Ik val maar met de deur binnen. Ik had aflopen dinsdag een pret echo en kwam daar te weten dat ik weer een meisje mag verwachten. Ik en mijn man hadden geen voorkeur, zolang het gezond is en ik het goed doorgaan is het fijn. Mijn moeder en vader heb ik het dezelfde dag nog verteld. Mijn moeder huilde van blijdschap en mn vader begon te juichen. Vanavond wou mijn man het zijn ouders vertellen en nam een kledingstuk mee en de echo. Mijn dochter vertelden dat er in mama's buik een meisje zit. Oh was hèt antwoord, oké dan. Der kwam niks meer uit, mn schoonmoeder veranderde snel van onderwerp en dat was het dan. Mijn ongeboren dochter werd onder de bank geschoven. Ik schrok en heb eigenlijk de rest van de avond in shock gezeten van het gebrek aan intresse. Want eigenlijk word er helemaal niet gesproken over deze zwangerschap. Wat moet ik hier nou mee. Mn man zeg steeds ach ja zo zijn ze.. Maar daar kan ik niks mee. Een gesprek voeren heb ik wel eens geprobeerd maar dat word altijd een schreeuwende schoonvader of huilende schoonmoeder. Ik weet niet meer hoe ik op ze moet reageren. En eerlijk. Mn energie is er ook niet meer voor.
Hier is het precies zo. Van allebei de kanten eigenlijk. Mijn ouders tonen heel weinig interesse in de zwangerschap, vragen niet hoe het gaat etc, maar luisteren wel als ik iets vertel. Mijn schoonouders idem. Geen interesse in de zwangerschap en ook door hen wordt er nooit gevraagd hoe het gaat. Het verschil met mijn ouders is dat ik met mijn schoonouders vrij weinig deel en omdat ik dus uit mezelf ook weinig vertel gaat het bij hen helemaal nooit over de baby. Je hoort het wel vaker bij een tweede, derde, etc zwangerschap dat het allemaal wat minder spannend is dan bij de eerste maar het is wel zuur, vind ik. Alsof deze baby minder welkom is. Mijn schoonmoeder was trouwens openlijk teleurgesteld in het geslacht van de baby. Ze heeft zelf twee zoons, en al twee kleinzoons. Nu wilde ze een meisje. Onze baby is echter weer een jongen. Wij blij, zij niet. We hadden een gender reveal cake laten maken en daarvoor onze ouders, broers en zussen en mijn grootouders uitgenodigd, toch ook wel om nog een beetje aandacht naar de zwangerschap toe te trekken en omdat we het leuk vonden om zo het geslacht te vertellen. Iedereen reageerde toch wel leuk maar schoonmoeder heeft de rest van de middag eigenlijk niks gezegd. Tja, jammer voor haar. Ik kan je ook eigenlijk alleen maar adviseren om je bij het gedrag van je schoonouders neer te leggen. Je kunt het niet veranderen. Ze houden straks echt wel van hun kleindochter als ze geboren is en anders is het hun verlies. Geniet maar zo veel mogelijk van je zwangerschap en de aandacht en reacties die je wel krijgt (van je eigen ouders) en laat je schoonouders in hun sop gaarkoken.
Als t altijd zo gaat zou ik mijn verwachting ondertussen heeeeeel laag hebben gezet Dat is denk t enige dat helpt. Je gaat ze niet veranderen
Vreselijk!! Jullie moeten samen lekker genieten en wat de rest ervan denkt zal allemaal wel. Mijn ouders en zus zijn dolblij, mijn schoonouders willen het pas na 3 maanden weten dus die vertellen we het zodra we de uitslag van de nipt hebben. Ik weet zeker dat zij door het dolle heen zijn. Mijn schoonzus heeft nare dingen meegemaakt en nog steeds geen vervulde kinderwens. Sinds ik weer dat ik zwanger ben is het contact ook over en heeft ze me niet gevraagd hoe het met me gaat. Heel jammer maar kan niet met iedereen rekening houden. Dan maar even egoïstisch zijn nu. Normaal houd ik daar niet van maar groeit nu een kleintje en hij of zij is wel even wat belangrijker!!
Hier is het ook zo gegaan. Wij wisten dat mijn schoonmoeder per se nog een kleindochter wilde als ik dan toch nog eens zwanger zou raken. Dit heeft ze altijd erg benadrukt. Toen kregen wij het geslacht te horen: een jongen. Wij zijn naar mijn sm gegaan om het te vertellen en mijn vriend vond het wel een goed idee om eerst te zeggen dat baby een meisje was (wist ik niet ) omdat hij het ook niet kon uitstaan dat we wisten dat sm teleurgesteld zou zijn. Sm door het dolle heen natuurlijk. Gelijk daarna zei hij dat het een grapje was en dat we een zoon krijgen: 'o, oké' was hier de reactie. Verder vooral te horen gekregen hoe druk jongens wel niet zijn etc (terwijl onze dochter dan luid staat te springen en roepen ). Ik ben nu 36 wk en er is amper interesse in deze zwangerschap. En waar we bij onze dochter werden overladen met vnl kleding voor haar maar ook andere dingen van een behoorlijke waarde, is het nu heel weinig. Natuurlijk is ze dat niet verplicht, maar het verschil is heel duidelijk aanwezig. Ik hoop nu vooral dat er straks geen onderscheid gemaakt gaat worden tussen onze 2 kinderen. Zodra dat wel gaat gebeuren dan kan het mij vrij weinig schelen hoe mijn sm reageert, dan gaan mijn kinderen namelijk voor. Tijdens de zwangerschap laat ik het er maar bij, het levert mij namelijk alleen maar frustratie op en ik kan mijn energie wel voor betere dingen gebruiken.
Het is hier ook totaal anders dan bij de eerste zwangerschap. Alsof het nu minder bijzonder is ofzo. Waar we de eerste keer overladen werden met cadeautjes hebben we nu alleen met kerst iets gekregen voor de kleine. Word eigenlijk ook nooit gevraagd hoe het gaat waar ik de eerste keer meerdere malen per week een appje kreeg. Ze (oma’s) zijn wel nog steeds net zo enthousiast als bij de eerste als ze mee mogen naar de echo’s enzo maar het totaal plaatje is echt heel anders. Jammer maar het is het niet anders. Ik weet 100% zeker dat ze echt niet minder van dit meisje gaan houden.
Ze was hier bij onze vorige dochter ook teleurgesteld, een 3e was nooit iets wat wij openlijk hebben verteld want we wisten dat ze dan zou gaan vragen om een kleinzoon. Ik vond het gewoon heel teleurstellend dat er niks uitkwam. Terwijl toen we vetelde dat we zwanger waren was er wel een hoop enthousiasme. Ze zei toen wel dat ze nu wel een kleinzoon wou.. En wij wouden gewoon een gezond kind en gezonde zwangerschap hebben we toen geantwoord. Het vervelende is, dat als wij buitenshuis zijn. Zal ze rete enthousiast doen, en doen alsof ze alles weet ervan. Dit heeft wel eens enorme schaamtelijke momenten gegeven omdat ze er compleet naast zat. Ik ben inderdaad super blij met mijn ouders en vrienden die wel enorm enthousiast zijn. Mijn man die al een naam heeft voor zn dochter. Ik vind het alleen jammer voor hem dat hij bij hun niet openlijk zijn enthousiasme durft te laten zien. Als ze eens konden zien hoe gelukkig hij is en hoeveel zin hij erin heeft, zouden ze misschien menselijk worden.
Hier ook een lauwe reactie gekregen op de zwangerschap destijds van schoonouders. Het was het eerste kleinkind en zij waren de eersten aan wie wij het vertelden. Toen het gezegd was, kregen we een 'Oh, leuk' en werd er over gegaan op een schunnige mop die m'n schoonvader op z'n werk had gehoord. Na 10 min praten over dagelijkse dingen heeft mijn vriend toen zelf het onderwerp van de zwangerschap nog maar eens ingebracht omdat er gewoon verder niet op gereageerd werd. Inmiddels zijn ze dol op de kleine, maar dat gebrek aan een reactie was ook echt zo onverwacht en teleurstellend.. Hier is het gelukkig allemaal goed gekomen, dat zal bij jouw schoonfamilie ook vast zo zijn.
Mijn schoonvader zou het wel erg leuk vinden als ons kindje een jongen blijkt te zijn (iemand die de achternaam doorgeeft), het wordt hoogstwaarschijnlijk de laatste in de familie. Maar ook als het een meisje blijkt te zijn weet ik zeker dat iedereen weer hartstikke blij is! En zo hoort het ook vind ik
Wat vervelend! Misschien draaien ze nog bij? Toen ik vertelde aan mijn ouders dat wij een 2de kindje kregen reageerde mijn moeder ook alles behalve blij. Ze is nog steeds niet mega betrokken nooit geweest ook maar wel bijgetrokken. Misschien gebeurd dat bij je schoonouders ook? Ook andere mensen die minder enthousiast reageerde uit jaloezie. Ik heb zoiets van prima dan hoef je straks ook niet als een van de eerste aan Mn bed te staan.
Joh wat vervelend! Ik herken t gelukkig niet naar kan me voorstellen verdrietig te zijn. Dikke knuffel voor jou, eeb tweede dochter is superleuk en iedereen die daar niet blij van wordt is niet wijs!!
Dat vind ik wel wat anders. Voor haar is het waarschijnlijk ontzettend pijnlijk en heeft ze tijd nodig om jouw geluk op dit gebied een plekje te geven.
Dit vind ik wel erg egoïstisch. Inlevingsvermogen mist hier nogal zo te lezen. Ne sz is waarschijnlijk erg verdrietig dat haar wens nog onvervuld is en het is misschien wel ontzettend pijnlijk om te zien dat jij wel zwanger bent. Dat je niet met iedereen rekening kan houden dat snap ik maar dit vind ik wel wat anders. Ot; bij ons werd er ook heel anders op de 2e gereageerd. Niemand had een voorkeur gelukkig. Maar het was wel heel anders dan bij de eerste. Mijn schoonouders hebben mij bijv nooit gefeliciteerd met de zwangerschap... probeer het naast je neer te leggen hoe moeilijk dat ook is.