Hoi allemaal, Verleden jaar wilden mijn man en ik voor een derde gaan. We hebben al 2 prachtige meiden van 11 en 15. Ik was door het dolle en wilde het zo graag! Mijn man trok zich na een half jaar proberen ineens terug en vertelde dat hij toch niet meer wilde. Wat een klap. Ik ben verder gegaan en dacht dat het voor mij ook klaar was. Maar nu is mijn wens sterker dan ooit! Wat een lastige situatie.
Wat rot! Gaf hij ook aan waarom hij de derde niet meer ziet zitten? Is hij bijv. bang dat hij meer in het huishouden moet doen? Dan zou je wellicht kunnen kijken waar je elkaar tegemoet kan komen. Ik wil zelf graag een groot gezin, maar mijn vriend zegt altijd: 'We kijken 1 voor 1'. Dat maakt mij ook altijd wat angstig, want wat als hij ineens zegt dat hij niet meer wil. Heb er wel weleens stress over dus kan mij vinden in je teleurstelling en die drang. Hoop voor jou dat je vriend toch om te praten is. Ik heb een paar mannelijke collega's die allemaal spijt hebben dat ze tegen hun vrouw nee hadden gezegd. Ook met hun eigen redenen destijds. Mijn moeder daarentegen is juist blij dat ze het bij 2 heeft gelaten ondanks de wens van 3. Dat heeft er dan weer mee te maken dat mijn vader ongeneeselijk ziek is en zij mantelzorg doet. Ik denk zelf altijd hoe meer hoe gezelliger. Maar goed, ik ben dan ook iemand met de wens voor een groot gezin. Uiteindelijk weten we helaas nooit wat dan de beste keuze is, maar hopelijk draait je vriend snel bij en kijkt hij er positief naar.
Oh wat lastig is dat hè! Als je het zo graag wilt! Voor mijn man waren twee kinderen genoeg. Hij heeft mij de derde eigenlijk gegund. Inmiddels hebben we een vierde kleintje. Ik doe alles met de kinderen, hij heeft een hele drukke baan. In mijn zwangerschap was ik het zo zat. Ik wilde niet meer zwanger zijn. Nu kan ik me niet meer voorstellen nooit meer zo’n kleintje te hebben. Ik kom ook uit een groot gezin. Maar ik weet zeker dat het voor mijn man nu echt genoeg is. Ik durf er ook niet meer over te beginnen. Ik heb mijn man gevraagd hoe hij denkt over sterilisatie. Ik wil geen hormonen meer na jarenlang de pil geslikt te hebben. Hij wil dit echt niet en gaat dit niet doen. Dan zal het bij ons een condoom worden.
Dat is best logisch toch? Ben je lekker uit de kleine kinderen, weer een baby erbij. Je kan niet verwachten dat zij dan alles doet. Vervelend voor je TS, maar ja, als er 1 niet wil, houdt het op. Tel je zegeningen. Maar je mag natuurlijk ook verdriet erom hebben, lijkt me heel logisch!
Het zou logisch moeten zijn maar het is zeker niet overal zo ! Ik ken de sitiatie niet vandaar de opmerking. Ik zou persoonlijk alles op mij nemen als dat de enige manier zou zijn om een derde erbij te krijgen als het echt zo'n obstakel zou zijn voor mijn partner. Als een BAM moeder het kan dan zou ik het ook kunnen ! In mijn situatie: mijn vriend geeft tot nu toe nog aan dat een derde nog steeds zou kunnen dus dat lijkt dan gunstig. Want samen opvoeden is fijner dan alles alleen doen natuurlijk. Maar als het echt de enige manier zou zijn, zou ik het doen (in mijn geval). En ja leuk is anders maar ik geloof dat het kan.
Ok, niet mijn ding. Daar ga ik me niet zo voor opstellen hoor. Ben meer waard dan dat. Zou dat ook echt raar vinden in een relatie.
Persoonlijk (en mijn mening is onpopulair). Als de een niet wil, betekend dat niet per definitie Ik bedoel niet dar je je man verlaat maar dat je ook best alles zelf zou kunnen Er zijn relaties waarin de man er bijna nooit is bijv. Dan doe je het eigenlijk al alleen
Ow wacht je bedoeld dat je het niet alleen zou gaan doen als je man zegt ik doe niet mee. Sorry las verkeerd. Nee het is niet ideaal nee. Maar ik bedoel als je echt zou willen dan is het een optie
Waarom wil hij niet meer? Het is ook nogal wat natuurlijk, kinderen op een leeftijd dat ze richting zelfstandigheid gaan en dan weer van voor af aan beginnen. Denk belangrijk om hier goed over te praten. Helemaal omdat jullie dus een half jaar actief hebben geprobeerd.
Je man heeft er waarschijnlijk nog eens over nagedacht, en ziet het bij nader inzien niet zitten om “opnieuw” te beginnen. Dit is natuurlijk heel begrijpelijk. Alleen als er al samen besloten is ervoor te gaan, verwacht je niet dat hij op die beslissing terugkomt. Ik hoop dat jullie er goed over kunnen praten. En samen tot een besluit kunnen komen wel/niet. ik hoop dat je ons op de hoogte houd. En eventuele frustratie of vreugde deel. Hoewel ik ook snap dat je geen zin meer heb in baby en zwangerschapsforum ik ken de situatie maar al te goed… Bij mij zijn ze nu 7 en 3, en ik ging het liefst gelijk door voor de 3de. Maar mijn vriend wilde dit niet. Ik hoopte hem over te halen, maar na 3 jaar was het inmiddels wel ingesleten dat het niet meer gaat gebeuren. dit jaar laat hij zich als het goed is steriliseren. ik zit nu alleen in ander lastig parket… Afgelopen maand hebben we niet zo voorzichtig gedaan (1x) Mijn vriend had gelukkig ook wel in de gaten dat de timing om onzorgvuldig te zijn niet heel handig was. Weet niet of ik het gekund zou hebben, maar ivm kerst was een morning-afterpil ook niet zo snel te halen, was dan mogelijk al te laat. Vandaag voor de ‘gein’ een test gedaan, voor nod. En wat denk je… een tuurstreepje, test was verlopen… dus van de week nog even testen met een goede. Aan de ene kant ben ik heel blij, wilde het graag. Aan de andere kant vind ik het heel spannend, en hoop dat m’n vriend het een beetje makkelijk kan behappen. Mocht het een vals positief zijn, of om een andere reden niet resulteren in een succesvolle zwangerschap weet ik niet of ik blij of verdrietig moet zijn.
Ik zou het niet wenselijk vinden om op deze manier mijn zin door te drijven.. ik geloof niet dat het in de praktijk zo rooskleurig zal zijn.
Ik snap je gevoel hier hetzelfde maar dan met de 2e. We hebben een gezonde dochter van 5. Na 2,5 jaar proberen voor de 2e wilde hij ineens sinds vorige week ook niet meer en kan me niet goed uitleggen waarom niet. Het hele opnieuw beginnen vind ik bij ons niet helemaal van toepassing omdat die van ons pas net 5 is. Wel in die 2,5 jaar 4 miskramen gehad en hij heeft me dus 4 keer volledig af zien breken mentaal dus vraag me wel is af of dat de reden is dat hij niet meer wilt. Terwijl het ergens voor mij de drang naar een 2e juist groter maakt. Het kan nog zijn dat ik deze ronde zwanger ben en dan wil hij dat uiteraard wel gewoon doorzetten maar als dat niet zo is wil hij stoppen... vind dit mentaal een hele lastige situatie.
Hier is het andersom. Ik wil geen derde, maar mijn man wel. Een kindje moet door beide ouders gewenst zijn, vind ik. Je kunt het gesprek nog eens aangaan. Peilen waar zijn nee vandaan komt. Uiteindelijk is het iets wat jullie samen moeten beslissen.