Dat vind ik ook naïef. Hier best wat gebroken relaties in de omgeving en van de mensen die ik ken zijn het juist gevallen dat ze een ander ontmoeten tijdens werk/ hobby etc Mijn man zit veel in het buitenland en dan heeft die genoeg mogelijkheden om buiten de pot te piesen maar ik ga er niet vanuit dat het zo is. Als je zo moet gaan leven dan kan je beter alleen blijven.
Hoe vaak lees je wel niet dat dit juist de plekken of smoesjes zijn om vreemd te gaan. Dat hij thuis zegt op zakenreis te zijn, maar ondertussen met een scharrel in Eindhoven zit, of in het buitenland de bloemetjes buiten zet. Niet dat elke man (of vrouw) die op zakenreis gaat vreemd gaat.
Ik dacht ik doe nog even een update. Loskomen van zoiets is belachelijk moeilijk. Het voelt alsof het een verslaving is. Niet de liefde die blijft lonken ( als dat er al was). Maar de aandacht en het gevoel achteraf.. het voelt letterlijk als een verslaving. En tegelijkertijd geeft het een enorm rot gevoel. Ik weet het ‘eigen schuld dikke bult’. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe mensen zoiets jaren hebben volgehouden..
zolang je een verslaving voedt heb je geen last van afkickverschijnselen en de aftermath. Het is eerder makkelijker om vast te houden dan om het te stoppen. Je ziet en voelt pas de schade die je hebt aangericht als je gaat afkicken.
Ik denk dat het klopt wat je schrijft. Hier ruim13 jaar werkzaam bij de verslavingsreclassering. Ik denk dat mensen het volhouden zolang ze zodra de high/rush/verdoving/kick is uitgewerkt zorgen voor het volgende shot (of dat nu alcohol, drugs, seks, aandacht, eten of wat dan ook is). Het is wetenschappelijk bewezen dat je fysiek in je hersenen dingen stuk maakt, waardoor je niet meer kunt genieten van een opkomende zon bijvoorbeeld (dat kan in situaties herstellen, maar heeft lang nodig). Je hebt namelijk iets veel sterkers nodig. Verslaving is een complex iets. Lukt het je om afstand te nemen? In het kader van alles wat aandacht geeft groeit?
Ik begrijp eigenlijk wel hoe zoiets is of kan ontstaan. In de tijd dat ik nog single was viel het mij soms op hoe vaak dit gebeurde. Zowel online als in het echt. Mijn vriendinnen en collega's hebben echt precies dezelfde ervaringen. Collega merkte laatst op dat ze op een bekende datingsite bijna geen leuke mannen kon vinden die wel daadwerkelijk vrijgezel waren. Heel vaak zijn het juist de langdurige relaties met kinderen waar dit ontstaat (want die verbreek je minder snel). Te weinig tijd voor elkaar, grote verschillen in libido (vrouwen die gewoon bijna of geheel niet meer willen na de kinderen) of de overgang of medische klachten. Het praten over problemen op het gebied van intimiteit of seksualiteit is best lastig of een taboe (want de ander is toch snel beledigd, of je komt niet tot een oplossing). Tja en wat dan als praten niet meer lukt en de gelegenheid dient zich aan? Ik ben tegen vreemdgaan maar vind dat een doorgaande en open lijn van communicatie (en openstaan voor professionele hulp!) Echt zou moeten. Helaas heb ik gemerkt dat de praktijk anders is. En in deze digitale tijd is het zoveel makkelijker.
Ik zou liegen als ik zeg dat er geen contact meer is geweest. Het ene moment wil ik bijna alles doen voor die shot aandacht en het andere moment sta ik weer met beide benen op de grond en zie ik wat voor sneue situatie het is en voel ik me sterk. en voor de duidelijkheid, nee er is geen sprake meer geweest van seks.
Ik vind het heel herkenbaar wat hier geschreven wordt over het gevoel van verslaving. Ik heb jaren geleden ook een tijd heel veel aandacht gekregen van een man. Hij flirtte zo veel met me, ik keek echt uit naar de dagen dat ik hem zag. Ik voelde me zó gezien en sexy. Het contact werd steeds meer en uiteindelijk was ik ontzettend verliefd. Maanden later vroeg hij of ik wel wist dat hij een relatie had (tot dan toe was er nog niets fysiek gebeurd). Ik was in shock en het voelde alsof mijn wereld even op de kop stond. Maar ik was zo verliefd, dat toen hij op een dag bij me aanbelde, ik hem binnen heb gelaten. Ik hield mezelf voor dat als we zo veel contact hadden dat hij écht iets serieus met me wilde. En daar klampte ik me aan vast. De periode daarna was een grote rollercoaster die inderdaad te vergelijken is met een verslaving, denk ik. Het ene moment liet hij me keihard vallen, zat ik in de put en kon ik de hele dag chagrijnig zijn zonder reden. Het volgende moment kreeg ik weer aandacht en leefde ik volledig op. Ik leefde echt van die aandacht shots. Terwijl ik op een gegeven moment echt wel besefte dat hij niet wegging uit zijn relatie, maar toen was ik er al te ver in gezogen. Op een gegeven moment heb ik al het contact (min of meer noodgedwongen) met hem moeten verbreken. Man, wat heb ik me ellendig gevoeld daarna. Ik viel in een gat en ik miste de aandacht zo erg. Maar langzamerhand begon het te slijten. Uit het oog, uit het hart gold wel in dit geval. Ik leerde mijn huidige partner kennen en dat is uitgelopen in zón positieve relatie! En nu achteraf zie ik pas wat een rollercoaster het was. Dat ik denk ik echt verslaafd was. Verliefd was geworden op de adrenaline, zijn mooie woorden en aandacht. Bij hem heb ik nooit rust of liefde gevoeld, omdat ik diep van binnen echt wel wist dat hij met me speelde. En weet je wat zo stom is? Heel af en toe steekt het nog de kop op. Ik kwam hem later weer eens tegen, de hele avond heb ik toen zulke gemengde gevoelens gevoeld. Enerzijds een soort leegte, omdat ik die heftige kick van destijds misschien wel een beetje miste. Anderzijds zo veel rust, omdat mijn huidige relatie écht goed zit. En tegelijkertijd kan ik echt van hem walgen hoe hij met zn mooie praatjes de hele boel blijft bedonderen en vriendelijk naar mij zwaait als hij me ziet. Lang verhaal, sorry. Maar misschien vind je wat in de herkenning en helpt het je iets. De ellende is dat je achteraf pas ziet wat er langzaam in is geslopen. En dan is het al te laat en moet je er vanaf komen. Mijn enige advies is echt alle banden breken, anders blijft je lichaam stiekem toch voldoen aan een shotje aandacht (ook al is het maar een appje oid) Sterkte TS!
Heftig verhaal @Olympia ! Goed omschreven ook. Ik kan me het door jouw verhaal wel voorstellen hoe zoiets kan gaan. Blij dat je van die lul af bent en dat je nu een super man hebt!
Ik kan alleen maar zeggen; blokkeer hem of elke mogelijke manier, gooi zijn nummer, fb profiel, insta of wat dan ook van je telefoon en als die op een andere manier aandacht zoekt: negeer het. Wees trots op je sterke momenten en hou je daaraan vast. Ik weet net als @Olympia hoe verslavend een man zijn aandacht kan zijn en het kan echt heel lang duren voor je van die gevoelens af bent. Maar het wordt uiteindelijk echt wel beter.
Ik snap dit inderdaad heel goed. Heel veel jaren terug zat ik in een relatie en kreeg ook (meer) aandacht van een ander. Hij wist dat hij mij gek maakte en meer en meer verlangde ik naar hem. Ik genoot van de aandacht. En ben er uiteindelijk 'ingetrapt'. Mijn relatie ging uit en we waren een flinke tijd 'friends with benefits' zonder dat andere het wisten. Uiteindelijk kwam dit uit en was waarschijnlijk de spanning er (bij hem) vanaf. De aandacht werd minder. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe relatie en is het contact verbroken. Nu zo'n 15 jaar terug. Eens in de zoveel maanden komen we elkaar eens tegen op straat en zeggen we (soms) hoi. En we zijn bevriend op social media, zonder verder contact. Nog steeds droom ik wel eens over hem. Kan ik naar hem verlangen. En zo'n bericht als dit bevestigt misschien voor mij alleen dat het ging om zijn aandacht en niet dat ik nu echt gevoelens voor hem heb. Al ben ik al 10 jaar getrouwd ik vergeet hem gewoonweg niet ...