Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen. In 2004 is mijn eerste zoontje geboren. Gelukkig is alles goed met hem. In juni 2008 was ik zwanger van mijn 2e kindje. Dit is na 9 weken geeindigd in een miskraam. In oktober 2008 was ik wederom zwanger en dit is geeindigd in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Afgelopen april is mijn 4e kindje geboren. Ondanks dat ik ontzettend blij en intens veel van hem houdt, blijft het verdriet om die andere 2 kindjes. Ik kan het niet begrijpen, ik kom er niet overheen. Tijdens de laatste zwangerschap was ik zo bang dat het weer verkeerd zou gaan dat ik nauwelijks heb durven genieten. Bij mij is alles dan ook geeindigd in een PPD. Soms heb ik gedachten die ik niet hardop durf te zeggen (niet van zelfmoord of dat ik mijn kinderen iets aan zou doen, dat absoluut niet). Mensen begrijpen het ook totaal niet want ik heb nu 2 gezonde kinderen. Dat was overigens ook een reactie van de vk bij de eerste miskraam. Ik had toch al een kindje dus waarom zou ik verdrietig zijn. Ik heb een hele nare ervaring met de vk gehad, ze kwamen niet, waren boos omdat ik niet naar hen maar naar de EH was gegaan. En nog meer van dat soort opmerkingen. Vreselijk. Ik moet er nu uit zien te komen maar het gaat lang duren.
Logisch dat het je pijn doet!! Op het moment dat de zwangerschapstest je toegrijnst dat je in verwachting bent, sluit je je kindje, hoe klein ook in je armen. Een volgend kindje kan nooit de plek innemen van een vlindertje. Ze zijn allebei gewenst! Wil je heel veel sterkte wensen om alles een plekje te geven en ik denk dat hier alles opschrijven al een eerste stap is. Sterkte meis! *knuf*