Ik geloof niet dat er al zo'n topic is....... Ik merk dat ik zeer uiteenlopende gevoelens heb als ik met zwangere vrouwen in contact kom in onze vriendenkring of in het ziekenhuis of gewoon op straat... Er gaat altijd een steek van verdriet door me heen en ik voel me vaak jaloers en de laatste tijd voel ik me ook kwaad worden en ik denk dan in mezelf: zij wel....... Deze gevoelens voelen zo vreselijk intens dat ze zelf lichamelijk pijn doen.... Ik ben dan boos op onze eigen situatie en waarom het nou gewoon niet een keer goed kan gaan! En dan word ik weer boos op mezelf dat ik zulke dingen denk..... 2 Hele goede vriendinnen (lesbische stel) zijn 22 weken zwanger en we zien elkaar best vaak, maar ik merk dat nu het goed aan haar te zien is, ik er steeds meer moeite mee krijg en ertegen op ga zien om met ze af te spreken........ ik vind dat erg lastig worden nu........ Hoe gaan jullie hiermee om? Liefs Alice
Ik vind het ook moeilijk als andere vrouwen zwanger zijn, zeker in mijn naaste omgeving. Schoonzusje was in 1 maand zwanger, ze was wel gestopt met de pil maar had niet direct de intensie om zwanger te worden. Dit deed echt verschrikkelijk veel pijn. Ze is nu 23 weken ongeveer zwanger en ik ben eigenlijk wel blj dat ze niet hier in de buurt woont maar aan de andere kant van het land, dat scheelt weer een dikke buik. Het doet van binnen zo enorm pijn om anderen zwanger te zien, en dan denk ik ook, waarom zij wel en ik niet.
ik wil hier even op reageren, ik ben via ivf zwanger geraakt dus ook niet via een makkelijke weg. Maar goed mijn schoonzusje is al bijna 3 jaar bezig met een tweede en heeft de nodige mmm achter de rug, ze is voorlopig even gestopt om haar lichaam en vooral geestelijk rust te krijgen. Net op dat moment kwamen wij dat het bij ons na de 1e ivf poging gelukt is, wij wisten niet hoe we het moesten vertellen. Ik heb weken met de zenuwen gelopen van hoe en wat. Zij woont ook aan de andere kant van nederland maar juist daardoor werd de kloof voor beide alleen maar groter. Mijn schoonouders stonden er tussen, ze waren blij voor ons maar verdrietig voor hun. Gelukkig is het nu wel opgelost en hebben we er goed over kunnen praten maar ik ben al op de helft en nu pas is het opgelost. Ik wil alleen maar zeggen dat het andersom ook heel moeilijk is.
Hoi Wup, Gelukkig heb jij dat ook, begrijp me niet verkeerd, ik wou het liefst dat je je nooit zo voelde........ Maar ik begon een beetje een hekel aan mezelf te krijgen als ik me zo boos voelde.... Kan me voorstellen dat je het prettig vind dat ze niet vlakbij je woont.... Elke confrontatie is moeilijk........ Liefs Alice
Ja ook ik heb er soms wel moeite mee. Met onbekenden (ik werk in het ziekenhuis aan de receptie) valt het wel mee, die ken je toch niet, je ziet ze alleen voorbij komen. Maar idd vrienden en bekenden is toch wel moeilijk. Een goeie vriendin van mij is pas bevallen, een week na mijn curretage...tuurlijk wist ik dat de kleine binnenkort zou komen, maar het was toch even slikken. Wat mij positief houdt, is dat ik ervan uitga dat het voor ons ook komt, moet alleen (nog meer) geduld hebben. Maar dat geduld wordt straks rijkelijk beloont met een prachtig mooi kindje...dat weet ik zeker!
Hallo Conny75, Ja, tuurlijk, de andere kant is zeker ook moeilijk.... Ik heb gisteren nog een gesprek gehad met die zwangere vriendin en ook zij vinden het moeilijk om bij ons langs te komen en de foto's van de echo te laten zien...... Maar gelukkig praten we daar wel over en snappen we elkaar..........
ook ontzettend moeilijk. het is zo moeilijk dat ik eigenlijk alleen maar gespannen word, en niet eens relaxt met de persoon kan kletsen. maar ik heb een vriendin die (20 weken) zwanger is en ik kan er met haar wel over praten, ze snapt het wel.
Ik voelde me ook altijd ellendig....kon er gewoon niks aan doen. Nog hoor, als mensen doen of ze er gewoon nog 1 bij nemen....grrrrrr Het hoort er een beetje bij denk ik. Wederzijds begrip is het beste denk ik. Laat elkaar gewoon maar een beetje gaan. Ik kon niet zwanger worden, zus was net zwanger. Op de dag van onze 1e punctie kwam ze het vertellen.... Ruim na de geboorte van haar kind raakte wij zwanger...dat is hard! Hoe je het ook went of keert. Misschien is het leuk om wat boeken te lezen over de ivf-behandelingen. Ikzelf heb open zenuw gelezen en vind het heel fijn om ervaringsverhalen te lezen. Misschien een ideetje?
Ook ik vind het zeer moeilijk.Als ik hoor dat iemand zwanger, kan ik een week bijna alleen maar huilen, dan heb ik het een plekje gegeven en kan ik er weer tegen.Als ik weet dat het bij iemand ook niet zomaar aan is komen waaien kan ik er beter tegen.Ook ik heb een schoonzusje die gestopt is met de pil en daarna niet meer ongi is geweest, ze is nu bijna uitgerekend,ik heb het nu wel een plekje gegeven,maar echt gunnen,nee sorry bij hun lukt dat niet.Gelukkig wonen zij ver weg en is het contact niet denderend en heb ik haar sinds het nieuws door de telefoon(lekker makkelijk terwijl ze van onze problemen weten notabene) is gebracht niet weer gezien.Ze hebben ook totaal geen interesse in onze dochter (wordt bijna 4 nog nooit op verjaardag geweest) dus gaan we ook niet naar hun als hun kind geboren is
Ik denk dat dit voor ons allemaal moeilijk is. Mijn beste vriendin is zwanger en dat blijft gewoon heel moeilijk. Ik gun het haar van harte, maar ik gun het mezelf ook heel erg... Vandaag heb ik geluncht met een collega die zwanger is. Dat was ook een hele stap, om dat af te spreken. Ik ken haar nog niet zo goed (onze afdelingen zijn in maart samengevoegd) en ik negeerde haar eigenlijk ook, vanwege haar buik (erg he...). Maar mijn manager zei pas dat zij ook niet makkelijk zwanger was geworden, dus ik dacht, toch maar eens mee praten. Toen bleek dat ze haar oudste met Clomid heeft gekregen, vervolgens een miskraam vorig jaar, en nu opnieuw zwanger dus. Ze leefde ook echt heel erg mee, toen ze hoorde dat het bij ons gisteren weer eens mis is gegaan. Wat dat betreft: Conny, je hebt helemaal gelijk. Andersom is het ook zeker niet makkelijk. Dat merk ik ook aan mijn beste vriendin hoor, ze weet vaak niet wat ze moet zeggen en zegt dan maar iets onhandigs (waar ik dan weer hormonaal boos op reageer...) Het punt is en blijft: het is gewoon niet eerlijk. Maar goed, dat geldt voor alles in het leven. Mijn ouders leven allebei nog in goede gezondheid, de vader van mijn beste vriendin is jaren geleden onverwachts gestorven. Ook niet eerlijk... Het leven is nu eenmaal onvoorspelbaar en dat geldt voor alles. (Maar ondertussen, inderdaad Lieselot, ik heb gisteren ook weer heel hard gegild dat het niet eerlijk is. Waarom wij nou niet? Gewoon een keertje raak, dat mag toch wel eens?) xx
Ja, echt heel lastig, ik denk dat dat toch zo is voor 99% van de mensen die graag zwanger worden en bij wie het niet lukt. Ik heb inmiddels, wonder boven wonder, wel een dochter gekregen van de 5de ICSI. Nu is het veeeel makkelijker om mee om te gaan dan toen het er bij ons hopeloos uitzag. Maar toch, nog steeds is het niet altijd makkelijk. Het is zo confronterend dat verder vrijwel iedereen 'gewoon' zwanger is van af een toe een keer seksen in je eigen bed zonder ooit een dokter gezien te hebben. Dat je gewoon kan zeggen: ja, we willen nog wel een kindje erbij en eigenlijk ook zeker weet dat dat gewoon weer lukt. Zelf zijn we zo gewend aan het medische gebeuren maar als je dan realiseert hoe makkelijk dit bij veel anderen allemaal gaat zonder veel stress, pijn etc, dat is wel confronterend. Ik vind het trouwens ook makkelijk bij mensen waarvan ik weet dat ze echt graag kinderen wilden en/of er ook wat meer moeite voor hebben gedaan. De gevallen van 'ik ben nu bijna 35, ik weet eigenlijk niet hoe graag ik het wil, maar och, laten we het toch maar eens proberen' vind ik lastiger, hoewel dat niet reeel is want als die mensen uiteindelijk een kind hebben zijn ze er net zo blij mee als ieder ander. Groeten!
We hebben nooit een super geweldig contact met mijn schoonzusje gehad, dus wat dat betreft veranderd er niet zoveel. En zij vonden het ook moeilijk om het ons te vertellen, maar niettemin komt het keihard aan! Mijn beide broers zijn verminderd vruchtbaar dus met ICSI bezig en mijn zus haar man is volledig onvruchtbaar en zijn op adoptie aangewezen. Ondanks dat het bij ons niet lukt (vergeleken met hun een stuk minder erg bij mij) zou ik ook nog niet weten hoe ik het hun zou moeten vertellen.
Sinds wij in de MMM zitten weet ik zeker dat er veel meer vrouwen zwanger zijn dan vroeger ... Nee, ik moet zeggen dat het de ene dag beter gaat dan de andere. Net na mijn BBZ was ik boos op de hele wereld en vooral op al de zwangere vrouwen en mensen met kinderen. Ik heb mezelf daar zelfs om gehaat. Want natuurlijk gun ik het iedereen en is die boosheid helemaal niet realistisch of te rechtvaardigen. Andere dagen gaat het best goed en ben ik blij met alle kleine kinderen in mijn omgeving. Wat zijn ze mooi! Wat een wondertjes! Sommige dingen vind ik dan wel weer wat moeilijker te begrijpen. Vandaag was ik in het ziekenhuis op de afdeling fertiliteit. Zaten er twee koppeltjes met een kleine erbij (een jaar of twee oud). Dat vind ik dan wel confronterend. Ik kan me eerlijk gezegd zelf niet voorstellen dat als ik een kleine had en voor een tweede wonder zou gaan (via de MMM) dat ik dat eerste grote wonder mee zou nemen naar een dergelijke afdeling. Maar goed, er zullen genoeg goede redenen voor zijn. Misschien zat ik vandaag gewoon wat minder in mijn vel en had ik het er daarom vandaag wat moeilijker mee. Ik kan me immers ook voorstellen dat het schitterend is om je wonder te showen aan de artsen die ervoor gezorgd hebben dat die kleine op de wereld is gekomen! Groetjes, Josien
Josien ik snap je heel goed, maar als je bv 3 keer in de week een fm moet doen en je ouders en schoonouders ver weg wonen en er geen opvang in het ziekenhuis is en je niet zovaak andere wilt vragen want ze gaan dan toch verder vragen is de makkelijkste weg ze meenemen.En wat me ook opgevallen is dat vrouwen met dikke buiken me minder arrogant aankijken als mijn dochter meewas.Maar nogmaals bergijp wel dat het voor andere moeilijk is tussen dikke buiken en kleine kinderen te zitten als ze het zelf ook graag willen
Hahahaha, nou ik zeg al... waarschijnlijk ligt het ook gewoon aan mijzelf. Zat/zit vandaag gewoon niet echt lekker in mijn vel. Daar zal het aan gelegen hebben ... Groetjes, Josien
Ik vind het ook irritant hoor, net als dat ik iedereen met kleine kinderen irritant vind, in de supermarkt, op straat en eigenlijk overal En al die bolle buiken op onze gecombineerde ferti- zwangerschapsafdeling van het ziekenhuis... Kan ze allemaal wel afschieten. (Zeker dat blije hoofd dat er gisteren zat, met een t-shirt om haar bolle buik met de woorden "made with love", heb haar echt met mijn blikken geprobeerd te overhoop te schieten.) Kortom, Diana: natuurlijk mag jij je dochter meenemen (want ik kan me voorstellen dat je inderdaad niet voor elke keer een oppas kan vinden). Want als het erop aan komt, ben ik niet boos op jou of op je kind of op welke ouder met kind waar dan ook, maar op het feit dat ik daar daar zelf niet met kindje zit...
ik heb dat ook... dat het moeilijk is als mensen in mijn omgeving zwanger zijn... maar wat ik nog het ergste vond was dat ik bij de poli geneacologie tussen de hoogzwangere vrouwen met hun man moest wachten. ik zat daar met mijn man te wachten op het verlossende woord of de 3e zaadonderzoeken weer dramatisch waren en hopeloos , of dat het toch een fout was geweest en de uitslag van het zaad in orde zou zijn. het bleek het laatste gelukkig maar ik zat daar op van de zenuwen... overal om me heen dikke buiken, vrouwen die straalden... echt vrselijk. en ik heb een nare gewoonte ontwikkeld dat ik meteen een steen in mijn maag krijg als iemand verteld zwanger te zijn... mijn vriendin op wie ik echt wel dol ben is ook zwanger aan het worden... vorige week belde ze me om te zeggen dat ze goed nieuws had, nou m,n maag kromp ineen... bleek dat manlief z,n grote rijbewijs eindelijk had gehaald... ik snap niet hoe ik a la minuut zo,n heftige lichamelijke reactie kan krijgen? zit dus veel dieper dan ik mezelf toelaat te voelen. ik kan er ook echt van slag van zijn als iemand op het topic zwanger is, aan de ene kant heel blij voor die persoon, aan de andere kant stikjaloers dat ik het niet ben. ik ben de enige in mijn vriendenkring... en al het langste samen van iedereen, na 12 jaar is het toch wel eens tijd ,en ik merk dat de mensen om mij heen dat ok vinden veel iefs Jose
Ik vond het echt vreselijk...om voor mijn zoveelste ICSI op te gaan en tussen de dikke buiken me aan te moeten melden bij de balie..BAH! Voor hun: SUPERLEUK! Maar voor mij op dat moment even niet....dat geldt ook voor mensen die de kids meenemen. Tuurlijk MAG dat, het voelt alleen een beetje rot. Mochten wij voor een tweede gaan...dan zou Ruben misschien ook wel eens mee "moeten". Het gaat idd niet om de ander, maar om jezelf.
ik had er ook moeite mee, totdat mijn vriend zei: anderen hoeven geen last te hebben van ons ongeluk op dit moment..En straks als jij aan de beurt bent, dan is het jouw tijd waarin je kunt gaan genieten. En dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden. In mijn omgeving zijn ong. 1 mlj kindjes geboren, ik heb ze allemaal binnen 3 dagen na geboorte gezien, vastgehouden...heel soms een huilbui achteraf, maar dat was dan van korte duur... t heeft me wel sterk gemaakt..