Mijn oudste 3 kinderen hebben er enorm veel moeite mee als ik hen aanspreek op hun gedrag. Ze reageren dan heel beledigd en zijn 'boos' omdat ik boos op hen ben. Ik doe verder niets bijzonders, ik schreeuw niet, ik deel geen tikken uit, maar spreek ze gewoon aan. Gisteravond ging mijn zoontje van 6 heel de tijd zijn bed uit, voor het raam kijken, spelen enz. Ik was al een paar keer naar zijn kamer gegaan en uiteindelijk is hij toch gaan slapen. Net onder het eten zeg ik tegen hem: je gaat zo wel gelijk slapen hè, we doen het niet meer net zoals gisteren. Hij was me toch beledigd.... gelijk een enorm sip gezicht trekken, alsof ik de grootste boeman ben die nergens wat van mag zeggen. Toen werd ik dus wel boos..... Ik vind het moeilijk hoe ik hier mee om moet gaan, ik voel me niet serieus genomen als moeder, ik vind dat ik mijn kinderen best aan mag spreken op bepaalde dingen, of ze herinneren aan afspraken die we gemaakt hebben. Hoe doen jullie dat? Hoe reageren jullie kinderen er op? Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Het er verder bij laten of ze aanspreken op hun beledigde gedrag?
Dat beledigde gezicht trekt onze dochter ook. En zegt ook...ja ja...dat weet ik nu wel Ik zeg dan meestal dat ik het zeg voor haar bestwil en ze niet zo grote mond moet hebben. Meestal mompelt ze dan nog wel wat maar dat laat ik wel gaan. Ik vind ook wel dat ze een beetje boos mag zijn.
Hier nog zo een. Vandaag hij en zusje hadden ruzie om de laptop kom ik zijn kamer in staat er een beker drinken OP de LAPTOP. En ik reageerde niet eens echt boos wel van dit wil ik nooit mee zien laptops. Kunnen niet tegen water. Wat was hij beledigd zeg van krijg ook altijd de schuld en heb het ook altijd gedaan. Vandaag was mijn antwoord je bent niet Dom maar wel even stom geweest! Zegt hij ja dat doe ik bijna altijd ik zeg wees blij dat ik het niet eerder gezien hebt. En ik werd bozer van zijn reactie dan zijn ACTIE pff.
ja zo een heb ik hier ook inderdaad misschien had ze op zo'n moment, dat ik haar aanspreek, even gehoopt dat ik haar stommiteit niet had opgemerkt. ik ga er vaak een beetje vanuit dat ze meer boos is op zichzelf om haar stomme actie dan daadwerkelijk het feit dat ik er iets van zeg. een beetje beledigd zijn mag van mij ook best, het enige wat ze niet hoeft te doen op zo'n moment is niet reageren en een grote mond geven. als ergens mijn bloed van kan gaan koken is het wel een grote brutale mond geven tegen je moeder haha en dat weet ze ook inmiddels wel. en ach, zijn we zelf ook niet een beetje beledigd als iemand ons aanspreekt op onze stommiteiten?
Hij hoeft het er niet mee eens te zijn, hij hoeft het ook niet leuk te vinden, maar hij heeft er wel naar te luisteren. Elkaar aanspreken op iets moet kunnen, maar wel graag met een goed voorbeeld, en als je vind dat iets anders kan, graag met een goed voorbeeld. Afzeiken kan iedereen, daar is geen kunst aan. Stimuleren het op een betere manier te doen, is wat anders. werkt voor mij en mijn partner net zo.
dat beledigde gezicht en zo´n opmerking van jaja, dat zou ik eerder vreemd vinden als ze dat niet deden haha...das de ikbeneenkleuterlook Wat ze nooit doet en wij trouwens ook niet accepteren is hysterisch gaan gillen en krijsen. Ze mag altijd boos zijn als ze dat wil, maar we praten hier wel normaal tegen elkaar. Maar dat vind ik bij peuters al eigenlijk. Vanochtend een peuter die meeging een oudere zus naar school brengen, toen de bel ging ging de kleinste dus hysterisch staan krijsen dat ze wilde blijven. Moeder heeft ze zo hysterisch en al mee over het schoolplein mee genomen. Nou dat zou ik echt niet zo lang accepteren. Mijn oudste was op die leeftijd ook super pittig, maar dan ging ik opzij staan met haar en legde uit dat we dit dus niet zo doen. Ze had meteen door dat zo krijsen echt een no go is hier. Verder ligt het er nu heel erg aan hoe ze reageert of ze moe is of niet. Als ze heel moe is dan kan ze nogal lelijk doen soms. Vanmiddag zal ik bv maar niet te veel verwachten haha.