Ik heb zelf mijn moeder verloren aan kanker op 9 jarige leeftijd en twijfelde om het programma te kijken. Ik heb hem halverwege over gezet, te confronterend....maar wat een mooi initiatief. Mijn moeder heeft weinig herinneringen achter kunnen laten omdat ze te ziek was en er te laat aan is begonnen. Dit programma draagt er, denk ik, toe bij dat het ongeneeslijk zieke ouders op ideeën brengt om iets bijzonders achter te laten voor hun kinderen. Vooral de korte filmpjes met allerdaagse tafereeltjes vond ik zo mooi!
Wat een mooi programma en wat een mooi idee om zo'n herinneringsdoos te maken/na te laten. En wat moeilijk moet het zijn om je kinderen ongewild achter te moeten laten. Als ik dit soort programma's kijk, besef ik weer hoe bijzonder het leven is en knuffel ik mijn kleine mannetje nog eens extra. Fijn dat die kinderen zo'n vader hebben die zo met ze begaan is en de herinnering aan hun moeder levend houdt.
Gisteren ook gekeken, echt heftig. Vooral dat gezin met die jonge kinderen, mijn kinderen zitten ook in die leeftijd. Lijkt me verschrikkelijk om die niet meer te zien opgroeien.,
Ik heb gisteravond op uitzendinggemist gekeken. Idd erg heftig... Ik word al gek als ik er alleen al aan denk dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn meisje en mijn man Dat je kinderen opgroeien zonder moeder en je niet weet hoe het met ze zal gaan...
Ik heb het net gekeken, gewoon op tv, ging over een vrouw met 2 adoptiekinderen en 4 pleegkinderen, daarnaast die vrouw met hele jonge kindjes. Volgens mij wordt het dus herhaald als ik het goed begrijp.
Adoptiekinderen? dat is denk ik een nieuwe? Ik had het bij google ingetypt en kreeg een link naar de aflevering.
Een hele goeie vriend van ons komt de 22ste met zijn verhaal over zijn gezin en zijn ziekte ALS. Slopende ziekte, maar mooi programma
Uitzendinggemist.nl Ik heb echt keihard zitten janken. Moet er niet aan denken om afscheid te moeten nemen van mijn dochtertje. Het zet je wel aan het nadenken. Hoewel je het wel weet dat dit leven tijdelijk is.
Mmmh zal zo s kijken op uitzendinggemist.. Weet t ook niet dan! Vond t wel heel mooi om te zien, erg verdrietig, en ik hoop dat ik mn dochter wel 70 mag zien worden!
Teruggekeken via programma gemist van de tv. Helemaal met die moeder(vader ook hoor) en 4 kids. Ik zag de jongste en boem, hallo waterlanders. Ergste nachtmerrie van de meeste ouders denk ik wel, je kind(eren) zo jong al achter moeten laten, daarin geen keuze hebben.
Ik begrijp heel goed dat iedereen het met die jonge kindjes te doen heeft. (ik ben zelf mijn vader verloren toen ik nog maar 4 was) Maar dat gevoel drukt echt een stempel op de jeugd van kinderen die jong een ouder verliezen. Je wordt vaak zielig gevonden, er wordt meewarig naar je gekeken, mensen weten niet hoe ze moeten reageren met vader/moederdag. Aan de ene kant heel begrijpelijk van de omstanders, aan de andere kant heel beladen voor de kinderen. Die hebben vaak al 'genoeg' aan hun verdriet, het gebroken gezin enz. En als je dan nog een soort uitzonderingspositie krijgt door de reacties van anderen kan dat wel eens te veel zijn. Dan wil je ook eindelijk wel eens 'normaal' zijn en niet altijd het kind van die overleden vader/moeder. Moeilijk hoor.....
Vanavond ook weer zitten brullen.... Pfff wat een heftig programma. En dan die vrouw (bernardine), Het ging ineens zo snel.. 'S woensdags werd ze ziek, en zondag overleden.. Ik blijf het wel mooi vinden dat ze voor de kinderen zo'n herinneringsdoos maken. Dat ze toch altijd, als de behoefte er is, naar de spulletjes kunnen kijken. Ben benieuwd naar de volgende aflevering, want met het voorstukje lieten ze al zien dat het met die Eric ook erg slecht gaat.. Wat kan het toch oneerlijk zijn..
Herkenning!! Mijn vader overleed toen ik 11 jaar was en mijn moeder bleef achter met 3 kinderen. Hier ook altijd de stempel van zielig en tragisch en een uitzonderingspositie. Mensen bedoelen het goed maar kan ook weleens benauwend werken omdat je inderdaad "gewoon"kind wil zijn.
Poeh, wat blijft het toch een heftig programma. Wat moet het ontzettend moeilijk zijn om je partner zo jong te verliezen, je vader zo jong te verliezen. Wat is het leven dan toch oneerlijk.
Iedere keer neem ik me voor niet te gaan huilen op het eind. Maar dit is me weer niet gelukt. Je denkt er nooit over na dat dit je kan gebeuren en andere overkomt. Het is een mooi programma. Diep respect voor alle gezinnen die hier aan mee werken.