Weet eigenlijk niet beter. Ben nu 11 jaar gescheiden. En zo lang al. Leef ik dus van mijn inkomen. Komt rond wel idd twee schulden. Zie ander topic. En zie het ook niet veranderen. De komende jaren. Werk nu wel al gelukkig al een v half jaar als vrijwilliger. Idd met toeslagen. Heb een wia uitkering. Het is te doen. Maar ben wil zeer dankbaar ook voor mijn toelagen anders is het echt niet te doen met alleen mijn salaris/uitkering.
Ja, op vriend zijn salaris wel. Alleen op mijn salaris, misschien als ik fulltime zou werken, zoveel mogelijk schrappen en goedkoper gaan eten..
Ik heb de berekening eens gemaakt, alle vaste lasten geschrapt die niet strikt noodzakelijk zijn. Als man eruit zou moeten zou ik denk ik wel fulltime kunnen werken bij mijn werkgever. We zitten qua salaris op hetzelfde niveau. Geen bso meer, de duurste auto eruit en heel zuinig aan doen, maar het zou moeten kunnen.
Wat "zucht"? Ik denk misschien ietwat kinderlijk, maar is het zo vreemd om zo te denken? Ik zou niet gaan werken, als mijn oppas/kinderopvang duurder zou zijn als dan wat ik verdien..
Ik wil hier geen thuisblijfmoeder vs werkende moeder topic van maken, maar begrijp werkelijk niets van de opmerking " alleen maar thuis zijn" als je besluit bij je kinderen te blijven en moet daar toch even op ingaan Toen ik nog in het ziekenhuis of kantoor werkte, zag ik nauwelijks daglicht. Ja, af en toe vaag door het raam. Terwijl nu, nu ik 6 dagen in de week met mijn zoontje "thuis zit", zie ik mijn bank niet eens, ben de hele dag door buiten en beweeg ik veel meer dan ik op mijn werkdag doe achter de computer. Toevallig maakte mijn kapper laatst ook zo'n (rot) opmerking en ik vind het zo ontzettend negatief overkomen dat ik er nu gewoon een drang heb om dit misverstand uit de wereld te brengen. Het woord "thuisblijf moeder" is ook echt verschrikkelijk!
En zo hebben moeders die werken weer een drang om zich constant te moeten verdedigen waarom ze werken en waarom sommige moeders het ook echt leuk vinden om te werken. Zo heeft ieder wat. Laten we terug gaan naar waar het topic over ging.
Ik denk dat je alleen maar thuis zijn niet zo letterlijk moet nemen. Je hebt mensen die niet werken en thuis voor de kids zorgen en mensen die wel werken buitenshuis en dus beide doen. Niet dat je echt alleen maar thuis zit in je huis. Net als dat jij het negatief vindt overkomen dat iemand zoals de kapper zoiets tegen je zegt vind ik het altijd negatief overkomen als iemand zegt ik snap er niks van als je liever gaat werken als het financieel niet hoeft. Alsof je dan mega ontaard bent (dat zei jij niet maar Arian in een post waar ik even op reageerde) On topic Maar zoals in m'n eerste reactie: wij kunnen als een van beide salarissen wegvallen nog wel leven. Wel krap en niet meer alles doen. Ik heb net even gerekend en zag dat het qua vaste lasten inclusief boodschappen precies kan. Maar daar zou ik wel zenuwachtig van worden hoor!
ja, want dat doen we al. Altijd rekening mee gehouden dat we het van man zijn inkomen kunnen doen. Toen we nog geen kindje hadden heb ik ook altijd gewerkt en zodra beide kinderen naar school gaan wil ik ook heel graag weer werken, maar wel zo dat we erg weinig opvang nodig zijn.
Wat word ik ontzettend verdrietig als ik dit zo lees. Wat zal je moeder ongelukkig zijn en zich verstikkend gevangen voelen en dan de idee dat ze misschien nog wel dertig jaar zo zou moeten leven, brrrr. Om nog maar niet te spreken van jouw ongelukkige jeugd....dikke knuffel. En alhoewel jouw voorbeeld hoop ik wat extreem is, begrijp ik je gedachtengang wèl. En die van Femkes dus ook. Ik heb van huis uit al van mijn moeder meegekregen dat ik altijd moest zorgen later financieel onafhankelijk te zijn van een eventuele man én de overheid. Gelukkig was ze dat zelf ook en heeft zelfs mijn (overgroot)oma gestudeerd en altijd goed verdiend. Op mjn beurt geef ik dat nu ook aan mijn kinderen mee. Want ja, je hoort en leest toch nog wel heel vaak om je heen en ook hier op ZP, dat moeders in de bijstand belanden zodra hun relatie/huwelijk over is. Helaas zitten ze daar dan ook vaak de rest van hun leven in. Ik moet daar zelf niet aan denken dus ben ik persoonlijk enorm blij, dankbaar en opgelucht om te weten dat ik altijd mijn eigen centen zal hebben!
Ja op dit moment kunnen wij meer dan prima rond komen van het salaris van mijn man. Hij is ruim een jaar geleden begonnen als zzp-er en dat loopt gelukkig heel goed. Ik werk nu niet dus mocht hij geen opdrachten meer krijgen dan hebben wij zeker een probleem. Wij hebben voor deze constructie gekozen en hebben vertrouwen in de toekomst. Als ik nu zou moeten gaan werken zouden wij niet rond komen op mijn salaris
Wat ik schrijf slaat op wat ik heb gequote. En is dus niet in het algemeen bedoeld. Het heeft dus ook niets te maken met alleen maar binnen zitten of thuis zitten. Je moet het niet zo persoonlijk maken. Ik moet er niet aan denken om niet te werken. Werken verrijkt mijn leven. Dat is wat ik bedoel, niet meer en niet minder. En dus zou ik m'n baan niet opzeggen als ik m'n loon af zou moeten staan aan kinderopvang, dan vind ik het nóg steeds de moeite waard om te werken.
Dat redden we zeker. We sparen nu iets van 1000 euro per maand (zonder voorlopige teruggave. Kinderopvang is netto iets van 700 euro. Ik verdien per maand iets van 1400 euro. We zouden er dus 300 euro op vooruit gaan als we dat zouden doen. Waarom we dat niet doen? Precies wat username zegt: werk verrijkt mijn leven. Heerlijk om ook een paar dagen met volwassenen te werken, iets voor de maatschappij te betekenen en nog wat meer hersencellen te gebruiken dan die paar die nodig zijn om een luier te verschonen, hahaha. (Voor ik commentaar krijg omdat mensen dit persoonlijk opvatten: dit laatste is grappig bedoeld!)
Op mijn inkomen zou het makkelijk gaan. Al's mijn man fulltime zou gaan weken end we flink zouden bezuinigen zou het misschien op zijn salaris ook net gaan. Maar dan is er geen ruimte meet voor extraatjes of vakanties en ook niet veel om te sparen. Ik fantaseer er wel eens over om mijn bedrijf weg te doen en iets heel anders te gaan doen, maar dat zie ik toch niet zitten om die reden. Het is wel erg egoistisch om een heel gezin in armoede te storten omdat mama eens wat anders wil doen.
Op mijn mans zijn inkomen zou het net lukken , al zou het beter zijn als we dan mijn diesel inruilen voor een bezine (man heeft werkauto zonder bijtelling dus mag er niet prive in rijden , en nu ik werk heb ik diesel nodig scheelt een hoop maar dan is dat niet meer nodig aangezien we dan alleen in weekend de auto nodig hebben want ik doe alles lopend of fiets als ik thuis ben). Ook hebben we een vrij duur huur en zouden we moeten kijken voor een ander huis , dit is niet gelijk nodig maar zou het wel makkelijker maken. Dus ja het zou net lukken.... We zijn nu sinds kort aan het kijken of het gaat lukken op 1 salaris omdat het wel heel erg kriebelt om niet meer te werken al is de stap nog wel groot. Zien wel wat de toekomst brengt
Ja dat zou wel lukken maar dat wil ik niet. Ik werk in de zorg en vindt het heerlijk! Ik zou de keuze om te stoppen met werken ook nooit vrijwillig maken. Ik geniet er teveel van.
Net doordat hy overwerkt en weekend werkt,maar ben door auto-ongeluk thuis komen zitten en uwv vond dat er heus wel baantjes zijn nek en armbesparend werk....er is bijna niks heb eindelijk maandag een sollicitatie in schoonmaak wat ik door invallen via uitzendbureau achter ben gekomen dat dat wel gaat met me nek...we hebben ook de pech een treiterende buurvrouw te hebben al twee jaar dus verhuizen gaat ook niet omdat maar 1salaris hebben..maar we zullen zien
Op mijn salaris zouden we zeer ruim kunnen rondkomen, vooral als ik fulltime zou werken. Maar dat wil ik niet, en mijn man ook niet. Daarnaast kiest mijn man ervoor om veel tijd met zijn kinderen door te brengen, dus werken we allebei parttime.