mijn vader is al een paar jaar heel ziek hartklachten suikerziekte slaapziekte, en slikt daar heeel veel medicijnen voor. zelf kan hij hier niet mee omgaan en wil dit niet inzien. hij is al meerdere keren opgegeven, maar kwam er telkens toch weer bovenuit. hij slaapt aan een aparaat waardoor, omdat ze er 2 maanden terug zijn achtergekomen dat zijn hart er meerdere malen voor langere periodes mee stopt, zonder dat apparaat is er grote kans dat hij het niet overleeft, hij weigert die nu ook te gaan gebruiken nou heeft hij gisteren te horen gekregen dat zijn nieren niet meer werken, en hij moet stoppen met al zijn medicijnen. hij wil niet het ziekenhuis is en wil dr niks over weten. ik weet niet hoeveel dagen hij nou nog heeft maar het is een klap in je gezicht waarvan je geweten heb dat die zal komen. zonder die medicijnen en zonder nieren die werken heeftie hoogtens 2 weken is gezegd. hij wil er niks over zeggen hij is alleen naar de dokter geweest en word laaiend als we ernaar vragen f de dokter niet heeft gezegd dat hij in het ziekenhuis moet blijven zegt hij ik wil daar niet meer heen. ik denk dat hij zelf de keus gemaakt heeft er niks meer aan te doen. hij wil het niet inzien tenminste zo komt het over hij wil niet dat erover gepraat word. maa\r wat moet ik nou, doen alsof er niks aan de hand is, moet ik zeggen dat ik van hem hou, niet zonder hem wil, hij dr moet zijn voor zn kleinkind, ik blij was dat hij me vader was. ik weet het niet meer
gisteren hebben we he te horen gekregen hij wou niet dat mn ma wat zei en is ook boos geworden daarover, ik weet niet hoe ik reageren moet, toen we weg gingen wist ik niet wat ik moest zeggen, mijn vader en ik zijn geen praters tegen elkaar we zeggen nooit ik hou van je terwijl we weten dat we dit wel degelijk doen, ik ben weg gegaan wist niet wat ik moest zeggen ik hou van je? ik wil je niet kwijt? ik kreeg er gewoon niks uit.. was dit de laatste keer.... ben ik dan zo weg gegaan.. moet ik er nu heen ik weet het niet het kan elk moment over zijn, en hun zijn nu op visite bij mensen, alsof er niks aan de hand is.. het leven gaat door zeggen ze dan zo onwerkelijk maar wat als ik gebeld word hij is dood, ik moet toch wat gezegd hebben.. maar hoe als hij zelf niet wil dat erover gepraat word, als hij het zself niet wil inzien alsof er niks aan de hand is. terwijl het zo zeker is, die medicijnen houden hem in leven... net zoals zn nieren... ik weet niet wat ik moet doen nu het is zo opnwerkelijk er is zo vaak gezegd neem maar afscheid het is over en nu weer, ik weet dat het nu echt zo is het kan niet meer anders zijn.. ;(
hey meis wat een nieuws. maar ik zou als ik jou was goed naar je hard luisteren. en als je het niet kan zeggen schrijf het dan. want net wat je zegt straks is eht te laat
Ik zou het toch tegen hem zeggen. Ik ken dat bij mij in familie gaat dat ook zo niet zo praterig. En als het niet lukt misschien een brief schrijven? Van ik hoop dat het niet snel over is maar mocht dat wel zo zijn heb ik het toch gezegd
Ik zou gewoon zeggen wat je voelt, dat je van hem houdt, dat je hem niet wil missen enz... als je het niet kan zeggen, schrijf dan een briefje of zo. Veel sterkte iig meid! Liefs Kirby
Luuus, dikke knuffel.... Ik denk dat je vader de moed heeft opgegeven.(sorry als ik je hiermee kwets). Misschien is het het beste om eenmalig te zeggen of te schrijven wat jij ervan denkt. En verder met hem mee te gaan, want stel dat het nog twee weken zijn. Dan moet je die zo aangenaam mogelijk maken voor je vader en de rest van de familie. En dan steeds in een discussie zijn is dan niet zo aangenaam lijkt me. Laat hem genieten van de momenten samen met jullie, zodat jullie terug kunnen kijken op een mooie laatste tijd. Ik wens jullie heel veel sterkte.....
Jeetje wat heftig en verdrietig voor je. Ik wens je heel veel sterkte en laat inderdaad je hart spreken op papier of hoorbaar want straks is het te laat. Hoop dat het je lukt de juiste keus te maken en een stapje te nemen. Heel veel sterkte en een knuffel
ik herken het, mijn vader is ook dood ziek. en om eerlijk te zijn snap ik je vader wel, weer meer medicaties, weer zwakker gaan voelen, weer niks kunnen doen, en pijn, ik denk dat hij er wel over wil praten maar niet kan, bang om zijn emoties te tonen, bang om jullie te kwetsen en jullie te verliezen. een muur om je heen bouwen is dan het veiligst(oke en het makkeijkst) ik weet uit ervaring hoe meer je dwang op ze zet, hoe "koppiger" ze er tegen in gaan, gun hem tijd wees niet boos op hem daar krijg je straks spijt van ik heb mijn vader in een paar maand zien aftakelen, ik hoop dat hij nog leefd als de kleine er is, maar ik weet ook dat het elk moment kan zijn afgelopen, ik probeer daarom ok weg te gaan zonder ruzie (gelukkig gebeurd dat laatste tijd nooit meer)
ik snap hem ook dat is het niet ik snap dat hij het zat is, en het niet wil inzien, en ik ben echt zo dankbaar dat hij fergie mee heeft mogen maken, en we wisten dat dit vroeg of laat zou komen, maar het is zo'n klap in je gezicht je word weer even met beide benen op de wereld gebracht! ik ga er morgen heen en ik wil tegen hem zeggen wat ik voel, maar het is zo moeilijk zeker als je normaal al niet veel praat met elkaar, en het nu zo is van laten we doen alsof er niks aan de hand is en de laatste paar dagen doorkomen hoe we altijd doen, omdat hij dat zelf zo wil. ik kan er gewoon niet bij, ze zijn nu niet thuis gewoon op visite zoals normaal zo onwerkelijk zouden we niet wat met zn allen moeten doen, zo dubbel allemaal, maar dat wil hij niet. alles heeft zich zo vaak in je hoofd afgespeeld hoe het zou lopen enzo, en nu is het zover en weet je niet wat je doen moet het doet me goed jullie reacties te lezen
Misschien is hij wel op visite, zodat hij iedereen nog een keertje kan zien? Misschien is het handig dat je alsnog een briefje schrijft. Mocht je niet uit je woorden kunnen komen morgen, kan je alsnog het briefje geven. En evt kan je vader daar direct op reageren.
Spreek alsjeblieft uit aan je vader wat je voor je hem voelt! Wat nou als er wel opeens wat gebeurt, ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven denk ik. Heel veel sterkte toegewenst!
Heel veel sterkte, je kan hooguit uit je hart tegen hem praten. Toen mijn moeder op sterven lag heb ik geen woord uitgebracht. Ze was niet meer bij kennis, maar ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. ik heb alles 100x in mijn hoofd gezegd, maar niet over mijn lippen. Heb er nooit spijt van gehad, maar als jouw gevoel zegt dat je nog wat aan hem kwijt wilt dan moet je dat zeker doen! Anders blijfje er voor altijd mee zitten, of schrijf het op als hij nog goed kan lezen.
als ik je een tip mag geven: zeg tegen je vader wat je voor hem voelt en altijd gevoeld hebt! zeg alles tegen hem wat je nog een keer wil zeggen, want dit kan je laatste kans zijn. mijn vader is 8 jaar geleden plotseling overleden. we hebben nooit afscheid kunnen nemen. hij wist ontzettend goed dat ik van hem hield, maar ik wou dat ik het hem nog heb kunnen zeggen! doe het alstjeblieft!
Jemig meis, wat ontzettend naar. Ik ben het eens met knuffelkonijn. Ondanks dat jullie geen praters zijn, zeg tegen hem dat je van hem houd, hebt genoten van hem en zoveel meer. Ik zit werkelijk met tranen in mijn ogen. Hoe oneerlijk af en toe. Heel veel succes en kracht toegewenst. Liefs Elvira
hey meid ik snap dat het voor jou heel zwaar is en tuurlijk niemand wilt een geliefde kwijt raken helaas weet ik er alles van, maar je moet je voorstellen dat je opstaat met pijn, naar bed gaat met pijn en daartussen ook nog pijn heb, continue medicijnen, of aan apparaten dat is geen leven maar overleven, sommige mensen willen leven volop en willen en kunnen geen genoegen nemen met minder, bedenk dat het ook voor je vader moeilijk is om te zien en voelen dat hij niet meer is wie hij altijd geweest is de dood is niet het einde het is een begin van een nieuw en onbezorgt en pijnloos leven hij zal altijd bij jullie zijn op zijn manier het gemis wat we vrezen is ons eigen gemis vertel je vader wat je voelt alles ook je angsten want hij voelt namelijk precies hetzelfde, ik denk dat jou vader ook een persoon is die leefde zoals hij dat wilde en zo wilt hij ook doodgaan nogmaals het lijkt alsof ik er makkelijk over praat maar ik heb er gestaan toen mijn man overleed en ook al deed het mij verdriet de wetenschap dat hij nu gelukkig was en geen pijn meer had heeft mij op de been gehouden je kan me altijd pben als je daar behoefte aan heb groetjes nathalie
Zeg aub tegen je vader wat je kwijt wil. Mijn man heeft dit helaas niet kunnen doen omdat zijn vader plotseling overleed. Hij heeft wel kunnen praten maar kreeg geen antwoord terug door alle medicijnen. Mijn schoonvader is het zh in gegaan voor een hele zware operatie maar wou hier niks over weten. Niks was geregeld en zijn dood kwam als een klap, afscheid nemen kon niet want hij lag diep in slaap. Hoe moeilijk het ook allemaal is, probeer toch met je vader te praten, neem op jou manier afscheid van hem zodat je niet met dingen zit die je nog zo graag had willen zeggen. Heel, heel veel sterkte de komende tijd.