lastiger. Op het moment zelf zou ik er ook alles voor over hebben om gewoon over te kunnen geven! Maar de angst is te groot.

Ik stond echt ZO te twijfelen of ik mijn vriend zou roepen. Ik had de badkamerdeur al opengedaan maar kreeg de woorden niet uit mijn mond! Ik zag mezelf gewoon staan in de spiegel, helemaal onder de paniek-vlekken in mijn gezicht, rooie ogen van de tranen, half hyperventilerend, trillend en door het geplons met koud water en natte washandjes was heel mijn t-shirt doorweekt...

Ik schaam me niet voor mijn fobie. Praat er eigenlijk best makkelijk over. Maar ik schaam me voor mijn gedrag tijdens een paniekaanval. Dat iemand weet dat ik de fobie heb is 1 ding, maar om het met eigen ogen te mogen aanschouwen... die stap is me nog steeds te groot.

En verstandelijk weet ik dat mijn vriend er misschien meer begrip voor zou hebben als hij het met eigen ogen zou zien. Of begrip is misschien een verkeerd woord, maar dat hij dan iig zou zien hoe erg mijn fobie eigenlijk is. Waarom lukt het me dan niet om hem op zo´n moment ook echt te roepen?!?!

Nouja, vandaag voel ik me gelukkig een stuk beter. Mijn boterhammetje is goed gevallen dus ik heb goede hoop op de rest van de dag.

Zouden paniekaanvallen eigenlijk kwaad kunnen tijdens je zwangerschap?

 

Wow, dit heb ik dus ook. Zo herkenbaar.

Dat met de zon, ben weken bang geweest.

Ik heb er 2 jaar geen last van gehad, maar op het moment is het bijna elke dag raak dat ik 's avonds zit te hyperventileren, door stress denk ik. En door het hyperventileren is ook direct de doodsangst weer te boven gekomen.

Wordt soms zo moe van mijzelf, ik zeg dan ook gewoon hard op, je stelt je aan, je gaat niet dood, en hup doorgaan. Na een minuut of 10/20 gaat het wel weer, maar het is gewoon zo angstig zo'n moment.

Mijn vriend snapt het niet, en zegt ook gewoon doodleuk, doe eens normaal, ga een stuk rennen ofzo. Hij hoorde dat dat helpt bij hyperen. Zal best, maar als ik ga hyperventileren weet ik dat in toom te houden, de doodsangst niet. En hij snapt het niet. Dat is soms heel lasti.

Probleem is dan wel, dat ik vaak een 2e hyperaanval krijg door de gedachte aan dood te gaan, dus dat schiet dan niet op.

Ik hoop maar dat het weer snel overgaat.

Wat doen jullie er tegen?
Therapie of laten jullie het gewoon zo?

 

Tja, je bent tijdens een paniekaanval dan ook niet op je allercharmantst... Maar goed, daar kun je op dat moment echt helemaal niets aan doen. En het enige dat iemand anders kan doen is je proberen gerust te stellen of in ieder geval er gewoon voor je zijn. In mijn geval heeft mijn man al zo vaak paniekaanvallen van me gezien, dat het me niets meer kan schelen. De eerste keer was ik ook niet bepaald blij dat hij er bij was, maar ik schoot er gewoon ineens in (om een andere reden dan mijn fobie). Sindsdien kan het me niets meer schelen als hij me zo ziet. Hij kan er inmiddels zelf ook beter mee omgaan.
Ik kan me wel voorstellen dat je je vriend niet zo maar gaat roepen als hij niet in dezelfde ruimte is. Ik zou op dat moment bang zijn dat wanneer ik mijn mond open zou doen, ik over zou gaan geven, dus ik zou het misschien ook niet doen.
Een ding weet ik wel en dat is dat je je niet moet schamen voor je gedrag op dat moment. Een paniekaanval komt van heel diep en daar kun je echt niets aan doen. Ja, zorgen dat het weer overgaat... maar voorkomen is een heel ander verhaal!

Of een paniekaanval kwaad kan tijdens de zwangerschap weet ik niet. Stress is niet goed, zeggen ze en dit is wel een vorm van stress. Maar goed, ik neem aan dat je niet elke dag zo'n aanval hebt, dus dan lijkt het me niets om je zorgen om te maken.

Fijn trouwens dat je boterhammetje goed gevallen is

 

Je hebt gelijk, ik hoop dat ik het ooit nog eens leer... het is gewoon jammer dat het nooit zo erg gebeurd is waar hij bij was. Maar dat komt dan ook weer doordat ik dichtklap als ik het op voel komen en me direct afzonder. Nouja, het is voor nu weer voorbij. Normaal durven eten zal nog wel een paar dagen duren. Maar vandaag iig nog een boterhammetje met kaas en komkommer gegeten en een bakje vla. Moet ook aan de kleine denken natuurlijk. Iets warms eten zal nog wel een paar dagen duren aangezien het nu kwam na warm eten. Ook zo´n stomme tik dat ik het laatste voedsel dat ik dan gegeten heb (en alles dat erop lijkt) dan dus niet meer durf te eten.

 

mijn man kent de paniekaanvallen maar al te goed, al vanaf dag 1, hij weet er dus van en ik schaam me er niet meer echt voor, oké het is niet charmant en sexy maar ja dat is hij ook niet als hij van zijn werk komt met het smeer en modder over zijn kleding/gezicht
Hij probeert me te kalmeren en wrijft over mijn rug, doet alles wat ik vraag en zorgt goed voor me. toch ben ik het liefste alleen tijdens zo'n aanval en ik moet er ook niet aan denken dat hij me ziet of hoort overgeven!!! Het interesseert hem werkelijk waar helemaal niks, hij wordt daar niet naar van. Ik hou er nu al rekening mee in mijn achterhoofd dat je dus tijdens de bevalling kan gaan overgeven van de pijn! Ik zie daar wel tegenop, en ik zal ongetwijfeld ook last krijgen van een paniekaanval, maar ik kom er altijd weer bovenop dus dat zal me nu ook lukken ook!!!

 

straks op radio veronica gaat het over het hebben van een fobie en over de fobiedokter.