Ik heb al hulp gezocht hoor. Maar wil even van mij afschrijven. 10 weken terug is onze kindje geboren met een aangeboren afwijking. Wat we sinds de 20 weken echo wisten. Alles ging goed totdat hij zes dagen oud was. Hij ging steeds minder ademen. Ik was die dag super bezorgd en bang om hem te verliezen. De artsen riepen de hele dag dat er niks was en dat ik maar lekker TV moest gaan kijken er was niks met hem aan de hand was. Door wisseling van de wacht. Die waarschijnlijk meer kennis van zaken heeft is hij midden in de nacht met spoed geopereerd. Door deze dag ben ik doodsbang om hem te verliezen. En controleer ik heeeel vaak zijn ademhaling. Ik heb vreselijke nare dromen over hem. Als hij huilt denk ik dat er iets medisch mis is. Ik durf hem niet boven te laten slapen. Bang dat hij in zijn kots stikt en ik te laat ben. Ik ben verschrikkelijk boos op de artsen. Nooit heeft iemand een excuus gemaakt. Die verpleegsters hebben rare dingen geroepen dat ik me maar leren vertrouwen op hem. Woensdag krijg ik therapie en wat zie ik er tegenop. Hij mag niet mee dus heb geen controle erover. Als ik er aan denk word ik al misselijk en krijg ik buikpijn. Ik mag hem niet meenemen omdat ik me moet concentreren ik krijg EMDR. Na deze gebeurtenis ben ik gewoon verdrietig, down, SIP, boos. Niks is erger dan die dag. Als mensen iets vertellen wat hun erg vinden. Denk ik: sorry hoor maar mijn kind is met spoed geopereerd omdat hij bizar weinig ademde en het steeds slechter ging. Ik bang was om hem te verliezen. Ik heb geen zin in gezellig gedoe. Voelt als een verplichting. Ook om berichtjes te beantwoorden en dat facebook gedoe. Pff liefst gooi ik me telefoon in de sloot Ben er even helemaal klaar mee. Ik zorg voor mijn kids. Komen niks te kort en verplicht mezelf om met ze naar buiten te gaan, wat al een moeilijke opgave is. En ik ben super trots dat hij het zo goed doet. Het is MIJN kind En soms geniet ik ook. Maar de slechte momenten overheersen.
O meid...wat heftig. Ja je hebt een trauma opgelopen en daarvan moet je weer herstellen. Dat heeft echt tijd nodig. Je bent al op de goede weg...je weet dat je het hebt en je bent in therapie. Heel veel sterkte en geef jezelf tijd. Je mag trouwens ook trots op jezelf zijn. Je houd je sterk voor je kinderen en zet jezelf ertoe om de dingen door te blijven doen. Dat laat zien hoe sterk je eigenlijk bent. Komt echt goed met je.
Je hoeft niet sociaal te doen , dat is een keuze he. geen verplichting. Gooi facebook eraf op je tel. gebruik dat ding waar hij voor is en klaar. (bellen als het nodig is en bereikten , bereikbaar zijn voor school etc) . Het is heel logisch dat je er door zit, dat je vertrouwen kwijt bent. Ik zou dit ook zeker aankaarten , als jij sterk genoeg bent!. Op de desbetreffende afdeling dat jij je vertrouwen kwijt bent doordat hun zeiden er is niets aan de hand etc. dat dat wel bijna je zoons leven heeft gekost en dat niemand daar over gerept heeft dat ze een fout hebben gemaakt.
Ik heb je verhaal ergens anders ook gelezen, het is niet mis wat je hebt meegemaakt. Kan me voorstellen dat je geen vertrouwen meer in het leven hebt, nu je hebt meegemaakt hoe razendsnel het leven kan wegglippen. En botte opmerkingen van artsen e.d., die ken ik (en dat was niet eens in een levensbedreigende situatie). Goed dat je hulp hebt gezocht en krijgt, je zou nog kunnen overwegen een gesprek met de arts aan te vragen die je het meest heeft geschoffeerd. Niet om een klacht in te dienen, maar om te vertellen wat het met je heeft gedaan. Ter lering, zeg maar. Mijn ervaring is dat best veel artsen communicatief niet heel erg sterk zijn. Als ze dat van niemand horen, kan er ook niets verbeteren. Maar goed, dan moet je er wel rekening mee houden dat hij niets van jouw verhaal begrijpt en je nog een nare ervaring opdoet, dus misschien iets voor een moment waarop je je beter voelt. Heel erg veel sterkte! En genieten is geen verplichting hè, het is fijn als het lukt, maar geen schande als het niet lukt.
Heftig! Goed dat je in therapie gaat. Ik hoop dat je er veel aan zult hebben en je weer meer gaat genieten van de mooie momenten. Heel veel succes woensdag, dikke knuf!
Thnx meiden... Ik doe me best om het te doorbreken. Maar het lukt nog niet. Ik baal ontzettend dat ik me zo voel
Wat ontzettend naar zeg! En wat goed dat je tijdig hulp heb ingeschakeld. Ik werk zelf in ziekenhuis op de neonatologie en weet hoe snel kinderen van het ene op het andere moment doodziek kunnen worden. Heb jij een goed gesprek met de artsen daar gehad over hoe alles gelopen is? Want het is echt enorm belangrijk dat je weet waarom beslissingen zijn genomen anders ga je snel je eigen verhaal maken. Anders is dat misschien ook nog een idee zodat je ook uit kan spreken hoe jij het ervaren hebt.
Wat erg! Ik vind het heel klote voor je dat je zo wordt behandeld door de artsen. Echt heel erg dat ze geen excuses hebben aangeboden. Wat ik wel denk; je angst is gewoon reeel. Want ja door slechte inschatting moest kindje 's nachts worden geopereerd. Dus je angst is toch heel normaal? Sterkte met de therapie.
Ja ik ga ook in gesprek met ze. Over een tijdje. Ik denk dat het niet heel verstandig om nu te doen. Eerst die therapie afwachten. Die artsen van die dag gaven een klopje op mijn schouders. Maak je nergens druk om het gaat goed met hem. Daarna barstte ik in huilen uit. Want dat was niet zo. Savonds zei de arts (waarop ik overigens uren heb op moeten wachten) we doen nog 1 bloedtest en als die goed is kunt u lekker gaan slapen. Daarna kwam de wisseling van de wacht en is het razend snel gegaan.
Therapie is heel goed! Je heb niet zomaar wat op je bord gekregen. Ik verloor op mijn 21ste mijn oudste zoontje na een zwangerschap van 27 weken en 3 dagen (hij heeft 8 dagen geleefd). Alles bij elkaar genomen: De spoedopname, de spoedkeizersnede, de paniek, de dagen erna en zijn overlijden hebben destijds een flinke stempel op me gedrukt. Gevolg? Paniekaanvallen, die met psychologische hulp weer overgingen. Echter had deze mevrouw de symptoom aangepakt, maar niet het probleem. Dat kwam er uit tijdens en na de zwangerschap van mijn jongste (die tevens uitliep op een spoedkeizersnede na 8.5 cm ontsluiting). Ik leefde constant in angst en als het niet om mezelf was, dan fixeerde ik mezelf op mijn zoon. Inderdaad uit angst om hem kwijt te raken. Gelukkig ben ik met de juiste psychologe, die gelukkig wel een stuk rouw en traumaverwerking op heeft gepakt, er een stuk beter 'bovenop'. Honderd procent 'genezen' zal ik nooit, maar daar heb ik ook teveel voor meegemaakt. Ik hoop dat je er weer een beetje bovenop komt met de juiste hulp.
Je hebt een flink trauma opgelopen...dat is heel duidelijk. EMDR is heftig heb ik gehoord, maar wel een hele nuttige therapie. Hoor vaak dat mensen er echt baat bij hebben gehad. Ik hoop dat je snel weer beter in je vel steekt.
heftig wat je hebt mee gemaakt logisch ook dat je dat moet verwerken en je het vertrouwen weer moet terug krijgen. ik kan me dan je gevoel ook wel een beetje voorstellen. helemaal kunnen andere dat nooit ( als ze niet een soort gelijk iets hebben mee gemaakt en dan nog niet want ieder mens reageert anders op een situatie) goed van je dat je hup hebt gezocht. het zal geen gemakkelijke weg zijn en je zult ups en downs hebben maar het feit dat je hulp krijgt geeft aan dat je er voor gaat. mijn situatie is absoluut niet die van jou, maar ik weet wel hoe het is om het gevoel te hebben niet sociaal te willen doen, boos te zijn verdrietig je rot te voelen , enz.. dat het negatieve overheerst. ik sta voor iets hele anders nl weet ik niet wat de toekomst brengt voor mij en hoe mijn leven verder gaat. mogelijk kom ik op de levertransplantatie wachtlijst, daarvoor wordt ik nu eerst gescreend komende week. ( maar daarom snap ik misschien je gevoel een beetje) want het overkomt mij ook. ik ben boos, verdrietig, voel me rot baal van mijn gevoel geen zin in dingen, alles kost moeite het negatieve overheerst. ik heb gesprekken met een psycholoog en dat helpt mij een beetje. hoe moeilijk het ook is probeer ondanks al het negatieve te genieten van de kleine dingen. met hulp zul je met der tijd weer vertrouwen krijgen, je beter gaan voelen en steeds weer meer gaan genieten. heel veel succes.
Is heel begrijpelijk. Het klinkt heel zweverig wat ik nu ga zeggen, maar probeer het gevoel te accepteren, dat scheelt zo ontzettend veel energie. Google anders eens op zelfcompassie.
Dat klinkt inderdaad niet oké! Wat ontzettend naar dat jij je op dat moment denk niet gehoord voelde terwijl je wist dat het niet goed zat. En dat je gevoel dan bij een andere arts direct bevestigd wordt. Ik snap dat dit heel traumatisch is. Je hoeft in ieder geval niet aan jezelf te twijfelen want als moeder wist je meteen dat het niet goed zat! Sterkte komende tijd en hoop dat je steeds meer echt kan gaan genieten en dat de angst minder mag worden.
De therapie is heel goed dat je dat gaat volgen. Maar ik begrijp je gevoel om je kindje achter te laten en je trauma erbij toch best wel. Dl is dan niet geopereerd maar door de a typische vorm van reflux stikte ze zo nu en dan en kreeg dan bijna geen lucht meer, en uiteindelijk belanden we dan op de eerste hulp of ziekenhuis. Ik heb haar ook de eerste 3 maanden niet alleen durven laten en ik had haar altijd bij me waar ik was. Ze sliep ook in een reiswiegje naast mijn hoofd en als ze beneden in de woonkamer was dan was er geen haar op mn hoofd die eraan dacht haar ook maar 1 tel alleen te laten. Wat een vreselijke periode!!! Wat was ik bang haar de verliezen....... Nu alles onder controle is is de angst ook naar de achtergrond geschoven en slaapt ze op haar eigen kamer. De eerste x naar de oppas toen ze goed 3 maand was vond ik ook hel, ik heb de gastouder op haar hart gedrukt de babyfoon op de scherpste stand te zetten en zo nu en dan bij haar te kijken en NOOIT naar buiten te gaan als ze op bed lag want als ze een bui kreeg moest je er als de zodemieter zijn. Ik weet niet wat voor afwijking je kindje heeft, maar ik hoop toch echt dat er een vooruitzicht is dat het niet weer gaat voorkomen en het allemaal onder controle is. Je hebt echt tijd nodig om het vertrouwen straks weer terug te krijgen. En artsen en verpleegkundigen ahum praat me er niet van, uitzondering daar gelaten! Sterkte en als jij er nog niet aan toe bent de kleine uit handen te geven dan zou ik daar ook niet te moeilijk over gaan doen want het is nog maar kort geleden en het zit zo vers in je geheugen.
Horselover ik blijf voorlopig ook thuis. Kan nog wel even duren voordat ik ga werken. Pff doodeng zeg van je dochter. Knap dat je haar uit handen kon geven. Hij heeft spina bifida. Oftewel een open rug.